Από το Άστρο Σου

Όσο πας προς τον Εαυτό τόσο Εκείνος φαίνεται να απομακρύνεται

"Όσο κανείς κινείται προς τον Εαυτό σε μια προσπάθεια διεύρυνσης της ατομικής συνειδητότητας, τόσο Εκείνος φαίνεται να απομακρύνεται. Προχωράει εντούτοις για την εξερεύνηση του Εαυτού και των Δυνατοτήτων. Είναι σοφό να κινείται σ’ αυτό το νήμα της διαρκούς μεταμόρφωσης, καθώς είναι ο πιο ασφαλής δρόμος."

Ίσως έχετε παρατηρήσει, ότι όσο προχωράει κανείς και νιώθει ότι πάει να ενωθεί με τον Εαυτό του, τόσο εκείνος απομακρύνεται. Είναι μια ουτοπική εργασία αυτή του πνευματικού ανθρώπου! Εργαζόμαστε να φέρουμε το μέλλον στο παρόν, το ουτοπικό στο τώρα. Πόσο βαρετά θα ήταν τα πράγματα αν αυτό δεν ήταν έτσι...

Το ότι προσπαθούμε και πάντα κάτι μας ξεφεύγει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξέλιξη. Επίσης δεν λείπουν οι πολύτιμες εκείνες στιγμές της ''επίτευξης'', όταν δηλαδή κάποιος νιώθει ότι έχει καταφέρει το στόχο της περιόδου εκείνης. Πάντα βέβαια ο στόχος  απομακρύνεται ξανά, για ένα νέο γύρο ανάπτυξης. Καθόλου βαρετή η ζωή του διαλογιζόμενου!

Αν καταφέρει κάποιος να ταυτιστεί και να ευθυγραμμιστεί μ' αυτό το νήμα της διαρκούς πορείας, της εξέλιξης, τότε βιώνει ελάχιστο πόνο και μέγιστη χαρά (όχι φυσικά κάποια κραυγαλέα χαρά). Και πάλι η στασιμότητα είναι ο εχθρός, η αδράνεια και ο φόβος για αλλαγή και προσαρμογή στο καινούργιο. Ο άνθρωπος αρκείται σε όσα καλώς έχουν και δεν θέλει, αρνείται να πάει παραπέρα. Όμως και αυτός ο φόβος, η άρνηση είναι  πλάνη...

*

Ούτε καν οι θετικές σκέψεις…                                 

Αγάπη είναι ακόμα και μια θετική σκέψη.

 Στην επίκληση της Παρουσίας Του όμως,

αφέσου στην εμβάπτιση του Εαυτού μέσα

στην λίμνη του Ενοποιημένου Πεδίου

 χωρίς να σε απασχολούν σκέψεις,

ούτε καν οι θετικές.

Δεν γίνεται να μείνει κανείς πίσω!

Όλα υπάρχουν στην ίδια αλυσίδα και εξελίσσονται ως μια ψυχή χωρισμένη, τεμαχισμένη σε μυριάδες σώματα… Αυτό όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να είσαι αμελής και να μη φροντίζεις τον εαυτό σου.

 *

Η παρεξηγημένη έννοια της προσευχής

Η έννοια της προσευχής είναι παρεξηγημένη. Πρώτον,  πολλοί νομίζουν ότι προσεύχονται σε κάποιον Θεό έξω από τον Εαυτό, σε κάποια δύναμη έξω από τον Εαυτό. Η πραγματική όμως προσευχή είναι επίκληση των ανώτερων επιπέδων του ίδιου του Εαυτού.

Δεύτερον, υπάρχει και μια άλλη παρεξήγηση: ότι πρέπει να περιμένουμε να πραγματοποιηθούν εκείνα που ζητήσαμε. Όμως αυτό είναι  επαιτεία, δεν είναι πραγματική προσευχή η οποία πάντοτε εξυψώνει και εξαγνίζει. Το ζητούμενο είναι να ΓΙΝΟΥΜΕ εμείς αυτό που ζητάμε! Αν θέλουμε να έχουμε επικοινωνία με ανώτερα όντα, πρέπει να προσπαθήσουμε να εξομοιωθούμε μαζί τους! Η  δήθεν ταπεινοφροσύνη "μα μόνον ένας ήταν ο Χριστός, και ποιος είμαι εγώ να τον φτάσω", απλώς προέρχεται από την Άρνηση. Φυσικά δεν θα πάμε στο άλλο άκρο να νομίζουμε ότι έχουμε γίνει Χριστοί. Το ζήτημα όμως είναι μέσα από την  προσευχή  να προσπαθούμε να ανυψωνόμαστε στο Χριστικό Πεδίο, με αγνότητα, αγάπη και χαρά.

Όταν εξασκείται κανείς συχνά με αυτόν το τρόπο, αργά η γρήγορα η υλική του φυσιολογία αρχίζει να εκλεπτύνεται. Πνευματοποιείται. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που ήρθαμε εδώ στη γη: να πνευματοποιήσουμε την ύλη!

*

Πνευματικά σχολεία

 "Σκοπός της πνευματικότητας είναι η παράλληλη πορεία του ανθρώπου με τις εξελίξεις του πνευματικού κόσμου. Ως τα άνω και τα κάτω. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται εναρμόνιση, ενατένιση, και συμμετοχή στα πνευματικά σχολεία, τόσο στην γη όσο και στον ουρανό."

Όπως υπάρχουν σχολεία στην γη που δίνουν γνώσεις και πληροφορίες στους ανθρώπους, έτσι υπάρχουν και πνευματικά σχολεία στους ανώτερους κόσμους που φροντίζουν για την ψυχική ανάπτυξη του ανθρώπου, είτε αυτός είναι ενσαρκωμένος είτε όχι. Στον ύπνο γίνεται συχνά  τέτοια παρακολούθηση των πνευματικών δασκάλων. Το σπουδαίο όμως είναι να δώσουμε εκεί,  μέσα από την προσευχή, συνειδητά την προσοχή μας και τον εαυτό μας. Στα σχολεία αυτά διδάσκεται η γλώσσα του Φωτός, η οποία εκπαιδεύει τον άνθρωπο σε ανώτερες λειτουργίες ζωής. Μια τέτοια εκπαίδευση έχει  εμφανή αποτελέσματα στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του ανθρώπου στην καθημερινότητα του στην γη. Η ζωή ομορφαίνει, εμπλουτίζεται, αποκτά νόημα, συντονισμό, συνοχή, αγάπη, ελευθερία, ομορφιά και ταπεινότητα. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να παρευρισκόμαστε σ’ αυτά τα σχολεία και να δίνουμε την συγκατάθεσή μας για να μας εκπαιδεύουν οι Διδάσκαλοι. Έτσι η ζωή μας εδώ στην γη συντονίζεται με την ανώτερη Ζωή. Κι αυτός είναι ένας από τους στόχους της πνευματικότητας.

* 

Πνευματικός ελιτισμός

Μη φαντάζεστε ότι μπορείτε να σταθείτε μακριά από έναν κακό ή ανόητο άνθρωπο. Είναι ο εαυτός σας, αν και σε μικρότερο βαθμό από όσο ένας φίλος ή ο Δάσκαλός σας.

Αν επιτρέψετε στην ιδέα του διαχωρισμού σας από καθετί κακό -πράγμα ή άτομο- να αναπτυχθεί μέσα σας, θα δημιουργήσετε κάρμα το οποίο θα σας προσδέσει σ’ αυτό ακριβώς από το οποίο θέλετε να διαχωριστείτε, μέχρις ότου η ψυχή σας αναγνωρίσει ότι δεν μπορεί να απομονωθεί.

Να θυμάστε ότι η αμαρτία και η ντροπή του κόσμου είναι και δική σας αφού είστε μέρος του κόσμου. Το δικό σας κάρμα συμπλέκεται άρρηκτα με το συνολικό κάρμα.

Πριν μπορέσετε να αποκτήσετε γνώση, πρέπει να περάσετε μέσα από όλες τις θέσεις εξίσου, καθαρές και μη. Επομένως, να θυμάστε ότι το βρώμικο ένδυμα που αποφεύγετε να αγγίξετε, ίσως ήταν δικό σας χθες ή ίσως γίνει δικό σας αύριο. Κι αν το αποστρέφεστε όταν πέφτει στους ώμους σας, τότε θα κολλήσει ακόμα πιο πολύ πάνω σας.

Ο υποκριτής φτιάχνει για τον εαυτό του κρεβάτι από λάσπη. Να απέχετε από ό,τι θεωρείτε κακό επειδή αυτό είναι σωστό, και όχι για να κρατήσετε τον εαυτό σας "καθαρό".

*

Πορεία ωραιοποίησης του εαυτού-θετική στάση του νου

Η πνευματική πορεία χρειάζεται αφοσίωση, η οποία  αργά ή γρήγορα πληρώνεται και αποδίδει τους καρπούς της. Έτσι o εστιασμός στο Ιδανικό και την Ομορφιά, έλκει ανάλογες Οντότητες που δίνουν Χαρά στην υπόσταση μας. 

Η πνευματική πορεία είναι πορεία ωραιοποίησης του εαυτού! Έχουμε πολλά στοιχεία με τα οποία χρειάζεται να δουλέψουμε, να εξευγενίσουμε και να καλλιεργήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας στην Χαρά, ακόμα κι αν οι συνθήκες της ζωής μας είναι δύσκολες. Έτσι κι αλλιώς την στάση του νου μας κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει αν εμείς δεν θέλουμε. Γι' αυτό και μπορούμε συνεχώς να την καθοδηγούμε σε όμορφα μονοπάτια.
Η προσπάθεια να κάνουμε όμορφο τον εαυτό μας είναι  ενεργητική, δραστική κατάσταση. Είναι  κρούση προς τους Πνευματικούς Κόσμους. Σύμφωνα με τον Νόμο του ''όποιος κρούει, θα λάβει'', ως αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής επέρχεται μεγαλύτερη ικανότητα αυτοκυριαρχίας, κάτι πολύτιμο που μας προστατεύει από τις δυσκολίες. Γιατί ποια προστασία είναι μεγαλύτερη από την ευλογία;

Κοιτώ μπροστά σημαίνει θετικότητα πνεύματος, η οποία οδηγεί στην αναγέννηση του εαυτού. 

*

Πού είναι ο δικός σας παράδεισος;     

Ο δικός μου παράδεισος είναι η γη! ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ είναι εδώ που βρίσκομαι τώρα και περπατώ, είναι ο αέρας που αναπνέω, είναι  η ομορφιά της φύσης... 

Είναι η γη που ονειρεύομαι μια μέρα να αλλάξει .... ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΡΑΦΑΗΛ!

Και τότε τα παιδιά θα τρέχουν ανέμελα στους δρόμους, θα ακούγονται γέλια από τα ευτυχισμένα σπίτια, θα υπάρχει αγάπη, συμπαράσταση, δικαιοσύνη... 

Μια γη απαλλαγμένη από κακίες, μικρότητες, αντιζηλίες, ανασφάλεια και φόβο... 

Ο δικός μου Παράδεισος είναι η κάθε μέρα, η κάθε στιγμή που εργάζομαι με όλες μου τις δυνάμεις για να κάνω το όνειρο αυτό  πραγματικότητα!!! 

*