Τους αγαπώ όλους! Αγαπώ όποιον τύχει!

Καθώς είχαμε σταματήσει με το αυτοκίνητο στο τελευταίο φανάρι για να επιστρέψουμε στο σπίτι, ακούω το αγγελούδι μου -νηπιαγωγείο πήγαινε ακόμα-, να λέει όλο έξαψη και χαρά: «Μαμά, κοίτα! Τους αγαπώ όλους!» Και ξεκινάει να μου δείχνει με το χεράκι του έναν έναν όσους περπατούσαν εκείνη την στιγμή στον δρόμο! «Κι αυτόν τον αγαπώ! Κι εκείνον! Κι εκείνον! Κι εκείνον… Όλους τους αγαπώ! Αγαπώ όποιον τύχει!» Ευλογημένος να είσαι, Ισίδωρε!

*

Μπορώ να δω ποιος έχει σκοτώσει το παιδί μέσα του!

Στην ίδια περίπου ηλικία μου είπες: «Οι μεγάλοι δεν ζουν τα χρώματα… Δεν είναι παιδιά! Δεν παίζουν! Εγώ, μαμά, μπορώ να σου πω ποιος έχει σκοτώσει το παιδί μέσα του!» Και άρχισες να μου κατονομάζεις πρόσωπα του περιβάλλοντός μας… Απίστευτο! Ήσουν εντελώς ακριβής!
Τι τραγικός ο άνθρωπος που έχει σκοτώσει το παιδί μέσα του… Διεκπεραιώνει την ζωή του χωρίς ψυχή… Τι κρίμα! Γιατί «παιδίον εδόθη ημίν… μεγάλης βουλής άγγελος… θαυμαστός σύμβουλος… άρχων ειρήνης… πατήρ του μέλλοντος αιώνος…»

*

Φίλος μου κάθε φορά είναι αυτός που με έχει περισσότερο ανάγκη!

Σε σχολική εκδρομή στο δημοτικό διάλεξες για συγκάτοικο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ένα παιδί που δεν το ήθελε κανείς από τους συμμαθητές σου! «Γιατί δεν διάλεξες έναν φίλο σου;» σε ρώτησα. «Φίλος μου είναι κάθε φορά αυτός που με έχει περισσότερο ανάγκη!» μου απάντησες... 

*

Οικογένειά μου είναι όλοι όσοι αγαπώ και μ’ αγαπούν!

Έτσι αντιλήφθηκε την οικογένεια ο Άγγελος μου σε ηλικία τεσσάρων χρονών. Άφωνη η νηπιαγωγός! Πάνω που εξηγούσε στα παιδάκια τι είναι οικογένεια: μαμά, μπαμπάς, αδέλφια, παππούς, γιαγιά κ.λπ. «Εμένα η δική μου οικογένεια δεν είναι έτσι! Οικογένειά μου είναι όλοι όσοι αγαπώ και μ’ αγαπούν!»  είπε ο Άγγελος.
Τα παιδιά γνωρίζουν… Γι’ αυτό τα αγαπούσες, Χριστέ μου! Μας ζήτησες να γίνουμε σαν τα παιδιά, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών!

*

Στα ίχνη του αγίου Ανδρέα στην Σκωτία

Με αφορμή αναδρομική έκθεση του Giacometti το 1996 στο Εδιμβούργο, βρέθηκα στην «Αθήνα του βορρά» όπως αποκαλούν με περηφάνια την πρωτεύουσά τους οι σκωτσέζοι. Η πόλη είναι γεμάτη ελληνότροπα κτίρια και ο καθεδρικός τους ναός είναι αφιερωμένος στον έλληνα άγιο Αιγίδιο! Γνώριζα πως η Σκωτία έχει προστάτη της τον άγιο Ανδρέα και πως σε κάποιο ναό του Εδιμβούργου βρίσκεται μέρος από το σκήνωμά του… Αναζήτησα τον ναό αυτό σε ολόκληρο το Εδιμβούργο! Οι πληροφορίες που μου έδιναν ήταν ασαφείς και ανακριβείς... Το τελευταίο βράδυ ο ορθόδοξος ιερέας Ιωάννης, ένας σεβάσμιος σκωτσέζος γέροντας, μετά τον εσπερινό που τελέσαμε οι δυο μας στο ορθόδοξο εκκλησάκι που στέγαζε στο σπίτι του -μια ανεπανάληπτη εμπειρία πνευματική!- μου εξήγησε επακριβώς πού βρίσκεται ο ναός αυτός. Πρωί πρωί την άλλη μέρα φεύγοντας για το αεροδρόμιο ζήτησα από τον οδηγό του ταξί να με πάει στο μέρος αυτό και να με περιμένει για λίγα λεπτά. Ήταν ακριβώς απέναντι από την έκθεση του Giacometti που επισκέφτηκα την πρώτη μέρα! Ο πρώτος ναός στον οποίο μπήκα και άναψα κερί!

*