Σούρουπο, Ηλία μου, σ’ ένα παραδοσιακό καφενέ στην Λευκωσία να μετράμε της ζωής τα πολύτιμα… Εκεί μέσα στην ευδαιμονική γλυκύτητα του να είμαστε μαζί, καθώς απολαμβάναμε ευτυχισμένοι την συντροφιά ο ένας του άλλου, ακούστηκε η φωνή του μουεζίνη να καλεί από «απέναντι» για την βραδινή προσευχή! Σαν από άλλο κόσμο, τραγουδιστή, ήχος ψυχών πολλών, ευλαβική, λιγωτικά συναισθηματική… Φως! Φως και αγάπη, αδελφέ! Φως και αγάπη, η ψυχή μας του απάντησε! Το μόνο γιατρικό, η μόνη παγκόσμια θρησκεία: φως και αγάπη! Την επόμενη μέρα τυχαία βρεθήκαμε σε παγκόσμιο συνέδριο Εκκλησιών! Γύρισα και κοίταξα το πρόσωπό σου, αγαπημένε μου Ηλία -ανάμεσα στους ραβίνους, τους μουφτήδες και τους δεσποτάδες- σκαμμένο από την αλήθεια σου και τον άγιο μόχθο της ζωής. Ποιος να μιλήσει σε σένα για τον Θεό; Σε μάτια που βλέπουν, καρδιά που χωρά τα αχώρητα! Αστείοι μου φάνηκαν όλοι αυτοί με τις θεολογίες, τα δόγματα και τα μεγάλα τους λόγια! Υπαρξιακοί νάνοι μπροστά σου! Χαίρε Ηλία, ευλογημένε!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου