Ο καρδιακός νους

Η αξία του λόγου μετά, όχι πριν από την φώτιση
Ο καρδιακός νους
Αθήνα, 19.3.2009

Καθώς οι λέξεις από την ημέρα που θα γεννηθούμε μεταφέρουν ασήκωτο βάρος εννοιών, συνειρμών και αισθημάτων, ο λόγος όταν δεν είναι καρδιακός, μικρή μεταμορφωτική δύναμη έχει μέσα μας. Και όμως δια του λόγου ο άνθρωπος έχει διατυπώσει συγκλονιστικές ιδέες και νοήματα. Άραγε είναι μόνο για να τέρπουν τον νου; Φτιάχνει ο άνθρωπος μια πνευματική βιβλιοθήκη όπου όλα τα κατατάσσει για να τα γνωρίσει. Αλλά πώς τα διαχειρίζεται; Εμείς που έχουμε το προνόμιο να μας δώσουν την γλώσσαν Ελληνικήν, έχουμε πρόσβαση στα συγκλονιστικότερα κείμενα που έχουν γραφεί στην ιστορία του κόσμου: την αρχαία ελληνική γραμματεία και τα Ευαγγέλια, καθώς και τα πατερικά κείμενα, και ειδικότερα την θεολογία του ακτίστου φωτός. Αλλά και στον αιώνα μας, βαθιές και μεγάλες πνευματικές συνθέσεις έγιναν από Έλληνες όπως ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης κ.α., οι οποίοι δεν ήταν απλοί λογοτέχνες ή στοχαστές, αλλά αποκάλυψαν, καθείς με τα όπλα του, την Ελληνική ματιά με όλο το κάλλος και την μοναδική οικουμενικότητα που την χαρακτηρίζει. Ο Έλληνας γράφει σηκώνοντας στους ώμους του όλη την ιστορία του κόσμου, με την επίγνωση της ευθύνης του επίκεντρου. Δεν είναι τυχαίο που ο Δημήτριος Σεμελάς, το λαμπρό αυτό ον, ήταν Έλληνας. Ούτε το ότι η Λάμψη του Ραφαήλ καθώς αποκαλύπτεται στον νου ως λόγος, διατυπώνεται στην ελληνική γλώσσα. Οι λέξεις σημαίνουν! Ο ελληνικός λόγος είναι όχημα πολύ υψηλής τεχνολογίας με στόχο ύψιστα σημαινόμενα. Ο τρόπος γραφής του ελληνικού αλφαβήτου αλλά και το αριθμολογικό του ανάλογο ανοίγει άλλες διαστάσεις στην αντιληπτική ικανότητα του νου. Μην ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης πίστευε ότι δια της διαλεκτικής ο άνθρωπος οδηγείται στην καθαρή αλήθεια. Γι’ αυτό εξάλλου η λέξη θεωρία δεν σήμαινε τίποτα λιγότερο από το ορώ τον Θεόν! Αποκαλύπτεται η αρχεγονική δύναμη των (ελληνικών) λέξεων να απελευθερώνουν δονήσεις και ενέργειες πνευματικές οι οποίες οδηγούν στην άμεση επίγνωση ιδεών και εννοιών. Γνωρίζουμε ότι η ελληνική γλώσσα ήταν το δώρο των θεών προς το θεϊκό γένος των Ελλήνων. Κάτι απειροελάχιστο μας χωρίζει από τον αυθεντικό κόσμο που προβάλλεται εδώ με την μορφή που o νους αντιλαμβάνεται καθώς οι αισθήσεις συγκρούονται με την υλική πραγματικότητα. Έχουμε την πολυτέλεια να είναι μπροστά μας ένας μεγάλος αριθμός κειμένων ύψιστης πνευματικής αξίας, και κινδυνεύουμε να μην τον γνωρίσουμε αληθινά, είτε επειδή τον θεωρούμε δεδομένο, αφού κοσμεί τις βιβλιοθήκες μας, είτε επειδή έχουμε πάθει ανοσία στην δύναμή του μέσα από μία παραπλανητική «εξοικείωση». Αλήθεια μπορεί ο κόσμος να αλλάξει με τον λόγο, όπως ονειρευόμουν από παιδί; Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον! Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε, όπως γνωρίζουμε, στην ελληνική γλώσσα για να μεταφέρει το σωτηριώδες του μήνυμα προς τον άνθρωπο… Ο λόγος όσο υψηλότερος είναι τόσο συνηχεί προς την βαθύτερη μας ουσία. Όμως χρειάζεται αντίστοιχη εσωτερική καθαρότητα για να κινηθεί στο εσωτερικό μας είναι ως φως. Δυστυχώς συλλέγουμε λέξεις, οι οποίες όμως δεν εκρήγνυνται μέσα μας ώστε να μας δώσουν την πολύτιμη ουσία τους: το φως! Γι’ αυτό και ο ιερός λόγος είναι χρήσιμος μετά και όχι πριν από την φώτιση, την κατάσταση δηλαδή της συνείδησης κατά την οποία ο νους δεν ρωτά, αλλά γνωρίζει χωρίς να γνωρίζει, έχοντας πρόσβαση στην άμεση λήψη των μη λεκτικών μηνυμάτων τα οποία στην συνέχεια μπορεί να αρμολογήσει σε λέξεις που να έχουν πνευματικό κάλλος. Ο λόγος βεβαιώνει την αλήθεια και αποκαλύπτει το φως εφόσον είναι εμβαπτισμένος στην καρδιά. Όταν δηλαδή ο νους είναι καρδιακός! Τότε είναι αγάπη.