ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

31 Ιαν 2012

Το 2004 δεν ήταν μια ψεύτικη Ελλάδα! Ήταν η αληθινή Ελλάδα!

Μετά το σοκ και δέος από τα εξαθλιωτικά οικονομικά μέτρα των «επιτηρητών» μας σε συνεννόηση με τους εγχώριους Εφιάλτες, κάθε εχέφρων άνθρωπος διερωτάται ποιο είναι το ζητούμενο. Οι οίκοι αξιολόγησης ποντάρουν σε «αριθμούς» μέσα σ’ ένα χρηματιστηριακό παιγνίδι που άκρη δεν βρίσκουν ούτε καν οι ειδήμονες! Ξαφνικά, όλος ο κόσμος στέκεται έντρομος μπροστά σε αριθμούς, τα κράτη είναι μόνον μονάδες «παραγωγικότητας» σε ένα σύστημα που κανείς δεν ξέρει ποιος ελέγχει και ποιος καρπούται. Νούμερα, στόχοι, ληστρικά δάνεια, όλη η χώρα ενέχυρο, όλα υπό πώληση για την εξοικονόμηση των δανεικών και οι ανώνυμοι (;) τζογαδόροι να ποντάρουν στην πτώχευση της Ελλάδας! Η Ευρώπη χωρίς πολιτικό λόγο, πολλώ δε μάλλον ηθικό ή πνευματικό. Λαοί, πολιτισμοί, ιστορία, δεν υπάρχουν στις ασκήσεις επί χάρτου των φωστήρων που παίρνουν τις αποφάσεις! Ο πολιτισμός, η πνευματική προοπτική των λαών της Ευρώπης δεν συζητιέται καν. Ούτε καν το θεωρούμενο κεκτημένο του Ουμανισμού, η αλληλεγγύη, προβάλλεται σοβαρά ως ζητούμενο. Επιστρέφουμε ολοταχώς στον άνθρωπο-είλωτα! Επαινείται η εργατικότητα των Γερμανών ως ύψιστη αξία! Και ταπεινώνονται οι αναρχικοί  Έλληνες. Η πλήρης συμμόρφωση και ποδηγέτηση των Γερμανών ως εργατικών μελισσών του συστήματος, είναι πλέον το πρότυπο ηθικής συμπεριφοράς των πολιτών της Ευρώπης! Πλήρης αντιστροφή! Δεν αφορά κανέναν η παραγωγή πολιτισμού: η ελευθερία, η ψυχή, οι αξίες! Η πνευματική προοπτική. Η μεγάλη γιορτή κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες φυσικά και άξιζε τον κόπο! Ακεραίωσε μια υπέροχη Λάμψη της Ελλάδας ως Μητρόπολης του κόσμου! Και καλώς, κάλλιστα έγινε! Φυσικά έπρεπε να πληρώσουμε τα πάσης λογής τιμήματα στα ερπετά! Και τότε μας ειρωνευόντουσαν πως είμαστε πολύ μικροί για να διεκπεραιώσουμε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Ο χλευασμός τάχιστα μετατράπηκε σε θαυμασμό! Αυτό να μην το ξεχνάμε ποτέ! Την δύναμη της πνευματικής μας υπεροχής! Ξαφνικά η Ευρώπη συρρικνώθηκε σε αριθμούς! Οι ερπετικές συνειδήσεις, χρόνια τώρα υποσκάπτουν μέσω του οικονομικού ελέγχου της γης, οτιδήποτε νοεί ο άνθρωπος με την λέξη «πνεύμα». Το ψεύδος όμως των «τεμπέληδων» Ελλήνων πρέπει να σταματήσει. Οι κατευθυνόμενες τρύπες στην οικονομία, η καλλιεργημένη διαφθορά των θεσμών από μια δράκα  διεφθαρμένων πολιτικών δεν ερμηνεύει την ψυχή ενός λαού, ούτε την συνεισφορά του στον πολιτισμό. Και ο Έλληνας εκόμισε τα μέγιστα στον πολιτισμό της γης του 20ου και των αρχών του 21ου αιώνα.  Και μιλώ για την σύγχρονη Ελλάδα και όχι για το ένδοξο παρελθόν! Ένας αμέτρητος πλούτος που αποτυπώθηκε στους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία, αλλά και στον εμπλουτισμό της «ελληνικής γραμμής» με προσωπικότητες και όντα που, άλλοτε εμφανώς και άλλοτε αφανώς, έγραψαν και γράφουν καινούργιες σελίδες στην ιστορία του κόσμου! «Είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία» φτάσαμε στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό με τις μαγικές του μουσικές, και την υπέροχη εικαστική και ποιητική του δημιουργία. Ασταμάτητα παράγεται τέχνη στη Ελλάδα και μάλιστα υψηλότατου επιπέδου! Το 2004 δεν ήταν μια ψεύτικη Ελλάδα! Ήταν η αληθινή Ελλάδα! Οι Κασσάνδρες και οι χλευαστές έμειναν άφωνοι μπροστά στο πνευματικό μέγεθος της εμφάνισης της διαχρονικής Ελλάδας ως ύψιστης αναφοράς του παγκόσμιου πολιτισμού. Η Αθήνα έλαμψε! Τι έγινε στα οκτώ αυτά χρόνια; Ποιες πύλες παραβιάστηκαν στην αγαπημένη πόλη; Η ψυχή της Αθήνας εντούτοις είναι ζωντανή παρά την εξωτερική ζοφερή εικόνα! Και μόνο η ψυχή μπορεί να αποκαταστήσει μια λάθος εικόνα! Την εικόνα της Ελλάδας μόνο η ψυχή της μπορεί να την αποκαταστήσει: η ψυχή μας! Ο τόπος που γέννησε τους θεούς θα αυτοθεραπευτεί και θα αναγεννηθεί! Ουαί όμως δι’ ου τα σκάνδαλα! Το Ελληνικό πνευματικό DNA δεν πρόκειται να εκλείψει όσο υπάρχει ο άνθρωπος στην γη! Έως την εκπλήρωση: ο άνθρωπος να γίνει άγγελος!
*

Ο βατικάνειος και προτεσταντικός κόσμος και το Ορθόδοξο βίωμα

Χάος μέγα χωρίζει την ατομικιστική δυτική αντίληψη της προσωπικής «σωτηρίας» και ευημερίας από τον Ορθόδοξο πολιτισμό του εκκλησιαστικού γεγονότος που είναι το ζην «μαζί»! Η δύναμη της ελληνικής ψυχής είναι μέσα σ’ αυτό το «μαζί», στην βαθιά αίσθηση της συνέχειας της ελληνικής πνευματικής γραμμής που μεταφέρει μέσα στους αιώνες αλήθεια και φως! Αλλά κυρίως στην ανθρώπινη συνύπαρξη ως γιορτή, ως λειτουργημένη στην καθημερινότητα υπαρξιακή σχέση με το όλον. Το Ορθόδοξο βίωμα είναι το μυστήριο της μέθεξης, η αίσθηση της των πάντων ενότητας. Ο αρχαίος πολίτης που έφτασε στο ύψιστο σημείο του να τον αφορά η πόλη ηθικά και πνευματικά, έγινε το Πρόσωπο του κοινωνείν το οποίο συλλειτουργεί στο δοξαστικό, ευχαριστιακό γεγονός. Η Εκκλησία, καθαρά ελληνική σύλληψη της αγαπητικής Σύναξης, έγινε το σώμα του Χριστού -του ανθού αυτού της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς εκείνος είναι η ύψιστη δυνατότητα της. Και καθόλου δεν αναιρεί την μοναδικότητα του Προσώπου που τόσο φοβούνται τα κατακερματισμένα εγώ, τα οποία εξάλλου μόνο από την άσκηση εξουσίας συντηρούν το μεγαλείο της υπόστασης τους! Ο Έλληνας δεν κουβαλάει στο αίμα του μόνο το αρχαίο θαύμα, αλλά και τον Έλληνα Χριστό, τον πολιτισμό του Λόγου που σαρκώνεται ως αγάπη μέσα στα ανθρώπινα δρώμενα. Η ελληνική ψυχή, θαυμαστά ανθεκτική στις κακουχίες, παρ' όλη την σφοδρή, ανελέητη επίθεση που δέχεται στην γλώσσα, στην πίστη, στα ήθη, στα έθιμα, στον  πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, εξακολουθεί να έχει ζωντανό το θεϊκό αντανακλαστικό της αυθεντικής ευσέβειας προς την ζωή. Ο Έλληνας δεν ζει χωρίς γιορτή, χωρίς τραγούδι, χωρίς φίλους! Χωρίς τον έρωτα της ζωής! Χωρίς Θεό! Γιατί η ψυχή του είναι «μέσα» στο τοπίο, αφού είναι λειτουργημένη αιώνες τώρα στον αέρα και το φως της ελληνικής Λάμψης. Η φιλοξενία, η γενναιοδωρία, η τρέλα του δωρεάν, του να χαρίζεις και να χαρίζεσαι, φέρνει σε αμηχανία τον βατικάνειο και προτεσταντικό κόσμο της εκκοσμικευμένης «τάξης», της προσκοπικής «φιλανθρωπίας» και της «συναλλακτικής» αντίληψης που διασφαλίζει την ισόβια ποδηγέτηση από ένα  αντιπνευματικό συστήμα ζωής στο οποίο υπέρτατη αρετή είναι το χρήμα και το ατομικό συμφέρον σε κάθε του μορφή. Ακόμα και ως προς το Θείον! Όταν ο Έλληνας μοιράζεται το φαγητό του στο τραπέζι σε κοινά πιάτα και βουτάει το ψωμί του μαζί με τους ομοτράπεζους του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κοινωνεί με τους άλλους όπως και στο κοινό Ποτήριο. Το κοινό Ποτήριο σαρκώνει το μυστήριο της ενότητας, της μέθεξης, από το οποίο μακράν απέχουν οι αλλόδοξοι οι οποίοι θεωρούν ότι μπορούν να κοινωνήσουν «ατομικά», αποστειρωμένοι από τους άλλους! Αυτό που φοβούνται όμως, είναι αυτό που δεν πιστεύουν: την ζώσα παρουσία του Θεού! Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, δεν είναι μία ακόμη θρησκεία, ένα ακόμη δόγμα: είναι ζώσα αποκάλυψη εντός! Πρόκειται για  άλλη οπτική και βίωση του κόσμου!
*

Ο Έλληνας «τζίτζικας»

  • Πριν στοχοποιηθεί η Ελλάδα και διογκωθεί ανεξέλεγκτα το χρέος της -αφού την παραπλάνησαν ως προς τις λύσεις καθώς η μόνη πρόταση όλων ήταν ο διαρκής ληστρικός δανεισμός και η απροκάλυπτη ομηρία στα χέρια των «σωτήρων» της- o Έλληνας δεν έπαυσε ποτέ να είναι αυτό που πάντοτε ήταν. Καχύποπτος απέναντι σε ένα κράτος που δεν τον προστατεύει, αλλά αντιθέτως διαρκώς τον απειλεί. Αναρχικός: αφεντικό του εαυτού του καθώς μόνος του μηχανεύεται κάθε τρόπο για να διασφαλίσει τα του εαυτού του και του οίκου του. Καθόλου πρόθυμος να αποδεχτεί συνθήκες εργασίας απάνθρωπες χωρίς ανάπαυση, ψυχαγωγία κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά φιλότιμος, φιλόξενος, γενναιόδωρος, ο Έλληνας αγαπά την ζωή, την διασκέδαση, το «έξω», κι ας είναι αυτό μια βόλτα, ένα σουβλάκι, ένας καφές. Τι παράδοξο! Οι Έλληνες που δεν πλήρωναν τους φόρους -από ένα πνεύμα έμφυτης άμυνας και δυσπιστίας προς ένα κράτος το οποίο κατά κανόνα στην ιστορία υπήρξε δυνάστης του- βοηθούσαν εντούτοις τις οικογένειες τους, γνωστούς και φίλους. Δεν αναφέρομαι προφανώς στην φοροδιαφυγή των «πολυτελών». Αυτοί αποτελούν μια ιδιαίτερη, διεθνή, διεφθαρμένη «τάξη» η οποία ούτως ή άλλως βρίσκεται στο απυρόβλητο! Στην Ελλάδα υπήρχε πάντοτε κοινωνική αλληλεγγύη ψυχής, μακρινό όνειρο για τους ατομιστές ευημερούντες δανειστές μας! Αυτή ακριβώς αναπλήρωνε την τεράστια απουσία κοινωνικής μέριμνας του κράτους σε ζωτικές ανάγκες του καθημερινού βίου, όπως η φροντίδα των παιδιών της προσχολικής ηλικίας και η γηροκόμιση και περίθαλψη των γερόντων. Πολύτιμη εξάλλου η ανθρώπινη βοήθεια των συγγενών στα νοσοκομεία κ.λπ. Ακόμα όμως και στην κακή του εκδοχή ο Έλληνας έτρωγε αλλά έδινε κιόλας, αντισταθμίζοντας πολλαπλώς το απειθάρχητο του χαρακτήρα του. Με ένα τεράστιο πάντοτε ελαφρυντικό: κανείς εκ των πολιτικών που τον κυβερνούν δεν τον έπεισε, δεν του πρότεινε ξεκάθαρους, έντιμους κανόνες του παιγνιδιού!  Ο Έλληνας εκτός από την απρόβλεπτη, και γι’ αυτό επικίνδυνη για τους «πειθαρχημένους» ξένους τρέλα του, εξακολουθεί να έχει -ή ακριβώς λόγω αυτής;- μεγάλη δόση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης! Αυτό είναι το τραγούδι του «τζίτζικα»! Πράγμα που σημαίνει ούτως ή άλλως μεγάλο κοινωνικό όφελος! Νά γιατί οι ξένοι δεν θα καταλάβουν ποτέ τον λόγο που ο Θεός γουστάρει τους Έλληνες!

*

29 Ιαν 2012

Ηθικό ακμαίο!

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο ποιητής που έγινε ο θρυλικός ήρωας του αντιδικτατορικού αγώνα, κατάφερε να δώσει παρά τα μαρτυρικά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε, ένα μοναδικό μάθημα σθένους και υπεροχής της πνευματικής δύναμης του ανθρώπου! Και αυτό όχι μόνο με την παρρησία με την οποία κατήγγειλε τον βιασμό της χώρας του στα στρατοδικεία, ούτε με την πρωτοφανή αντοχή του στα κτηνώδη βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν. Σημειωτέον ότι ο ίδιος σε συνέντευξή του  μετά την απελευθέρωση από την χούντα είχε πει πως δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ανθεκτικός στον πόνο, πως ούτε στην ιδέα του οδοντογιατρού δεν άντεχε! Και πως δεν πίστευε πως είχε μέσα του τόση δύναμη να αντέξει τα βασανιστήρια, μια σχεδόν υπερφυσική δύναμη που ορθώθηκε μέσα του προκειμένου να υπερασπιστεί την πατρίδα του: την ελευθερία και την δημοκρατία που εκείνη γέννησε. Ο ηρωισμός του ακεραιώθηκε στο ίδιο το βάθος της ΕΠΙΛΟΓΗΣ του να παραμείνει όρθιος μπροστά στους θύτες του, συνταρακτικά αποδεικνύοντας τους πως η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου είναι ισχυρότερα από κάθε δύναμη καταστολής των ανθρωπόμορφων τεράτων: μετά την τελευταία του απόδραση από την φυλακή, τον έχτισαν στην κυριολεξία μέσα σε έναν τσιμεντένιο τάφο όπου ίσα ίσα χωρούσε, με μόνο μια σχισμή στον τοίχο. Από αυτή την σχισμή ακουγόταν κάθε πρωί η φωνή του που τους τρέλαινε: «Ηθικό ακμαίο! Ηθικό ακμαίο! Ηθικό ακμαίο!» Στην δίκη της χούντας οι θύτες του παραδέχτηκαν πως δεν είχαν ξανασυναντήσει στην ζωή τους τέτοιο παλικάρι! Τιμή και δόξα σε εσένα, Αλέξανδρε, που θύμισες στον κόσμο και στους Έλληνες το ηρωικό μέγεθος που η όμορφη και παράξενη πατρίδα μας συνεχίζει να γεννά!
*
"Μη κλαις για μένα
ας ξέρεις πως πεθαίνω,
να με βοηθήσεις δε μπορείς.
Μα δες εκείνο το λουλούδι,
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις..."


*

Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς αγάπη!

Αυτή την μεγάλη κουβέντα του Ροζέ Γκαροντί επιβεβαίωσε ο Αλέξανδρος Παναγούλης με μιαν ακόμα ηρωική του πράξη, την οποία όλοι οι Έλληνες οφείλουμε να γνωρίζουμε. Στην πρώτη μεγάλη πορεία μετά την μεταπολίτευση για την επέτειο του Πολυτεχνείου, βλέπει ο Αλέξανδρος έναν από τους βασανιστές του να περπατά δίπλα του, φωνάζοντας με μεγάλο ζήλο συνθήματα υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας! Ειρήσθω εν παρόδω, η μαρτυρία αυτή προέρχεται από την Οριάνα Φαλάτσι, την σύντροφό του και επιφανή δημοσιογράφο. Ο Αλέξανδρος κοντοστάθηκε…  Τον κοίταξε στα μάτια! Τον αναγνώρισε φυσικά έντρομος και εκείνος! Στην συνέχεια τον έπιασε από το χέρι και, χωρίς να ανταλλάξουν λέξη, συνέχισαν μαζί την πορεία! Η ηρωικότερη σου πράξη, αγαπημένε Αλέξανδρε… Το μεγαλείο της συγχώρησης! Αυτό το μεγαλείο που γράφει την αληθινή ιστορία του κόσμου! Ένα μέλλον ελεύθερο, καθαρό από τα σκουπίδια του παρελθόντος! Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς αγάπη!
*

22 Ιαν 2012

Προσκύνημα στο άγιο Αιγαίο: αρμύρα και Παναγιές…

1993, ένα χρόνο πριν το μεγάλο σου ταξίδι, Δ. Προσκύνημα στο Άγιο Αιγαίο, το βαφτίσαμε. Γεμάτοι χαρά ταξιδεύοντας από το ένα νησί στο άλλο γυρίσαμε όλες τις Κυκλάδες. Στο τέλος οι εκκλησιές και οι θάλασσες αναμείχθηκαν, και έμεινε μόνο ένα γλαυκό τέμπλο να πλέει νοερά μέσα στην ψυχή μας… Να ήταν η Φολέγανδρος, η Σίκινος, ή μήπως η Ίος; Αλμύρα και Παναγιές έγιναν οι Άγιες Κυκλάδες που υπέροχα συνεχίζουν να κυκλώνουν το φωτεινότερο Δήλον σημείο της γης!
*

«Ό,τι δίνεις, τση ψυχής σου το δίνεις!»

Ηλία μου, σοφέ και πολυαγαπημένε! Δεν άφησες τίποτα που να μην το πεις, με την συγκλονιστική σου απλότητα και αλήθεια! «Ό,τι θα φας θα πάει στο αποχωρτήρι, ό,τι θα δώσεις, τση ψυχής σου θα το δώσεις! Αν θες να ξεχρώνεις, να ευχαριστήζεις τσ’ ανθρώπους!» Μόνο ό,τι δίνεις είναι δικό σου! Εσένα, Ηλία μου, τα χέρια σου, όπως και η καρδιά σου, ήταν πάντοτε ανοιχτά! Δεν εγνώριζε η δεξιά σου τι εποίει η αριστερά σου! «Τα λεφτά δεν μου κάνουν καλό, Μαρία μου, παρά μόνον την στιγμή απού φεύγουνε από τα χέρια μου! Ο Θεός μας εμάς είναι ο Χάτεμ Τάι, ο μέγας Χουβαρντάς!»
*

Βηθλεέμ: Το δισκοπότηρο που δεν έπεσε!

Βρεθήκαμε με τον γνωστό μαγικό τρόπο της εσωτερικής συνήχησης στον ναό της Γέννησης στην Βηθλεέμ… Χωρίς να γνωρίζουμε για την συνάντηση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως με τον πατριάρχη Ιεροσολύμων στην ιστορική εκκλησία. Ο ναός ασφυκτικά γεμάτος. Σε φρόνημα εντελώς κοσμικό αντάλλαξαν περίτεχνες φιλοφρονήσεις και δώρα. Εντούτοις απουσίαζε ηχηρά η ιεροπρέπεια και η πνευματικότητα. Κάποια στιγμή ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως προσφέρει στον πατριάρχη Ιεροσολύμων ένα αρχαίο Δισκοπότηρο από το Φανάρι. Και πάνω στην βιαστική κίνηση που εκείνος έκανε για να το πιάσει, το Δισκοπότηρο του φεύγει από τα χέρια! Πριν προλάβει να πέσει κάτω, το πιάνω στον αέρα… Μέσα σε τόσο πλήθος για μια ακόμη φορά βρέθηκα στο κατάλληλο σημείο στην κατάλληλη στιγμή… Για μια στιγμή ο χρόνος χάθηκε! Κοιταχθήκαμε στα μάτια. Σαν να μείναμε οι τρεις μας στον ναό… «Η Εκκλησία δεν μπορεί να κρατήσει το Δισκοπότηρο του Χριστού» σκέφτηκα συγκλονισμένη από το μέγεθος της ευθύνης καθενός από εμάς…
*

Κίμωλος 1996, ο ιερέας να με περιμένει για να με ξεπροβοδίσει στην έξοδο του χωριού

Σ’ ένα λιτό ασβεστωμένο δωμάτιο, με εκείνη την ομορφιά που μόνο η ελληνική αίσθηση κρατά, δίπλα σ’ ένα εκκλησάκι το ίδιο συνταρακτικά όμορφο μες στην απλότητά του, οι μέρες της Κιμώλου… Στην εκκλησιά του χωριού οι λειτουργίες της Παναγιάς στην καρδιά του Αυγούστου, απόλυτα ενσωματωμένες στον λειτουργικό, καθημερινό βίο. Ο ιερέας ξερακιανός, σοβαρός, όλος «παρουσία», ένα με τον τόπο του… Οι μέρες πέρασαν γρήγορα με την μαγεία της θάλασσας της φαρμακολύτριας, μέσα στην απίστευτη ένταση και διαύγεια του κυκλαδίτικου φωτός. Έφυγα με την ανατολή του ήλιου, με την αρμύρα της θάλασσας ακόμα στα χείλη μου. Καθώς κατέβαινα με χαρούμενα βήματα από την χώρα γεμάτη ευλογίες, είδα τον ιερέα στην άκρη του χωριού. Στεκόταν εκεί ευθυτενής και κοίταζε μακριά σαν κάτι να έψαχνε με το βλέμμα. Με περίμενε! Ήξερε πως θα φύγω… Η καρδιά μου σκίρτησε… Μια ακόμα ιστορία, ένας ακόμα κύκλος που εγγράφηκε στο χώρο του αοράτου…
*

«Ήρθα σαν ξένος στην ζωή και ξαναφεύγω ξένος…»

1987-1999, δώδεκα χρόνια η παραμονή σου στην Ελλάδα, Ηλία μου: «Κι εδώ ξένος κι εκεί ξένος!» 1986, η συνταρακτική μας συνάντηση στο Χαμιντιέ της Συρίας… Ήρθες αμέσως στην Ελλάδα να με βρεις! Και έμεινες δώδεκα ολόκληρα χρόνια στην Αθήνα κοντά μας, «ψαράς και ψαρεμένος», στο κότερο του κυρ-Θόδωρου που για κείνον ήσουν «παρουσία» όπως έλεγε, ας είναι αγιασμένη η ψυχούλα του… Ζήσαμε τόση ζωή μαζί, Ηλία μου! Έξαρση ζωής! Ποια λόγια να την χωρέσουν; Πάντοτε γελούσαμε όταν ήμασταν μαζί! Ξεκαρδιστικά. Πάντοτε ήσουν χαρά! Πάντοτε «φτιαγμένος»! Δεν είδα ποτέ σκιά στα μάτια σου. Πάντοτε γελαστός, πειρακτικός, ηθοποιός μέγας να μεταμορφώνεσαι καθώς μας έλεγες τις ατέλειωτες μυθικές σου ιστορίες «μια φορά κι ένα καιρό» στον χώρο του αοράτου… Με μαντινάδες και τραγούδια μας ανιστόρησες μυριάδες σούφικους θρύλους και παραμύθια της ανατολής για τον Χριστό και τους Δώδεκα, τους «ακριμάτιστους» που είναι Ένα! «Κούλου ουάχαντ» -όλα Ένα- στο μυαλό σου «που όλα έχουν γίνει σαπουνάδα» όπως μου έλεγες γελώντας. Και που όλα συνυπήρχαν σε ένα μνημειώδες χαρμάνι αυθεντικής σοφίας αλλά και πηγαίας, φυσικής, καρδιακής καλοσύνης. Μια ζωντανή κιβωτός, υπήρξες, Ηλία μου! Μέσα σου κύλησε θεοφόρα το αρχαίο ποτάμι της Ελλάδας που σάρωσε στο διάβα του τους χρόνους, τους τόπους, τις παραδόσεις, κι έφτασε ως εσένα στο ψαροχώρι της Συρίας μεγαλειώδες και πανίσχυρο… Και αποτυπώθηκε στα παιγνιδιάρικα μάτια σου και στην παιδική σου καρδιά για να φτάσει ακαταμάχητο ως εμάς! Μια φορά μόνο, Ηλία μου, σε είδα λυπημένο. Την μέρα (στις 4.5.1998, πολλαπλά σημαδιακής ημερομηνίας για την ζωή μου) που σε συνόδευσα στο αεροδρόμιο για να επιστρέψεις μετά τον θάνατο του αφεντικού σου στην Συρία. Τι δεν είχα κάνει για να πάρεις την περίφημη ελληνική ιθαγένεια! Είχα προσωπικά ενημερώσει τον τότε Πρόεδρο της δημοκρατίας για την μοναδικότητα της περίπτωσής σου! Δεν ήταν γραφτό, έλεγες. Όμως εγώ ξέρω το γιατί. Γιατί κανείς δεν σου την αφαίρεσε ποτέ ώστε να μπορεί και να σου την ξαναδώσει πίσω! Γεννήθηκες και πέθανες, πιο σωστά, αναστήθηκες ως Έλληνας! 100% ελληνική, δηλαδή Χριστική η συνείδηση Σου! Κρητικός! Εσύ, ολόκληρη η Ελλάδα! Εσύ, ολόκληρη η μυθική Κρήτη του Καζαντζάκη! Εσύ, ολόκληρη η ελληνική ανατολή που τόσο μελαγχολικά περιέγραψε ο Καβάφης, αλλά με κρυστάλλινη την ηλιακή ελληνική σου συνείδηση και οπτική. Δεν είχες ανάγκη, Ηλία μου, ένα ψωρόχαρτο για να είσαι Έλληνας! Ας το χαίρονται οι τόσοι Ελληναράδες που κατοικούν στον ιερό αυτό τόπο, καθώς και οι πολιτικοί χαρτογιακάδες των ανθελληνικών σκοπιμοτήτων! Όμως το χαρτί αυτό, κακά τα ψέματα, μας χώρισε, Ηλία μου… Ήρθα στο Χαμιντιέ, ήρθες στην Κύπρο… Αυτό ήταν. Never more… «Ο θάνατος είναι ότι δεν πρόφτασε να γίνει». Με αιφνιδίασε! Άνοιξες τα μεγάλα σου φτερά και πέταξες στην Πατρίδα σου τον ουρανό… Βιβλία που δεν γράφτηκαν, ταξίδια που δεν έγιναν, ζωή -κι άλλη;- που δεν μοιραστήκαμε! Καθώς σ’ αποχαιρέτησα στο αεροδρόμιο φεύγοντας από την Ελλάδα, με κοίταξες βουρκωμένος: «Κι εδώ ξένος κι εκεί ξένος, Μαρία μου…» Εσύ ξένος, Ηλία μου; Που μόνο για την ελληνική γλώσσα και πίστη είχες φάει τόσο ξύλο στην ζωή σου; Έλληνας γεννήθηκες! Και περισσότερο Έλληνας έφυγες, Ηλία μου! Δεν προσκύνησες ποτέ και πουθενά κανέναν υπάνθρωπο! Ξένος, όπως ο μεγάλος Ξένος της Παλαιστίνης 2000 χρόνια πριν, ήρθες και έφυγες απ’ αυτή την γη!
*

Τσαλιμάκι στον Ήλιο! Με υδροπλάνο στον Βόρειο Πόλο!

1996: στις 21 Ιουνίου, κατά το θερινό ηλιοστάσιο, πρώτη φορά παρακολούθησα στην Σουηδία παγανιστικές γιορτές αφιερωμένες στο φως! Σταυροί με λουλούδια έξω από τα σπίτια και τις πλατείες… Ειδυλλιακά πικ νικ στην εξοχή με χορούς και τραγούδια. Από την Σουηδία στην Λαπωνία. Εκεί, ο ήλιος του μεσονυχτίου! Στις 12 την νύχτα ο ήλιος κατακόκκινος σε υπέροχη πλήρη ανατολή! Νύχτα δεν υπάρχει! Όσο πιο βόρεια πηγαίναμε τόσο η αίσθηση του ορίζοντα μας περιέβαλε κυκλικά… Αίσθηση πως η γη είναι στρογγυλή! Από την Λαπωνία στον Β. Πόλο με υδροπλάνο! Ο πιλότος έκανε το αεροπλανάκι βάρκα και με κουπί πιάσαμε στεριά! Την ίδια στιγμή από τις τρεις άλλες κατευθύνσεις άνθρωποι ήρθαν προς το μέρος μας! Αγκαλιαστήκαμε και κάνοντας κύκλο αρχίσαμε να μιλάμε ζωηρά ρωτώντας ο ένας τον άλλον πώς βρέθηκε εκεί! Πρωτόγνωρη συγκίνηση στην θέα ανθρώπων! Να συναντάς ανθρώπους στην μέση του πουθενά! Στην επιστροφή ο πιλότος -Εβραίος που λάτρευε την Ελλάδα την οποία είχε επισκεφτεί πολλές φορές- γοητευμένος από τον ενθουσιασμό μας καθώς κοιτάζαμε τον πορφυρό τεράστιο ήλιο μέσα σε γέλια και επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού, μας κέρασε ένα τσαλιμάκι! Ένα «χορό» πέριξ του Ηλίου έτσι όπως ήταν ορατός σε εμάς! Νά ’ σαι καλά, φίλε! Καλά ταξίδια πάντοτε!
*

1996, Θεοφάνεια στον Ιορδάνη: δυο πάλλευκα περιστέρια διασταυρώθηκαν στον καταγάλανο ουρανό πάνω από το σκυμμένο πλήθος

Στριμωγμένη ασφυκτικά μέσα στο πλήθος των προσκυνητών -του οποίου η παντελής έλλειψη πνευματικής ανάτασης συναγωνιζόταν εκείνη του πατριάρχη- έψαχνα απελπισμένα τρόπο να αποδράσω! Αυτό λοιπόν ήταν το όνειρό μου να παρευρεθώ στον αγιασμό των υδάτων κατά την εορτή των Θεοφανείων, εκεί όπου βαπτίστηκε ο Χριστός; Ο Ιορδάνης, όσο κατάφερα να δω, μόνο λασπόνερα μου φάνηκε. Σε κανένα σημείο δεν αναπαύτηκε το βλέμμα μου! Κανένα ρήγμα στο χωροχρόνο ώστε να αναφανούν οι εικόνες της Παρουσίας Σου εκεί, Χριστέ μου αγαπημένε… Τόσος κόπος, τόση φασαρία να βρεθώ εκεί, μόνο και μόνο για να νιώσω τόσο ξένη; Και είχε τόσο ελπιδοφόρα ξεκινήσει το προσκύνημα εκείνη την ημέρα, σκεφτόμουν… Ο πατριάρχης των Ορθόδοξων Παλαιστινίων, ο Ηλίας, μας μάζεψε από τον δρόμο που μάταια περιμέναμε κάποιο ταξί, και μας συνόδευσε ως εκεί, αφού στο πατριαρχείο ουδείς δέχτηκε να μας πάρει μαζί του… Σαν να γνωριζόμασταν πάντα! Συνάντηση «τρίτου τύπου»! Αυτή η συνάντηση ήταν τουλάχιστον το κέρδος της επίσκεψης μας εκεί… Περίλυπη μέσα στις σκέψεις μου, σήκωσα το κεφάλι ψηλά. Έμεινα άφωνη! Στον καταγάλανο ουρανό είδα δυο πάλλευκα περιστέρια να διασταυρώνονται! Και ύστερα με μεγάλη ταχύτητα να χάνονται στον ορίζοντα. Αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου στο πλήθος να δω αν έγινε αντιληπτό! Ουδείς κοίταζε επάνω! Ο ουρανός για μια ακόμη φορά συνταρακτικά εποίησε σημείο. Αυτό ακριβώς εξάλλου είναι το θαύμα: παράλληλες πραγματικότητες ισχύος που η ανόητη νοημοσύνη  μας αγνοεί! Φεύγοντας στριμωγμένοι σ’ ένα φορτηγάκι γεμάτο ρασοφόρους, ένας μοναχός γύρισε το κεφάλι του από το μπροστινό κάθισμα και, κοιτώντας με διαπεραστικά μέσα στα μάτια, έβγαλε μέσα από το ράσο του ένα πρόσφορο με την σφραγίδα της Παναγίας και μου το έδωσε. Μέχρι σήμερα το πρόσφορο δεν έχει αλλοιωθεί… Ήταν ο τότε ηγούμενος της Μονής του Τιμίου Σταυρού, Διονύσιος. Χρόνια μετά (το 2004) τον ανακάλυψα στο μοναστήρι της Πέτρας στα Άγραφα. Του θύμισα την ιστορία με το πρόσφορο… Συγκινήθηκε… Θεϊκά ίχνη πάνω στην οριζόντια ιστορία του κόσμου… Σπανίου κάλλους το πλάσμα αυτό… Το ίδιο βράδυ έκανε την κουρά ενός μοναχού. Ασύλληπτοι λόγοι… Σαν να γινόταν υποδοχή στο αγγελικό σχήμα της δικής μου ψυχής… Άνοιξαν οι ουρανοί… Όπως τότε!
*

Καλοκαίρι 2002, «Αγάπη σαν το παλιό καλό κρασί…»

Καθισμένοι στις αιγαιοπελαγίτικες πεζούλες του σπιτιού στα Χανιά με την θάλασσα να προβάλει πίσω από τον βράχο με τις ελιές και τα Λευκά Όρη δεξιά να ισορροπούν το βλέμμα… Απόγευμα. Ησυχία μεταφυσική… Μόνος ήχος αυτός των τζιτζικιών… Αίσθηση λευκή και γαλανή. Ελληνικό καλοκαίρι! Ζέστη τόση όση να νιώθεις θαλπωρικά… Αίσθηση ευδαιμονική. Σαν να αιωρείσαι! Ισχυρό ρεύμα ζωής! «Η αγάπη μας σαν το παλιό καλό κρασί! Πιο δυνατή, πιο όμορφη, πιο ελεύθερη από ποτέ!» Αξιώθηκα στην γη, να σ’ αναστήσω στον ουρανό! Δώρο του αρχάγγελου Ραφαήλ… Καλό ταξίδι!
*

Αγιασμός των Θεοφανείων στην Παλαιστινιακή Ιερουσαλήμ μαζί με τον ιερέα Ηλία

1996: μαζί με τον ιερέα Ηλία να κάνουμε αγιασμό στα χριστιανικά κτίρια του παλαιστινιακού τομέα της Ιερουσαλήμ! Τι συνάντηση! Θεόσταλτος, για να μας οδηγήσει στον Ιορδάνη και να μοιραστούμε την ευλογία των Θεοφανείων. «Κόρη μου» με είπε από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε… Οι άνθρωποι απλοί, μας άνοιγαν τα σπίτια τους, πρόσχαροι αλλά και σοβαροί, με αυτήν την σοβαρότητα και την αιδώ που συναντάς μόνο στους ανθρώπους της ανατολής… Την επομένη, του Άι Γιαννιού, στην παλιά εκκλησία του Αγίου Ιωάννη ο κόσμος ήταν ασφυκτικός. Ο ιερέας που έκανε την λειτουργία, τόσο «εκτός», τόσο του κόσμου τούτου… Εγώ απογειωμένη στον δικό μου ναό, την δική μου Ιερουσαλήμ, δεν πατούσα στην γη… Στον αέρα… «Πώς να πάρω αντίδωρο από τα χέρια του αφού δεν είναι καθαρός!» σκέφτηκα, γνωρίζοντας θλιβερά παραλειπόμενα που τον αφορούσαν... Και ανοίγοντας τα μάτια βλέπω μπροστά μου από το πουθενά τον Ηλία! Στρέφεται προς εμένα με ένα χαμόγελο και μου δίνει μια χούφτα αντίδωρα! Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήρα μαζί μου τον αγιασμό των Θεοφανείων, ευλογία και καθαρμό για όσους τον δέχτηκαν. Μια ευκαιρία εξαγιασμού για όλους! Πριν το τέλος μιας μεγάλης πνευματικής ιστορίας πάνω στην γη... 
*

Ιερουσαλήμ! Η αίσθηση του Χριστού, ένα σούρουπο περπατώντας στα περίχωρα της παλιάς πόλης…

Στα πολλά ταξίδια μου στην αγία πόλη Σε έψαξα παντού: σε τόπους και μνημεία που συνδέονται με την ζωή Σου, στις εκκλησιές, στον Γολγοθά, στην Γεσθημανή, στα σοκάκια της εντός των τειχών Ιερουσαλήμ… Εκείνα τα μαγικά χρόνια της αθωότητας, τότε που κάθε ταξίδι ήταν προσκύνημα στην αλήθεια του Ανθρώπου… Διάχυτη η αίσθησή Σου… Στον αέρα, στο φως, στην θέα της Ιερουσαλήμ από την Γεσθημανή εκεί όπου «μια προσευχή σ’ ένα περβόλι με ελιές δεν σ’ αφήσανε ποτέ να την τελειώσεις»… Στις χρυσαφένιες εικόνες της μνήμης προεξάρχει ένα σούρουπο με τα συνταρακτικά χρώματα του φωτός να δίνουν την τελευταία τους μάχη με την νύχτα. Περπατώντας την ώρα αυτή στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, ακούγοντας τα βελάσματα και τον ήχο από τα κουδούνια των προβάτων που ένας νεαρός βοσκός οδηγούσε έξω από την πόλη, με πλημμύρισε παράξενη συγκίνηση. Χριστέ μου! Σε είδα να περπατάς θεϊκός και υπέροχος διαχέοντας στον χώρο την μαγική Σου ακτινοβόλο δύναμη, και να οδηγείς το ποίμνιο Σου πέρα μακριά στον αιθέρα… Ήμουν κι εγώ εκεί… Αγαπημένε…
*

Ένας παγκόσμιος ύμνος ως θυμίαμα να ανυψώνεται μέσα από το κέντρο της Πυραμίδας του Χέοπα

Κάιρο, τέλος της δεκαετίας του ’90. Στην πυραμίδα του Χέοπα για πολλοστή φορά να θαυμάζω τον πέτρινο όγκο της… Το μνημείο του ανθρώπου, σκέφτηκα! Κάθε ογκόλιθος και μια αποκρυσταλλωμένη προσωπικότητα, έως την χρυσή της κορυφή, τον Χριστό! Όλη η ζωή του ανθρώπου η οικοδόμηση αυτών των τεράστιων θεμελίων για να σηκώσουν το χρυσό σημείο της ανύψωσης! Το σημείο που εκπέμπει τις χρυσές του ακτίνες για να συναρτηθεί με τις άλλες Πυραμίδες-Δημιουργίες! Μπήκαμε στην αίθουσα των μυήσεων… Τρεις άνθρωποι κάθονταν με κλειστά μάτια, σε διαλογισμό. Μείναμε δίπλα τους σιωπηλά και προσευχηθήκαμε. Ύστερα από αρκετή ώρα, όταν όλοι άνοιξαν τα μάτια, μιλήσαμε ο ένας στον άλλον. Χαιρετιστήκαμε εγκάρδια. Ένας βουδιστής, ένας μουσουλμάνος, ένας εβραίος. Η αίθουσα ξαφνικά άδειασε και μείναμε μόνον εμείς. Μέσα στην απόλυτη απόκοσμη σιωπή της Μεγάλης Πυραμίδας ξεκίνησε καθένας να ψάλει έναν ύμνο της δικής του παράδοσης! Ήταν κάτι μαγικό! Επί ώρα αντηχούσαν οι φωνές μας καθώς ενώνονταν η μια με την άλλη σε έναν πολυφωνικό εξαίσιο ύμνο. Ο ήχος ενιαίος δονούσε τον χώρο! Σαν η κοινή μας αλήθεια να βρήκε ρυθμό! Ένιωσα οι φωνές όλων σαν μια φωνή να ανυψώνονται στον ουρανό ως θυμίαμα δέησης, ευχαριστίας, ενότητας, διαπερνώντας την οροφή της πυραμίδας προς το άπειρο! Η ανθρωπότητα, σκέφτηκα! Αγκαλιαστήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε χωρίς λόγια. Η συγκίνηση αλλά και η επίγνωση δεν ήταν μπορετό να χωρέσει σε λέξεις. Ας είναι ευλογημένοι όπου βρίσκονται! Σίγουρα στα δύσκολα θα σκέφτονται τα δώρα της ζωής. Και η συνταρακτική εμπειρία που μοιραστήκαμε ήταν σίγουρα ένα από αυτά!
*

Ένα μαγικό ξύπνημα στην Μεγάλη Παναγιά της Ιερουσαλήμ

Με το πρώτο φως της ανατολής του ήλιου να φτάνει στο μοναστηριακό κελί μας, ξυπνήσαμε από τον συγκλονιστικό καταιγισμό αρχέγονων ήχων! Η μεγάλη καμπάνα του ναού της Ανάστασης διαδήλωνε θριαμβευτικά μαζί με τις καμπάνες εκκλησιών και μοναστηριών κάθε δόγματος της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ, την Ανάσταση του Χριστού! Ο εξαίσιος ήχος από τις καμπάνες να ενώνεται με την φωνή του μουεζίνη που σοβαρή και γλυκόπικρη από τα βάθη των χρόνων σημαίνει την δική της πίστη στον έναν Θεό και καλεί σε προσευχή τις ψυχές… Να σταματά η φωνή του μουεζίνη από το τζαμί δίπλα στον ναό της Ανάστασης, και να παίρνει την σκυτάλη ο μουεζίνης από την άλλη γειτονιά, κ.ο.κ. καθώς σύμφωνα με την παράδοση ο επόμενος ξεκινά από το σημείο όπου σταματά να ακούγεται η φωνή του προηγούμενου, μέχρι να ακουστεί το κάλεσμα του Θεού σε όλη την πόλη!
Ένας συναρπαστικός χορός ήχων ένιωσα να ταξιδεύει μες στους αιώνες ενώνοντας στην ψυχή του ανθρώπου πίστεις, δεήσεις, ελπίδες… Η ζωή, σκέφτηκα, ξεπερνά την ιστορία! Στην άγια πόλη της Ιερουσαλήμ η πολυφωνία δογμάτων και πίστεων ποτέ δεν με ενόχλησε! Θυμάμαι ένα συγκλονιστικό συμβάν κάποιο πρωινό στον ναό της Ανάστασης, ο οποίος καθώς είναι μοιρασμένος στα διάφορα χριστιανικά δόγματα λειτουργείται σε διαφορετικές ώρες αντίστοιχα. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν να λειτουργούν όλοι μαζί, ψέλνοντας όλοι οι ιερείς μαζί όλο και πιο δυνατά στην προσπάθεια τους να καλύψει ο ένας την φωνή του άλλου! Τι παράξενο… Δεν είδα σ’ αυτό το απροσδόκητο happening την Βαβέλ! Αντιθέτως, ένιωσα τον πολύχρωμο νοητικό χιτώνα του ανθρώπου που δεν μαρτυρά παρά την μία ψυχή, τον ένα Θεό, την μία αλήθεια του φωτός! Περπατούσαμε πάντοτε στην Ιερουσαλήμ με την άνεση των αιώνιων πολιτών της, από την χριστιανική στην μουσουλμανική, στην εβραϊκή, στην αρμενική συνοικία, αδιαφορώντας για τα φυλάκια, τους στρατιώτες και τα προτεταμένα όπλα… Δεν είδαμε εξάλλου ποτέ εμείς την Ιερουσαλήμ κομμάτια! Αντιθέτως ο πνευματικός κοσμοπολιτισμός της μόνο την παγκόσμια εσωτερική αξία της άγιας πόλης μαρτυρεί. Κάποτε σε εστιατόριο της εβραϊκής συνοικίας, έκπληκτοι οι ιδιοκτήτες του μας είπαν πως πρώτη φορά στην ζωή τους βλέπουν Έλληνες! Τα στίφη των προσκυνητών περιορίζονται στα οικεία για κάθε δόγμα μέρη, αφού για όλους υπάρχουν «εχθροί» και σύνορα μέσα και έξω… Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ! Πόσες φορές στα σοκάκια σου αφουγκράστηκα πάντα με την ίδια συγκίνηση την παλίμψηστη ψυχή Σου… Αν σε λησμονήσω Ιερουσαλήμ ας με λησμονήσει η δεξιά μου… Στα χώματα Σου διάλεξε να περπατήσει το πιο όμορφο πλάσμα του ουρανού και της γης… Εκείνος που ένωσε τον ουρανό και την γη για πάντα!
*

Κύπρος 2002, η φωνή του μουεζίνη να διαπερνά το φυλάκιο της Λήδρας στην Λευκωσία αγνοώντας την διαχωριστική γραμμή…

Σούρουπο, Ηλία μου, σ’ ένα παραδοσιακό καφενέ στην Λευκωσία να μετράμε της ζωής τα πολύτιμα… Εκεί μέσα στην ευδαιμονική γλυκύτητα του να είμαστε μαζί, καθώς απολαμβάναμε ευτυχισμένοι την συντροφιά ο ένας του άλλου, ακούστηκε η φωνή του μουεζίνη να καλεί από «απέναντι» για την βραδινή προσευχή! Σαν από άλλο κόσμο, τραγουδιστή, ήχος ψυχών πολλών, ευλαβική, λιγωτικά συναισθηματική… Φως! Φως και αγάπη, αδελφέ! Φως και αγάπη, η ψυχή μας του απάντησε! Το μόνο γιατρικό, η μόνη παγκόσμια θρησκεία: φως και αγάπη! Την επόμενη μέρα τυχαία βρεθήκαμε σε παγκόσμιο συνέδριο Εκκλησιών! Γύρισα και κοίταξα το πρόσωπό σου, αγαπημένε μου Ηλία -ανάμεσα στους ραβίνους, τους μουφτήδες και τους δεσποτάδες- σκαμμένο από την αλήθεια σου και τον άγιο μόχθο της ζωής. Ποιος να μιλήσει σε σένα για τον Θεό; Σε μάτια που βλέπουν, καρδιά που χωρά τα αχώρητα! Αστείοι μου φάνηκαν όλοι αυτοί με τις θεολογίες, τα δόγματα και τα μεγάλα τους λόγια! Υπαρξιακοί νάνοι μπροστά σου! Χαίρε Ηλία, ευλογημένε!
*

20 Ιαν 2012

Το Σάλπισμα

19.1.2012, Θεοφάνεια
Τα Σάλπισμα είναι ήδη αισθητό στα αγγελικά όντα τα οποία δια της βίας το συγκρατούν για να μην ξεσπάσει, συριστικό και αφόρητο πάνω στην γη. Ο κόσμος κοιμάται, όταν δεν χλευάζει ανοιχτά την θεϊκή αξία μέσα του και έξω από αυτόν. Η Γη πιέζεται από παντού. Επαπειλούνται σεισμοί, ενεργοποιήσεις ηφαιστείων, ο κομήτης πλησιάζει, εξωγήινα, δαιμονιώδη όντα προσπαθούν να εισβάλλουν από έξω μέσα και από κάτω πάνω στην Γη. Το Σάλπισμα της μεγάλης καταστροφής είναι προ των πυλών! Ο Ραφαήλ ψάχνει εκείνους χάριν των οποίων θα την αποτρέψει… Περισσεύει εντούτοις η ασέβεια, ακόμα και από εκείνους που βρέθηκαν πολύ κοντά στην χάρη… Βρισκόμαστε μπροστά στο ενδεχόμενο συγχώνευσης διαστάσεων, πραγματικοτήτων και χωροχρόνων. Εισροής μιας διάστασης μέσα στην άλλη. Επείγει η μετατόπιση της Γης από τον χωροχρόνο. Να στρέψουμε την εικόνα της Γης! Να γίνει χωροχρονική μεταφορά της Γης έξω από την τροχιά του Σαμαέλ. Να αποφύγουμε τον κομήτη! Πριν να είναι αργά, ο Ραφαήλ καλεί σε διόρθωση εαυτού! Σε μεταμέλεια και επίγνωση! Μήπως και δοθεί χάρη…
*

17 Ιαν 2012

Ένα το μέγα ζητούμενο: να σηκωθείς στον αέρα! Πάνω από τον νου!

Πώς με τον νου να βγεις έξω από τον νου; Ό,τι και να σκεφτεί, ό,τι και να προτείνει ο νους, είναι «βαρυτικό». Με τόσες ιδέες, τόσες θεωρίες, τόσο λόγο και αντίλογο αιώνες τώρα, δεν βρήκε ο νους την έξοδο -από τα όρια και τους περιορισμούς της παρούσας νηπιώδους συνειδησιακής συμμετοχής στο Ζην- προς περιοχές που δεν εμπεριέχουν εντροπία, δηλαδή φθορά και θάνατο! Καθώς είναι ολογραμμική η παγκόσμια συνείδηση, οι ενσαρκώσεις όντων από μη πτωτικά επίπεδα την εμπλουτίζουν με καινοφανή δεδομένα. Αυτό και μόνον το γεγονός φέρνει την μεγάλη ανατροπή! Την έξοδο αργά ή γρήγορα από το χωροχρονικό συνεχές!
*

Το πιο ηθικό πράγμα στον κόσμο είναι να έχεις χαρά

Χαρά σημαίνει δοξαστική κατάσταση ύπαρξης! Επίγνωση και έκφραση ζωής αναστάσιμης, στις υψηλές δηλαδή δονήσεις του φωτός! Ο νους αδιάκοπα ιδεολογεί αναζητώντας την ηθική στάση και πράξη που θα αναπαύσει την ψυχή. Ο άνθρωπος επιδίδεται σε ασκήσεις, σε πρακτικές, σε θυσίες, ακόμα και σε επαναστάσεις ατομικές και συλλογικές προκειμένου να βρει το ηθικό νόημα της ζωής. Ο ουρανός εντούτοις ένα πράγμα του ζητά: να έχει χαρά! Χαρά είναι εκπεφρασμένη χάρις! Δονητική μετατροπή κάθε παραφωνίας σε συνήχηση με το φως! Ζωή ηθική είναι ζωή χαρμόσυνη!
*

2012, το έτος των μεγάλων προκλήσεων

Για αυτό το σημαδιακό για διάφορους πολιτισμούς έτος άλλοι κινδυνολογούν ασύστολα, άλλοι ούτως ή άλλως βυθισμένοι προσποιούνται όπως οι στρουθοκάμηλοι ότι δεν τρέχει τίποτα, και κάποιοι, ελάχιστοι, γνωρίζουν. Ο κόσμος και τα γεγονότα θα οδηγηθούν εκεί όπου θέλει ο Θεός! Το μόνο που έχει να διαχειριστεί ο άνθρωπος είναι το προσωπικό του 2012! Τι θα επιλέξει να είναι για αυτόν η χρονιά αυτή. Τι υπογράφει η δική του συνείδηση για τον κόσμο του. Τι θα κάνει ο ίδιος για τους προσωπικούς του κομήτες που τον απειλούν, τις προσωπικές του ηλιακές καταιγίδες κ.λπ. Στις 22 Δεκεμβρίου θα αναμετρηθεί με τα δικά του Χριστούγεννα!
*

Η ελευθερία του Φωτός

Υπάρχουν όντα που είναι περισσότερο χρήσιμα για τους ανθρώπους με την απουσία τους παρά με την φυσική τους παρουσία! Η ευεργεσία λαμβάνει χώρα θεουργικά, καθώς σκορπίζουν τους φωτοσπόρους τους στην γη, και φροντίζουν για την ανθοφορία τους με μιαν αγάπη που δεν γνωρίζει ο κόσμος… Η ψυχή τους ενσαρκωμένη στην γη ακτινοβολεί την θεϊκή αίσθηση καθώς διαμοιράζουν ποικιλότροπα τα δώρα του ουρανού… Οι άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα με τα όντα αυτά, τα «απ’ αλλού φερμένα». Η φυσική τους παρουσία πολώνει, η ευθύτητα του ιερού λόγου που μεταφέρουν ερεθίζει τον γραμμικό νου. Τέτοια όντα δεν αγαπιούνται, αφού δεν συναλλάσσονται με τους γνωστούς προβλέψιμους τρόπους! Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πάντοτε ανθεκτικά στις ασυνείδητες ενέργειες των ανθρώπων! Εντούτοις οι ενσαρκώσεις αυτές χαράζουν τις νέες διαδρομές του κόσμου! Ο 21ος αιώνας γράφεται από τα εντεταλμένα από τον ουρανό όντα τα οποία είχαν ήδη αναγγελθεί… Τα όντα αυτά όντας ενσαρκωμένα στην γη υπέγραψαν οριστικά την σωτηρία του κόσμου ακεραιώνοντας με την παρουσία τους την ενότητα των άνω με τα κάτω... Ο πολιτισμός του Φωτός ανατέλλει παρόλη την αποτρόπαιη φασαρία των ερπετικών συνειδήσεων. Η παρουσία στην γη των δυο «έντονων» είναι το τέλος του κράτους του κακού!
*

13 Ιαν 2012

Η αμαρτία της κ. Μέρκελ

Μια Γερμανία που μόλις πριν λίγες δεκαετίες βύθισε τον κόσμο στην πιο φρικώδη βία -του Χίτλερ και των «σιωπηλών» οπαδών του, οι οποίοι «δεν γνώριζαν» όπως εκ των υστέρων ισχυρίστηκαν, τις υπό τον ήχο του Μπραμς θηριωδίες του- σήμερα ομιλεί περί ηθικής και τιμωρίας των «αμαρτωλών»! Μια Γερμανία που ανορθώθηκε από την διεθνή βοήθεια και δεν τιμωρήθηκε για τα εγκλήματά της καθώς ο πολιτισμένος κόσμος θεώρησε πως δεν τιμωρείται συλλογικά ένα έθνος για τις επιλογές κάποιων ακόμα κι αν αυτοί είναι πλειοψηφία! Πού απευθύνει λοιπόν την περί αμαρτίας θεωρία της, και την επιβεβλημένη ως εκ τούτου τιμωρία, η κόρη λουθηρανού πάστορα κ. Μέρκελ; Στην Ελλάδα! Την χώρα η οποία αναλογικά με τον πληθυσμό της πλήρωσε τον βαρύτερο φόρο αίματος στην Ευρώπη για τον αγώνα της κατά του ναζισμού-φασισμού, όταν «πολιτισμένες» χώρες, σημερινοί τιμητές της Ελλάδας άφηναν τον Χίτλερ να τις διασχίζει κάνοντας περίπατο! Για τα Καλάβρυτα, την Κάνδανο, τα Ανώγεια και τα δεκάδες χωριά που έκαψαν οι Γερμανοί ολοσχερώς δολοφονώντας τους κατοίκους τους έως ενός, για την αγροτική γη που κατέστρεψαν, για το «δάνειο» που έκλεψαν από την Τράπεζα της Ελλάδος και ουδέποτε επέστρεψαν, για τις αποζημιώσεις που -επιλεκτικά- αρνήθηκαν να δώσουν στην Ελλάδα, για τις επιβεβλημένες αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών, για τις υπηρεσίες της Siemens μέσω συστηματικού εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων -για να μην αναφερθώ στον ρόλο της στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας ούτε στον αλαζονικό τρόπο με τον οποίο επιδιώκει η Γερμανία να ηγείται στην Ευρώπη. Για όλους λοιπόν αυτούς τους λόγους, δεν δικαιούται η κ. Μέρκελ να ομιλεί περί «αμαρτίας» άλλων, και ειδικώς της Ελλάδας! Ο βουλευτής των Πρασίνων της Γερμανίας Κον Μπεντίτ είχε το θάρρος να καταγγείλει στο Ευρωκοινοβούλιο ευθέως την υποκρισία των ευρωπαίων τιμητών της Ελλάδας, οι οποίοι εν μέσω κρίσεως εξακολουθούσαν να την προμηθεύουν με υποβρύχια κ.λπ. και να την δανείζουν με ληστρικά επιτόκια! Να θυμίσω πως ο Χριστός μία μόνο αμαρτία στηλίτευσε σκληρά: την υποκρισία! Και αυτή περισσεύει στην κ. Μέρκελ και τους ομοίους της! Πίσω από τις ηθικολογικές τους θεωρίες δεν μπορούν να κρύψουν το αποτρόπαιο πρόσωπο μιας νέας τάξης πραγμάτων που επιχειρούν να επιβάλλουν στην γη. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα τα καταφέρουν!
*

11 Ιαν 2012

Η αγάπη είναι σημαντικότερη από το θαύμα

Η αγάπη είναι σημαντικότερη από το θαύμα, είπε ο άγγελος… Και είναι σημαντικότερη, γιατί η ίδια είναι το μεγαλύτερο θαύμα αφού παρακάμπτει κάθε αντίθεση του νου! Αυτό το θαύμα μπορούν όλοι να το κάνουν! Το θαύμα της αγάπης! Το μεγαλύτερο θαύμα! Γεννημένος από το θαύμα είναι ο άνθρωπος! Γέννημα της αγάπης! Προορισμένος για το θαύμα! Ώστε αγαπώντας να αναστήσει και να αναστηθεί! Νενίκηνται, τότε, της φύσεως οι όροι! Ακόμα και εκείνοι που σε είδαν να αιωρείσαι δεν πίστεψαν, άγγελε μου… Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει σε ό,τι δεν συμβαίνει στον ίδιον! Το μόνο που μπορεί εντούτοις να ζήσει είναι την αγάπη! Και μέσα από την αγάπη το θαύμα! Όλα τα θαυμαστά! Μες στο μυστήριο της ενότητας είμαστε όλοι δια μεθέξεως κοινωνοί του θαύματος που ο άγγελος ΕΙΝΑΙ! Η Παρουσία του και μόνον ΕΔΩ, μας μετατρέπει σε θαυμαστούς! Ποιος να αντισταθεί στο Φως! Και πού να πάει!
*

Με την συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι

Η ζωή -ή «αλήθεια», όπως την αποκαλεί ο νους- πανίσχυρη σαρώνει τα σκουπίδια της κοσμικής ιστορίας! Μία νοημοσύνη: η νοημοσύνη του Φωτός! Στο Φως της ζωής κατακαίγεται κάθε άρνησή της! Ό,τι δεν είναι συμβατό προς την ζωή, απορρίπτεται! Το έλασσον υπηρετεί το μείζον! Μέσα στην ορμητική δύναμη της ζωής (το elan vital του Μπερξόν) ό,τι γίνεται αντιληπτό ως πόνος αφήνει εντούτοις την συνείδηση ανέγγιχτη! Ένα μόνο συναίσθημα ένιωσα στ’ αλήθεια ζώντας: τον Έρωτα της ζωής, που γίνεται συμπόνια και έλεος προς όλα τα πλάσματα! Μία αίσθηση: την Γιορτή! Μία σκέψη: την Πρόσκληση όλων των όντων στην μαγική Ροή, στην ιλαρότητα του Φωτός, στην έξαρση του Ζην! Με την συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι, όπως λες Οδυσσέα, ζούμε οι Ταξιδευτές των Άστρων την δική μας Πατρίδα, την Ελλάδα στο πάνω πάτωμα του κόσμου, με ανοιχτά τα μάτια! Και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σκιάσει την ομορφιά του υπερουράνιου τούτου τόπου… Μόνο αυτή την υπερουράνια ομορφιά είδαν τα μάτια μου σ’ αυτή την γη, θα πω… Μόνο το Φως! Μόνο το Φως! Και κάτω από το Φως αυτό όλοι αθώοι!
*

5 Ιαν 2012


Θεοφάνεια 2012
Απόψε που οι ουρανοί ανοίγουν, ας κάνουμε μια ευχή! Το φως να πάει στην ψυχή και να την ανακαινίσει! Το μυστήριο του Θεού που αποκαλύφθηκε στον Ιορδάνη, να αποκαλυφθεί εντός! Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη, και το φως σου, Κύριε, εσημειώθη εφ’ ημάς, εν επιγνώσει υμνούντάς σε. Ήλθες, εφάνης, το φως το απρόσιτον.
*

2 Ιαν 2012

Το τραγούδι Σου από την χτεσινή γιορτή

«Δεν έχω τίποτα άλλο, είμαι μια φωνή, 
είμαι δυο χέρια αδειανά που σε τυλίγουν, 
μα σ’ αγαπάω, κοίτα, ανοίγουν οι ουρανοί!
Οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν!»
*

Δεν είμαστε παρά η ιστορία μας

Όπως η τέχνη έτσι και η ζωή ιστορίες αφηγείται! Η ζωή  καθενός από μας αφηγείται και από μια ιστορία! Ποια είναι η δική σου ιστορία; Τι αφηγείσαι στο σύμπαν; Ποιο είναι το μήνυμα σου; Αφού όμως εσύ την γράφεις, αυτό σημαίνει πως μπορείς κάθε στιγμή και να την αλλάξεις! Μπορείς ακόμα και να την ξαναγράψεις από την αρχή! Πρόσεχε την ιστορία που απευθύνεις στο παν, γιατί αυτή η ιστορία δρομολογεί την υπαρξιακή σου διαδρομή. Η ζωή σου είναι αυτό που εσύ κατανοείς και συναινείς ότι συμβαίνει! Πρόσεχε τι υπογράφεις από γεγονότα και εκδοχές. Μόνο η εσωτερική σου υπογραφή τα κάνει μέρος της δικής σου ιστορίας! Αναλογίσου τι εξουσία έχεις πάνω στα πράγματα, και χρησιμοποίησε την για να αλλάξεις τον εαυτό σου και τον κόσμο! Ας είναι η ιστορία μας μια σελίδα φωτός και αγάπης στην ιστορία του κόσμου!
*

Έλληνας είναι αυτός που έλυσε τον κόμπο!

Αφοπλιστικός, Ηλία μου, ήσουν με τις τετραπέρατες «φωνητικές» σου ετυμολογίες… Τις οποίες τις εννοούσες εντελώς σοβαρά και αυτονόητα, βεβαίως. Τέτοιες ετυμολογίες έκανε, λέει, και ο Σωκράτης! Όπως κάνει και ο άγγελος, με την παιγνιώδη μέθοδο του Μέρλιν… «Ο Έλληνας, Μαρία μου, να κατέχεις  πως έλυσε εκεινονά τον κόμπο, απού δεν εμπόργιενε κανείς στον κόσμο να λύσει! Μόνον ο Έλληνας εμπόρεσε να τόνε λύσει, και να ελευθερώσει την ανθρωπότη!» Τον μέγα Αλέξανδρο, εξάλλου, πάντοτε Άι Αλέξανδρο τον έλεγες! Έλληνας είσαι λοιπόν άμα μπορείς να λύσεις τον κόμπο!
*

1 Ιαν 2012

Κάθε στιγμή νέος χρόνος!

από τον άγγελο…
Αυτή την πρωτοχρονιά να πάμε τον χρόνο πίσω όχι μπροστά! Όχι στην συμβατική επανάληψη ανούσιων εορτών! Να χαρούμε μια απλή καθημερινότητα στην οποία να συμμετέχει ο Θεός! Απλότητα! Χαρά! Χωρίς χαρά δεν υπάρχει καινούργιος χρόνος! Καινούργιος είναι ο χρόνος όταν αγαπάς! Όταν εσύ είσαι καινούργιος! Μη μετράς τον χρόνο! Η θεϊκή σου ρίζα είναι το αιώνιο! Ο νους σου καθημερινά να στέκεται στην χαρά του Θεού! Χρόνος δεν υπάρχει! Υπάρχεις μόνον εσύ! Χώρος δεν υπάρχει! Υπάρχεις μόνον εσύ! Το μόνο που υπάρχει είναι εσύ και ο Θεός! Να είστε ανατρεπτικοί! Να ζείτε αειθαλλώς στον αιώνιο χρόνο και όχι στο εναλλασσόμενο τίποτα! Η αρχή της μέτρησης του χρόνου είναι η αρχή του θανάτου! Τόλμησε να κάνεις αυτό που φοβάσαι! Ζήσε! Σημασία έχει να κάνεις αυτό που εσύ θέλεις! Γιόρτασε, όχι για να αναζητήσεις την χαρά στους άλλους, αλλά για να την δώσεις εσύ! Αγάπησε! Να είσαι εσύ ο ίδιος η ευχή σου! Η αγάπη είναι πιο πάνω και από το θαύμα! Μαζέψτε το μυαλό σας που σας κρύβει το θαύμα! Η χαρά και το φως είναι ΕΔΩ και είναι ΤΩΡΑ! Φως και χαρά, νυν και αεί!

*