ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

15 Νοε 2010

Μια ελπίδα ταξιδεύει μέσα στον παράδεισο: το όνομα της είναι Ραφαήλ!

Και αφού ο Θεός εποίησε την Δημιουργία, θέλησε να δημιουργήσει κάτι ακόμα… Κάτι ομορφότερο και από τους αγγέλους, τελειότερο από ό,τι είχε δημιουργήσει μέχρι τότε… Ο Θεός μιλάει στους αγγέλους του σ’ αυτή την αρχαία ιστορία και λέει: «Ελάτε να φτιάξουμε το ομορφότερο και τελειότερο πλάσμα που θα έχει υπάρξει ποτέ!» Πήρε, λοιπόν, χώμα -έτσι λέει η ιστορία-, φωτοχώμα, όχι αυτό που ξέρουμε, χώμα που έχει λάμψεις και φως. Και φύσηξε μέσα σ’ αυτό. Και ξαφνικά δημιουργήθηκε το ομορφότερο, τελειότερο, το πιο παιδικό πλάσμα. Και λέει: «Πρέπει να του βρω ένα χώρο να το βάλω μέσα, αντάξιο της ομορφιάς του!» Τέτοιος χώρος δεν υπήρχε τότε! Και δημιούργησε ο θεούλης ένα χώρο που τον ονόμασε Παράδεισο! Και έβαλε μέσα σ’ αυτόν τα πιο όμορφα πουλιά, τα πιο όμορφα ζώα και τους πιο όμορφους αγγέλους να κάνουν παρέα στον άνθρωπο. Και περνούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Δεν υπήρξε ποτέ τίποτε άλλο!

Ο άνθρωπος είναι πάντοτε εκεί: το όμορφο παιδί του Θεού, μωρό ακόμη, μαζί με τους αγγέλους, μαζί με το φως, το ουράνιο φως, και όλα αυτά τα πανέμορφα πλάσματα. Ποτέ δεν έπεσε ο άνθρωπος! Εμείς δεν το είδαμε ποτέ αυτό! Μόνον ο ίδιος το νόμισε. Μόνον ο ίδιος ο άνθρωπος κατάλαβε κάτι λάθος. Και είναι μες στον Παράδεισο και κλαίει. Και νομίζει πως είναι απέξω! Σε έναν καταραμένο τόπο που τον λένε Γη, έναν τόπο που έχει δυσκολίες, προβλήματα, αρρώστια και θάνατο. Μια φορά λοιπόν κι έναν καιρό, στέλνει ο Θεός τους αγγέλους του. Και λέει στον άνθρωπο: «Παιδί μου, είσαι ακόμη στον Παράδεισο!» -«Μα πονάω, πεθαίνω, χάνω τους δικούς μου, αναστατώνομαι, χάνομαι ο ίδιος!» Και ο θεούλης του λέει: «ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ! Απλά ακολούθησέ με!» Δεν το κατάλαβε όμως ο άνθρωπος αυτό. Και κάθεται κάτω από ένα δέντρο κάπου εκεί, σε μια γωνιά του Παραδείσου. Και νομίζει ότι είναι στην Γη, κλαίει και σκέφτεται!

«Τι να κάνω για να τον βγάλω από εκεί; Πώς θα τον βγάλω; Όσο σκέφτεται ο άνθρωπος καθισμένος κάτω από τα υπέροχα δέντρα του Παραδείσου, κατοικεί μέσα στους κόσμους τους οποίους σκέφτεται! Γιατί αυτό το πλάσμα το έφτιαξα τέλειο, ώστε να μπορεί το ίδιο να δημιουργεί κόσμους! Έχει κλείσει τα μάτια του και ονειρεύεται την Γη, ονειρεύεται πολέμους, φτώχεια, θάνατο. Ονειρεύεται πως έχει εγώ, ονειρεύεται πως είναι χωρισμένος από τους άλλους. Ονειρεύεται ότι ο Θεός δεν είναι μαζί του και ότι κάπου τον έχει παραπετάξει μόνο του! Ονειρεύεται… Ονειρεύεται… Ακόμα πιο βαθιά… Και τινάζεται μέσα στον ύπνο του, αναστατώνεται και νιώθει ότι εκείνα τα κακά όνειρα είναι αλήθεια!»

Και είπε ο Θεός: «Γενηθήτω φως!» Και γίνεται φως! Αλλά ο άνθρωπος κοιμάται! «Γενηθήτω στερέωμα! Και διαχωρισθήτωσαν τα ύδατα από την γη!», αλλά ο άνθρωπος κοιμάται. «Και είδεν ο Θεός ότι καλόν», αλλά ο άνθρωπος κοιμάται. Μια ελπίδα ταξιδεύει μέσα στον Παράδεισο: το όνομά της είναι Ραφαήλ. Φωνάζει, λοιπόν, ο Θεός τον ομορφότερο από τους αγγέλους του και του λέει: «Σε ύπνο είναι το παιδί μου, ξύπνησέ το!»

Και έκτοτε ο Ραφαήλ ταξιδεύει μέσα στον ύπνο του ανθρώπου. Περνάει το μαύρο χάσμα μεταξύ Παραδείσου και αλήθειας, ψέματος και ύπνου, ύπνου και αισθήσεων, παραισθήσεων και ενεργειών, θέσεων και αντιθέσεων. Και μπαίνει μέσα στον κόσμο που οι άνθρωποι ονομάζουν Γη. Και λέει: «Χαίρετε!» Ο άνθρωπος τον συναντάει και του λέει: «Καλώς τον άνθρωπο! Χαίρε, άνθρωπε!» Και ο Ραφαήλ παίρνει μαζί του απεσταλμένους και άλλους αγγέλους και καλά πλάσματα του ύπνου και του ξύπνιου. «Χαίρετε!» λέει. Και περπατάει, και μιλάει, και τραγουδάει, και διδάσκει, και παίζει, και αμαρτάνει, και σηκώνεται. Κάνει τα πάντα μέσα σε αυτό το παιχνίδι του ύπνου. Και σιγά σιγά πιάνει τον άνθρωπο από το χέρι. Και παίζοντας όπως τα μικρά παιδιά που έχουν στο μυαλό τους μια έξοδο, παίζοντας, τραβάει την προσοχή τους προς την έξοδο από τον αυτισμό, από αυτόν τον ατελέσφορο ύπνο.

Και ο Θεός περιμένει κοιτάζοντάς τον στα μάτια, πότε θα ανοίξει τα μάτια του. Να ξεπηδήσει από μέσα η Παρουσία και η αίσθησή του. Και η αντίληψη ότι βρίσκεται στο κέντρο του Παραδείσου.

Μια φορά και έναν καιρό πιστέψαμε ότι υπάρχει ένας πλανήτης που τον λένε Γη. Πιστέψαμε ότι γεννηθήκαμε και ότι θα πεθάνουμε. Τίποτε απ’ αυτά δεν υπάρχει, τίποτα απ’ αυτά δεν είναι περισσότερο αληθινό από την πιο ψεύτικη σκέψη μας. Ο Ραφαήλ, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, όλοι οι αρχάγγελοι και τα θεία όντα σαν ηλιαχτίδες μέσα στο μυαλό του κοιμισμένου, αυτιστικού παιδιού, του διεγείρουν τις αισθήσεις, την περιέργεια της αντίληψης και των δυνάμεών του.

Αυτό ήταν το παραμυθάκι. Το τέλος είναι ευχάριστο αφού είναι γνωστό: θα ξυπνήσει το παιδί του Θεού! Αλλά μέχρι τότε ας μην τρομάξει πολύ από τους εφιάλτες. Τους δικούς του εφιάλτες. Να είναι καλά όλοι! Να είστε όλοι καλά! Τα πάντα είναι ανάλαφρα, όμορφα και λαμπερά. Ας έρθουν τα κάλλιστα σε σας! Αυτό είναι το μήνυμα της γιορτής. Και τώρα απλά κάντε μια ευχή, όποια ευχή θέλετε. Μιαν ευχή γεμάτη αγάπη. Όχι για σας, αλλά για τους άλλους! Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι. Όλα εσείς είστε! «Χρόνια πολλά γεμάτα φως!» η ευχή του Ραφαήλ. Χρόνια πολλά από τον Χρίστο με πολλές πολλές ευχές. Και από τον Χριστούλη. Χρόνια πολλά απ’ όλους τους αγίους αγγέλους και αρχαγγέλους. Αυτό είναι το μήνυμά τους. Χρόνια πολλά!

*

Δεν υπάρχουν σχόλια: