Μια φορά κι έναν καιρό στο «τάγμα» μαζεύτηκαν ψυχές που αναζήτησαν καταφύγιο από τον κόσμο, χαρά και οδήγηση. Μαζί μ’ αυτούς ήρθαν και ψυχές στιγματισμένες με την καταστροφή και την διάλυση! Πριν αυτές προλάβουν να επιβληθούν, πολλά βαθειά και συγκινητικά ακούστηκαν στον χώρο αυτό… Σταχυολογώ δυο: «Εδώ έζησα τις πιο άδολες χαρές της ζωής μου… Σας ευχαριστώ!» Αργότερα το ίδιο άτομο είπε: «Ντρέπομαι που συμμετείχα στον χώρο αυτό!» «Σας ευχαριστώ για το όνειρο!» είπε κάποιο άλλο. Έκτοτε έκανε πολλές εκπτώσεις στο όνειρο του… Θυμάμαι τον Ηλία μου: «Μην περιφρονήσεις ποτέ τα πρώτα σκαλοπάτια! Γιατί εκεί πάτησες και ανέβηκες εδώ που είσαι!» Με όλη μου την αγάπη σας επιστρέφω την άδολη χαρά και το όνειρο σας! Να συγκινήσει τις ψυχές σας σαν για πρώτη φορά! Η ίδια η χαρά της ζωής και του φωτός! Η χαρά και το όνειρο όλων μας!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου