1994 στην Δαμασκό, στο τζαμί των κατόπτρων: νύχτα, να στραφταλίζει παραμυθένιο μέσα από μυριάδες θραύσματα καθρέφτη… Ατμόσφαιρα ονειρική… Χίλιες και μία νύχτες… Εγώ μαγεμένη, σε εκρηκτική ευφορία! Μαζί, Ηλία μου, να κοιτάμε το πλήθος του κόσμου που συνέρεε για την γιορτή της Ζανέμπ, μιας μεγάλης μουσουλμάνας αγίας… Κουτσοί, στραβοί, ανάπηροι σε καροτσάκια να προσμένουν με δακρυσμένα μάτια το θαύμα! Παντού ο πόνος ίδιος, όπως και η χαρά… Ξαφνικά με παίρνεις από το χέρι: «Έλα να σου δείξω κάτι!» Η νύχτα τρυφερή, καθόλου μαύρη, σχεδόν μπλε… Συγκινημένος, βουρκωμένος, με μια αξέχαστη κίνηση σαν άρχοντας που σε ξεναγεί στο παλάτι του, μου δείχνεις το ολόγιομο φεγγάρι! «Κοίτα, Μαρία μου! Δικό σου! Σου το χαρίζω!» Γύρισα και το κοίταξα σαν για πρώτη φορά… Ένα ασημένιο στολίδι στο άπειρο, απόκοσμου κάλλους!
Ο χρόνος λες και σταμάτησε… Μείναμε αγκαλιασμένοι να το κοιτάζουμε… Εντελέχεια!
Το πέρα από το συναίσθημα... Ίσως να ήταν κορυφαία στιγμή της Συνάντησής μας, αγαπημένε μου Ηλία…
Το πέρα από το συναίσθημα... Ίσως να ήταν κορυφαία στιγμή της Συνάντησής μας, αγαπημένε μου Ηλία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου