Χαρμολύπη, η ελληνική λεβεντιά!

Σταυραναστάσιμη η ελληνική καρδιά τραγουδά ιεροπρεπώς τον Θεό που γεννιέται, και πεθαίνει την Άνοιξη για να αναστηθεί στον αέναο κύκλο του κοσμικού γίγνεσθαι… Ζεϊμπέκικος ο ελληνικός χορός της χαρμολύπης! Ο Ζευς και ο Βάκχος μαζί! Χορός προσωπικός, ιερατικός,δερβίσικος, χορός που δεν διδάσκεται, χορός ψυχής που ακροβατεί ανάμεσα στα άνω και τα κάτω δίχως να πέφτει! Χορός που αν δεν είσαι αυθεντικός, στο μέτρο και την δωρική ευθεία, απλώς αυτογελοιοποιείσαι! Ο Έλληνας τραγουδά τον έρωτα και τον θάνατο συνομιλώντας με τους θεούς του για τα δίκια και τ’ άδικα του κόσμου τούτου! Χριστανάσταση τα Χριστούγεννα και το Πάσχα των Ελλήνων! «Δακρυρόεν» το γέλιο: αποχωρισμός και συνάντηση! Συγκλονιστική συνύπαρξη και ταυτόχρονα υπέρβαση των αντιθέτων!

*