Το μόνο της ζωής της ταξίδι

1994, στο Χαμιντιέ της Συρίας με τον Ηλία μου. Η γυναίκα του η Ζεχρά αποφασίζει να έρθει μαζί μας με το φορτηγάκι (γεμάτο παιδιά και εγγόνια τους) στην Δαμασκό! Είναι η πρώτη φορά στη ζωή της που βγαίνει από το χωριό! Κάθεται μαγεμένη στην καρότσα και κοιτάζει τις απέραντες εκτάσεις… «Ήντα’ ναι, Μαρία μου, τα κάλλη του κόσμου!» Τα αθώα της μάτια κοιτάζουν ήρεμα τα τοπία να εναλλάσσονται -χωρίς κάτι να ζητά, χωρίς παράπονο για την περιορισμένη στο χωριό ζωή της- έτσι φυσικά, απλά… «Με την αφορμάδα σου, Μαρία μου, μου ήτανε κι εμένα γραφτό να δω τση κόσμους!» Μια μέρα στη Δαμασκό, την πόλη-θρύλο για εκείνην, έζησε τον παράδεισο! Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται… «Μαρία μου, όποιος δεν φχαριστιέται με το λίγο ούτε με το πολύ θα φχαριστηθεί» είπες Ηλία μου…