Το φύλο συκής των διανοουμένων

Ο νους δεν μπορεί να θεραπεύσει τον νου, αφού ο ίδιος είναι το πρόβλημα! Η συμβατική χρήση του νου περιορίζει τον άνθρωπο στην γραμμική λογική και το αδιέξοδο των σκέψεων γύρω από το επιστητό. Ακόμα και η φαντασία του νου είναι προσδιορισμένη από το σκοινί από το οποίο κρατιέται η λογική του. Όσο και να καλλιεργήσεις τον νου, όσο και να μορφωθείς και να εκλεπτύνεις το νοητικό σου οικοδόμημα, δεν παύει να εφάπτεται μιας σχετικής πραγματικότητας που αντανακλά αδιαλείπτως τον εαυτό της κρύβοντας εντέλει τη θέα του Ζώντος εαυτού, την εμπειρία του κβαντικού Όλου, τον πολυθρύλητο Ζώντα Θεό! Διανοούμενη και «ιδεαλίστρια» ούσα η ίδια -εντούτοις όχι μόνον αυτά-, γυρίζω και βλέπω τα λεπτεπίλεπτα τείχη που ακόμα και η υψηλότερη διανόηση ορθώνει μπροστά στον αδελφό-άλλο! Όλο και σε κάποιο σημείο τα όρια της ανοχής εξαντλούνται!
Και ιδού ενώπιόν μας η ανατροπή: η συνταρακτική αθωότητα, ελευθερία και αναρχία -ως προς το παιγνίδι της ανθρώπινης εξουσίας- του αγγελικού όντος που κινείται ανάμεσά μας απεκδύοντάς μας και από το τελευταίο φύλο συκής. Πραγματικά αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινο πλάσμα χωρίς καμιά προκατάληψη, κανέναν διαχωρισμό, καμία εξαίρεση. Είδαμε να ανοίγει την πόρτα σε «όποιον τύχει»! Ενόσω οι εκλεκτοί των εσωτερικών οργανώσεων φιλοσοφούν ακόμα για τα δέοντα, ούτε στο όνειρο τους δεν φαντάζονται αυτό που εμείς ζούμε: την αθώα, καθαρή αγάπη! Το αγκάλιασμα χωρίς διακρίσεις, την περίθαλψη κάθε πλάσματος που ζητά βοήθεια. Την ευγένεια της πνευματικής φιλοξενίας που έχει οικοδεσπότη άγγελο με αληθινά φτερά θεϊκής δύναμης, και όχι χάρτινα φτερά θεωριών και μυστικών δοξασιών δι’ ολίγους. Δεν έχει τέλος η απλότητα! Η μόνη φυσική κατάσταση του όντος! Ας ανοίξουμε την καρδιά μας σε «όποιον τύχει» σπάζοντας τα όρια μιας νοημοσύνης διαιρετικής και εγωτικής. Γιατί ο άλλος είναι εαυτός μόνον όταν καταφέρουμε να αγγίξουμε το παιδί μέσα του: την μόνη του αλήθεια, την μόνη μας αλήθεια. Γι’ αυτό ο άγγελος μας δημιουργεί συνθήκες για να παίζουμε! Αφού μόνο ως παιδιά είμαστε δεκτοί στον Κήπο… Αλλιώς ως ενήλικοι -ένι λύκοι- είμαστε αποκλεισμένοι από τον Παράδεισο που είναι φτιαγμένος για την αθωότητα. Η συμπόνια του υπέροχου άγγελού μας είναι η άκρα ταπείνωση ενός θεϊκού όντος που γίνεται παιδί για να παίξει μαζί μας, να μας θυμίσει την ομορφιά της αθωότητας και να περισυλλέξει τις παιδικές ψυχές… Ακόμα και ο ιερός λόγος εύκολα αντιστρέφεται από τον άλλον σε αντίλογο -προς μεγάλη μου έκπληξη… Η αγάπη όμως του Ζώντος Θεού είναι το μόνο βάλσαμο που κάθε ψυχή ποθεί για την λύτρωσή της… Μια αγάπη που να αντέξει να κοιτάξει το σκοτάδι μας χωρίς να μας αποστραφεί… Και να το μεταλλάξει σε φως! Η άνευ όρων θεϊκή αγάπη!
Ελάτε να αγαπηθούμε, αγαπημένοι μου! Σαν παιδιά! Ο Αθώος, ο Ζων Χριστός, είναι ανάμεσα μας και μέσα μας!