Μια καμπουριασμένη γιαγιά στο αεροδρόμιο, το φάρμακο την ημέρα της πιο μεγάλης μου δυστυχίας

1984, στον «Ανατολικό», νύχτα… Να κλαίει ο ίδιος ο πόνος… Και τ’ άλογα μου, όπως στον θρήνο του Αχιλλέα… Απαρηγόρητη! Έπαιρνα σε μεγάλη δόση το μερτικό μου από την ανθρώπινη προδοσία… Την προσπάθεια να κάνουν το όνειρό μου «ακόμα πιο δύσκολο και μακρινό»… Καθώς περπατούσα σαν από άλλο πλανήτη μέσα στο αεροδρόμιο, έπεσε το βλέμμα μου σε μια καμπουριασμένη γιαγιά, σχεδόν διπλωμένη στα δυο, η οποία ζητιάνευε μέσα στο πλήθος. Ήταν θέαμα τραγικό! Τόσο με συγκλόνισε η συμπόνια προς αυτή την γιαγιά με το σκαμμένο πρόσωπο και το σκυμμένο κορμάκι, που λες και   γύρισε μέσα μου όλη την ζωή… Είμαι ακόμα χρήσιμη, σκέφτηκα! Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πονούν, Θεέ μου, συγχώρεσε με είπα, σκουπίζοντας το τελευταίο δάκρυ. Δεν έχω δικαίωμα να στερώ την δύναμή μου από όσους την χρειάζονται! Θα ζήσω! Θα ζήσω! Και έζησα. Για να συναντήσω τον άγγελο…

*