Ηλιολάμψεις…

Αθήνα, 2010
Αν και απόλυτο το πρωτογενές στοιχείο της Δημιουργίας είναι και προ-νοητικό. Ακόμα και αν ο παραλήπτης δεν πάρει το δώρο του αμέσως, αυτό αφήνει μέσα στην ψυχή ή καλύτερα, εσωτερικά, στο μέρος εκείνο της ψυχής που φαίνεται να διαμορφώνεται, να εκπαιδεύεται, μια σφραγίδα ανεξίτηλη. Πάντα μπορεί κανείς να ανατρέξει στην αίσθηση αυτή, και με επίγνωση ότι είναι δεύτερη φορά που γυρνάει εκεί, και όχι η πρωτογενής, η πρώτη, να επικαλεστεί το πρωτογενές στοιχείο της Δημιουργίας για να του ξαναδώσει το δώρο της, ίσως πιο ήπια αυτή την φορά. Η ψυχή πάντα γνωρίζει από πριν την σφραγίδα. Γιατί είναι το στοιχείο αυτό που την δημιούργησε. Στην πραγματικότητα ο νους είναι που μέσα από τον διαρκή του αγώνα αγωνίζεται να υπερβεί την πραγματικότητα της αντίληψης του εαυτού του. Και καλύτερα να μην παίζουμε με νοήματα και σοβαροφάνειες: όλα είναι ένα παιχνίδι του ίδιου του πρωτογενούς στοιχείου της Δημιουργίας για να γνωρίσει τον εαυτό του ως νου, ψυχή, σώμα, άνθρωπο. Γι’ αυτό και μόνο χρειάζεται χαρά. Γιατί όλα είναι ένα παιχνίδι. Είμαστε ένα τίποτα που έρχεται από το πουθενά, για την δική μας αντίληψη. Και ο άνθρωπος αναζητά το πρωτογενές στοιχείο της Δημιουργίας γιατί είναι η πηγή της δημιουργίας του.

*