1993, Αλεξάνδρεια, Cecil Hotel. Με το που φτάνουμε στην ρεσεψιόν μας περιμένει στην είσοδο του θρυλικού ξενοδοχείου ένας χαμογελαστός, όμορφος νέος, ντυμένος στα λευκά. «Καλώς ήρθατε!» μας είπε στα ελληνικά, «αφήστε τα πράγματά σας να σας τα μεταφέρουν στο δωμάτιό σας και ελάτε μαζί μου να σας δείξω την πόλη! Το όνομά μου είναι Ηλίας!» Όλη μέρα τριγυρίζαμε στα αξιοθέατα της Αλεξάνδρειας κουβεντιάζοντας αμέριμνα μέχρι αργά το βράδυ. Εξουθενωμένοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο ευχαριστώντας τον θερμά. Προσφερθήκαμε να του δώσουμε χρήματα, αλλά εκείνος αρνήθηκε ευγενικά. Μας χαιρέτισε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο λέγοντάς μας πώς θα ξαναβρεθούμε. Πέσαμε να κοιμηθούμε γεμάτοι εικόνες και μυρουδιές, και αυτή την ισχυρή αίσθηση από την συνάντηση με την Αλεξάνδρεια, μια πόλη μυθική που σαν παρακμασμένη αρχόντισσα έλαμψε κι έσβησε μα εξακολουθεί να γοητεύει! Το πρωί αναζητήσαμε στην ρεσεψιόν τον Ηλία. «Δεν υπάρχει εδώ κανένας Ηλίας!» -«Μα ο Έλληνας ξεναγός που μας περίμενε χτες με την άφιξή μας στο ξενοδοχείο…» -«Δεν υπάρχει κανείς τέτοιος ξεναγός…» Ηλία, Ηλία, φύλακα άγγελε πάντοτε της ζωής μου…
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου