ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

17 Νοε 2012

Ο Παράδεισος ως τρόπος του ζην

Στις 11.11 πολλές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο που εντόπισαν αριθμολογικά την ημερομηνία αυτή και την ιδιαίτερη δύναμη της επανάληψης του αριθμού της μονάδας, κάλεσαν τον κόσμο σε κοινό διαλογισμό για την σωτηρία της Γης. (11.11.2012: πέντε φορές η μονάδα+22. Ο αριθμός 11 στο Δέντρο της Ζωής αντιστοιχεί στην σφαίρα 11, στην σφαίρα της Αβύσσου. Συμβολίζει το πέρασμα! Το πνευματικό κατώφλι, μπροστά στο οποίο βρισκόμαστε ατομικά και συλλογικά. Το 22 είναι ο αριθμός 4, ο κοσμικός κύβος, το πνευματικό διακύβευμα!) Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι καλής θέλησης σε όλη την Γη έκαναν αυτή την κίνηση. Η δική μας προσευχή είναι η συνάντησή μας κάτω από τον πνευματικό θόλο του Ραφαήλ… Την ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων έγινε χαλασμός, άνοιξαν οι ουρανοί, μεγάλη κακοκαιρία. Η κυκλοφορία στους δρόμους ήταν εξωφρενική. Μες στην πιο εφιαλτική κυκλοφορία όπως λέει ο Σαββόπουλος όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους καθ’ οδόν προς την εκκλησία, αντιμετωπίσαμε μεγάλη πρόκληση σχετικά με τον τρόπο που καθένας από εμάς αντιμετώπισε την δυσκολία! Το αν δηλαδή την αντιμετωπίσαμε με θυμό, οργή ή ενοχοποίηση, ή  απλώς την αποδεχτήκαμε, και σταθήκαμε πνευματικά παρόντες στο σημείο όπου μας έβαλε ο Θεός. Αν μπορέσαμε να μείνουμε στην φυσική κατάσταση της αγάπης απέναντι στην πρόκληση εκείνη, παρόντες πνευματικά, ευλογώντας με ακόμα ισχυρότερο τρόπο τον κόσμο γύρω μας
Μία μεγάλη γιορτή για όλους μας -πέρα από τους εορτάζοντες-, αφού εμείς οι ίδιοι ομολογούμε την ευλογία της παρουσίας του Ραφαήλ στην ζωή μας, και προσπαθούμε να τον τιμούμε με τις πράξεις και την αγάπη μας, την ευγνωμοσύνη και την χαρά μας.
Και γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε σε υψηλότερη εγρήγορση σχετικά με το τι «παίζεται». Γιατί αυτό που κάθε φορά παίζεται, δεν φαίνεται. Εφόσον οδηγούμαστε από τον Ραφαήλ πάντα υπάρχει κάποιος λόγος του να γίνεται ή να μην γίνεται κάτι. Καθώς δεν είμαστε ούτε σχολείο, ούτε σχολή-, κινούμαστε με την ελευθερία και την ευελιξία που μας υποδεικνύει ο Ραφαήλ, ώστε και καθένας να είναι εντελώς ελεύθερος  σύμφωνα με την διάνοια και την καρδιά του, και το θέλημα του Θεού να γίνεται. Και μέσα σ’ αυτήν την ελευθερία δοκιμαζόμαστε στο τι μπορούμε να αντιληφθούμε και πώς μπορούμε να σταθούμε σε κάθε περίσταση. Ούτως ή άλλως όλα είναι ανοικτά και ταυτόχρονα κλειστά, αναλόγως της δικής μας εσωτερικής στάσης! Επειδή πράγματι ο Θεός λειτουργεί με τον δικό του τρόπο και έρχεται ως κλέπτης -όπως ο ίδιος ο Χριστός είπε-, την ημέρα αυτή έγινε κάτι απρόβλεπτο για όλους! Δόθηκε μια συγκλονιστική χάρις από τον Ραφαήλ σε όσους ήταν παρόντες! Ας σκεφτούμε βαθύτερα την παρουσία μας εδώ και την εγρήγορση μας σε αυτά που συμβαίνουν, σε αυτό που παίζεται και στο βάθος στο οποίο παίζεται! Διαφορετικά το να αναπαράγουμε νοοτροπίες και συμπεριφορές μέσα από την γραμμική διάσταση της ζωής, αυτοπεριοριζόμενοι μόνο σ’ αυτό που φαίνεται, δεν μας πάει πουθενά! Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να αξιοποιήσουμε αυτό που δίνεται από τον Ραφαήλ, και να μπούμε βαθύτερα σε ό,τι αυτό σημαίνει για τα πλάσματα που ζουν αυτή την ιστορική στιγμή στην Γη. Η προσωπικότητα που έχουμε διαμορφώσει, οι συνήθειές μας, ο χαρακτήρας μας να υπαχθούν στην ψυχή μας! Να γυρίσουμε να δούμε και να ακούσουμε την ψυχή μας! Να υπακούσουμε στην ψυχή μας, στην ίδια μας την ψυχή, την δική μας ψυχή που ασφυκτιά στον περιορισμό που της επιβάλλει ο νους! Δεν εννοώ καθόλου να υπαχθούμε σε κάποιο ον ή δεοντολογία έξω από εμάς, αφού ο ίδιος ο Χριστός, οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι δεν είναι «μεταφυσικά» όντα έξω από εμάς! Είναι όντα από τα οποία προερχόμαστε σπερματικά, και γι’ αυτό καλούμαστε να τους επιτρέψουμε να λειτουργήσουν μέσα μας. Να βρίσκουμε, λοιπόν, τρόπους να φεύγουμε από την εξωτερικότητα, από το επιστητό, όσο δύσκολο και αν το κάνει η πραγματικότητα αυτή καθώς είναι παραπλανητική, πάρα πολύ «πειστική», πάρα πολύ «συμπαγής». Πολλές φορές φαίνεται αμετακίνητη! Οι δυσκολίες και τα εμπόδιά της αξεπέραστα… Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης του φαινομένου που λέγεται ζωή: αυτό που βλέπουμε εδώ έτσι όπως παίζεται. Εάν μείνουμε σ’ αυτό, τότε δεν έχουμε τίποτα να πούμε! Ούτε έχουν κανένα νόημα οι συναντήσεις μας. Εφόσον όμως έχουμε αντιληφθεί ότι κάτι παίζεται πίσω από αυτή την πραγματικότητα, πρέπει να στραφούμε σοβαρότερα σ’ αυτό που παίζεται, αν θέλουμε με κάποιο τρόπο να το ζήσουμε. Πραγματικά, όσο δύσκολη και απειλητική πολλές φορές να φαίνεται η πραγματικότητα, οι συνθήκες που ζούμε, εάν κανείς κάνει ένα κλικ στην συνείδησή του, μια ανεπαίσθητη μετατόπιση, τότε θα βρεθεί κυριολεκτικά σε άλλο τοπίο! Αυτό είναι και όλο το ζητούμενο: να μπορέσουμε να βρεθούμε σ’ αυτό το τοπίο που μας επιτρέπει να ζούμε το βάθος της ύπαρξής μας, το βάθος της ψυχής μας. Ας μην εμπιστευόμαστε τόσο πολύ την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και την εμπειρία μας, όσα αντιλαμβανόμαστε με τον νου στην συμβατική του λειτουργία -αυτή την γραμμικότητα, τον επίπεδο τρόπο ανάλυσης και ερμηνείας των πραγμάτων. Αλλά να πάμε  έσω! Να σιωπήσουμε! Να σιωπήσει η εξωτερικότητα εντός μας. Και να επιτρέψουμε στον Θεό να λειτουργήσει την ύπαρξή μας και να την εμβαπτίσει σ’ αυτά τα βαθύτερα κοιτάσματα ζωής που  εμπεριέχουμε! Ό,τι πιο ευλογημένο μπορεί να κάνει κανείς είναι αυτή η κάθοδος στην ψυχή, στην δική του ψυχή. Σ’ αυτή την κάθοδο συναντά την ψυχή του κόσμου, συναντά την αγιότητα της ζωής, την αγιότητα όλων των όντων που είναι συμπαραστάτες σ’ αυτό που παίζεται εδώ στην Γη, και καθοδηγούν τον άνθρωπο. Θα έπρεπε να ακούμε, να αξιολογούμε και να σεβόμαστε την ψυχή μας περισσότερο. Και να την υπολογίζουμε στον τρόπο που ζούμε. Γιατί κατά κανόνα ζούμε ερήμην της ψυχής μας! Η προσωπικότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, όπως μας την έχουν διαμορφώσει και εμείς εξακολουθούμε να την διατηρούμε με αυτόν τον τρόπο ως μέσον συναλλαγής και πρόσληψης στην εξωτερικότητα, δεν μας πάει πουθενά. Είναι επίπεδο ύπαρξης αδιέξοδο, αφού είναι τρόπος ζωής που ούτε χαρά μας δίνει, ούτε δικαιοσύνη, ούτε και πνευματική προοπτική. Η πρόταση, λοιπόν, είναι να στραφούμε έσω, να ακούσουμε την ψυχή μας, να γνωρίσουμε την ψυχή μας. Και κυρίως να μην την φιμώνουμε! Γιατί αυτό που κάνει ο άνθρωπος που ζει στην εξωτερικότητα είναι να μην επιτρέπει στην ψυχή του να έχει τον πρώτο λόγο, να μην της επιτρέπει να μιλήσει, να εκφραστεί, ώστε να δώσει τέλος στην διττότητα, στην σύγκρουση μέσα στην οποία ζει. Στην πραγματικότητα μιλάμε για την σύγκρουση της ψυχής με την λεγόμενη προσωπικότητα. 
Ο Χριστός μίλησε για την αγάπη. Ας δούμε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Οι Σαμαρείτες ήταν αλλοεθνείς και αλλόδοξοι για τους Ιουδαίους, και γι’ αυτό θεωρούνταν μιαροί. Λέει, λοιπόν, η παραβολή ότι κάποιος νομοδιδάσκαλος, αλαζών και υποκριτής θέλοντας να στριμώξει τον Χριστό, τον ρώτησε τι να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Πριν από αυτό, είχε προηγηθεί σύναξη του Χριστού με τους 70 μαθητές, στην οποία τους είπε ότι είναι ευλογημένοι γιατί αναγνώρισαν τον Μεσσία και ότι τους ανήκει η βασιλεία των Ουρανών, η οποία προόρισται για όσους αναγνωρίσουν τον Ζώντα Θεό. Όσοι εκ των Φαρισαίων το άκουσαν αυτό σκανδαλίστηκαν πάρα, πολύ γιατί, σύμφωνα με την εβραϊκή θρησκεία, την αιώνια ζωή την κληρονομούν μόνον εκείνοι που τηρούν τον νόμο του Μωυσή. Γι’ αυτούς ήταν καινοφανής και σκανδαλώδης ο λόγος του Χριστού ότι ο Μεσσίας είναι εδώ, και ότι όσοι τον αναγνωρίσουν θα κερδίσουν την ουράνια βασιλεία. Εμφανίζεται, λοιπόν, ο υποκριτής ο οποίος γνωρίζει τον μωσαϊκό νόμο, και προσπαθεί να παγιδεύσει τον Χριστό, να τον κάνει να πει κάτι που να αντιστρατεύεται την εβραϊκή θρησκεία, ώστε να μπορέσουν στην συνέχεια να στηρίξουν το κατηγορητήριο της καταδίκης την οποίαν διακαώς επιδίωκαν. Ο Χριστός, καθώς γνωρίζει πριν σκεφτεί ο άνθρωπος το τι θα σκεφτεί, του απαντά με ερώτηση: «Ο μωσαϊκός νόμος που διδάσκεις τι λέει γι’ αυτό;» και ο νομοδιδάσκαλος απαντά: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου. Και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» -«Να τηρείς, λοιπόν, τον νόμο αυτό, που σας παραδόθηκε και θα ζήσεις» του απαντά ο Χριστός. «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;» τον ρωτά εκείνος. Και τότε ο Χριστός του απαντά με παραβολή. Ήταν κάποιος Ιουδαίος που έπεσε θύμα ληστών, οι οποίοι, αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο και έφυγαν. Περνάει ένας ιερέας, αλλά μόλις τον είδε πέρασε, λέει, από το αντίθετο μέρος! Το ίδιο έκανε και ένας λευίτης. Στην συνέχεια περνάει από κει ένας Σαμαρείτης, ο οποίος τον σπλαχνίστηκε και έσπευσε να τον βοηθήσει, παρότι οι Σαμαρείτες θεωρούνταν από τους Ιουδαίους μιαροί και ξένοι. Ρωτάει, λοιπόν, ο Χριστός τον νομοδιδάσκαλο: «Ποιος από τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον για εκείνον που έπεσε σε ληστές;» Και εκείνος  απάντησε: «Αυτός που έδειξε έλεος!» Τότε του λέει ο Χριστός: «Πήγαινε κι εσύ και κάνε το ίδιο!» Καταρχάς βλέπουμε ότι η αγάπη ήταν γνωστή στον μωσαϊκό νόμο! Περιοριζόταν όμως η έννοια του πλησίον στους ομόθρησκους και στους ομοεθνείς, στα στενά όρια της Ιουδαίας. Εντούτοις γνώριζαν για την αγάπη: «Αγαπήσεις Κύριον εξ όλης της καρδίας, της ψυχής και της διανοίας σου, ως σεαυτόν». Ενώ, λοιπόν, η αλήθεια ήταν γνωστή, ήταν και παντελώς άγνωστη, αφού πλησίον δεν θεωρούνταν ο Σαμαρείτης ούτε οποιοσδήποτε άλλος μη Εβραίος! Ο μωσαϊκός νόμος δίδασκε την αγάπη στον πλησίον Ιουδαίο, αλλά όχι στον «εχθρό»! Έρχεται, λοιπόν, ο Χριστός να δώσει ένα εντελώς καινούργιο περιεχόμενο στην λέξη αγάπη! Διότι αγνοούσαν εντελώς το βάθος της έννοιας της αγάπης! Ο Χριστός ανάγκασε τον νομοδιδάσκαλο να παραδεχτεί ότι η πράξη βοήθειας του ανθρώπου ήταν σημαντικότερη από την διαφορά της καταγωγής και της θρησκείας. Στην παραβολή του αυτή ο Χριστός δεν έβαλε Ιουδαίο να δείχνει έλεος σε ξένο -γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο προς τον μωσαϊκό νόμο-, αλλά ξένο να βοηθάει Ιουδαίο! Ο «ξένος» παρέκαμψε τις διαφορές και βοήθησε τον Ιουδαίο. Γιατί μέσα του επικράτησε το έλεος! Αυτό που κάνει τον άνθρωπο άνθρωπο! Διάνοιξε ο Χριστός την έννοια της αγάπης στην αντίληψη των ανθρώπων, αναιρώντας κάθε έννοια «εχθρού» και «ξένου»! Ο Χριστός μίλησε για μιαν αγάπη προς όλα τα όντα χωρίς καμιάν εξαίρεση, καμία διάκριση. Και κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει την σχέση του με τον κόσμο σε μια εντελώς καινούργια βάση. Το καινούργιο που εισήγαγε ο Χριστός στην αντίληψη του ανθρώπου είναι ένας άλλος τρόπος να ζήσει την αλήθεια που ο Θεός φανερώνει μέσα στους αιώνες. Ο Ραφαήλ μας αποκαλύπτει τον παράδεισο ως άλλο τρόπο να ζεις και όχι άλλο τόπο, «μεταφυσικό», στον οποίο ο άνθρωπος θα πάει μετά θάνατον. Ο παράδεισος είναι τρόπος! Είναι τρόπος να ζεις εν αγάπη και εν αληθεία! Και ο μόνος ναός μέσα στον οποίο μπορείς να ζήσεις και την αλήθεια και την αγάπη είναι η ψυχή σου! Ο Χριστός αυτό που έφερε στον κόσμο ήταν η χάρις! Και ενώ η ανθρωπότητα που ακολουθούσε τον νόμο γνώριζε την αλήθεια, εντούτοις δεν είχε την χάρη να την λειτουργήσει μέσα στην ψυχή της με ένα τρόπο που ο άνθρωπος να καταστεί αυτοδίδακτος, φυσικά διδακτός της αλήθειας! Αυτό έγινε με εκείνο που προσέθεσε ο Χριστός στον κόσμο. Και ενώ οι ιερείς, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι υπεραμυνόμενοι του παλαιού κόσμου διέπραξαν το ατόπημα του να είναι μπροστά τους η ίδια η Αγάπη, ο Μεσσίας, και να μην τον αναγνωρίσουν, τον ακολούθησαν εντούτοις οι περιθωριακοί και απόβλητοι για την εβραϊκή κοινωνία -όπως εξάλλου ήταν και οι «εθνικοί» δηλαδή οι Έλληνες-, γιατί η ψυχή τους ήταν περισσότερο ελεύθερη! Είδαν και αναγνώρισαν και προσκύνησαν εντός τους την αγιότητα του όντος αυτού. Αυτή η ελευθερία που ανοίγει ο Χριστός με την δίχως όρια αγάπη είναι και το σημείο όπου ο άνθρωπος επανευρίσκει το νόημα της ζωής του και την περίφημη χαρά του, για την οποία μιλήσαμε την προηγούμενη φορά. Η χαρά δεν είναι κάτι που μπορεί να ζητήσει κανείς από τους άλλους, ούτε κάτι που δίνουμε υπό όρους και προϋποθέσεις. Όπως και η αγάπη εξάλλου. Δεν είναι κάτι που λαμβάνει χώρα μέσα από συναισθηματική συνδιαλλαγή οποιασδήποτε μορφής, ακόμα και της πιο πολιτισμένης και ευάρεστης. Η χαρά για την οποία μιλάει ο Χριστός είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι η επαφή του ανθρώπου με την χάρη εντός του. Δεν προκαλείται δηλαδή η χαρά και η αγάπη από τον συνάνθρωπο ή από κάποια συνθήκη ή προϋπόθεση. Η χαρά όπως και η αγάπη -αφού εντέλει είναι έννοιες ταυτόσημες- είναι φαινόμενα αυτοφυή! Ενυπάρχουν στην ψυχή του ανθρώπου! Αφού γέννημα της αγάπης και της χάρης του Θεού είναι ο άνθρωπος! Ο Χριστός δεν μίλησε για ανθρώπινα συναισθήματα. Ο ίδιος αγάπησε τον άνθρωπο. Και τον αγάπησε χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς εξαίρεση. Και μας ζήτησε να κάνουμε το ίδιο: «Πορεύου κι εσύ και ποίει ομοίως…» Κάνε αυτό που κάνω κι εγώ! Αυτή η αγάπη είναι η μόνη διέξοδος, η μόνη λύση του δράματος που ζούμε εδώ. Αυτή, λοιπόν, η διαχρονική εντολή της αγάπης αποκτά με τον Χριστό εντελώς καινούργιο περιεχόμενο, καθώς  μεταφέρει την ζωοποιό δύναμη για να αλλάξεις τον τρόπο που ζεις. Να ζήσεις παράδεισο! Ο Χριστός δίνει στον άνθρωπο την ζωοποιό δύναμη της χάρης ώστε να ζήσει παράδεισο! Παράδεισος είναι ο τρόπος να ζεις την αγάπη χωρίς όρια! Εμείς, μαθημένοι στις συναισθηματικές μας συνδιαλλαγές με τον κόσμο, ακόμα και μέσα στις ψυχικές μας εξάρσεις και τα ευγενικά μας συναισθήματα ζούμε διαρκώς τον περιορισμό, αφού μοιραία ακολουθεί η απογοήτευση, η κριτική, η διάψευση. Πολλές φορές σκανδαλιζόμαστε ή περνάμε ευθέως σε αρνητικά συναισθήματα. Ο Χριστός μίλησε για μια κατάσταση που προέρχεται κατευθείαν από την πηγή της ζωής μας. Κατευθείαν από τον Θεό! Την οποία εκείνος μας απευθύνει. Και εμείς ως εκ τούτου οφείλουμε να την απευθύνουμε περαιτέρω προς τον κόσμο. Ο άνθρωπος που ζει αυτή την βαθιά φώτιση της ζωής εντός του -όταν δηλαδή φωτίζεται η ζωή που ζει σε ένα βάθος και ένα εύρος τέτοιο ώστε να ζει την χαρά- δεν «αντιδρά» προς τον κόσμο, αλλά δρα στον κόσμο! Είναι εντελώς διαφορετική στάση η δράση από την αντίδραση. Εμείς είμαστε σαν τις μαριονέτες που μας κινούν οι άλλοι και το περιβάλλον εν γένει. Αν μας αγαπούν, αν μας φέρονται καλά, ανταποκρινόμαστε. Αυτό μας διευκολύνει και μας βοηθάει να εκφράσουμε τα καλά μας συναισθήματα. Εάν όμως οι συνθήκες είναι αρνητικές, εάν μας αντιπαθούν, εάν μας απορρίπτουν, εάν μας κρίνουν, εάν μας συκοφαντούν, εάν μας αδικούν, στην καλύτερη περίπτωση οχυρωνόμαστε και στρεφόμαστε προς τα μέσα και ακινητοποιούμαστε, και στην χειρότερη περίπτωση αντιδρούμε επιθετικά και αρνητικά ή μισούμε ευθέως και εκδικούμαστε. Αυτό το κορδόνι των λαθών που παράγει το βαρύ «κάρμα» το οποίο σηκώνουμε ως ανθρωπότητα, μπορούμε ατομικά να αποφασίσουμε να το κόψουμε! Να πάψουμε να αντιδρούμε και να ξεκινήσουμε να δρούμε αγαπητικά, δηλαδή λυτρωτικά για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά μπορεί να είναι και πάρα πολύ εύκολο! Ο Ραφαήλ μας λέει ότι είναι πάρα πολύ εύκολο! Φτάνει να κάνουμε αυτή την ανεπαίσθητη μετακίνηση στην συνείδησή μας από τον τρόπο αντίληψης του κατεστημένου εαυτού μας, ο οποίος ψυχαναγκαστικά μας βάζει συνεχώς την ίδια κασέτα του παρελθόντος, και μας αναγκάζει σε αδιέξοδη επανάληψή του. Δεν αφήνουμε έτσι χώρο να μας συμβεί κάτι άλλο, κάτι καινούργιο! Η χαρά είναι κάτι που πάντοτε μας εισάγει στην διάσταση του καινούργιου. Ο τρόπος του να ζεις παράδεισο είναι καινούργιος τρόπος να ζεις! Δεν είναι καινούργιος επειδή αυτά που κάνουμε είναι καινούργια, αλλά γιατί ο τρόπος που τα κάνουμε είναι καινούργιος! Είναι τρόπος που έχει χάρη, τρόπος που έχει αγάπη. Αυτός ο τρόπος κάνει καινούργια τα πράγματα που ζούμε! Δεν είναι αναγκαίο, δηλαδή, να κάνουμε δραματικές αλλαγές στην ζωή μας, στις συνθήκες μας, ούτε να πάρουμε ηρωικές αποφάσεις! Η πρόταση του Ραφαήλ εξάλλου είναι να ζήσουμε μια απλή ζωή όπως προσιδιάζει στον καθέναν σύμφωνα με τα ταλέντα και τα χαρίσματά του. Να είμαστε δημιουργικοί και χρήσιμοι στον εαυτό μας και στον κόσμο. Να κάνουμε την επανάσταση της χαράς! Αφού όπως μας λέει ο Ραφαήλ μόνο για την χαρά θα κριθούμε! Έχουμε τόσο πολύ ενοχοποιηθεί από την παιδεία που έχουμε λάβει, έχουμε εμείς οι ίδιοι τόσο πολύ εξουθενώσει τον εαυτό μας με τελειοθηρίες από τις οποίες βγαίνουμε συνεχώς ηττημένοι, που το ζητούμενο -η χαρά- ακούγεται σαν κάτι απλό, ενώ εντέλει είναι τόσο πολύ δύσκολο! Γιατί αυτό δεν γίνεται χωρίς Θεό! Ο άνθρωπος θέλει την χαρά χωρίς Θεό! Αυτό όμως δεν γίνεται. Η χαρά είναι χάρις, δεν είναι συναίσθημα που μπορείς να επιτυγχάνεις «ερεθίζοντας» τους άλλους ή επαφιέμενος στην δική τους διάθεση να σου δώσουν αυτό που θέλεις και να καλύψουν την ανάγκη σου όπως θέλεις. Η χαρά έχει βαθύτερη διάσταση: το να είσαι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες διαθέσιμος στον Θεό, αδιαπραγμάτευτα διαθέσιμος προς την ζωή, ώστε να σου συμβαίνουν καινούργια πράγματα. Εμείς με τον τρόπο που σκεφτόμαστε έχουμε «κλείσει» την ζωή μας! Την έχουμε περιτοιχίσει μέσα στα συμπεράσματά μας. Κάποιοι την έχουν κλείσει παντελώς, πιστεύοντας πως τό ’χουν δει το φιλμ, και πως δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει, ούτε έχουν τίποτα συνταρακτικό να περιμένουν πέρα από την επερχόμενη φθορά, την αρρώστια και τον θάνατο! Γιατί πράγματι ο τρόπος σκέψης αυτός είναι θανατόφιλος και κινεί την εντροπία και την παράδοση μας στην φθορά και τον θάνατο. Ενώ από την άλλη, η πρόταση του Χριστού για την χαρά της αγάπης είναι ο παράδεισος ΤΩΡΑ! Εδώ και τώρα! Αν δεν καταφέρουμε να ζήσουμε ζώσα ζωή, την χάρη που μας δίνει η επαφή μας με την χάρη του Θεού, κανένα «μετά» και κανείς «παράδεισος» δεν θα υπάρξει ποτέ για μας. Όλα αυτά επισυμβαίνουν στον χώρο του νου μας. Στο βαθμό που ο νους μας δεν είναι συνδεδεμένος με την ψυχή, είναι σαν μια παράσταση που δίνεται κάπου, αλλά που δεν συσχετίζεται με τον λόγο για τον οποίο βρεθήκαμε στην γη. Ας σκεφθούμε λίγο πιο σοβαρά πάνω στην ζωή μας! Πάνω στο γιατί είμαστε εδώ, στο γιατί γεννηθήκαμε! Και στο γιατί δεν έχουμε χαρά! Θα μου πείτε πως ό,τι προσπάθειες κι αν κάνουμε δεν φτάνουν για αυτή την χαρά που δεν ανατρέπεται, την χαρά που μπορεί να υπερβαίνει κάθε μορφής αντιξοότητα. Αυτή την χαρά μόνο ο Χριστός μπορεί να μας την δώσει! Ο Θεός δεν είναι μέγεθος ελεγχόμενο από τον ανθρώπινο νου. Ο άνθρωπος νιώθει ασφαλής έτσι όπως έχει διαμορφώσει την ψυχολογική του κατάσταση, καθώς ισορροπεί μόνον όταν μπορεί να ελέγχει τα πράγματα. Γι’ αυτό και το εγώ είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής, αφού η ψυχή είναι φτιαγμένη για να συλλειτουργεί με το όλο πράγμα και να συμμετέχει στην μεγάλη Γιορτή του κόσμου, ενώ το εγώ ζει την περιορισμένη του αντίληψη και ύπαρξη μέσα από τον έλεγχο που θέλει να ασκεί πάνω στον σύνολο άνθρωπο. Δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε στο εγώ να βιάζει την ψυχή μας! Ούτε φυσικά να το πολεμάμε, αφού είναι ρυθμιστής της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος είναι πράγματι σε δύσκολη θέση, γιατί έχει να διαχειριστεί τα εσωτερικά και τα εξωτερικά μεγέθη ταυτόχρονα. Και του ξεφεύγουν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχει παρουσία και εγρήγορση στο επιστητό και ταυτόχρονα εκεί όπου παίζεται αυτό που πραγματικά παίζεται. Αυτό το νόημα άλλωστε έχουν οι πνευματικοί οδηγοί στην ζωή μας, τα όντα δηλαδή που είναι συνδεδεμένα με το ουράνιο μέρος της ζωής και μπορούν να γνωρίζουν παραμέτρους, αίτια και συμβαινόμενα που δεν υποπίπτουν στην αντίληψή μας. Αυτή είναι η χρησιμότητα τους σε εμάς: στο ότι μπορούν να μας οδηγήσουν ώστε να διευρυνθεί η αντίληψη για το τι κάθε φορά παίζεται. Πολλές φορές φθάνουμε σε σημείο του να μας πνίγουν τα δίκια μας! Και μπορεί πράγματι να έχουμε δίκιο. Πιο πολύ άλλωστε  κινδυνεύουμε από τα δίκια μας παρά από τα άδικα μας! Τα άδικά τους τα βλέπουν κάποια στιγμή όσοι είναι καλοπροαίρετοι, και προσπαθούν να τα διορθώσουν. Αλλά τα δίκια; Τα δίκια μας μπορούν να μας πεισματώσουν και να περιορίσουν την όραση μας τόσο ώστε να μη βλέπουμε τι άλλο παίζεται πέρα από το προσωπικό μας σύμπαν! Πέρα από τα δίκια μας! Τα δίκια του εγώ σχετίζονται πάντοτε με την ανάγκη του. Και η ανάγκη είναι σεβαστή, αφού είναι τόσο πιεστική για την προσωπικότητα και για αυτό που έχει να διαχειριστεί ο άνθρωπος. Αυτό όμως που παίζεται στην Γη είναι κάτι πολύ ευρύτερο από την ανάγκη του εγώ του! Η ικανοποίηση της εκάστοτε ανάγκης δεν υπηρετεί καν τον λόγο της ύπαρξης του ούτε την ψυχή του. Όταν, λοιπόν, μας αγριεύει το δίκιο μας και νιώθουμε επιτακτικά την ανάγκη να το διεκδικήσουμε επιθετικά από όσους θεωρούμε ότι μας φταίνε, ας έχουμε αυτοσυγκράτηση! Σεβασμό στο μυστήριο της ζωής! Σεβασμό στο μυστήριο της ψυχής μας! Γιατί πολλές φορές αυτά τα δίκια μας είναι μακριά από την αγάπη. Και ό,τι είναι μακριά από την αγάπη δεν θα δικαιωθεί ποτέ! Γι’ αυτό και διαιωνίζεται η αδικία, ενώ τόσα δίκια έχει ο άνθρωπος! Τόσα πολλά δίκια! Και ατομικά και συλλογικά. Που όμως δεν καταφέρνει να τα ικανοποιήσει, επιδιώκοντας διαρκώς την διεκδίκησή τους, είτε χρεώνοντάς τα στους άλλους χωρίς ο ίδιος να κάνει κάτι ενεργητικά γι’ αυτά, είτε δρώντας επιθετικά προς το περιβάλλον. Ο Χριστός, ο μόνος που είχε όλα τα δίκια του κόσμου -αφού ο ίδιος είναι η Δικαιοσύνη-, ερχόμενος στην Γη και υφιστάμενος την ανθρώπινη δικαιοσύνη η οποία τον καταδίκασε, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του! Αυτή η στάση είναι τόσο ανατρεπτική και «παράλογη», αν σκεφτεί κανείς πως  εμείς ούτε μύγα στο σπαθί μας δεν ανεχόμαστε! Μια αντίθετη γνώμη μπορεί να μας εξοργίσει τόσο ώστε να γίνουμε επιθετικοί και να χάσουμε την ευγένεια μας, την ψυχραιμία μας, τον όποιο πολιτισμό έχουμε. Ο Χριστός, ο μόνος αναμάρτητος, ο μόνος που είχε όλα τα δίκια του κόσμου, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Αυτό για την γραμμική λογική είναι ανοησία! «Ήταν ένας βλάκας, που ενώ είχε όλη την ισχύ -αν την είχε και δεν είναι όλα παραμύθια-, άφησε να τον σταυρώσουν! Ενώ θα μπορούσε να βάλει επί τόπου τάξη στα πράγματα!» Όλοι έχουμε άποψη για το τι θα κάναμε αν ήμασταν Θεοί! Έχει καθένας να υποδείξει τρόπους στον Θεό για να τον διορθώσει όπου κατά την γνώμη μας δεν τα κάνει καλά! Δεν σκεφτόμαστε ότι, αν ο Θεός δεν παρεμβαίνει σ’ αυτό το φαινομενικά άδικο που παίζεται στην Γη, ούτε στα προσωπικά μας άδικα, υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό! Και ο λόγος είναι ότι η όποια δυσκολία σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε δεν είναι παρά πρόκληση για να κάνουμε την ΕΣΩ κίνηση. Αν δεν την κάνουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γινόταν αν την κάναμε! Όσο δεν την κάνουμε, έχουμε κάθε δίκιο να διεκδικούμε τα δίκια μας, να τα χρεώνουμε στους άλλους, να αναζητάμε ενόχους, και να αμφισβητούμε ότι υπάρχει διέξοδος άλλη από την επιβολή. Πάνω στην επιβολή εξάλλου στηρίζουμε την δικαιοσύνη μας! Είναι σαν την Αμερική που εξάγει δια της βίας «δημοκρατία» στην Ασία και την Αφρική, εξοντώνοντας τις χώρες μία μία, σβήνοντάς τες από τον χάρτη! Έτσι επιλύει το πρόβλημα του ελλείμματος της «δημοκρατίας», εξάγοντας δια της βίας την δική της! Είναι τόσο τραγική η υποκρισία αυτή η οποία μας είναι ορατή γιατί λαμβάνει χώρα έξω από μας. Θα έπρεπε όμως να είμαστε σε θέση να δούμε και την δική μας υποκρισία! Με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, δεν μπορεί να μας συμβεί κάτι άλλο από αυτά που μας συμβαίνουν! Για να μας συμβεί κάτι άλλο, πρέπει να δεχτούμε να παραιτηθούμε από αυτόν τον τρόπο. Να αφήσουμε για λίγο τον «έλεγχο». Κάτι αδιανόητο για το εγώ! Το εγώ φοβάται! Σου λέει: «Τι θα γίνει αν δεν ελέγχω τα πράγματα; Θα πέσει η πραγματικότητα πάνω μου! Τα προβλήματά μου είναι υπαρκτά! Η επιβίωση…» Έχουμε δει, τουλάχιστον όσοι είμαστε εδώ, τα θαύματα του Ραφαήλ. Από τα άπειρα που συμβαίνουν, ένα να έχουμε δει, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ΕΔΩ -όχι αλλού, σε άλλο σύμπαν, άλλο ουρανό-, δυνατότητα ανατροπής των πάντων! «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» είπε ο Χριστός. Δεν ήρθε για να μπαλώσει τον κόσμο, ούτε να τον κάνει αρεστό σύμφωνα με την αντίληψη του καθενός μας. Οι Εβραίοι, ας πούμε, θα τον αναγόρευαν ακόμα και βασιλιά, αν αναλάμβανε τον ρόλο του ελευθερωτή τους από την ρωμαϊκή κατοχή. Καθένας φαντάζεται όπως το φαντάζεται αυτό το οποίο φαντάζεται. Και ενώ πονάμε, ενώ υφιστάμεθα τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ατομικά αλλά και συλλογικά, αφού αιώνες τώρα μας δηλητηριάζει περιορίζοντας και φυλακίζοντάς μας, εντούτοις νιώθουμε ανίσχυροι να τον αλλάξουμε. Όμως ο Χριστός δεν είναι δυνατόν να μας ζήτησε κάτι που δεν μπορούμε να το κάνουμε! Και αυτό που ζήτησε είναι πολύ απλό. Το προσπερνάμε και το ξεχνάμε. Είπε: «Ελάτε σε μένα! Εγώ θα το κάνω, δεν θα το κάνετε εσείς! Έλθετε πάντες προς με οι πεφορτισμένοι και κεκοπιότες καγώ αναπαύσω υμάς!» Το ανθρώπινο εγώ -ο σφετεριστής-, έχοντας υποκαταστήσει τον Χριστό μέσα μας, έχει καθίσει στον θρόνο της ψυχής μας και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κάτι που δεν μπορεί, αφού δεν είναι φτιαγμένο γι' αυτό. Δεν μπορεί το εγώ να δώσει λύση! Το εγώ δεν μπορεί να πιστέψει σε ό,τι δεν καταλαβαίνει και δεν αντιλαμβάνεται, ούτε να θεραπεύσει μπορεί τον εαυτό του και τον κόσμο ώστε να επιστρέψει στην ενότητα από την οποία κάποτε αποστάτησε ο άνθρωπος, ακολουθώντας τον Αποστάτη.
Άρα πού είναι η έξοδος; Μόνο στην παράδοση μας στον Θεό! Και είναι αυτό ακριβώς που δεν κάνουμε! Αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Και ενώ είμαστε χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι, και μεγαλώσαμε μ’ αυτές τις αξίες, εντούτοις την ώρα την κρίσιμη που στριμωχνόμαστε  -είτε από το σύμπαν είτε από τον εαυτό μας- μάς φαίνεται αδιανόητο να κάνουμε την μοναδική κίνηση: να μην κάνουμε τίποτα! Να τραβηχτούμε προς τα πίσω και να αφήσουμε τον Θεό να δράσει! Αυτή είναι η πρόταση όλων των αγίων όντων που πέρασαν από την Γη, και του αρχαγγέλου Ραφαήλ που μας ευλογεί, μας καθοδηγεί και μας προστατεύει εδώ. «Κάντε πίσω, να μπω μπροστά», λέει ο Θεός. Και εμείς δεν κάνουμε πίσω! Θέλουμε να κουβαλήσουμε τον παραλογισμό μας, τους περιορισμούς μας, τα όριά μας, όλα αυτά που μας έχουν φτάσει χωρίς διέξοδο και λύτρωση μέχρις εδώ -συλλογικά και ατομικά-, και να μπούμε με όλα αυτά μαζί καβαλάρηδες μες στον Θεό. Δεν γίνεται αυτό! Θα μου πείτε, όταν στριμωχτεί πάρα πολύ ο άνθρωπος, όταν φτάσει στο αμήν, ή όταν πεθαίνει -που ακόμα και τότε μπορεί να βλασφημήσει τον Θεό, δηλαδή τον εαυτό του και την ίδια του την ζωή- μπορεί να παραδοθεί, έστω το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το ζήτημα όμως δεν είναι να πεθάνουμε! Το ζήτημα είναι να ζήσουμε! Και εάν χαρίσουμε στον Θεό αυτή την στάση, θα μπορέσει και εκείνος να μας χαρίσει την αειζωία! Να μας δώσει πίσω αυτό που χάσαμε αποστατώντας από εκείνον με την διαιρετική μας αντίληψη. Με το ότι θέσαμε τον Θεό εξ αντικειμένου ως προς εμάς χάνοντας το νήμα της φυσικής ροής μεταξύ ημών και αυτού που λέμε «Θεό», αλήθεια, ζώσα κατάσταση ζωής. Να θυμόμαστε, λοιπόν, όταν θυμώνουμε -είτε γιατί μας αδικούν, είτε γιατί δεν μας αποδίδουν οι άλλοι αυτά τα οποία νομίζουμε ότι αξίζουμε, είτε γιατί υφιστάμεθα τις αρνητικές συμπεριφορές του κόσμου γύρω μας-, ότι υπάρχει μια στάση άλλη, όχι του ανόητου πάντως που δεν αντιδρά και υφίσταται τα χτυπήματα αφού ο Θεός μας έδωσε νοημοσύνη για να υπερασπιζόμαστε την ζωή. Δεν αναφέρομαι σε μια ανόητη παθητικότητα. Εννοώ την στάση του να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να παραδοθούμε στον Θεό! Να πούμε: «Παραδίνομαι! Αφήνομαι! Κάνε εσύ παιγνίδι!» Αυτό το τόσο απλό, δεν το λέμε! Το λέμε θεωρητικά, το λέμε τώρα που κουβεντιάζουμε φιλοσοφικά, αλλά, όταν έρθει η ώρα που στριμωχνόμαστε, τότε υπερασπιζόμαστε με τρόπο παιδικό και πεισματικό το όποιο δίκιο μας, την όποια αντίληψη μας. Και ας πούμε ότι πράγματι έχουμε δίκιο! Να ξέρετε ότι από τα δίκια μας κινδυνεύουμε! Από τα δίκια που δεν τα παραδίδουμε στην αγάπη! Γι’ αυτό ποτέ δεν θα λυτρωθούν. Δεν υπάρχει λύτρωση άλλη από την αγάπη. Αν υπήρχε, θα μας την είχε υποδείξει ο Χριστός. Ο Ραφαήλ, που είναι παρών στην Γη, ένα πράγμα λέει: ότι ο Θεός μας αγαπά, είναι ζώσα παρουσία, είναι το ίδιο το ρεύμα της ζωής. Δεν είναι ζήτημα μεταφυσικής θεώρησης ή ιδεολογίας, ούτε υπόσχεση μετά θάνατον ζωής. Ο θεϊκός τρόπος είναι ο τρόπος να ζούμε με χαρά, με πληρότητα, με δημιουργικότητα, ανθοφορώντας και συλλειτουργώντας με το όλο πράγμα, με την Γιορτή του Κόσμου! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε την πόρτα στον Ζώντα Θεό. Έρχεται ως κλέπτης μάς είπε! «Κτυπώ την πόρτα σας! Ανοίξτε μου να δειπνήσω μαζί σας!»
*

Δεν υπάρχουν σχόλια: