Οδεύομεν εις ανάστασιν!

Η ανάσταση του Λαζάρου προηγείται της ανάστασης του Χριστού. Ο Χριστός ανασταίνει τον άνθρωπο, τον φίλο του, ο οποίος εντούτοις κάποια χρόνια μετά πεθαίνει όπως κάθε θνητός! Η παράδοση λέει ότι μετά την ανάστασή του ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ! Γιατί όμως τον ανέστησε ο Χριστός χαρίζοντάς του μερικά ακόμα χρόνια γήινης ζωής; Κατεξοχήν για την απιστία όλων! Κατέδειξε όμως και την ισχύ του πνεύματος πάνω στην ύλη! Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, με την δύναμη του Πατέρα του ακυρώνει τον υλικό θάνατο και αποκαθιστά το σώμα που έχει ήδη αρχίσει να αποσυντίθεται, αφού είχαν περάσει τέσσερις ημέρες! Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να γίνει από την θεϊκή δύναμη! Η δική του όμως ανάσταση δεν είναι επαναφορά στο υλικό σώμα. Είναι κατάργηση του ίδιου του θανάτου! Ο Χριστός νικά εσχατολογικά τον Άδη! Ελευθερώνει τους νεκρούς! Με το σώμα της ανάστασης καταργεί τους περιορισμούς της θνητότητας και του χωροχρόνου! Ως μορφή Φωτός εμφανίζεται στους μαθητές του, διαπερνά την ύλη  κ.λπ., έως την Ανάληψή του… Παρόλο που δεν διαχωρίζεται μέσα στο μυστήριο της θεανθρώπισης ο Ιησούς από τον Χριστό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ιησούς ανέστη και ο Χριστός ανελήφθη! Η Ανάσταση ανοίγει νέα προοπτική στο ανθρώπινο γένος! Την αποκατάσταση της Πτώσης για κάθε Πρόσωπο μέσα στο χρόνο αλλά και εσχατολογικά! Ο Ουρανός και η Γη συναγάλλονται!

Καλή ανάσταση!

*