«Ή ανοιχτά έχω τα μάτια μου ή κλειστά το ίδιο κάνει!» έλεγες αγαπημένε μου Ηλία! Για σένα δεν υπήρχε όριο, είχες σχίσει από ζώντας την θολή γραμμή των οριζόντων… Η συνείδησή σου φωταγωγημένη ζούσε Θεό και μόνον Θεό! Σε τέτοια πλάσματα ο ύπνος και ο ξύπνιος, το εδώ και το «μετά», το ορατό και το αόρατο δεν είναι παρά μία συνειδητότητα, ίδιος τόπος και χρόνος: τόπος και χρόνος Θεού! Ο Ηλίας δεν ήταν παρά ένας αγράμματος ψαράς με κρητική ψυχή σε ένα ψαροχώρι της Συρίας… «Ψαράς και ψαρεμένος» όπως ο ίδιος έλεγε. Ένα μνημείο όντος από τα υλικά των Άστρων. «Όπου πατώ πατεί ο Θεός!» Τόσο συνταρακτικά ζώσα η επαφή με τον Θεό! «Ποτέ μη λυπηθείς, Μαρία μου, πως κάτι δεν έζησα, πως κάτι δεν μού’δωκενε ο Θεός σε τούτηνα τη ζωή! Ό,τι και αν του ζήτηξα, ίσαμε το πρωί μου τό’ χενε δωσμένο! Είμαι χορτασμένος και ευχαριστισμένος μέχρι τα τρίσβαθα τση καρδιάς μου!» Αυτό που εκείνος ζούσε με φυσικό τρόπο, καλείται να το ζήσει η κρίσιμη μάζα της ανθρωπότητας: να σπάσει το σύνορο που ο νους βάζει, ώστε να λυγίσει το δρεπάνι του θανάτου και να μας χαριστεί η Αειζωία της ενοποιημένης συνείδησης: η χαρά και η πληρότητα του να ζεις ένα εξαίσιο ΠΑΝΤΟΥ. Αλλιώς η ύπαρξή μας στην γη θα παραμένει προβληματική και μετέωρη, υποκείμενη στην φθορά και τον θάνατο. Καθώς οι άνθρωποι αποτελούν μειοψηφία στην γη, και οι εξ αυτών «φωτισμένοι» είναι εξίσου μειοψηφία, η κλίμακα στενεύει ασφυκτικά. «Τότε» παίχτηκε σε δώδεκα ψαράδες και κάποιους κρυφούς μαθητές! Τώρα ίσως σε ακόμα λιγότερους… Σε μια μικρή ιερή ομάδα ανθρώπων που δέχονται να γίνουν παιδιά, παίζεται αυτή την στιγμή το αν αξίζει ο άνθρωπος να συνεχίσει να φιλοξενείται στην γη! Γι’ αυτό και ο άγγελος μας καλεί στην πιο σοβαρή πράξη της ζωής μας: το παιγνίδι! «Τόσος κόπος τόσες λέξεις και προσπάθεια για να Σου πω τον μοναδικό μου λόγο: Σ’ αγαπώ…» Ας είναι η μόνη λέξη, η μόνη αίσθηση, η μόνη πράξη στο αγαπημένο, γιορτινό παιγνίδι που κάθε στιγμή μας μαθαίνεις: το άγιο παιγνίδι του ΜΑΖΙ!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου