Η Βαβέλ

Στον αρχαίο κόσμο οι βάρβαροι πάσχισαν να φτιάξουν ένα κτίσμα τόσο ψηλό που να αγγίξει τον ουρανό! Και η αλαζονεία τους τιμωρήθηκε με την σύγχυση των γλωσσών, και την πλήρη έτσι έλλειψη επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους! Η υλιστική ανθρωπότητα χτίζει τον δικό της «πύργο» -με ιδιαίτερο ζήλο κατά τον παρόντα αιώνα της έπαρσης που δημιουργεί η δυναμική της τεχνολογίας- χρησιμοποιώντας μιαν  αυτονομημένη από το όλο πράγμα ικανότητα για την κατάκτηση της γνώσης με απώτερο σκοπό την αθανασία, το μέγα ζητούμενο! Πράγμα το ίδιο ανέφικτο και γελοίο, για την παρούσα κατάσταση συνείδησης του ανθρώπου, με τον αρχαίο πύργο! Συγκατοικούμε στην Γη πληθώρα όντων χωρίς όμως να συνυπάρχουμε! Κάθε συνείδηση και τόπος, κάθε συνείδηση και χρόνος. Όντα πλάι πλάι σε πνευματική απόσταση ετών φωτός, ζει καθένα στον δικό του συνειδησιακό χωροχρόνο! «Πίσω» από την ανθρώπινη μορφή, την ανθρωπόμορφη κάλυψη, συναντάμε στρατιά οντοτήτων που είναι μακράν της ιερότητας του ανθρώπου: της Χριστικής συνείδησης που ορίζει την ανθρώπινη ιδιότητα. Σε ένα ενεργειακό πεδίο σκέψεων και συναισθημάτων αντιφατικών, συγχισμένων και δυσαρμονικών, αυτό που επιστρέφεται στην Γη είναι αντίστοιχο!

*