Χριστούγεννα, η Πύλη της Γέννησής μας

Γνωρίζουμε ότι ο Ραφαήλ μας είχε προειδοποιήσει από χρόνια για τον κίνδυνο του περάσματος της ανθρωπότητας από την κοσμική συγκυρία του 2012. Πρόκειται για μετάβαση με απροσδόκητες συνέπειες μη προσδιορίσιμες από τον νου. Ταυτόχρονα η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη είναι ακριβώς για να σταματήσει την καταστροφή! Η παρουσία του μας δίνει την ελπίδα ότι θα ξεπεράσουμε και αυτό το οποίο έρχεται, αλλά και τα επόμενα που στην σειρά μας περιμένουν. Άλλοι χλευάζουν, άλλοι θεωρούν ότι όλα αυτά είναι κινδυνολογίες χωρίς πραγματικό έρεισμα κ.λπ., και πως την επομένη, στις 22 Δεκεμβρίου, θα είμαστε όλοι εδώ, ίδιοι και αμετανόητοι. Όπως και έγινε! Θα επιχαίρουν, λοιπόν, όλοι εκείνοι που όχι μόνον δεν έκαναν τίποτα για να το σταματήσουν, αλλά αντιθέτως επιβάρυναν με την ασυνειδησία τους την δόνηση του πλανήτη Γη. Ο Θεός όμως που πραγματικά αγαπά τον άνθρωπο φροντίζει να στέλνει μες στους αιώνες τους απεσταλμένους του. Αν η Γη επιζήσει, θα το οφείλει στα όντα αυτά που βρίσκονται στην Γη! Και είναι εδώ για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρει τον δρόμο της επιστροφής στην Ενότητα από την οποία αποστάτησε, ώστε να ανακτήσει το πνευματικό Βασίλειο από το οποίο μόνος του εκβλήθηκε. Έχουμε ευθύνη για την Γη μας, έχουμε ευθύνη για την πνευματική μας Γέννηση, καθώς ανοίγει η Πύλη των Χριστουγέννων! Αυτή την φορά να την περάσουμε! Να μην μείνουν τα Χριστούγεννα ακόμα μια γιορτή επετειακή μέσα στο ευφρόσυνο κλίμα της κατανάλωσης, που κι αυτό φέτος θα είναι περιορισμένο. Η πνευματική ευκαιρία της Γέννησης -όπως καθετί που λέγεται από τον Ραφαήλ- δεν είναι απλώς μια ευχή αλλά μια δυνατή πραγματικότητα. «Αυτά τα Χριστούγεννα αποφασίστε να γεννηθείτε! Αποφασίστε να μηδενίσετε τον εαυτό σας! Αποφασίστε να πείτε ΑΠΕΤΥΧΑ! Αφού δεν νιώθετε ούτε λυτρωμένοι ούτε πνευματικά ασφαλείς!» Έρχεται ο Ραφαήλ και μας λέει να κάνουμε αυτή την ομολογία ώστε να επιτρέψουμε στον Θεό να μας φανερωθεί και να μας πληρώσει με την παρουσία και την χάρη του! Να ξαναγεννηθούμε! Πώς άραγε αξιολογούμε ό,τι λέγεται μέσα σε τόση υπερπροσφορά λόγου και ευλογίας! Φοβάμαι πως τα ακούμε ακαδημαϊκά όλα αυτά χωρίς να μπαίνουμε στο βάθος των σημείων που τα συνακολουθούν. Θα σας αναφέρω ενδεικτικά για το πώς αντιλαμβανόμαστε την παρουσία και την δύναμη του Ραφαήλ το εξής: ζητάμε την βοήθεια του Ραφαήλ και την ίδια στιγμή τα πρόσωπα που την ζητούν δεν είναι στο σημείο όπου ο Ραφαήλ δίνει την ευλογία του. Το αναφέρω για να δείτε πόσο παράλογα όντα είμαστε! Ο Ραφαήλ είναι στην Γη για να κλείσουν τα νοσοκομεία! Γνωρίζουμε, εντούτοις, ότι καθένας έχει τον γιατρό που αντιστοιχεί στην συνείδηση του! Και είναι δίκαιο. Όταν ζητάμε το θαύμα του Θεού, πρέπει να έχουμε ανάλογη πίστη και σεβασμό. Δεν μπορούμε να ζητάμε θαύματα από τον Ραφαήλ ενώ δεν πιστεύουμε σ’ αυτόν! Γιατί τότε περιερχόμαστε σε θέση υποκρισίας και ασέβειας δυσχεραίνοντας έτσι την θέση μας. Είναι καλύτερα καθένας να πάει εκεί όπου αντιστοιχεί η συνείδηση του, εκεί όπου αναπαύεται η ψυχή του. Υπάρχει όμως εδώ, σε αυτό το σημείο, Παρουσία και Ευλογία του Ραφαήλ, και ακούγεται ο λόγος του. Από το σημείο αυτό αναβλύζει Δύναμη! Όποιος είναι σε εγρήγορση, μπορεί να ωφεληθεί και να προσλάβει αυτό το οποίο χαρίζεται. Καθένας βεβαίως καλώς πράττει όπως πράττει, αφού με τις πράξεις του εκφράζει τον εαυτό του, αυτό που πιστεύει, την συνείδηση του στο σημείο όπου βρίσκεται. Η επισήμανση αυτή δεν ενέχει κριτική προς τους ανθρώπους. Απλώς εντοπίζω μιαν αντίφαση. Δεν μιλάμε για να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε κανέναν! Το μόνο πράγμα που εντοπίζω για να το δούμε και να ελευθερωθούμε από αυτό, είναι την υποκρισία. Επικαλούμαστε την Αγία Δύναμη του Θεού, την οποία ούτε πιστεύουμε ούτε σεβόμαστε. Απλώς μέσα σε όλα όσα έχουμε στην ζωή μας προσθέτουμε και αυτό το οποίο χαρίζεται εδώ. Γι’ αυτό εξάλλου εμποδίζουμε και την Γέννηση μας! Γιατί, όπως έλεγε ένας σοφός, ο Κωνσταντίνος Χ. ο Θεός είναι όπως η λοταρία: «Πολλά βάζετε, πολλά παίρνετε, λίγα βάζετε λίγα παίρνετε!» Όσα βάζουμε τόσα παίρνουμε από τον Θεό! Ανάλογα με τον σεβασμό και την κατάθεση εαυτού είναι και η ανταπόκριση του σύμπαντος προς εμάς. Το ζήτημα δεν είναι να πιστεύουμε, αλλά να γνωρίζουμε! Και η πίστη υποκατάστατο είναι. Τον Θεό τον γνωρίζουμε εντούτοις εγγενώς, αφού τον εμπεριέχουμε! Αν στραφούμε μέσα μας, η ψυχή μας θα μας διδάξει. Όλοι εμείς εδώ που έχουμε το προνόμιο να είμαστε βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, μπορούμε, όπως λέει ο Ιωάννης στις επιστολές του, να επιτρέψουμε στο χρίσμα που έχουμε λάβει να μας διδάξει! Έχουμε μέσα μας την ευλογία του Χριστού! Και όσοι λειτουργούμαστε εντός της Εκκλησίας και κοινωνάμε, νοιώθουμε αυτή την Αγία Δύναμη να μας ευλογεί, να μας προστατεύει, να μας διδάσκει. Και ανά πάσα στιγμή μπορούμε να απευθυνθούμε στην Δύναμη αυτή. Απλώς ο νους παρεμβάλλεται, παρεμβαίνει με τέτοιο τρόπο που δεν μας επιτρέπει να έχουμε πρόσβαση στην ψυχή μας. Αυτό είναι το μεγάλο δράμα. Ο νους έχει φτιάξει μια παράπλευρη πραγμα-τικότητα -μια δική του εικονική πραγματικότητα μες στην οποία σπαράσσεται από αντιθέσεις- η οποία τον εμποδίζει να έρθει σε επαφή με αυτή την αναβλύζουσα κατάσταση της Ζωής την φυτεμένη μέσα μας από το θεϊκό χέρι, με την οποία όσο ζούμε μπορούμε να ενωθούμε. Το κλειδί το έχουμε στα χέρια μας! Εξ ημών κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει. Είναι στην δική μας ελευθερία να αποφασίσουμε σε τι βάθος θέλουμε να προχωρήσουμε σε σχέση με τον εαυτό μας -αν πράγματι θέλουμε την αλήθεια, αν πράγματι θέλουμε να πορευτούμε στο υπάρχον άγνωστο που ο Θεός είναι. Ο Χριστός μας είπε πως αφού εκείνος είναι ένα με τον Πατέρα, αυτό το Μέγα Άγνωστο, μπορούμε και εμείς δι’ αυτού, να μεθέξουμε στο μυστήριο του Θεού. Ως Χριστό ο νους κατανοεί το ιστορικό πρόσωπο που εμφανίστηκε στην Γη πριν από 2.000 χρόνια, αυτό το συνταρακτικό ον που περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους, το οποίο όχι μόνο δεν αγαπήθηκε και δεν τιμήθηκε από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, αλλά παρότι τους χάρισε τον εαυτό του, πολύ λίγοι τον αναγνώρισαν, πολύ λίγοι τον σεβάστηκαν, πολύ λίγοι έμειναν μαζί του έως τέλους. Οι περισσότεροι προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν στην λογική και τον κόσμο τους με όποιον τρόπο μπορούσαν. Και στο τέλος, τον σταύρωσαν! Αυτή η ιστορία θα επαναλαμβάνεται έως ότου ο Χριστός έρθει στην ζωή μας και ο άνθρωπος θα αποφασίσει να μην τον σταυρώσει! Τον σταυρώνουμε συνεχώς με την απιστία, την συκοφαντία, την ασέβεια, τις σκέψεις μας…. Θά ’πρεπε να αναλογιστούμε τι κάνουμε! Να δούμε πως, με την παρούσα συνείδηση, είμαστε θνητοί! Και η θνητότητα αυτή, δεν μας επιτρέπει τόση ασέβεια! Είναι παράλογο! Ακόμα και με την παρούσα λογική είναι παράλογο, όντας θνητοί να ασεβούμε τόσο απέναντι στον Θεό και τους απεσταλμένους του, στα σημεία από όπου λαμβάνουμε Θεό.

Είναι πολύ σημαντικό να ξαναδείτε τις απαντήσεις που δόθηκαν στο ερώτημα αν θέλουμε την Αειζωία, και αν νομίζουμε πως την αξίζουμε. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, βλέπουμε πόσο ασεβείς, πόσο θανατόφιλοι είμαστε! Γι’ αυτό εξάλλου και δεν μας δίνεται από τον Θεό η Αειζωία! Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι θα την ήθελαν, αλλά υπό όρους: να είναι οι αγαπημένοι τους μαζί, να ξέρουν τον λόγο, να τους δοθεί η δύναμη να αντεπεξέλθουν, κ.λπ. Κάποιος είπε ότι δεν την θέλει καν, και ότι θα προτιμούσε να φύγει με τον τρόπο που φεύγουμε τώρα -θεωρώντας δεδομένη την εξασφάλιση της αθανασίας της ψυχής του, οπότε θα ήταν, λέει, προτιμότερο να φύγει μια και καλή και να βρεθεί στην αγκαλιά του Θεού! Να ξέρετε πως είμαστε πολύ αλλού νυχτωμένοι ως προς το τι μας περιμένει! Και αυτό που μας περιμένει, είναι αντίστοιχο με αυτό που ζούμε τώρα! Γι’ αυτό εξάλλου είπαμε ότι ο Παράδεισος δεν είναι τόπος αλλά τρόπος. Καθένας από μας θα συναντήσει εκείνο στο οποίο πίστεψε, εκείνο στο οποίο επένδυσε την ζωή του, εκείνο στο οποίο αφιέρωσε την ζωή του. Και είναι δίκαιο. Λέμε πολύ μεγάλες κουβέντες, αγνοώντας παντελώς τον Θεό, παρ’ όλο που ο Χριστός μάς τον φανέρωσε, καθώς ο Πατέρας φανερώθηκε δια του Υιού. Τα θεμελιώδη ερωτήματα τα απάντησε με απόλυτο τρόπο ώστε να έχουμε πυξίδα και για το «πριν» και για το «μετά». Είπε εξάλλου πως «εν τω Άδη ουκ έστιν μετάνοια». Είπε επίσης να μην είμαστε υποκριτές, να συγχωρούμε τους εχθρούς μας και να έχουμε πάντοτε στην πρώτη θέση τον Θεό μέσα μας. Όποιος τα τηρεί αυτά μπορεί να νιώθει ασφαλής πνευματικά. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι κανένα ον, ακόμα κι αν τα πράττει αυτά, δεν θα θεωρήσει ότι έχει εξασφαλισμένο τον Θεό. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Ο υπομείνας έως τέλους ούτος σωθήσεται». Μέχρι την τελευταία μας δηλαδή πνοή πρέπει να είμαστε εν Θεώ, δηλαδή εν αληθεία. Θα σας αναφέρω μια ιστορία που σώζεται για τον Άγιο Αντώνιο, ο οποίος ήταν περίφημος για τις επικές του μάχες εναντίον του σατανά. Λέγεται ότι πριν ξεψυχήσει του εμφανίστηκε ο σατανάς και του είπε: «Μπράβο Αντώνιε, με νίκησες! Το παραδέχομαι!» Και εκείνος του απάντησε: «Όχι ακόμα!» Συγκλονιστική απάντηση! Προσπάθησε ο σατανάς το τελευταίο λεπτό να ξυπνήσει την αλαζονεία μέσα του -για να χάσει έτσι την ψυχή του! Ο άγιος Αντώνιος όμως βαθιά συνδεδεμένος καθώς ήταν με την χάρη του Θεού δεν έπεσε στην παγίδα του σατανά. Και μας έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα αληθινής ταπείνωσης και επίγνωσης. Σκεφτείτε πόσο αδιόρατα παίζεται μέσα στον άνθρωπο αυτό το παιγνίδι με τον σατανά. Όπως και αν αποκαλούμε την αντίλογη δύναμη, το αρνητικό εγρηγορός, την αρνητική ενέργεια, τον αντίχριστο, πρόκειται για μια πραγματικότητα που πολεμά τον άνθρωπο, αφού μέσα στην ελευθερία μας του ανοίγουμε την πόρτα, ενώ θα μπορούσαμε να την έχουμε κλειστή. Αφού και γεννήματα του Θεού είμαστε, και τον Χριστό έχουμε μέσα μας -τον Θείο Λόγο- τον οποίο μπορούμε να επικαλεστούμε ανά πάσα στιγμή ώστε εκείνος να εκβάλλει οποιαδήποτε αλλότρια επήρεια και ενέργεια. Ο άνθρωπος μέσα στην αλαζονεία του νομίζει ότι το αντίλογο πνεύμα είναι απλώς ο νους του και οι θεωρίες του. Οι γέροντες σοφοί όμως της πατερικής μας παράδοσης μιλούν για «λογισμούς» που δεν τους γεννά ο νους αλλά τους υφίσταται! Στην πραγματικότητα πρόκειται για την αντίλογη δύναμη την οποία ενώ ο άνθρωπος μπορεί να κατατροπώσει και να βρεθεί άμεσα στην αγκαλιά του Θεού -σε αυτή την ειρήνη που είναι πέρα από τις αντιθέσεις- δεν το κάνει! Κι ενώ γνωρίζουμε, ενώ μας έχει ειπωθεί ο τρόπος, ενώ είναι παρών εδώ ο Ραφαήλ, ενώ η Πύλη είναι ανοικτή προς την Χριστική όραση -την άλλη οπτική του κόσμου που δίνει υπόσταση σε άλλο τρόπο ύπαρξης- παραμένουμε αδρανείς και μοιραία άβουλοι. Όσο αρνούμαστε να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού, τον διαιωνίζουμε έτσι όπως είναι. Κι αυτό που βλέπουμε, είναι αδιέξοδο. Η σύγκρουση δεν έχει τέλος! Γι’ αυτό και οι όποιες παρεμβάσεις μας εφήμερα μόνο αποτελέσματα προκαλούν. Και ανατρεπόμενα. Ακόμα και κάτι να κατακτήσουμε, το χάνουμε στο επόμενο σημείο. Ό,τι δεν ακουμπά πάνω στον Θεό, δεν έχει την «στερεότητα» για να μπορέσει να αντέξει και να υπάρξει δίχως θάνατο, στους αιώνες. Διαβάστε, λοιπόν, τις απαντήσεις μας πάνω στο θέμα της Αειζωίας, και θα δείτε πόσο δύσκολο είναι στον άνθρωπο να πει: «Θεέ μου, αν θέλεις εσύ να μου δώσεις αυτό το δώρο το αποδέχομαι με χαρά -όχι επειδή το αξίζω, αφού η μόνη μου αξία έγκειται στο ότι είμαι παιδί σου. Ας γίνει κατά το θέλημά σου. Εσύ ξέρεις!» Εμείς βάλαμε όρους, προϋποθέσεις, το κρίναμε, θέλαμε να το διερευνήσουμε, να δούμε την διαδικασία μέσα από την οποία η Αειζωία λειτουργεί, κ.λπ. Πόσο μακριά είμαστε από την απλότητα του να πούμε ότι αφού ο Θεός θέλει δια του Ραφαήλ να χαρίσει αυτό το δώρο στον άνθρωπο, είναι ευπρόσδεκτο! Και είμαστε βέβαιοι ότι, αφού μας το χαρίζει, θα μας δώσει και την δύναμη να το διαχειριστούμε. Πάντως σας διαβεβαιώνω πως δεν έχουμε ιδέα τι εστί θάνατος, και δεν αναφέρομαι στον υλικό θάνατο, αλλά στην περίφημη «εξάτμιση» της ύπαρξης… Είναι πολύ διδακτικό να δούμε πού βρισκόμαστε, γιατί εκεί βρίσκεται και όλη η ανθρωπότητα! Υποτίθεται ότι εμείς είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι, το καλό θέλουμε, τον Θεό θέλουμε! Είμαστε εντούτοις, τόσο μακριά από αυτή την Ζώσα σχέση με την Ζωή, με τον Θεό, με τον εαυτό μας, για την οποία μας μιλάει ο Ραφαήλ όλα αυτά τα χρόνια! Ας σκεφτούμε λοιπόν την πρόταση για την Γέννηση μας αυτά τα Χριστούγεννα! Είναι η ευχή του Ραφαήλ για Καλά Χριστούγεννα! Να διαθέσουμε ένα δευτερόλεπτο στον Θεό, και να πούμε το περίφημο ΗΜΑΡΤΟΝ. Να ομολογήσουμε πως δεν την πήγαμε την ζωή μας πουθενά έτσι όπως την ζήσαμε! Και να την καταθέσουμε στον Θεό ώστε να την οδηγήσει εκείνος από δω και πέρα! Ούτως ή άλλως όσες κινήσεις κι αν κάναμε, δεν μας οδήγησαν στην χαρά και στην λύτρωση! Αν το κάνουμε αυτό, όχι απλώς ως ψυχολογική ή ιδεολογική στάση, αλλά ως ομολογία, θα