Ο πιο αθώος αποχαιρετισμός

1993, στον αρχαιολογικό χώρο του Αγίου Μηνά έξω από την Αλεξάνδρεια. Ζέστη, κι αυτή η βουερή σιωπή των αρχαίων τόπων… Ένας φύλακας ντυμένος με μια λιγδερή στολή και ένα ντουφέκι στον ώμο που έστεκε πάνω στο αποστεωμένο του σώμα σαν σε κούτσουρο, ανέλαβε την ξενάγησή μας. Πλήρης σουρεαλισμός! Γύρω δεν υπήρχε ψυχή σε μια απέραντη έκταση αδρής ερήμου. Θεός ξέρει πόσον καιρό είχε να δει επισκέπτη! Από την στιγμή που μας είδε, δεν μας άφησε ούτε λεπτό! Μιλούσε συνεχώς με κάτι «αιγυπτιακά» αγγλικά που μόνο από διαίσθηση καταλαβαίναμε τι ήθελε να πει καθώς κοιτάζαμε το μαυριδερό του πρόσωπο με τα εκφραστικά μαύρα μάτια αλλά και τις ασταμάτητες θεατρικές κινήσεις των χεριών του! Έτσι περάσαμε μαζί του ένα ολόκληρο πρωινό! Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μας κοίταξε αποσβολωμένος: «Δεν είναι δυνατόν να φύγετε! Δηλαδή δεν θα σας ξαναδώ ποτέ;» είπε, κι άρχισε να κλαίει με μια λύπη τόσο δυνατή και παράξενη -σχεδόν μεταφυσική- που μας σπάραξε την καρδιά… Ευλογημένος να είσαι, φίλε μου, όπου κι αν βρίσκεσαι! Δεν θυμάμαι το όνομά σου! Θυμάμαι όμως την ψυχούλα σου! Και τα πιο ειλικρινή δάκρυα που είδα ποτέ να κυλάνε από ανθρώπινα μάτια…

*