Φως από το φως Σου

Μια απλή κίνηση: delete!

Mέσα στην πραγματικότητα του Μάτριξ κάθε στιγμή που οι εκδοχές του νου, δικές μας και των άλλων, ορθώνονται απειλητικές, υπάρχει πάντοτε έξοδος: μηδενίζουμε όλα τα μέχρι το σημείο εκείνο δεδομένα! Μένουμε κενοί, λευκοί, αθώοι. Ένα γνωρίζουμε, ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα! Και τότε γίνεται ακαριαία εμβάπτιση στην ακένωτη δεξαμενή της θεϊκής μας δυνατότητας. Το φως το οποίο αναβλύζει, ξέρει τον τρόπο να μας θεραπεύσει, να μας εμπνεύσει, να μας καθοδηγήσει.

*

Δεν έγινε ποτέ τίποτα

Ο νους είναι δέσμιος του παρελθόντος!Ό,τι κι αν σκεφτεί, δεν είναι φρέσκο. Είναι ήδη παρελθόν. Γιατί η ΑΕΙΖΩΙΑ, δηλαδή ζωή ενταγμένη στην θεϊκή ροή, είναι στο άχρονο! Άρα ό,τι και αν σκεφτεί ή συλλάβει ο νους, είναι στην καλύτερη περίπτωση περιορισμός που κάτι απλώς μπορεί να σημάνει. Όταν το σημαινόμενο του νου ανοίγεται πέρα από την συμβατική, γραμμική αντίληψη, τότε ανοίγονται κρουνοί μη λεκτικής πρόσληψης. Το μόνο που συμβαίνει πέρα από τον νου είναι χαρά! Συμμετοχή στην μεγάλη γιορτή της Ζωής από την οποία ο άνθρωπος με την παρούσα περιορισμένη συνείδηση απουσιάζει!

*

«Μια Λάμψη ο άνθρωπος, κι αν είδες, είδες»

Και μια σημειακή γνωριμία με τα πράγματα είναι ο άνθρωπος, θα πρόσθετα, Οδυσσέα… Σημειακά παίρνει γεύση από όσα τον υπερβαίνουν! Γεύση από το άπειρο, το άχρονο, γεύση από την αγάπη, την χάρη, γεύση από το φως και τον απειρότροπο στροβιλισμό του… Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει τι είναι ζωή, γιατί έστω σημειακά γνωρίζει την γεύση της! Το βέβαιο είναι ότι ο βαθμός της ζωής μέσα μας, της ενεργού δηλαδή σύνταξής μας με την θεϊκή ροή, είναι ο βαθμός της χαράς που νιώθουμε ζώντας!

*

Το πάγωμα σε μια ελλειματική πραγματικότητα

Είναι άδικο για τον άνθρωπο να εγκλωβίζεται, στιγμιαία ή σε διάρκεια, σε μία ελλειματική πραγματικότητα του εαυτού του. Σε κάτι δηλαδή λιγότερο από την χαρά και το φως που είναι η φύση του και τα δώρα της θεϊκής του πατρίδας. Κάτω από διαφορετικές περιστάσεις μπορεί κανείς να παγιδευτεί σε μία τέτοια έλλειψη. Η επαναφορά, το νήμα της Αριάδνης για την έξοδο από τον Λαβύρινθο του νου, είναι πάντοτε η αναγωγή στην πρωτογενή μας ταυτότητα! Ο αυτοπροσδιορισμός ως παιδί του Θεού! Σε εκείνον καταφεύγεις, και εκείνος λύνει τα δεσμά, είτε είναι πρόσκαιρα είτε σε διάρκεια, που η έστω στιγμιαία μη εγρήγορση μπορεί να προκαλέσει. Και τι σημαίνει εγρήγορση; Σταθερός συντονισμός με αυτό που «παίζει» πίσω από αυτό που φαίνεται. Και αυτό είναι πάντα Θεός. Για τις αγγελικές συνειδήσεις, ο συντονισμός αυτός δεν διακόπτεται. Μπορεί όμως, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, να υποστούν τα «παράσιτα» καθώς από συμπόνια υπερβαίνουν τα όρια που ο Θεός έχει ορίσει, εισπράττοντας την δαιμονική επήρεια του περιβάλλοντος. Η πραγματικότητα, διαρκώς εναλλάσσεται, το ίδιο και η αντίληψη μας για αυτήν. Αυτό που παραμένει σταθερό είναι η σύνδεσή μας με αυτό που έχουμε βαθύτερα «υπογράψει» ως δική μας πραγματικότητα. Εκεί βρίσκεται η ασφάλεια και το σημείο της επαναφοράς μας από κάθε παρεκτροπή του νου ή δαιμονική επήρεια που, εξάλλου, δεν απηχεί καμία πραγματικότητα πέρα από αυτήν της ψευδαίσθησης. Ό,τι κι αν γίνεται στο Μάτριξ, δεν έχει αληθινή υπόσταση. Δεν έγινε ποτέ τίποτα! Τα παράσιτα -ή αλλιώς δαιμονική επήρεια- στο σταθερό σήμα που είναι ο Θεός είναι αναπόφευκτα μέχρι ενός σημείου, εδώ όπου άρχων του κόσμου τούτου είναι ο Δαίμονας, δηλαδή η ελαττωμένη συνείδηση. Και παραμένει ελαττωμένη γιατί δεν ποθεί την επιστροφή στο μυστήριο της ενότητας από τo οποίo αυτοεξαιρέθηκε. Ο άνθρωπος όμως, ο αγαπημένος γιος του Θεού, δεν βρίσκει ανάπαυση παρά μόνο στην αγκαλιά του Πατέρα του, στην ανάκτηση της Χριστότητας η οποία είναι η αληθινή του φύση. Γι’ αυτό και εκεί καταφεύγει! Και στην στοργικότητα των αγγέλων που κάθε στιγμή, με την αδιάλειπτη φωτεινή τους συμπαρεύρεση στα ανθρώπινα δρώμενα του θυμίζουν τα φτερά του. Ευτυχώς έχουμε τον Ραφαήλ, τον υπέροχο άγγελό μας, να μας διασώζει και να μας καθοδηγεί στο φωτεινό μονοπάτι… Χαίρε Ραφαήλ, αγαπημένε!