1987-1999, δώδεκα χρόνια η παραμονή σου στην Ελλάδα, Ηλία μου: «Κι εδώ ξένος κι εκεί ξένος!» 1986, η συνταρακτική μας συνάντηση στο Χαμιντιέ της Συρίας… Ήρθες αμέσως στην Ελλάδα να με βρεις! Και έμεινες δώδεκα ολόκληρα χρόνια στην Αθήνα κοντά μας, «ψαράς και ψαρεμένος», στο κότερο του κυρ-Θόδωρου που για κείνον ήσουν «παρουσία» όπως έλεγε, ας είναι αγιασμένη η ψυχούλα του… Ζήσαμε τόση ζωή μαζί, Ηλία μου! Έξαρση ζωής! Ποια λόγια να την χωρέσουν; Πάντοτε γελούσαμε όταν ήμασταν μαζί! Ξεκαρδιστικά. Πάντοτε ήσουν χαρά! Πάντοτε «φτιαγμένος»! Δεν είδα ποτέ σκιά στα μάτια σου. Πάντοτε γελαστός, πειρακτικός, ηθοποιός μέγας να μεταμορφώνεσαι καθώς μας έλεγες τις ατέλειωτες μυθικές σου ιστορίες «μια φορά κι ένα καιρό» στον χώρο του αοράτου… Με μαντινάδες και τραγούδια μας ανιστόρησες μυριάδες σούφικους θρύλους και παραμύθια της ανατολής για τον Χριστό και τους Δώδεκα, τους «ακριμάτιστους» που είναι Ένα! «Κούλου ουάχαντ» -όλα Ένα- στο μυαλό σου «που όλα έχουν γίνει σαπουνάδα» όπως μου έλεγες γελώντας. Και που όλα συνυπήρχαν σε ένα μνημειώδες χαρμάνι αυθεντικής σοφίας αλλά και πηγαίας, φυσικής, καρδιακής καλοσύνης. Μια ζωντανή κιβωτός, υπήρξες, Ηλία μου! Μέσα σου κύλησε θεοφόρα το αρχαίο ποτάμι της Ελλάδας που σάρωσε στο διάβα του τους χρόνους, τους τόπους, τις παραδόσεις, κι έφτασε ως εσένα στο ψαροχώρι της Συρίας μεγαλειώδες και πανίσχυρο… Και αποτυπώθηκε στα παιγνιδιάρικα μάτια σου και στην παιδική σου καρδιά για να φτάσει ακαταμάχητο ως εμάς! Μια φορά μόνο, Ηλία μου, σε είδα λυπημένο. Την μέρα (στις 4.5.1998, πολλαπλά σημαδιακής ημερομηνίας για την ζωή μου) που σε συνόδευσα στο αεροδρόμιο για να επιστρέψεις μετά τον θάνατο του αφεντικού σου στην Συρία. Τι δεν είχα κάνει για να πάρεις την περίφημη ελληνική ιθαγένεια! Είχα προσωπικά ενημερώσει τον τότε Πρόεδρο της δημοκρατίας για την μοναδικότητα της περίπτωσής σου! Δεν ήταν γραφτό, έλεγες. Όμως εγώ ξέρω το γιατί. Γιατί κανείς δεν σου την αφαίρεσε ποτέ ώστε να μπορεί και να σου την ξαναδώσει πίσω! Γεννήθηκες και πέθανες, πιο σωστά, αναστήθηκες ως Έλληνας! 100% ελληνική, δηλαδή Χριστική η συνείδηση Σου! Κρητικός! Εσύ, ολόκληρη η Ελλάδα! Εσύ, ολόκληρη η μυθική Κρήτη του Καζαντζάκη! Εσύ, ολόκληρη η ελληνική ανατολή που τόσο μελαγχολικά περιέγραψε ο Καβάφης, αλλά με κρυστάλλινη την ηλιακή ελληνική σου συνείδηση και οπτική. Δεν είχες ανάγκη, Ηλία μου, ένα ψωρόχαρτο για να είσαι Έλληνας! Ας το χαίρονται οι τόσοι Ελληναράδες που κατοικούν στον ιερό αυτό τόπο, καθώς και οι πολιτικοί χαρτογιακάδες των ανθελληνικών σκοπιμοτήτων! Όμως το χαρτί αυτό, κακά τα ψέματα, μας χώρισε, Ηλία μου… Ήρθα στο Χαμιντιέ, ήρθες στην Κύπρο… Αυτό ήταν. Never more… «Ο θάνατος είναι ότι δεν πρόφτασε να γίνει». Με αιφνιδίασε! Άνοιξες τα μεγάλα σου φτερά και πέταξες στην Πατρίδα σου τον ουρανό… Βιβλία που δεν γράφτηκαν, ταξίδια που δεν έγιναν, ζωή -κι άλλη;- που δεν μοιραστήκαμε! Καθώς σ’ αποχαιρέτησα στο αεροδρόμιο φεύγοντας από την Ελλάδα, με κοίταξες βουρκωμένος: «Κι εδώ ξένος κι εκεί ξένος, Μαρία μου…» Εσύ ξένος, Ηλία μου; Που μόνο για την ελληνική γλώσσα και πίστη είχες φάει τόσο ξύλο στην ζωή σου; Έλληνας γεννήθηκες! Και περισσότερο Έλληνας έφυγες, Ηλία μου! Δεν προσκύνησες ποτέ και πουθενά κανέναν υπάνθρωπο! Ξένος, όπως ο μεγάλος Ξένος της Παλαιστίνης 2000 χρόνια πριν, ήρθες και έφυγες απ’ αυτή την γη!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου