Κάιρο, τέλος της δεκαετίας του ’90. Στην πυραμίδα του Χέοπα για πολλοστή φορά να θαυμάζω τον πέτρινο όγκο της… Το μνημείο του ανθρώπου, σκέφτηκα! Κάθε ογκόλιθος και μια αποκρυσταλλωμένη προσωπικότητα, έως την χρυσή της κορυφή, τον Χριστό! Όλη η ζωή του ανθρώπου η οικοδόμηση αυτών των τεράστιων θεμελίων για να σηκώσουν το χρυσό σημείο της ανύψωσης! Το σημείο που εκπέμπει τις χρυσές του ακτίνες για να συναρτηθεί με τις άλλες Πυραμίδες-Δημιουργίες! Μπήκαμε στην αίθουσα των μυήσεων… Τρεις άνθρωποι κάθονταν με κλειστά μάτια, σε διαλογισμό. Μείναμε δίπλα τους σιωπηλά και προσευχηθήκαμε. Ύστερα από αρκετή ώρα, όταν όλοι άνοιξαν τα μάτια, μιλήσαμε ο ένας στον άλλον. Χαιρετιστήκαμε εγκάρδια. Ένας βουδιστής, ένας μουσουλμάνος, ένας εβραίος. Η αίθουσα ξαφνικά άδειασε και μείναμε μόνον εμείς. Μέσα στην απόλυτη απόκοσμη σιωπή της Μεγάλης Πυραμίδας ξεκίνησε καθένας να ψάλει έναν ύμνο της δικής του παράδοσης! Ήταν κάτι μαγικό! Επί ώρα αντηχούσαν οι φωνές μας καθώς ενώνονταν η μια με την άλλη σε έναν πολυφωνικό εξαίσιο ύμνο. Ο ήχος ενιαίος δονούσε τον χώρο! Σαν η κοινή μας αλήθεια να βρήκε ρυθμό! Ένιωσα οι φωνές όλων σαν μια φωνή να ανυψώνονται στον ουρανό ως θυμίαμα δέησης, ευχαριστίας, ενότητας, διαπερνώντας την οροφή της πυραμίδας προς το άπειρο! Η ανθρωπότητα, σκέφτηκα! Αγκαλιαστήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε χωρίς λόγια. Η συγκίνηση αλλά και η επίγνωση δεν ήταν μπορετό να χωρέσει σε λέξεις. Ας είναι ευλογημένοι όπου βρίσκονται! Σίγουρα στα δύσκολα θα σκέφτονται τα δώρα της ζωής. Και η συνταρακτική εμπειρία που μοιραστήκαμε ήταν σίγουρα ένα από αυτά!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου