Η Μεγάλη Πέμπτη του αθώου

Μεγάλη Πέμπτη, χρόνια πριν, στο μοναστήρι της Κυρίας των Αγγέλων στα Χανιά… Τόπος κατανυκτικός, το φως από τα καντήλια μαγικό, ορθόδοξο κάλλος, κόσμος λιγοστός… Ο παπα-Γιάννης, μια άγια αθώα ψυχή, μόλις έχει ξεκινήσει να διαβάζει αργά, με βαθειά συγκίνηση, τα ιερά κείμενα της ημέρας. Η συγκίνηση του καθώς φτάνει στην προδοσία του Ιούδα, γίνεται λυγμός! Σταματάει την ανάγνωση. Παύση! Σιωπή απόκοσμη στην εκκλησία… Ξαναρχίζει. Προσπαθεί να διαβάσει την προδοσία του Ιούδα, αλλά και πάλι η φωνή του τον εγκαταλείπει και γίνεται λυγμός! Ξανά σιωπή. Παρατεταμένη. Ξανά προσπάθεια να διαβάσει την προδοσία… Δεν θυμάμαι πόσες φορές… Έκλαιγε πλέον με λυγμούς! Αδύνατον η αθώα του ψυχούλα να αντέξει να διαβάσει την προδοσία του Διδασκάλου από τον μαθητή, του Κτίστη από το κτίσμα… Οι γριούλες άρχισαν να σταυροκοπιούνται… Εγώ συγκλονισμένη τον ευλογούσα με όλη την δύναμη της ψυχής μου! Τα λεπτά κυλούσαν σαν αιώνες… Η συνταρακτική σιωπή που ακολούθησε λες και μας μετέφερε στην καρδιά της προδοσίας! Αβάσταχτο! Μείναμε όλοι για κάμποση ώρα βουβοί… Και ξαφνικά ακούγεται από το βάθος η φωνή μιας γιαγιάς: «Παναγιά, βόηθα μας!» Η παρέμβασή της σαν να διέκοψε την σφήνα της απόσπασής μας από τον χώρο και τον χρόνο. Ο παπα-Γιάννης διάβασε επιτέλους με δέος, ψιθυριστά, την προδοσία! Μια ακόμη ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης ολοκληρώθηκε. Η πιο αληθινή! Ένας αθώος έκλαψε για όλους μας, για Σένα, Χριστέ!