έλξει το δώρο που ο Θεός θέλει να μας δώσει. Γιατί περί δώρου πρόκειται! Όπως η Αειζωία έτσι και η πνευματική Γέννηση δεν είναι παρά δώρο! Είναι δώρα που θέλει όλα αυτά τα χρόνια να μας τα δώσει ο Ραφαήλ καθώς ανοίγει την Πύλη γι’ αυτό. Όχι επειδή είμαστε άξιοι - ποτέ εξ άλλου δεν θα είμαστε άξιοι, ούτε εκλεκτοί ή καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους- αλλά επειδή απλώς θέλει να μας κάνει ένα δώρο! Πρέπει όμως να το θελήσουμε και να το «υπογράψουμε» εσωτερικά. Αυτό λοιπόν μας ζήτησε: να μην περάσουν και αυτά τα Χριστούγεννα παραμένοντας αλύτρωτοι. Έρχονται κρίσιμα γεγονότα για την ανθρωπότητα! Όσο κι αν η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη είναι μια διασφάλιση πως όλα θα πάνε καλά… Εντούτοις να ξέρετε ότι ποτέ δεν μπορούμε να πούμε πως έχουμε έλεγχο επί των κινήσεων του Θεού. Το παν εξ άλλου, είναι κινητό, όπως έλεγε η Μαρία Ντυμπρέ -και για τις ατομικές και για τις συλλογικές μας συνειδήσεις. Αυτό που παίζεται στην Γη και κορυφώνεται μέσα από κάποιες κοσμικές συγκυρίες, όπως είναι η 21 Δεκεμβρίου, έχει να κάνει και με τον τρόπο που συνηχούν στις συγκυρίες αυτές οι ανθρώπινες συνειδήσεις. Αυτή εξ άλλου είναι και η ευθύνη μας. Γι’ αυτό να μην επαναπαυόμαστε! Αλλά αν πραγματικά αγαπάμε την ζωή, για μας και για τους συνανθρώπους μας, να την διεκδικούμε! Και να μην κάνουμε πίσω στα δώρα που ο Θεός θέλει να μας δώσει! Ήρθαμε πολύ κοντά σ’ ένα θεϊκό σημείο… Ας ανοίξουν τα μάτια και οι καρδιές…

Την περασμένη Κυριακή η Εκκλησία μίλησε για την θεραπεία της συγκύπτουσας. Η σημειολογία είναι συνταρακτική. Είχε, λέει ο Χριστός, δέσει ο σατανάς την γυναίκα αυτή επί 18 χρόνια, ώστε να είναι «συγκύπτουσα»: δεν έβλεπε δηλαδή ουρανό, μόνο την γη, καθώς ήταν εντελώς κυρτωμένη. Όπως έχουμε πει υπάρχουν πολλά επίπεδα ερμηνείας των παραβολών και όσων έπραξε ο Χριστός στην Γη. Στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας βλέπουμε μια ολόκληρη ανθρωπότητα σκυφτή που δεν βλέπει ουρανό! Μας αφορά όλους η συγκύπτουσα, στον βαθμό που μιλάει για την πνευματική μας όραση! Η θεραπεία της γυναίκας αυτής είναι από τα θαύματα που ο Χριστός έκανε πρωτοβουλιακά. Δεν του το ζήτησε εκείνη. Την είδε ένα Σάββατο στην συναγωγή και την σπλαχνίστηκε… Και την θεράπευσε όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο και δια λόγου (ως Θεός) και δια αγγίγματος (ως άνθρωπος)! «Γυναίκα, είσαι ελεύθερη!» της είπε. Συγκλονιστικά άμεσος ο Χριστός απευθύνεται στον κυρτωμένο, πνευματικά, άνθρωπο και τον ανορθώνει! Η σκυφτή ανθρωπότητα ούτε καν ζητά βοήθεια! Πέρασε όμως ο Χριστός από κει και την σπλαχνίστηκε! Η γυναίκα αυτή εντούτοις παρ’ όλη την αρρώστια της δεν διαμαρτυρόταν! Ίσως ήταν και αυτό το σημείο που ήλξε το βλέμμα του Χριστού… Οι Φαρισαίοι, στην συνέχεια, τον επιτίμησαν γιατί έκανε το θαύμα Σάββατο! Βλέπουμε τον παραλογισμό και την ασύλληπτη υποκρισία! «Δεν λύνετε τα ζώα σας από τον σταύλο το Σάβ-βατο για να τα ποτίσετε; Η γυναίκα αυτή που ήταν δεμένη επί 18 χρόνια από τον σατανά δεν έπρεπε να λυθεί;» τους απαντά. Στην περίπτωση της γυναίκας αυτής βλέπουμε έναν άνθρωπο που δεν βλασφήμησε τον Θεό για την δυσκολία του! Τουναντίον σεμνύνονταν μπροστά στην σιωπή του Θεού μέχρι εκείνου του σημείου, της συνάντησής της με τον Χριστό. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που παρόλο που φταίνε -είτε αυτό είναι ορατό είτε ανάγεται στο χώρο των αόρατων αιτίων, αφού ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τυχαία- όχι μόνο δεν στρέφονται στον Θεό για την όποια δυσκολία τους, αλλά τον αρνούνται κιόλας! Η ανημποριά τους τούς «βεβαιώνει» πως δεν υπάρχει Θεός, ή πως κι αν υπάρχει, θα πρέπει να είναι κακός αφού δεν τους θεραπεύει! Δεν αναζητούν οι άνθρωποι ευθύνες από τον εαυτό τους και τα πεπραγμένα τους -τα δικά τους και των συνανθρώπων τους- για τις όποιες δυσκολίες τους, ούτε στρέφονται στον Πατέρα τους με τον τρόπο που ο Χριστός μας δίδαξε: ως παιδιά, με απλότητα. Αφού είναι βέβαιο πως αν καταφύγουμε ως παιδιά στον Πατέρα μας, εκείνος θα ανοίξει την αγκαλιά του και θα μας περιθάλψει. Αν κάτι είπε ο Χριστούλης, και διαρκώς μας υπομιμνήσκεται, είναι γι’ αυτή την απλότητα, την αθωότητα του παιδιού. Να κατανοήσουμε πως η μόνη πρόσβαση που έχουμε στον Ζώντα Θεό είναι μόνο ως παιδιά! Δεν έχουμε άλλη πρόσβαση! Μόνο στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών! Είτε απεσταλμένοι είμαστε, είτε από τις φυλές του Ισραήλ, είτε εκ των άνω είτε εκ των κάτω, ο μόνος τρόπος για να βρεθεί καθένας στο σημείο όπου θέλει ο Θεός ώστε να πραγματοποιήσει τον λόγο για τον οποίο ενσαρκώθηκε στη Γη, είναι να προσφεύγουμε σ’ αυτόν ως παιδιά! Ως παιδιά προς τον Γεννήτορα της ζωής μας και κάθε ζωής. Εάν προσπαθήσουμε να τον προσεγγίσουμε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, θα είναι τρόπος του νου, της ψευδαίσθησης, της εικονικής πραγματικότητας, η οποία εντέλει είναι πνευματικά ανύπαρκτη. Γι’ αυτό εξ άλλου τόσες προσευχές δεν εισακούγονται, αφού τις απευθύνει ο νους και όχι η καρδιά! Ο άνθρωπος χωρίς Θεό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε την ασθένεια, ούτε την κατάθλιψη, ούτε την δυστυχία του. Το ζητούμενο είναι να χαρούμε αυτό το δώρο που μας έδωσε ο Θεός! Και εμείς όχι μόνο δεν το χαιρόμαστε, αλλά το κακοποιούμε και δυσκολεύουμε τις συνθήκες και για τον εαυτό μας και για τον κόσμο γύρω μας. Μα θα πείτε πως οι συνθήκες είναι «υπαρκτές» κ.λπ. Αναζητείστε την απάντηση στην αλλαγή «όρασης». Εσύ αποφασίζεις τι κόσμο θέλεις να δεις! Μέσα από την αγία όραση, την Χριστική όραση, δίνεις υπόσταση σε έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει ασθένεια ούτε θάνατος! Όσο συνεχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τον τρόπο που τον βλέπουμε, αυτός ο κόσμος θα παράγει διττότητα, πόνο, αδικία, εντροπία, θάνατο. Μόνο αν δεχτούμε να τον κοιτάξουμε με τα μάτια του Χριστού, μόνο τότε το παιδί του Θεού θα αθωωθεί, μόνο τότε ο Υιός θα αποκατασταθεί, μόνον τότε ο κόσμος αυτός θα επιστρέψει στην ενότητα και την ευλογία του αρχαίου κάλλους.

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής μιλάει για τον συνταρακτικό εκείνο Δείπνο στον οποίο οικοδεσπότης είναι ο ίδιος ο Θεός! Η αφορμή της παραβολής αυτής είναι ένα τραπέζι στο οποίο προσκλήθηκε ο Χριστός από κάποιο Φαρισαίο άρχοντα, όπου ήταν καλεσμένοι επίσης νομικοί και άλλοι φαρισαίοι. Βλέπουμε τον Χριστό να συμμετέχει στην κοινωνία της εποχής του αποδεχόμενος ακόμη και προσκλήσεις φαρισαίων, προκειμένου να τους νουθετήσει και να τους διδάξει την αλήθεια και όπως πάντα τα ερπετά του την είχαν στημένη! Τους λέει, λοιπόν, ο Χριστός όταν κάνουν γεύματα να προτιμούν να καλούν φτωχούς και ανάπηρους για να είναι στ’ αλήθεια μακάριοι και να τους ανταποδοθεί η ευεργεσία κατά την ανάσταση των δικαίων. Αυτό δεν τους άρεσε καθόλου γιατί ξεμπρόστιαζε την υποκρισία τους και το πόσο χωρίς αληθινή συμπόνια και αγάπη ήταν η ελεημοσύνη τους. Τον «διδάσκουν» λοιπόν εκείνοι, λέγοντας του ότι σύμφωνα με τον Νόμο, μακάριοι είναι μόνο εκείνοι που θα φάνε άρτο στην Βασιλεία του Θεού! Η παραβολή αυτή δεν είναι τυχαίο που δίνεται αυτή την στιγμή. Μας αφορά σε βάθος, αφορά όλη την ανθρωπότητα. Λέει λοιπόν πως ο Οικοδεσπότης -ο Θεός- έκανε μεγάλο Δείπνο και κάλεσε πολλούς. Έστειλε στην συνέχεια τον δούλο του -τον Υιό του- να ειδοποιήσει τους καλεσμένους πως όλα είναι έτοιμα. Άρχισαν τότε μεμιάς όλοι να δικαιολογούνται για την αδυναμία τους να προσέλθουν. Ένας είπε πως αγόρασε χωράφι και έπρεπε να το δει, άλλος πως αγόρασε βόδια και έπρεπε να τα δοκιμάσει, άλλος πως παντρεύεται κ.λπ. Τότε ο Οικοδεσπότης οργίστηκε και είπε στον δούλο του: «Βγες στους δρόμους και φέρε εδώ φτωχούς, ανάπηρους, χωλούς, τυφλούς!» Και μάλιστα επειδή ο οίκος του δεν γέμισε, του είπε να πάει εκ δευτέρου και σε περιφραγμένους τόπους και «να τους αναγκάσει» να έρθουν ώστε να γεμίσει! Και ο δούλος -ο Χριστός- το έκανε αυτό. Η παραβολή είναι συνταρακτική. Είναι πολλά τα σημεία που είναι να προσέξουμε. Ο Οικοδεσπότης, ο Θεός, αναθέτει κατ’ αρχάς στον δούλο του, τον Υιό του, τον Χριστό, την αναγγελία του Δείπνου στους καλεσμένους. Και στην συνέχεια αφού οι προσκεκλημένοι δεν ήρθαν, του ζήτησε να φέρει «όποιον τύχει». Ακόμα και εξαναγκάζοντας τους! Τι είναι άραγε αυτός ο «εξαναγκασμός»; Είναι τα θαύματα που κάνει ο Χριστός, ο Υιός του, προκειμένου να ξυπνήσει η νεκρωμένη συνείδηση του ανθρώπου και να αντιληφθεί πού προσκαλείται! Να προσέλθει στον Θεό έστω δι’ αυτής της οδού! Γι’ αυτό μπορεί τα θαύματα να είναι ευλογία για τον άνθρωπο, αλλά για εκείνον που τα εκτελεί στο όνομα του Θεού γίνονται, πραγματικά, για την απιστία του ανθρώπου! Εάν είχαμε την σχέση που θα έπρεπε με τον Θεό, θα είχαμε όλη την πρόσβαση στην ζωοποιό του Δύναμη, στο Άγιο Πνεύμα εντός μας, και δεν θα υπήρχε λόγος να προκαλούμε το θαύμα σαν κάτι έξω από μας, σαν κάτι έξω από την φυσιολογική ροή της ζωής! Αφού η ίδια η ζωή είναι το θαύμα! Ο Χριστός εξάλλου για «σημεία» μιλάει. Θαύμα είναι το ότι ζούμε, το ότι η Γη γυρίζει. Το να αναστηθεί ένας νεκρός ή να γίνει μια θεραπεία δεν είναι «θαύμα», είναι φυσιολογική ροή της ζωής. «Εξανάγκασε τους να έρθουν!» λέει ο Θεός στον Υιό του. Είναι συνταρακτικό! Ώστε δηλαδή, μέσα από τα θαύματα, να μην έχει ο άνθρωπος καμιά δικαιολογία για να αρνηθεί την πρόσκληση του Θεού! Και στην συνέχεια ο Οικοδεσπότης λέει: «Εκείνοι που προσκάλεσα και δεν ήρθαν δεν θα γευτούν ποτέ το Δείπνο μου!» Σ’ αυτό τον λόγο έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες: μία από αυτές είναι ότι ο Χριστός στάλθηκε για να διδάξει την αλήθεια στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον Μεσσία, παρόλο που οι προφητείες ήταν αποκαλυπτικές και εκπληρώθηκαν στο Πρόσωπο του. Και εντέλει προσήλθαν οι προερχόμενοι από τα Έθνη -μη Εβραίοι- οι θεωρούμενοι «ειδωλολάτρες». Όπως ο Ραφαήλ μας έχει πει, ο Χριστός διάλεξε τον «πάτο» της ανθρωπότητας ακριβώς γιατί η συνείδηση των Εβραίων βρισκόταν σε σκότος. Η σχέση τους με τον Θεό της παράδοσης τους ήταν υποκριτική και ψεύτικη, μακριά από τον Ζώντα Θεό! Δεν είναι τυχαίο πως όχι μόνον δεν τον αναγνώρισαν αλλά τον σταύρωσαν! Τουναντίον τον ομολόγησαν οι Έλληνες, και μέσα στους αιώνες η ελληνική σκέψη αφομοίωσε εντελώς τον Χριστό, τον τελευταίο Έλληνα Θεό! Ενσωμάτωσαν δια των ελληνοτραφών πατέρων όλη την Χριστιανική διδασκαλία και την συνέδεσαν με τα ελληνικά μυστήρια. Διατήρησαν και μας παρέδωσαν ακέραιη και ζωντανή την Ελληνική Γραμμή η οποία ξεκινά από τους αρχαίους «θεούς» που κατήλθαν στην Γη και εγκατέστησαν την Ελληνική συνείδηση. Αυτή η γραμμή διαπέρασε την Παλαι-στίνη και φτάνει ως τις μέρες μας. Το Δείπνο, λοιπόν, μας βάζει να σκεφτούμε την πρόσκληση του Θεού… Ο Θεός ανοίγει τελικά τον οίκο του προς όλα τα πλάσματα, μέχρι να γεμίσει! Και αυτοί που αποδέχονται την πρόσκληση, είναι εκείνοι που εντέλει θα δειπνήσουν μαζί του. Στους αρχικούς προσκεκλη-μένους αναγνωρίζουμε όλους εκείνους που, μέσα στους αιώνες καθένας για τους λόγους του, δεν είχε την εγρήγορση της ανταπόκρισης, παρά το χάρισμα. Αυτές οι ιστορίες είναι διαχρονικές! Ό,τι είπε ο Χριστός αφορά το αιώνιο παρόν του ανθρώπου. Και κάτι μας δείχνουν! Ο Θεός δεν ξεχωρίζει εκλεκτούς και μη! Πολλοί από όσους θεώρησαν εαυτούς «ξεχωριστούς» ή θεματοφύλακες πνευματικών παραδόσεων, την ώρα της πρόσκλησης δεν προσήλθαν! Τελικά ο Θεός ανοίγει τον οίκο του σε όλους! Και όλοι οι πνευματικά φτωχοί, ανάπηροι, τυφλοί και ασθενείς γίνονται δεκτοί! Και μάλιστα στην θέση εκείνων που αρχικά είχαν προσκληθεί. Αυτό μας λέει πολλά! Κλείνοντας την παραβολή αυτή ο Χριστός λέει: «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί». Διότι τελικά εκλεκτός είναι εκείνος που θα αποδεχτεί την πρόσκληση! Δεν είναι καθόλου εκείνος που θεωρεί ότι δικαιωματικά έχει την χάρη. Γιατί ο εαυτός του θα τον προδώσει όντας ανέτοιμος! Είναι τεράστια τα θέματα που θίγει ο Χριστός με τον λόγο του. Ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Βλέπουμε, ειδικά όσοι περάσαμε από εσωτερικές σχολές, τις τεράστιες πλάνες στις οποίες περιέπεσαν άνθρωποι που θεώρησαν εαυτούς «εκλεκτούς» και ότι μπορούν να διαχειριστούν κατά βούληση την χάρη του Θεού αποφασίζοντας εκείνοι περί εκλεκτών και μη. Ο Χριστός μας λέει πως «εκλεκτό» κάνει τον άνθρωπο μόνο η εσωτερική αποδοχή της πρόσκλησης του Θεού. Αυτή η πρόσκληση προς τον άνθρωπο είναι ανοικτή δια του Χριστού! Δεν είναι τυχαίο που ο Οικοδεσπότης δια του ενσαρκωμένου Υιού του τους κάλεσε όλους! Άνοιξε το σπίτι του για όλους! «Φέρ’ τους όλους! Φέρ’ τους με το ζόρι!» Τελικά, οι μόνοι που δεν παρακάθισαν στο Μεγάλο Δείπνο ήταν οι «προσκεκλημένοι»: ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ας μην εφησυχάζουμε λοιπόν. Να θεωρούμε πως ό,τι ζούμε, ό,τι μας προσφέρει η ζωή μας δεν μας θέτουν σε θέση ισχύος έναντι των συνανθρώπων μας. Είναι δώρα που μας δίνει ο Θεός για να τα αξιολογούμε στο βάθος που τους αρμόζει, και για να τα μοιραζόμαστε με τον κόσμο γύρω μας. Κυρίως όμως ο Θεός μάς ζητά να αφουγκραζόμαστε το θέλημα του. Αυτό το Δείπνο το οποίο αναγγέλθηκε 2000 χρόνια πριν, γίνεται και θα γίνει. Η πρόσκληση είναι ανοικτή, ο Οικοδεσπότης και ο Γιος του είναι παρόντες! Είναι στο χέρι μας να προσέλθουμε με τον τρόπο που μας ζήτησε, ώστε να δειπνήσουμε μαζί του!

*