«Ο κόσμος όλος είναι εναντίον μου!»

Αυτή η ψυχολογική στάση δηλώνει φόβο! Είναι έλλειψη δύναμης, γενναιότητας να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα όπως κάθε φορά αυτή σου εμφανίζεται. Είναι αδυναμία δική σου χειρισμού προσώπων και καταστάσεων. Με τέτοια αμυντική στάση χρειάζεσαι διαρκώς ενίσχυση, ενθάρρυνση, στήριξη, αφού δεν είσαι ικανός να δρας πνευματικά, αλλά απλώς αντιδράς στην ανάδραση που εισπράττεις από τους άλλους. Χρειάζεσαι να σ’ αγαπούν, να σε επιδοκιμάζουν, να σε ενθαρρύνουν για να λειτουργείς. Είναι η στάση του παιδιού! Ο κόσμος όμως αυτός δεν είναι καθόλου παιδικός. Ούτε μπορείς να ζητάς να βρίσκεται πίσω σου διαρκώς ένας άγιος για να σε ισορροπεί! Η αποστολή της αγάπης είναι ακριβώς στο να διαλύει τα συναισθήματα -δικά σου και των άλλων- του φόβου, της ανεπάρκειας, της ανασφάλειας, της έλλειψης. Η ισχύς σου είναι στην βεβαιότητα της αγάπης και του φωτός. Στην απόλυτη αφοσίωση στην γραμμή της αγάπης και του φωτός. Τους άλλους, δηλαδή, δεν τους κερδίζεις ούτε μπορείς να τους αλλάξεις ως εγώ, όσο χαρισματικός και να είσαι, αλλά μόνο η αγάπη και το φως που μεταφέρεις. Το ότι ο κόσμος είναι εναντίον των απεσταλμένων είναι μια άλλη πραγματικότητα για την οποία είναι φύσει οπλισμένοι και την χειρίζονται κατ’ έμπνευση. Τότε η απουσία, η σιωπή, η αυστηρότητα ή η απομάκρυνση, δεν σημαίνει φόβο ή αδυναμία, πολλώ δε μάλλον αδιαφορία. Το απεσταλμένο ον είναι πλήρες από την σχέση του με τον Θεό, από τον οποίο και κινείται προς την αποστολή του: την αποκατάσταση και την θεραπεία του κόσμου. Δεν ασχολείται με το αποτέλεσμα αφού γνωρίζει πως άλλος είναι ο σπείρων και άλλος ο θερίζων.

*