Προς τους οπαδούς των εσωτερικών σχολών
Αθήνα, 22.10.2009
Αθήνα, 22.10.2009
«Γνώση χωρίς αγάπη» το έλεγε ο Γκάντι, κατατάσσοντάς το στα θανάσιμα, για την πνευματική επιβίωση του ανθρώπου, αμαρτήματα. Αναπολώντας τα πρώτα σκαλοπάτια προς την πνευματική ενθύμηση θυμάμαι με σεβασμό και αγάπη τον Κ.Χ. και την δραματική του έκκληση προς τους μαθητές του και την ανθρωπότητα για την ανάγκη ισχυρής επαναφοράς στην ηθική διάσταση της Μύησης. Λες και προαισθανόταν αυτό που στην συνέχεια επικράτησε, όχι μόνο στην σχολή που εκείνος διηύθυνε, αλλά σε όλους σχεδόν τους χώρους των λεγόμενων εσωτερικών σχολών. Σήμερα η αλαζονεία των «εκλεκτών» όσο ποτέ περισσεύει, καθώς και ο αχαλίνωτος υλισμός στην προσέγγιση της Γνώσης, η οποία στην αντίληψη του αμαθούς ανθρώπου δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό προς κατανάλωση. Γι’ αυτό, εξάλλου, και το διαχειρίζεται με τους όρους της «αγοράς»: συναλλαγή και συμφέρον το οποίο παίρνει πολλές αδιόρατες μορφές. Η αλήθεια όμως είναι ότι η θεϊκή Γνώση που στην εποχή του Υδροχόου ρέει άφθονη, γίνεται αντιληπτή και διηθείται από τον άνθρωπο, ευτυχώς ή δυστυχώς, μόνο κατά το καρδιακό του μέγεθος. Αυτό που κατά κανόνα συμβαίνει, είναι να κατασταλάζει στον νου ως είδωλο της αλήθειας, ή στην καλύτερη περίπτωση ως ιδεαλιστικό ιδεολόγημα, όχι όμως ως Ζων Θεός. Οι αλήθειες των ανθρώπων του «νου» δεν είναι ζώσες, γι’ αυτό και δεν τους θεραπεύουν ούτε τους λυτρώνουν. Ακόμα και αν περιγράφουν όντως, έστω και από μεγάλη απόσταση, κάποιας μορφής αλήθεια, δεν έχουν εν τούτοις την μεταμορφωτική δύναμη της ζώσας εμπειρίας. Λείπει ο συνδετικός κρίκος: το Άγιο Πνεύμα! Η Ζώσα Δύναμη του Θεού! Ο άνθρωπος έτσι παραμένει όπως ο Εωσφόρος: Υιός χωρίς Πατέρα! Αφού στην θέση του Πατέρα έχει ενθρονίσει το εγώ του, διακόπτοντας την θεϊκή, αγιοπνευματική ροή. Όλο το περίφημο κίνημα της Νέας Εποχής -ένα συνονθύλευμα γνώσεων και πρακτικών ατάκτως εριμμένων- έχει ένα χαρακτηριστικό: λείπει το κέντρο, το ιερό, η αγιότης, η κρυστάλλινη διάσταση του Θείου. Ο Θεός έχει αντικατασταθεί από την «ενέργεια». Αλλά τι είναι αυτή η ενέργεια; Μόλις που άγγιξαν σαν εκδοχή τις παρυφές του αιθερικού κόσμου, χωρίς να έχουν καν καμία απολύτως επαφή με το καθ’ εαυτό πνεύμα το οποίο είναι η απόλυτα κρυστάλλινη καθαρότητα του Όντος! Είναι η ενέργεια για την οποία μιλούν το Άγιο Πνεύμα; Τότε θα γνώριζαν τους καρπούς του. Η αφηρημένη «ενέργεια» δεν είναι παρά ένα βολικό ιδεολόγημα για τους μαθητευόμενους μάγους ή τους αφελείς αναζητητές που δεν αντέχουν να πιούν από το δυνατό ποτό της Αγάπης, της μόνης Ενέργειας του σύμπαντος κόσμου. Δεν μιλάμε βεβαίως για το αφηρημένο και το ανεικονικό ως θεοφόρο κένωση του νοός.
Μέσα σ’ αυτή την ανώδυνη, αφηρημένη ιδεολόγιση, ο Εωσφόρος χαίρεται την πιο μεγάλη του νίκη επί του ανθρώπου. Διότι αφού δεν ζει το κέντρο, τον έχει πείσει πως ούτε αυτός -ο Εωσφόρος- υπάρχει! Έτσι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εχθρό του, και ως εκ τούτου ούτε το πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Πού είναι άραγε αυτό το χαμένο κέντρο, η κρυστάλλινη καθαρότητα του Όντος; Είναι εκεί ακριβώς που ο άνθρωπος δεν το αναζητά ποτέ. Στο πιο απλό, παιδικό σημείο του εαυτού του! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με την κρυστάλλινη καθαρότητα γιατί τον λερώνει διαρκώς η έλλειψή του. Έτσι δεν μπορεί να λυτρωθεί, παρά μόνο δια της χάριτος. Δεν μπορεί να δει τον πυρήνα Αυτού που τον κοιτάζει! Η Παρουσία είναι συνταρακτικά άμεση σε μας που ερχόμαστε σε επαφή με την Δύναμη του αρχαγγέλου Ραφαήλ! Είναι ΠΑΡΩΝ! Εμείς είμαστε; Η ύβρις εκείνων που άπαξ πρόδωσαν, τους ακολουθεί… Όμως η Πύλη μέσα στο ανεξιχνίαστο έλεος του Θεού είναι ανοιχτή για όλους!
Ζώσα ζωή σημαίνει συνομιλία με τον Θεό. Τι σημαίνει να συνομιλείς με τον Θεό; Σημαίνει να ζεις την λαμπρότητα του φωτός ως Εαυτό. Και να διατίθεσαι απολύτως προς τον άνθρωπο. Αυτή είναι η ζωή σε κρυστάλλινη μορφή. Ο Θεός θέλει αυτόν που δεν θα κάνει τίποτα! Γιατί όλα έχουν γίνει από Εκείνον. Απλώς να υποδεχτεί το φως ως Εαυτό. Ο άνθρωπος φαντασιώνεται τον Θεό μέσα από τον νου και τα αφελή του ιδεολογήματα, και έτσι δεν έρχεται ποτέ σε επαφή με τον υπερασπιστή της ζωής του! Αλλά ακόμα και αν φωτιστεί -μέσα από μια ισχυρή, καρδιακή σύλληψη του κόσμου και του εαυτού του-, η φώτιση δεν είναι παρά μονάχα η αρχή. Άναψε το φως μέσα στον νου! Και μπορείς πλέον να δεις το σπίτι μες στο οποίο κατοικείς. Οι περισσότεροι τρομάζουν με αυτό που βλέπουν, και απλώς ξανασβήνουν το φως. Χρειάζεται θάρρος να αντέξει ο φωτισμένος αυτό που βλέπει ως αταξία του εαυτού του και να το τακτοποιήσει. Είναι μια διαδρομή πέρα από το εγώ, το οποίο το μόνο που γνωρίζει είναι να συντηρείται πάνω στην ύλη. Ακόμα και η αγάπη του ανθρώπου είναι αλαζονεία. Μόνον ο Θεός αγαπά! Ο άνθρωπος μόνο τον εαυτό του μπορεί να περιγράψει. Κάθε του κίνηση πέρα από την απόλυτη άφεση και εμπιστοσύνη προς τον Θεό δεν είναι παρά μορφή πρόθεσης. Αυτό που παίζεται, παίζεται πέρα από τον νου. Είναι μέθεξη στην στιγμιαία Λάμψη. Για τον εγωικό άνθρωπο ο μόνος δρόμος είναι η μετάνοια, η απλότητα, η άσκηση σε μια καθημερινότητα προσφοράς προς τον εαυτό και τους άλλους. Αν δεν φύγει η αναίδεια, ο εγωισμός του «αναζητητή», ο Θεός δεν αποκαλύπτεται. Κανείς εντούτοις δεν παγιδεύεται, αν δεν είναι ήδη παγιδευμένος. Η θρησκεία τουλάχιστον ιεραρχεί τον άνθρωπο ως προς τον Θεό, και του διδάσκει την ταπεινοφροσύνη. Δεν είναι απαραίτητο να θρησκεύεσαι σε γνωστή θρησκεία! Η ίδια η Ορθοδοξία εξάλλου δεν είναι μια ακόμα θρησκεία, αλλά ζώσα αποκάλυψη. Θρησκεία είναι αυτό που κάνεις όταν είσαι μόνος σου με τον Θεό! Η Υιότητα είναι δικαίωμα και δυνατότητα. Αλλά δεν είναι ακόμα κατακτημένη κατάσταση ύπαρξης για τον επιμέρους άνθρωπο. Αυτός ο ετεροχρονοχωρισμός αναιρείται μόνο στην διάσταση του τώρα. Αλλά στο τώρα δεν αναβλύζει νους, αναβλύζει αγιότητα!
Το κέντρο είναι η Άγια Στιγμή της Χριστότητας: του Λόγου Σου!
Αμήν.
Μέσα σ’ αυτή την ανώδυνη, αφηρημένη ιδεολόγιση, ο Εωσφόρος χαίρεται την πιο μεγάλη του νίκη επί του ανθρώπου. Διότι αφού δεν ζει το κέντρο, τον έχει πείσει πως ούτε αυτός -ο Εωσφόρος- υπάρχει! Έτσι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εχθρό του, και ως εκ τούτου ούτε το πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Πού είναι άραγε αυτό το χαμένο κέντρο, η κρυστάλλινη καθαρότητα του Όντος; Είναι εκεί ακριβώς που ο άνθρωπος δεν το αναζητά ποτέ. Στο πιο απλό, παιδικό σημείο του εαυτού του! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με την κρυστάλλινη καθαρότητα γιατί τον λερώνει διαρκώς η έλλειψή του. Έτσι δεν μπορεί να λυτρωθεί, παρά μόνο δια της χάριτος. Δεν μπορεί να δει τον πυρήνα Αυτού που τον κοιτάζει! Η Παρουσία είναι συνταρακτικά άμεση σε μας που ερχόμαστε σε επαφή με την Δύναμη του αρχαγγέλου Ραφαήλ! Είναι ΠΑΡΩΝ! Εμείς είμαστε; Η ύβρις εκείνων που άπαξ πρόδωσαν, τους ακολουθεί… Όμως η Πύλη μέσα στο ανεξιχνίαστο έλεος του Θεού είναι ανοιχτή για όλους!
Ζώσα ζωή σημαίνει συνομιλία με τον Θεό. Τι σημαίνει να συνομιλείς με τον Θεό; Σημαίνει να ζεις την λαμπρότητα του φωτός ως Εαυτό. Και να διατίθεσαι απολύτως προς τον άνθρωπο. Αυτή είναι η ζωή σε κρυστάλλινη μορφή. Ο Θεός θέλει αυτόν που δεν θα κάνει τίποτα! Γιατί όλα έχουν γίνει από Εκείνον. Απλώς να υποδεχτεί το φως ως Εαυτό. Ο άνθρωπος φαντασιώνεται τον Θεό μέσα από τον νου και τα αφελή του ιδεολογήματα, και έτσι δεν έρχεται ποτέ σε επαφή με τον υπερασπιστή της ζωής του! Αλλά ακόμα και αν φωτιστεί -μέσα από μια ισχυρή, καρδιακή σύλληψη του κόσμου και του εαυτού του-, η φώτιση δεν είναι παρά μονάχα η αρχή. Άναψε το φως μέσα στον νου! Και μπορείς πλέον να δεις το σπίτι μες στο οποίο κατοικείς. Οι περισσότεροι τρομάζουν με αυτό που βλέπουν, και απλώς ξανασβήνουν το φως. Χρειάζεται θάρρος να αντέξει ο φωτισμένος αυτό που βλέπει ως αταξία του εαυτού του και να το τακτοποιήσει. Είναι μια διαδρομή πέρα από το εγώ, το οποίο το μόνο που γνωρίζει είναι να συντηρείται πάνω στην ύλη. Ακόμα και η αγάπη του ανθρώπου είναι αλαζονεία. Μόνον ο Θεός αγαπά! Ο άνθρωπος μόνο τον εαυτό του μπορεί να περιγράψει. Κάθε του κίνηση πέρα από την απόλυτη άφεση και εμπιστοσύνη προς τον Θεό δεν είναι παρά μορφή πρόθεσης. Αυτό που παίζεται, παίζεται πέρα από τον νου. Είναι μέθεξη στην στιγμιαία Λάμψη. Για τον εγωικό άνθρωπο ο μόνος δρόμος είναι η μετάνοια, η απλότητα, η άσκηση σε μια καθημερινότητα προσφοράς προς τον εαυτό και τους άλλους. Αν δεν φύγει η αναίδεια, ο εγωισμός του «αναζητητή», ο Θεός δεν αποκαλύπτεται. Κανείς εντούτοις δεν παγιδεύεται, αν δεν είναι ήδη παγιδευμένος. Η θρησκεία τουλάχιστον ιεραρχεί τον άνθρωπο ως προς τον Θεό, και του διδάσκει την ταπεινοφροσύνη. Δεν είναι απαραίτητο να θρησκεύεσαι σε γνωστή θρησκεία! Η ίδια η Ορθοδοξία εξάλλου δεν είναι μια ακόμα θρησκεία, αλλά ζώσα αποκάλυψη. Θρησκεία είναι αυτό που κάνεις όταν είσαι μόνος σου με τον Θεό! Η Υιότητα είναι δικαίωμα και δυνατότητα. Αλλά δεν είναι ακόμα κατακτημένη κατάσταση ύπαρξης για τον επιμέρους άνθρωπο. Αυτός ο ετεροχρονοχωρισμός αναιρείται μόνο στην διάσταση του τώρα. Αλλά στο τώρα δεν αναβλύζει νους, αναβλύζει αγιότητα!
Το κέντρο είναι η Άγια Στιγμή της Χριστότητας: του Λόγου Σου!
Αμήν.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου