Θεοφάνεια 2013

Από την αναζήτηση στην φανέρωση!

Στους Αγίους Τόπους τα Θεοφάνεια εορτάζουν την Άγια Νύχτα. Τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους τα Χριστούγεννα συνέπιπταν με τα Επιφάνεια, όπως αποκαλούσαν την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στην Γη. Είναι όμορφο που εμείς εδώ στην Ελλάδα εορτάζουμε τα Θεοφάνεια, και στους Αγίους τόπους, όπως και σε άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, εορτάζουν τα Χριστούγεννα! Είναι μέρα Γέννησης, μέρα χαρμόσυνη, ευλογημένη! Μας επισημαίνει την φανέρωση του Μυστηρίου του Τριαδικού θεού στον Ιορδάνη και, μέσα από την Γέννηση του Χριστού, όλη την διαδρομή της Επανόδου. «Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη, και το φως σου, Κύριε, εσημειώθη εφ’ ημάς… Εν επιγνώσει υμνούντας σε, ήρθες, εφάνης, το φως το απρόσιτο». Σήμερα είναι μέρα φανέρωσης! Η Εκκλησία ονομάζει το σημερινό Ευαγγέλιο: «Από την αναζήτηση στην φανέρωση», αφού η έλευση του Χριστού στην Γη είναι σταθμός στην ιστορία του κόσμου. Αυτό που ο άνθρωπος αναζητούσε φανερώθηκε! Πλέον δεν έχουμε να αναζητήσουμε κάτι έξω από τον Χριστό! Αυτό που ήταν να έρθει, φανερώθηκε και φανερώνεται: ο Ζων Θεός με τον οποίο ο Αδάμ και η Εύα συνομιλούσαν πριν την πτώση τους. Όταν ήταν στον παράδεισο, ήταν φυσικό γεγονός η συνομιλία τους με τον ζώντα Θεό. Αυτή την συνομιλία διέκοψε η αποστασία τους η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ανεπαισθήτως έγινε! Γι’ αυτό να προσέχουμε την ψυχή μας! Να προσέχουμε αυτά που σκεφτόμαστε, αυτά που αισθανόμαστε και πράττουμε! Γιατί η πτώση δεν είναι γκρεμός, αλλά  ανεπαίσθητη άρνηση του Θεού και του Μυστηρίου της Ενότητας. Όταν λέμε «Θεός» είναι το ίδιο το Μυστήριο της των Πάντων Ενότητας. Σ’ αυτό το μυστήριο ζούμε χαρά, πληρότητα, ασφάλεια, ανθοφορία. Γι’ αυτό πάντοτε ως αδιάψευστο κριτήριο των επιλογών μας -σκέψεων και πράξεων, το αν δηλαδή εκπληρώνουν τον λόγο της ζωής μας-, να θεωρούμε την γεύση που μας αφήνουν. Αν μας αφήνουν χαρά, ευχαριστιακή αίσθηση, αίσθηση ενότητας, τότε ναι, είμαστε μέσα σ’ αυτό που δημιούργησε ο Θεός για μας. Διαφορετικά, διαιωνίζουμε την αρχαία Πτώση και υφιστάμεθα τις συνέπειες της -ατομικά και συλλογικά. Ο Χριστός, λοιπόν, φανερώθηκε με την Γέννηση του, και με την Βάπτιση ξεκινά την αποστολή του η οποία είναι δεύτερη φανέρωσή του στον κόσμο. Ο Χριστός έζησε 30 χρόνια πριν την Βάπτιση. Και το έργο του διάρκεσε 3 χρόνια! Εμείς αδημονούμε για την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης μας, αυτού που είναι να γίνει μέσα μας ώστε να νιώσουμε άξιοι να μας χρησιμοποιήσει ο Θεός! Ο Χριστός γεννήθηκε όντας αυτό που είναι, και μετά από 30 χρόνια φανερώνεται στον κόσμο! Στις πολλές επισκέψεις μου στην Αίγυπτο πάντοτε στεκόμουν με δέος μπροστά στην Μεγάλη Πυραμίδα! Ένας όγκος τεράστιος για να στηρίξει ένα σημείο, την κορυφή. Αυτό το σημείο -ο τελευταίος λίθος- στους αρχαίους χρόνους ήταν από καθαρό χρυσάφι. Οι ακτίνες του φωτός από την μια κορυφή στην άλλη των τριών πυραμίδων της Γκίζας σχημάτιζαν τρίγωνο! Η πυραμίδα αισθητοποιεί την τεράστια προετοιμασία που καλείται να κάνει ο άνθρωπος μέσα από τα τεράστια θεμέλια που θα στηρίξουν τον όγκο του πνευματικού του οικοδομήματος ώστε να αναδειχτεί αυτό το χρυσό σημείο στην κορυφή! Επίσης, αν θεωρήσει κανείς κάθε γιγαντιαίο λίθο της πυραμίδας ως μια αποκρυσταλλωμένη Προσωπικότητα, τότε η πυραμίδα είναι αισθητοποίηση του μεγαλείου του Ανθρώπου! Είναι ο σύνολος Άνθρωπος ο οποίος καταλήγει στο Χριστικό σημείο του Φωτός, και ως Φως διαπλέκεται με τις άλλες θεϊκές Δημιουργίες! Το μήνυμα είναι να μην απογοητευόμαστε από την πνευματική μας διαδρομή, τον πνευματικό μας αγώνα, γιατί δεν ξέρουμε ποια στιγμή θα δώσουμε εμφάνιση σ’ αυτό το σημείο. Για τον Χριστό διάρκεσε τρία χρόνια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προηγουμένως, πριν τα 30 του χρόνια, δεν ήταν αυτό που ήταν και δεν έκανε εκείνο που ο Πατέρας του τού υποδείκνυε. Η φανέρωση του όμως, η τελική ευθεία του έργου του, έλαβε χώρα τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του. Για τον Χριστό ήταν τρία χρόνια, για μας μπορεί να είναι ένα λεπτό, μια μέρα, ένας λόγος, μια μαρτυρία, μια συνάντηση, ένα χαμόγελο! Ούτε ξέρουμε τι μπορεί να είναι, και τι διάρκεια θα έχει αυτό το χρυσό σημείο για το οποίο γεννηθήκαμε, και το οποίο πατάει πάνω σε όλη μας την ζωή, σε όλη την εμπειρία, όλη την εκπαίδευση, ολόκληρη την προσωπικότητα μας. Να σεβόμαστε, λοιπόν, αυτό που ο Θεός κάνει μέσα μας! Επίσης να θυμόμαστε πως ο Χριστός ως άνθρωπος νίκησε τον σατανά, και μάλιστα κατά κράτος: αυτό είναι όχι χαρμόσυνο, όχι απλώς ελπιδοφόρο, αλλά η ίδια η ελπίδα μας! Ο αόρατος πόλεμος κερδήθηκε από τον Χριστό! Εμείς ζούμε τα χωροχρονικά καρέ αυτού του αόρατου πολέμου που μαίνεται μέσα και έξω από μας, στην Γη και πέρα από την Γη, σε όλα τα πτωτικά πεδία τα οποία επηρεάστηκαν από την αρχαία Πτώση. Το μόνο που αξίζει να σκεφτόμαστε είναι ότι, αφού ο Χριστός νίκησε, αυτό που ζητά από μας είναι απλώς να υπογράψουμε την νίκη του. Να υπογράψουμε μια νίκη που άλλος κέρδισε για μας! Δεν καλούμαστε εμείς να κερδίσουμε καμιά νίκη! Καλούμαστε να υπογράψουμε, δηλαδή να ομολογήσουμε, την νίκη που κατίσχυσε ο Χριστός πάνω στον σατανά, αφού ο Θεός επέτρεψε στον σατανά να πολεμήσει με όλη του την δύναμη τον Χριστό! Δεν άφησε τίποτα που να μην εκτοξεύσει εναντίον του Χριστού, επέπεσε με όλη του την σφοδρότητα πάνω του, τον χτύπησε σε κάθε σημείο που μπορεί να χτυπηθεί πλάσμα… Και ο Χριστός τον νίκησε καθ’ ολοκληρίαν! Αυτή την νίκη καλούμαστε να υπογράψουμε και να σεβαστούμε! Αυτό το οποίο στην βάπτιση μας ήδη, ο πνευματικός μας γονιός, ο νονός μας, υπέγραψε για μας λέγοντας: «Συντάσσομαι τω Χριστώ, αποτάσσομαι τον σατανά!» Αυτό είναι το νόημα εξάλλου της ζωής μας: η σύνταξη με τον Χριστό και η απόταξη του σατανά. Κι όταν λέμε «σατανάς», ας τον δούμε μέσα από την εμπειρία μας: όλες εκείνες τις δυνάμεις και ενέργειες που εμποδίζουν την χαρά της ζωής μας! Την χαρά! Ο άνθρωπος όταν έχει ζώσα σχέση με τον Χριστό ανθίζει: έχει χαρά, φως, ζωντάνια, ζωτικότητα, ενέργεια, δυνάμεις ζωής! Οτιδήποτε, λοιπόν, είναι  ενάντιο προς την χαρά μας, ενάντιο προς την ανθοφορία μας, ενάντιο προς την αγάπη, είναι ο «σατανάς». Μην τον φανταζόμαστε σαν τέρας, γιατί αυτό είναι πολύ απλοϊκό και βολικό για τον νου. Αυτό δεν σημαίνει πως η ενάντια δύναμη δεν υπάρχει και έξω από αυτό που μπορεί ο άνθρωπος να αντιληφθεί. Σημασία έχει εμείς τι υπογράφουμε. Διότι ο Χριστός νίκησε, ο αόρατος πόλεμος κερδήθηκε, αλλά εμείς για λογαριασμό μας καλούμαστε να «απαντήσουμε» σ’ αυτό το αντίλογο, αντίχριστο, πονηρό πνεύμα. Δεν είναι τυχαίο που αποκαλείται έτσι, γιατί ο Χριστός είναι απόλυτη ευθύτητα, αλήθεια, παρρησία. Ο σατανάς είναι ο πονηρός! Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τις παντοειδείς επήρειες που δεχόμαστε, τα ακούσματα του νου, τους λογισμούς, τις θυμαπάτες, και γενικώς τα «εισερχόμενα» μέσω των αισθήσεων μας. Να τα ελέγχουμε με το αδιάψευστο κριτήριο του αν ποτίζουν το Δέντρο της Ζωής μας! Εάν μας ωφελούν! Μην υποτιμούμε τον αόρατο πόλεμο! Βλέπω γύρω μου ανθρώπους ευφυείς και «καλούς» να ζουν εντελώς ανόητα και αντιπνευματικά, σαν να μην υπάρχει ο πόλεμος αυτός. Και η αντίλογη δύναμη τους χρησιμοποιεί, τους δεσμεύει την χαρά και την ενέργεια τους! Ο νους τους τούς βασανίζει φρικτά ζώντας μέσα σε αντιθέσεις από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν. Και στο τέλος αντιστρέφονται, χωρίς να μπορούν καθόλου να δουν το φως! Πρέπει να περιφρουρούμε την ψυχή μας, τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, τα συναισθήματα μας! Και να κατατιθέμεθα στον Θεό! Γιατί αυτό που εμείς δεν μπορούμε, το μπορεί εκείνος. Ως εγώ δεν μπορεί να νικήσει ο άνθρωπος! Αυτό που πέφτει πάνω του δεν μπορεί να το νικήσει ως εγώ! Μόνο αν συνδεθεί με την πηγή της Δύναμης μπορεί να πολεμήσει αυτό που είναι να πολεμηθεί. Διαφορετικά, εκχωρεί την ζωή του στην αντίλογη δύναμη, και στο τέλος η φωτιά που άναψε για κάποια χρόνια εδώ στην Γη θα σβήσει! Είμαστε εδώ, πάνω σε ένα ίχνος που αφήνει ο Ραφαήλ με την παρουσία του, το οποίο είναι για μας μεγάλη προστασία. Είναι κρίμα με τόσο ευνοϊκές, από πνευματική άποψη, συνθήκες, να μας δέρνει τόσο αλύπητα ο νους μας! Θα έπρεπε να μην τον παίρνουμε στα σοβαρά! Ούτε όμως και να τον πολεμάμε! Ούτε καν να του «απαντάμε». Απλώς να μην τον παίρνουμε στα σοβαρά. Να προσπαθούμε να λειτουργεί η καρδιά μας, να την κρατάμε ζωντανή! Να μπορεί να δώσει και να πάρει αγάπη, να δώσει και να λάβει φως! Αυτή την εμπειρία του Φωτός καλούμαστε να ζήσουμε! Τα Θεοφάνεια δείχνουν ακριβώς την φανέρωση του Φωτός που είναι ο Χριστός και τα σημεία τα οποία επεσήμαναν την ταυτότητα του. Την φανέρωση της Τριαδικής Μονάδας που είναι το Μυστήριο του Θεού. «Το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου το ασφαλές». Ακούστηκε η φωνή του Θεού: «Ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα. Και το Πνεύμα το Άγιο στάθηκε πάνω στον Χριστό. Αυτή η Τριαδική φανέρωση, η επισφράγιση του Αγίου Πνεύματος σε μας γίνεται κατά το μυστήριο του χρίσματος, το οποίο ακολουθεί την τριπλή εμβάπτιση στο νερό. Το χρίσμα είναι η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος πάνω στο νεογέννητο! Και έχουμε την ευθύνη να την κρατήσουμε πάνω μας αυτή την χάρη και ευλογία. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε άλλη ευθύνη από αυτήν! Ο άνθρωπος βάζει στόχους και σκοπούς στην ζωή του, όμως ο μόνος πραγματικός σκοπός είναι να κρατήσει την χάρη του Αγίου Πνεύματος -που τουλάχιστον εμείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί λάβαμε εκ γεννήσεως- και να του επιτρέψουμε να μας διδάξει, όπως λέει ο Ιωάννης. «Έχετε το χρίσμα για να σας διδάξει και να σας απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα σας!» Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι έχουμε ερωτήματα τα οποία μπορεί κάποιος άλλος να μας  απαντήσει! «Εσείς υποδύεστε ότι δεν ξέρετε, και εγώ ότι ξέρω, προκειμένου κάτι να πούμε, κάτι να γίνει, κάτι να συμβαίνει εξωτερικά ενόσω ο Ραφαήλ θα δρα μέσα σας! Εγώ απλώς κρατώ απασχολημένο το μυαλό σας!» Είναι πολύ μεγάλες αλήθειες αυτές! Στην πραγματικότητα τίποτα δεν παίζεται σε ό,τι φαίνεται αλλά σε εκείνο που είναι «πίσω». Σε εκείνη την δύναμη η οποία χρησιμοποιεί τον λόγο για να μας θεραπεύσει και να μας επαναφέρει στο σημείο της Χριστότητας. Όλο το ζήτημα της Πτώσης είναι μια στάση του νου τρομερή αλλά και ανεπαίσθητη. Γι’ αυτό επισήμανα τον κίνδυνο. Μην εφησυχάζετε στο ότι δεν κάναμε δα και εγκληματικές πράξεις, ούτε ζητάμε το κακό κανενός, ούτε θέλουμε να σκοτώσουμε, να κλέψουμε ή να αδικήσουμε! Δεν είναι αυτό η πτώση! Είναι κίνηση ασέβειας προς την Ζωή, προς το δώρο της Ζωής, προς τον Ζώντα Θεό που κατοικεί μέσα μας, προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Μην απευθύνετε τον σεβασμό σας σε δασκάλους! Δεν υπάρχουν δάσκαλοι! Ο σεβασμός αφορά τον εαυτό σας! Εάν μπορείτε να σεβαστείτε τον εαυτό σας και αυτό που κατά χάριν φιλοξενείτε μέσα σας -εκείνον που σας δημιούργησε- τότε θα σεβαστείτε όλα τα όντα! Το σχήμα δάσκαλος-μαθητής είναι παρωχημένη, παλαιοεποχιακή ανθρωποποίητη «ιεράρχηση», η οποία στα μάτια του Θεού δεν έχει καμιά απολύτως αξία. Ο μόνος δάσκαλος είναι ο Χριστός! Από κει και πέρα υπάρχουν υπηρέτες του έργου του. Και καθένας καταθέτει στο Χριστικό έργο τα ταλέντα, τα χαρίσματα, τις δυνάμεις του, ό,τι ο Θεός του εναποθέτει να κάνει. Είμαστε υπηρέτες, εργάτες. Δεν είμαστε δάσκαλοι κανενός! Δίνουμε εκείνο που μας έχει δοθεί, ώστε να ενεργοποιηθεί μέσα σε όλους μας η δύναμη η οποία μπορεί να μας διδάξει. Και με την σειρά του καθένας να κατατεθεί -και ήδη το κάνουμε όλοι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό- χαρίζοντας ό,τι έχει στους συνανθρώπους του. Αν μπορώ να δώσω μια εικόνα για τον λόγο που είμαστε εδώ στην Γη λέω πως είναι για να ανταλλάξουμε τα δώρα μας! Έχουμε προσκληθεί σε μια μεγάλη Γιορτή και αυτό που είναι να γίνει είναι να ανταλλαχθούμε: να μου δώσεις το δώρο σου και να σου δώσω το δικό μου! Να ανταλλάξουμε τα δώρα μας! Να τολμήσουμε να το κάνουμε! Ό,τι έχουμε, ό,τι κομίσαμε, ό,τι δημιουργήσαμε, ό,τι αντιληφθήκαμε, ό,τι μας εμπνέει ο εαυτός μας, ό,τι καλό να το χαρίσουμε! Να μη μείνουμε σε εσωστρέφεια. Το λάθος των εσωτερικών και φιλοσοφικών σχολών που διδάσκουν μεγάλες ιδέες είναι, κατ’ αρχάς, ότι απευθύνονται σε ολίγους, και κάποιες μάλιστα μυστικά, δεσμεύοντας και δι’ όρκου τα μέλη τους. Αυτό ήδη δείχνει ότι είναι μακριά από τον τρόπο που ο Θεός δρα. Ο Θεός φανερώνεται μέσα στο φως! Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Υπήρξαν εποχές που οι συνάξεις γίνονταν μυστικά για λόγους ασφάλειας, όπως εξάλλου και των πρώτων χριστιανών ή ενδεχομένως σε  δικτατορικά καθεστώτα. Μέσα στις ιστορικές συνθήκες θα μπορούσε ίσως να ερμηνεύσει κανείς την παράδοση της «μυστικότητας». Έχουμε όμως γυρίσει σελίδα! Είμαστε στον 21^ο αιώνα! Οι νοοτροπίες αυτές έρχονται από ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πλέον! Αυτή την στιγμή βρίσκεται στην Γη η ύψιστη Δύναμη του αρχαγγέλου Ραφαήλ -του Θεού του αποκαλυπτόμενου στον νου-, ο οποίος ούτε καν ως λόγος αλλά ως Λάμψη ανακαινίζει τον ανθρώπινο νου, την ανθρώπινη συνείδηση, την ανθρώπινη καρδιά. Είμαστε σε νέα πνευματική τεχνολογία! Είναι κρίμα να μαζεύουμε παλαιά σχήματα που ίσως στην εποχή τους βοήθησαν αλλά πάντως δεν οδήγησαν στην ελευθερία, την λύτρωση, την απλότητα, την δοξαστική κατάσταση της κάθε στιγμής μέσα στην άγια καθημερινότητα. Εκεί εξάλλου παίζονται όλα. Ο Χριστός αυτό έδειξε με την ζωή του. Έζησε μέσα στον κόσμο, μέσα στις ανθρώπινες συνθήκες, ανάμεσα στα όντα που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή -τα πάσης φύσεως- και δεν απέφυγε κανένα, δεν καταδίκασε κανένα, δεν αποστράφηκε κανένα. Το ίδιο καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς. Μέσα στον κόσμο να χαρίσουμε, τίποτα λιγότερο από τον εαυτό μας! Ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε! Τι άλλο από τον εαυτό μας έχουμε, εξάλλου, να χαρίσουμε; Το λουλούδι μας! Το άνθος που έσπειρε ο Θεός και εμείς το ποτίσαμε και το ποτίζουμε με την αγάπη μας για να ανθίσει και να χαρίσει το κάλλος και το άρωμά του! Να ευεργετήσει τον κόσμο! Τα Θεοφάνεια δεν είναι μια ακόμη επετειακή γιορτή θρησκευτικού τύπου. Είναι η φανέρωση του Μυστηρίου του Θεού ως Τριαδικής Μονάδας, είναι η δόξα του Φωτός, του Χριστού, ως απάντηση στην εναγώνια από Πτώσεως αναζήτηση του Ζώντος Θεού από τον άνθρωπο.

Πάντοτε, όταν διάβαζα την Γένεση, μια εικόνα μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Προηγουμένως είπαμε πως στο «μετά» καταλαβαίνουμε την ποιότητα του «πριν»: από την επίγευση, αυτό που μας αφήνει «μετά» μια πράξη, μια κατάσταση. Έχει   χαρά, Θεό; Αυτό μας δείχνει το αν είμαστε στο στρατόπεδο της ζωής ή στην άρνηση της: η γεύση της χαράς. Μου έκανε πάντοτε μεγάλη εντύπωση, λοιπόν, που ενώ φαίνεται οι πρωτόπλαστοι να έχουν δίκιο -στο κάτω κάτω το Δέντρο ήταν εκεί, γιατί να μην δοκιμάσουν τον καρπό του;- Άμα τον δοκίμασαν όμως τα έβαλαν ο ένας με τον άλλον: ο Αδάμ με την Εύα, η Εύα με το φίδι! Δεν ανέλαβαν πάντως την ευθύνη της πράξης τους! Το ζήτημα δεν ήταν τόσο στο ότι παράκουσαν τον Θεό και έφαγαν από τον απαγορευμένο καρπό, αλλά στο τι έκαναν στην συνέχεια. Μια απαγόρευση είναι δοκιμασία για να τοποθετηθείς απέναντι σ’ αυτήν. Είναι πρόκληση! Δεν είναι το «κακό» στον απαγορευμένο καρπό καθαυτόν. Τον έφαγαν, τι έκαναν όμως στην συνέχεια; Η ευθύνη τους δεν ήταν απλώς στο ότι έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό! Η πράξη της παρακοής ήταν το μέτρο για τα υπόλοιπα που έγιναν! Εξάλλου είναι δυνατόν η θεία Πρόνοια να μην είχε μεριμνήσει -αφού έβαλε εκεί το Δέντρο- για την άκρως πιθανολογούμενη περίπτωση να δοκιμάσουν τον καρπό του οι πρωτόπλαστοι; Άρα το κακό δεν ήταν στην «γνώση» που προέκυψε από τον απαγορευμένο καρπό, ούτε η πτώση είναι το τίμημα της γνώσης κ.λπ., όπως λανθασμένα ερμήνευσαν μέσα στους αιώνες. «Ο Θεός μας τιμώρησε επειδή γνωρίσαμε!» κάποιοι ισχυρίζονται. Εγώ απλώς θα αναφερθώ στο «μετά». Ξαφνικά ένιωσαν γυμνοί! Γυμνοί ήταν και πριν, αλλά δεν τους ενοχλούσε! Έβαλαν τότε φύλλα συκής! Ντράπηκαν για τα σώματα τους! Άκουσαν την φωνή του Θεού και έτρεξαν να κρυφτούν! Αλλάζει, δηλαδή, ξαφνικά το εσωτερικό τους τοπίο. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση από παιδί. Έλεγα: «Θεέ μου, γιατί δεν παραδέχτηκαν απλώς ότι το έκαναν, ότι έφαγαν από το δέντρο, γιατί να τα βάλουν ο ένας με τον άλλον, γιατί να κρυφτούν από τον Θεό αντί να καταφύγουν σ’ αυτόν! Ο Θεός θα τους συγχωρούσε!» Γιατί να ζήσουν τέτοια αποστασιοποίηση από τον Θεό! Από κει που συνομιλούσαν μαζί του και ζούσαν σε αρχεγονική ενότητα με τον Θεό, «ενσωματωμένοι» μέσα του, ξαφνικά τον βίωσαν εξ αντικειμένου προς αυτούς! Διαχωρίστηκαν από τον Θεό! Και είδαν τον εαυτό τους απέναντι, εξ αντικειμένου και ως προς τον κόσμο και ως προς τα δρώμενα. Ένιωσαν ντροπή, ενοχή, ανάγκη να κρυφτούν. Δεν ήταν πια παιδιά! Αυτό λέει πολλά για τις επιμέρους πτώσεις του ανθρώπου έκτοτε. Το Ταξίδι της ζωής είναι μεγάλο, είναι πάρα πολλά αυτά μέσα από τα οποία θα περάσει ο άνθρωπος: λάθη, αμαρτίες, αστοχίες, πτώσεις. Ο ίδιος ο Χριστός δοκιμάστηκε ανελέητα από τον σατανά. Δεν εξαιρέθηκε από τον πόνο της δοκιμασίας, γενικά από τον πόνο. Μην θεωρούμε δηλαδή πως μας υποτιμά το να παραδεχτούμε ότι περνάμε και πτώσεις και κινδύνους, και πως μας διαπερνούν «δαιμόνια» -περισσότερο ή λιγότερο και για περισσότερο ή λιγότερο χρόνο. Ζούμε σε εμπόλεμο τόπο! Ο αόρατος πόλεμος μαίνεται! Πόλεμος «ενεργειακός», να το πούμε έτσι για να μην σοκάρονται κάποιοι. Είμαστε εδώ για να μεταμορφώσουμε αυτή την αρνητική ενέργεια με όποιο τρόπο ο καθένας αντιλαμβάνεται. Μέσα σε έναν πόλεμο όσες φάμε και όσες δώσουμε, που λέει και ο Καραγκιόζης! Σε έναν πόλεμο δεν θα την βγάλουμε «κυριλάτα», αβρόχοις ποσί. Δεν υπάρχουν ατσαλάκωτοι πολεμιστές! Μόνον όρθιοι πολεμιστές! Είναι τραγικές πλάνες αυτά που μας λένε πως πρέπει να είμαστε άψογοι, «υπεράνω», και ότι αφού δεν είμαστε, δεν κάνουμε για τον Θεό, αφού για τον Θεό είναι οι «εκλεκτοί» κ.λπ. Τερατώδη ψέματα που έχουν βλάψει βαθειά τον άνθρωπο, αποπροσανατολίζοντας τον από το τι πραγματικά παίζεται εδώ! Απλώς να πάρουμε επιτέλους το μήνυμα πως αυτό που μας ζητά ο Θεός είναι να επανέλθουμε στην φυσική μας κατάσταση! Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι κατ’ αρχάς το να μην πονάει! Και για να μην πονάει, πρέπει ο νους να φύγει από την μέγγενη των αντιθέσεων. Την αρρώστια την προκαλεί η σύγκρουση που λαμβάνει χώρα μέσα στον νου! Ανάλογα με την σύγκρουση, και το αντικείμενο της σύγκρουσης πλήττονται και αντίστοιχα όργανα. Αυτό έχει μελετηθεί. Η ασθένεια προκαλείται από μη λυμένη σύγκρουση της προσωπικότητας με την ψυχή. Ο νους έτσι όπως λειτουργεί παράγει αρρώστια. Γι’ αυτό χρειάζεται να τον αφήσουμε στην άκρη, να μην τον παίρνουμε στα σοβαρά πέρα από την διεκπεραιωτική του ικανότητα στην πραγματικότητα. Όσο μπορούμε να ζούμε με απλότητα, με χαρά, με παιγνίδι, με δημιουργικές δραστηριότητες, προκαλώντας οι ίδιοι στον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας εμπειρίες «προσκεπτικού» τύπου: να μην εισχωρεί η σκέψη! Η σκέψη τραυματίζει μέσα στον άνθρωπο -ακόμη και στην καλύτερη της εκδοχή-  το μυστήριο της ενότητας. Να το θυμόμαστε! Αυτό που λέμε αγάπη, την υποθήκη του Χριστού προς την ανθρωπότητα, να την ζήσουμε μέσα στην αίσθηση του ΜΑΖΙ. Είμαστε μαζί! Δεν έχουμε δικαίωμα να περιφρονήσουμε κανένα πλάσμα, καμιάς μορφής συνείδηση, αφού ο Θεός επιτρέπει να υπάρχει ό,τι υπάρχει. Όλοι δικαιούνται την αγάπη μας, την στήριξη της χρυσής ζωής μέσα τους! Αυτός εξάλλου είναι και ο σκοπός της ζωής μας: να ποτίζουμε το Δέντρο της Ζωής του κόσμου, να δημιουργούμε συνθήκες Ζωής -ό,τι και αν σημαίνει η λέξη αυτή- ώστε ο κόσμος μας να ανθίσει! Τότε ζούμε τον Θεό! Τότε ζούμε τα προσωπικά μας Θεοφάνεια!

*

Ας αναλογιστούμε τα δώρα της δικής μας βάπτισης! Η βάπτιση είναι πανάρχαιο Μυστήριο. Και οι Έλληνες γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν την ευλογία του ύδατος. Οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια λούζονταν στην θάλασσα μετά την τέλεση των Μυστηρίων. Η έννοια του καθαρτηρίου ύδατος υπάρχει από τους αρχαιότατους χρόνους. Το νερό συμβολίζει την ψυχή, την ίδια την αγάπη του Θεού! Μέσα στην αγάπη κατέρχεται το πυρ του Πνεύματος! Το ύδωρ μάς αποκαθαίρει ώστε να δεχτούμε το Άγιο Πνεύμα. Κι ενώ ως στοιχείo το νερό σβήνει την φωτιά, εντούτοις κατά το Μυστήριο, την ώρα που καθαριζόμαστε στα εξαγιασμένα ύδατα της Βάπτισης, το πυρ του Αγίου Πνεύματος κατέρχεται και μας σφραγίζει. Το χρίσμα της βάπτισης μας συνδέει με την αγιοπνευματική οικογένεια. Από την σημερινή, λοιπόν, ημέρα να θυμόμαστε την αξία της βάπτισης μας και την ευθύνη που έχουμε να την τιμήσουμε.

Εισήλθαμε στον 21^ο αιώνα! Ο αριθμός 3 είναι ο αριθμός του Πνεύματος! Είμαστε στο ξεκίνημα της Εποχής του Αγίου Πνεύματος, της Τρίτης, Παρακλητικής Εποχής. Η παρουσία του Ραφαήλ στην Γη επισημαίνει αυτή την Δύναμη του ενοποιημένου πεδίου του Ουρανού που εκφράζεται δυναμικά στην Γη. Ζούμε την ανατολή μιας υπέρλαμπρης Δύναμης που θα καταυγάσει μεταμορφώνοντας παντελώς το ανθρώπινο γίγνεσθαι.

Το πρώτο σημείο της Δύναμης είναι η Αειζωία. Θα αναιρεθεί, δηλαδή, το επιτίμιο της Πτώσης του Αδάμ. Η Δύναμη του Ραφαήλ, Αγιοπνευματική Δύναμη, θα επαναφέρει τον άνθρωπο στην κατάσταση που ήταν πριν εκπέσει πνευματικά. Πριν δηλαδή από τον διαχωρισμό με τον Δημιουργό του. Δεν είναι τυχαίο που είναι ο αρχάγγελος της θεραπείας! Αυτό που θεραπεύει ο Ραφαήλ είναι την αόρατη μας πληγή! «Γιατί δεν θεραπευτήκαμε σε όλες μας τις ασθένειες, σωματικές και μη;» θα πείτε ή «Γιατί δεν γίναμε αείζωοι;» Νομίζω πως όλοι έχουμε αντιληφθεί πως η Δύναμη αυτή θεραπεύει την αόρατη πληγή μας! Αυτό που φαίνεται, είναι πολύ μικρό μπροστά σ’ αυτό που δεν φαίνεται. Από αυτή την αόρατη πληγή προέρχονται τα δεινά μας, η ασθένεια, αλλά και οι συγκρούσεις του νου. Η Δύναμη του Ραφαήλ εκφρασμένη στην Γη ευεργετεί κάθε πλάσμα που αυτή την ιστορική στιγμή ζει εδώ,  μεταφέροντας νέα ενέργεια ικανή να ανακαινίσει τον άνθρωπο και να τον επαναφέρει στην ολοσχερή του αθωότητα. Δεν είναι τυχαίο που μας ζητά διαρκώς να κρατάμε τον νου άδειο από σκέψεις, φρέσκο, καθαρό, πρόθυμο να εισακούει τις εντολές της ζωής! Όταν κρατάμε τις απόψεις μας, τις θεωρίες μας, τις γνώσεις μας, όλο αυτό το παγιωμένο υλικό που μας έχει μεταφέρει η ανθρωπότητα, και που εμείς φροντίζουμε να ανανεώνουμε, είναι σαν να μην αφήνουμε χώρο ελεύθερο στον Θεό! Όλοι στις ευλογημένες μας στιγμές ζούμε την κατάσταση του να μη μας πονάει ο νους! Γιατί από τον νου πονάμε: από τις αντιθέσεις που τον σπαράσσουν, από τις συγκρούσεις του, ακόμα και από τα δίκια του! Να προσέχουμε τα δίκια μας! Είναι πολύτιμα για να τα χαρίζουμε στον σατανά! Από τα δίκια μας κινδυνεύουμε περισσότερο από τα άδικα μας! Δίκια που μας οδηγούν στην εκδίκηση, στην κακία, στον αρνητισμό, στην απαίτηση, στην ασέβεια, στην αυτπκαταστροφή, είναι αναιρεμένα. Τα χάνουμε! Έχουμε πολλά δίκια, αλλά να τα απευθύνουμε στον Θεό όχι στον σατανά. Δίκια που γίνονται θυμός, κατάκριση, διαχωρισμός, παράπονο, διεκδίκηση, είναι αρνητικές καταστάσεις που δεν μας οδηγούν πουθενά. Δεν υπάρχουν δίκια πάνω από την αγάπη! Να το θυμόμαστε αυτό! Ο Χριστός, ο μόνος αθώος, δεν υπερασπίστηκε το δίκιο του! Μ’ αυτή του την στάση να μετράμε την απόσταση μας από εκείνο που μας ζήτησε! Εμείς δεν ανεχόμαστε λίγο να μας «ξύσουν» τον εγωισμό μας. Εξαγριωνόμαστε! Ζητάμε αποκατάσταση των πραγμάτων. Είμαστε πολύ μακριά από τον Χριστό! «Και τι να είμαστε δηλαδή, βλάκες, να αφήνουμε τους άλλους να μας χτυπούν και να μας αδικούν;» Πραγματικά θα ήθελα να μη μιλάμε για τα προφανή! Να μη συζητάμε σε τόσο χαμηλό επίπεδο. Φυσικά και δεν εννοούμε κάτι τέτοιο. Ο Θεός νου και καρδιά μας έδωσε να υπερασπιζόμαστε την ζωή μας σε όλα τα επίπεδα, και φυσικά να χρησιμοποιούμε τα όπλα μας. Τα όπλα όμως που έχει ο εν Θεώ άνθρωπος δεν είναι τα μαχαίρια του Εωσφόρου, τα κρυμμένα ή φανερά. Έχουμε όπλο την προσευχή! «Μα η προσευχή έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα». Όχι πάντα! Πράγματι μέσα στον χρόνο απαντά ο Θεός αλλά μπορεί να απαντήσει και άμεσα! Αυτό που γίνεται με την προσευχή λαμβάνει χώρα στον χώρο του αόρατου! Δεν ξέρουμε τι ευεργετείται, τι διορθώνεται μέσα από την προσευχή μας! Ακόμα και αν δεν δούμε το αποτέλεσμα εδώ. Να χρησιμοποιούμε την οδό της αιτήσεως! Ο Χριστός είπε: «Αιτείτε και δοθήσεται!» Επίσης είπε πως ό,τι και αν ζητήσουμε στο όνομά του, θα μας το δώσει! Έχουμε όπλα, λοιπόν! Δεν είμαστε άοπλοι. Έχουμε την προσευχή! Έχουμε την πράξη μας! Μέσα από την πράξη μας μπορούμε να δείξουμε, να διορθώσουμε, να αντισταθμίσουμε. Αυτόν τον κόσμο αν συνεχίσουμε να τον κοιτάζουμε με τον ίδιο τρόπο, απλώς θα τον αναπαράγουμε! Θα αναπαράγουμε τον πόλεμο, την βία, την κακία, το αδιέξοδο. Δεν υπάρχει διέξοδος μέσα στο Matrix! Χρειάζεται να σηκωθούμε στον αέρα! Πάνω από την Γη. Το παρελθόν συλλήβδην είναι γείωση! Ελεύθεροι από το παρελθόν να πετάξουμε! Να χρησιμοποιήσουμε τα φτερά που μας χαρίζει ο αρχάγγελος! Δεν υπάρχει διέξοδος μέσα στον κόσμο του νου, στον κόσμο της ψευδαίσθησης. Ο μόνος τρόπος είναι να αλλάξουμε όραση! Να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Χριστού! Να τον δούμε αθώο, όπως ο Δημιουργός μας τον έφτιαξε! Μόνο αν δούμε τον κόσμο αθώο, αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Μόνον αν απαντήσουμε στον κόσμο, όχι με την θυσία του Χριστού αλλά με το έλεος, θα τον σώσουμε! Εκείνος επέλεξε να θυσιαστεί και το έκανε για όλους! Δεν μας ζήτησε θυσία, έλεος ζήτησε! Σκεφτείτε πόσο διεφθαρμένη είναι η  ανθρωπότητα που ο άνθρωπος θεωρεί θυσία το να μαζέψει τον εγωισμό του, το να μην απαντήσει με κακό στο κακό! Στην πραγματικότητα η αγάπη είναι η άσκηση της αγιότητας η οποία απορρέει από την Υιότητα. Και ο Υιός του Θεού είναι αναμάρτητος! Αυτό να το θυμόμαστε! Να μη μας πείσει ποτέ κανείς πως είμαστε ένοχοι! Είμαστε ένοχοι μόνον όταν νιώθουμε ένοχοι! Κανείς άλλος δεν μας έχει ενοχοποιήσει, μόνο ο εαυτός μας! Και μπορούμε να σταματήσουμε να είμαστε ένοχοι αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει τον κόσμο με τα μάτια του Χριστού! Ο Χριστός δεν είδε κανέναν ένοχο! Ούτε και τους σταυρωτές του! Εμείς όταν φύγουμε από αυτήν την Γη και ο Θεός μας ρωτήσει τι είδαμε εδώ κάτω, θα πούμε πως εμείς δεν είδαμε το κακό! Όλοι αθώοι! Ουδείς ένοχος!  Δεν θα πούμε τι είδαμε στην Γη, ή τι υποστήκαμε! Ο Χριστός αφόπλισε τους παρολίγον λιθοβολητές της πόρνης λέγοντας τους το περίφημο «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω!» Και έμειναν με τις πέτρες στα χέρια! Οπισθοχώρησαν! Ντράπηκαν και έφυγαν! Και έμεινε, όπως λέει το Ευαγγέλιο, ο Χριστός μόνος με την πόρνη. Και τότε της είπε: «Αφού κανείς δεν σε κατέκρινε ούτε κι εγώ σε κρίνω!» Σε αντίθεση με την κοσμική νοοτροπία την ευφάνταστη σε υπόδειξη ενόχων ο Χριστός δεν βρήκε κανέναν ένοχο! Βλέπουμε σε τι αντιστροφή βρίσκεται η διάνοια μας σε σχέση με την Χριστότητα, αυτό που μας ζήτησε ο Χριστός! Είμαστε, δηλαδή, σε εντελώς άλλη κατάσταση! Εκείνος μας είπε ότι δεν υπάρχουν εχθροί, κι εμείς βλέπουμε παντού εχθρούς! Αυτούς τους εχθρούς δεν υπάρχει περίπτωση να τους νικήσουμε! Γιατί εμείς τους στήνουμε μπρος μας, κι εμείς τους ταΐζουμε! Εμείς τους επιτρέπουμε να μας χτυπούν! Είναι αδιέξοδη η οπτική των «εχθρών». Μα, θα πείτε, δεν υπάρχουν αυτοί που βλάπτουν κ.λπ; Για όλα αυτά τα ερωτήματα να παραπέμπουμε τον εαυτό μας σε ό,τι ειπώθηκε για την αόρατη πληγή του κόσμου! Δεν γνωρίζουμε πού πονάει ο άνθρωπος. «Αλλού ο φόνος και αλλού η κραυγή!» όπως λέει ο Ελύτης. Αλλού έχει γίνει το φονικό και άλλα πληρώνουμε! Γι’ αυτό να σεβόμαστε την αόρατη πλευρά της ζωής! Να μην την τραυματίζουμε! Ώστε να της δίνουμε την δυνατότητα να μας αποκαλύπτεται, και να μπορούμε να συμμετέχουμε σ’ αυτήν. Εδώ παίζεται κάτι που αν περιοριστούμε στην χοϊκή όραση, ούτε αντέχεται ούτε παλεύεται, ούτε και αλλάζει! Ασπιρίνη σε ετοιμοθάνατο είναι και ο πολιτισμός μας και οι καλοσύνες μας και οι εξυπνάδες μας! Η Ορθοδοξία μέσα στην σοφία της, όπως και ο Βουδισμός εξάλλου, καθώς και θεοφόρα όντα όπως ο Μορύα, ο Όσσο, ο Άϊβανχωφ, ο Έμετ Φοξ κ.α. μίλησαν για την δύναμη που έχει ο νους! Η δύναμη του βρίσκεται ακριβώς στην κένωση του, στο άδειασμα του! Στην θεία του Λειτουργία! Εμείς κάνουμε ακριβώς την αντίθετη κίνηση: αντί να αφαιρούμε, προσθέτουμε! Η κίνηση είναι αφαίρεση! Αφαίρεση όσων έχουμε συσσωρεύσει, αφαίρεση του περιττού σε όλα τα επίπεδα! «Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο!» λέει ο Ελύτης.

Πείρα είναι τα δεδομένα, όλες αυτές οι εγγραφές που δεν σ’ αφήνουν να είσαι φρέσκος, καινούργιος, άγραφος. «Να βρεις την σελίδα κατάλευκη, να μπεις και ν’ ανατείλεις!» Δεν είμαστε ανοιχτοί, δεκτικοί, έχουμε φίλτρα, «γυαλιά» μέσα από τα οποία κοιτάζουμε τον κόσμο! Έχουμε «οπτική». Δεν είσαι ελεύθερος! Δεν είσαι λευκή σελίδα για να γράψει η ΖΩΗ, ο Θεός! Όσο πιο φανατικά και κλειστά είναι τα ιδεολογήματα του νου σου, τόσο περισσότερο έγκλειστος είσαι μέσα στην ψευδαίσθηση! Πολλές φορές ο άνθρωπος αγγίζει το εσωτερικό σημείο μέσα του, την Χριστική Πύλη από την οποία μπορεί να διαφύγει, αλλά μετά τον ξαναρουφά η ψευδαίσθηση, ξαναπέφτει μέσα στον κόσμο του Matrix! Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει! Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος είναι δέσμιος του νου του, ο οποίος φοβάται το άγνωστο! Ο νους θέλει να γνωρίζει, ώστε να έχει τον έλεγχο! Ο Θεός είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλει ο νους! Είναι, αν μπορούμε να πούμε κάτι, κβαντική, χαοτική δύναμη -μιλώ με την έννοια που έχει στην φυσική ο όρος- απροσδιόριστη και απρόβλεπτη από τον νου! Δεν «συμπεριφέρεται» με τρόπο που ο νους μπορεί να καταγράψει και να ελέγξει. Να νιώσει ασφαλής. Όπως  το φως την μια εμφανίζεται ως σωματίδιο την άλλη ως καθαρή ενέργεια, την μια ανιχνεύεται εδώ, την άλλη εξαφανίζεται. Ο Θεός είναι άλλης «τεχνολογίας» φαινόμενο από αυτά που γνωρίζει ο νους. Τα μη πτωτικά πεδία, τα πέραν της ψευδαίσθησης, λειτουργούν με άλλη τεχνολογία: με την  τεχνολογία «δίνης» και το χαοτικό μοντέλο. Με την παρούσα τεχνολογία της σκέψης δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε, ούτε καν να αντιληφθούμε τα πεδία τα πέραν της σκέψης. Το Matrix, το ψευδαισθητικό πεδίο της Γης, συντηρείται από τις σκέψεις μας! Είμαστε σε ένα σημείο πάνω στο οποίο ισορροπεί η συνισταμένη των σκέψεων μας -των αντικρουόμενων, τρελών μας σκέψεων- τις οποίες στην συνέχεια υφιστάμεθα, αφού σαν μπούμεραγκ επιστρέφουν και μας χτυπούν. Ο Έμετ Φοξ μίλησε για την συνταρακτική δύναμη που έχει ο καθαρός νους να διαμορφώνει πνευματικές πραγματικότητες -ο καθαρός από το ψεύδος νους - ο οποίος διατιθέμενος στον Θεό καθίσταται συνδημιουργός! Η θεία, δηλαδή, λειτουργία του νου ξεκινά, όταν ο νους παραδοθεί στον Θεό. Η θεία λειτουργία του νου είναι η δράση του ως συνδημιουργού πνευματικών πραγματικοτήτων! Είναι σημαντικό να δούμε ποιο ον ήταν εκείνο που βάπτισε τον Χριστό: ο Ιωάννης, ένα ον από το οποίο αποκόπηκε η διάνοια, το κεφάλι! Στην βυζαντινή αγιογραφία αποδίδεται συνταρακτικά ως φτερωτό ον το οποίο  κρατά το αποκομμένο κεφάλι του (διατηρώντας εντούτοις κεφάλι στο σώμα!) Καταδεικνύεται έτσι η αποκοπή της διάνοιας! Το ον αυτό δεν λειτουργεί πλέον με την συμβατική, χοϊκή νοημοσύνη! Ο Ιωάννης, το ον που δέχεται να θυσιάσει την διάνοιά του, επιλέγεται να βαπτίσει τον Χριστό! Τα γεγονότα για τα οποία μιλάμε ούτως ή άλλως έλαβαν χώρα εκτός χρόνου. Συνταρακτικό!  Επιλέγεται το ον το ελεύθερο από τον νου, το χωρίς κεφαλή! Αυτό που εμείς θεωρούμε τόσο σημαντικό -τις ιδέες, τις σκέψεις, τα συμπεράσματα μας- είναι ακριβώς εκείνο που μας εμποδίζει να επικοινωνούμε και να τροφοδοτούμαστε με  Ζώσα Ζωή, με το αόρατο μέρος του κόσμου, που επειδή δεν το βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει! Είναι πραγματικά παράλογο να το ισχυριστούμε αυτό. Ας είμαστε τουλάχιστον από δω και πέρα -αφού η δύναμη του Ραφαήλ μας υποστηρίζει, μας ευλογεί και μας συγχωρεί αφαιρώντας το φορτίο από πάνω μας- προσεκτικοί προς αυτό που δεν φαίνεται, προς τα ασώματα όντα στα οποία ανήκει και ο Ραφαήλ. Να αφουγκραζόμαστε το θρόισμα του πνεύματος, να συμμετέχουμε στις μη υλικές πραγματικότητες για να  επιτρέπουμε να μας τροφοδοτούν, να μας ζωοποιούν και να μας αποκαλύπτονται. Διαφορετικά, θα είμαστε σαν μέσα σε γυάλινη σφαίρα στην οποία απλώς αντηχούν οι σκέψεις και οι κραυγές οι δικές μας και των άλλων! Αυτή είναι η κατάσταση της Γης. Έτσι θα μας έβλεπε ένα ον του ουρανού. Κλεισμένους σε νοόσφαιρα μη καθαρών σκέψεων! Γιατί ανακατεύουμε το καλό με το κακό! Αυτή η μείξη είναι και η πιο δηλητηριώδης. Κρατάμε την αλήθεια πλάι στο ψέμα, είμαστε καλοί αλλά κατακρίνουμε, θέλουμε να αγιάσουμε αλλά δεν συγχωρούμε. Με όλη αυτή την σύμμεικτη κατάσταση δημιουργούμε πεδίο σύγχυσης, σύγκρουσης, πολέμου, το οποίο διαιωνίζουμε και  το οποίο υφιστάμεθα. Είναι εφιαλτικό αυτό που ζούμε εδώ στην Γη! Πόλεμος του ενός κρανίου με το άλλο! Ενώ συμβαίνουν ταυτόχρονα και άλλες, επάλληλες πραγματικότητες! Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, όχι σε άλλη Γη, άλλο σύμπαν. Φυσικά και σε άλλα συμβαίνουν άλλα! Υπάρχουν διαφορετικές συχνότητες αμόλυντες από αυτό τον πόλεμο, από αυτή την εωσφορική κατάσταση του νου! Εδώ, αυτή την στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν συνειδήσεις στην Γη που ζουν παράδεισο, ενότητα με τον Θεό! Υπάρχουν άγγελοι που πατούν στην Γη! Υπάρχουν συνειδήσεις που κατεβάζουν Ουρανό! Υπάρχουν συνειδήσεις-πύλες για την εισροή της ευλογίας που τόσο χρειάζεται η Γη μας. Αυτή την κίνηση που είναι να κάνουμε  μην την συναρτούμε από τον νου. Δεν είναι να κάνουμε κάτι, να καταλάβουμε κάτι, να συμβεί κάτι ώστε να αλλάξουν τα πράγματα. Είναι ζήτημα ενός «κλικ» μέσα μας.  Τίποτε άλλο! Είναι ζήτημα αυτού του δευτερόλεπτου  που άπειρες φορές μας έχει ζητηθεί! Ένα δευτερόλεπτο κατάθεσης! Ένα δευτερόλεπτο «πίσω» από τον νου! Το ζητούμενο δεν είναι μετά από τόση γνώση που μας έχει δώσει ο Ραφαήλ απλώς να επαναδιευθετήσουμε τα «έπιπλα» του νου μας! Κι αυτό καλό είναι: αντί να ζούμε στο υπόγειο, να ζούμε σε ένα όμορφο φωτεινό δωμάτιο του νου. Αλλά ούτε καν αυτό δεν είναι εκείνο για το οποίο μιλάμε. Γιατί και πάλι σε κελί είμαστε -έστω και ευχάριστο- ως προς την δυνατότητα της ελευθερίας μας. Μιλάμε για την απελευθέρωση μας από το Matrix. Και ο μόνος τρόπος, ο μόνος δρόμος είναι ο Χριστός! Δεν υπάρχει άλλος! Αυτός είναι ο τρόπος, αυτός είναι ο δρόμος. Ήταν είναι και θα είναι η φανέρωση του Μυστηρίου του Θεού. Δεν υπάρχει έξοδος από το Matrix άλλη από τον Χριστό! Δεν είναι ζήτημα μιας καλύτερης θεωρίας, μιας καλύτερης θρησκείας, ενός καλύτερου γκουρού κ.λπ. Ό,τι και να κάνουμε, δεν υπάρχει έξοδος! Είναι κλειστές οι πόρτες μέσα σ’ αυτή την σφαίρα του παράλογου, η οποία στο τέλος θα μας καταπιεί αποστερώντας μας από την Ζώσα Ζωή. Χωρίς σύνδεσμο με τα μη πτωτικά επίπεδα ώστε να συνεχίσει η ζωή μας εκεί, να περάσουμε στην Αειζωία και την Αθανασία. Άρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνδεθούμε με τον Ζώντα Θεό, με τον Χριστό! Για τον εγωιστή άνθρωπο είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξομολογηθεί! Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ταπεινωθεί. Αλλά η χάρις του Θεού είναι μεγάλη. Ρώτησα: «Πώς θα κοινωνούν αφού τους είναι τόσο δύσκολη η εξομολόγηση;» Και η απάντηση ήταν: «Ας πάνε όπως μπορούν, και ο Χριστός θα τους συναντήσει!» Ας ζυγιάσει ο καθένας τις πνευματικές του δυνάμεις, και ας κινηθεί αναλόγως αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Μακάρι να κοινωνούσαμε μια φορά στην ζωή μας και να ήμασταν παρόντες! Να μη χρειαζόταν επανάληψη! Ο Χριστός μας ζήτησε να του δώσουμε το φορτίο μας: «Έλθετε προς με πάντες οι κεκοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». «Δώστε μου το φορτίο σας!» Δεν είπε ότι θα το σηκώσουμε εμείς! «Θα σας το σηκώσω εγώ»! Ας του δώσουμε, λοιπόν, το φορτίο μας για μια ακόμη φορά! Ας του επιτρέψουμε να μας ανακαινίσει, να ζήσουμε Θεοφάνεια! Και να κοινωνούμε όσο συχνότερα μπορούμε ώστε να είμαστε σε επαφή με το Μυστήριο του Θεού. Η Ορθοδοξία σου δίνει την ελευθερία να μπορείς να συναντήσεις ιερείς από όλο το φάσμα: από τον ακραίο ασκητισμό και ζηλωτισμό μέχρι την απέραντη κατανόηση και ελευθερία. Δεν δίνει το ίδιο φάρμακο σε όλους τους ασθενείς! Διάβασα στο facebook κάτι που έγραψε ένας ιερέας σχετικά με τον αγιασμό των Θεοφανείων: «Τον αγιασμό τον πίνουμε νηστικοί; Πρέπει να έχουμε νηστέψει; Τον πίνουμε πριν ή μετά το αντίδωρο;» Εκεί, λοιπόν, που περιμένεις ότι θα δώσει τις απαντήσεις, λέει: «Τι ντροπή! Κάτι τόσο μεγάλο, ένα θαύμα, να το κλείνουμε μέσα σ’ αυτά τα ερωτήματα!» Του απάντησα: «Όσο υπάρχουν ιερείς σαν κι εσάς, έχει ακόμα πρόσβαση ο Χριστός στην Εκκλησία! Αυτή είναι η Εκκλησία της καρδιάς μας!» Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε πονηρός, κάθε υποκριτής μπορεί να καλυφθεί πίσω από μια τέτοια θέση. Να ελέγχουμε τον εαυτό μας, τις προθέσεις και τα κίνητρα μας. Να  μη χάνουμε όμως και το ζητούμενο. Γιατί ο ίδιος ο Χριστός είπε πως «Το μεν πνεύμα ζωοποιεί το δε γράμμα αποκτείνει!» Να αναζητούμε τι μας ωφελεί πνευματικά, με σεβασμό, με συναίσθηση πως την παράσταση μας την δίνουμε ενώπιον του Θεού, όχι ενώπιον των ανθρώπων. Το ζήτημα δεν είναι να συμμορφωθούμε ή να κοροϊδέψουμε έναν ιερέα ή τον εαυτό μας. Το ζήτημα είναι πώς στεκόμαστε μπροστά στον Θεό. Αν μπορούμε να υποστηρίξουμε τις πράξεις μας ενώπιον Θεού! Να είμαστε σοβαροί στο τι κάνουμε. Να μην αναζητάμε την μετάθεση τα ευθύνης μας σε άλλους. Μόνον ο Χριστός μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της ζωής μας. Και θα το κάνει, αν του το επιτρέψουμε! Αν το ζητήσουμε με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την εντιμότητα, με όλη μας την αγάπη! Μην είμαστε δέσμιοι του τύπου, αλλά και μην ασεβούμε σε κανόνες που έγιναν για την προστασία μας! Όταν όμως ο κανόνας γίνεται θηλιά στον λαιμό, τότε κάτι έχουμε καταλάβει λάθος, κάτι λάθος γίνεται. Αλλά αυτά τα θέματα ας τα απαντήσει καθένας για τον εαυτό του. Πάντως ο ιερέας αυτός ήταν αποκαλυπτικός στον τρόπο που το έθεσε! Συμβαίνει ένα θαύμα, παίρνουμε αγιασμό που το ίδιο το Άγιο Πνεύμα σήμερα κατέρχεται και ευλογεί, και κάποιοι ιερείς και πιστοί μένουν πίσω από αυτό που συμβαίνει! Είμαστε σε παιδαριώδη και υποκριτική κατάσταση, και χάνουμε το θαύμα! Κοιτάζουμε το δάκτυλο αντί εκείνο που μας δείχνει! Θα σας πω μιαν ακόμη ιστορία: στους Αγίους Ισιδώρους στον Λυκαβηττό, πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα σε μια Λειτουργία στην οποία λειτουργούσε ένας υπέργηρος ιερέας. Στην συνέχεια έμαθα πως δεν ήταν ένας τυχαίος ιερέας, αλλά είχε υψηλή θεολογική μόρφωση και ορθόδοξη εμπειρία καθώς είχε ζήσει επί πολλά χρόνια στην Ελβετία εκπροσωπώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία στον διαθρησκευτικό διάλογο. Φαινόταν πολύ βαθύς, σοβαρός και καλός άνθρωπος. Μας ξάφνιασε όλους όταν στο τέλος της Λειτουργίας μας κάλεσε όλους να κοινωνήσουμε! «Ξέρω ότι δεν είστε έτοιμοι! Ελάτε κάτω από το πετραχήλι και θα σας διαβάσω την ευχή της μετανοίας» είπε με φωνή γεμάτη συγκίνηση και επίγνωση. «Ελάτε όλοι να κοινωνήσετε!» Έγινε κάτι συνταρακτικό μέσα στον ναό. Σε αντίθεση με εκείνους που δεν εμπιστεύονται την ελευθερία του ανθρώπου, εγώ πάντοτε την εμπιστεύομαι και πιστεύω πως πάντοτε για καλό είναι. Δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος θα κάνει κακό μέσα στην ελευθερία, ίσως γιατί εγώ ό,τι καλό έχω κάνει στην ζωή μου το έχω κάνει μέσα από την ελευθερία! Δεν μπορώ να διαχωρίσω την ελευθερία από το καλό! Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω τα εκτός ελευθερίας. Σας διαβεβαιώνω πως ο κόσμος δεν προσήλθε καθόλου με θράσος ούτε σαν να μην τρέχει τίποτα. Μια ολόκληρη εκκλησία γονάτισε! Ήταν συντετριμμένοι! Με συναίσθηση της χάρης που μας δόθηκε… Μας έβαλε όλους κάτω από το πετραχήλι πολύ συγκινημένος και σε υψηλή εσωτερική εγρήγορση. Και στην συνέχεια μας κοινώνησε, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την ευθύνη. Γιατί αυτό σημαίνει πνευματικός οδηγός. «Ο ποιμήν ο καλός»! Πήρε το κρίμα μας όλων στο λαιμό του για να το παραδώσει στον Χριστό και να μας ελευθερώσει! Ήταν η πιο συγκλονιστική Μυσταγωγία της ζωής μου εντός εκκλησίας! Κοινώνησε όλο το εκκλησίασμα! Αυτή είναι μια άλλη Εκκλησία η οποία υπάρχει μέσα στην Εκκλησία!  Δεν το λέω για να κρίνω τις άλλες γραμμές, οι οποίες σαφώς έχουν τους αποδέκτες τους και τους οποίους αναμφίβολα ευεργετούν. Υπάρχει όμως και αυτή η όψη της Εκκλησίας! Σας διαβεβαιώνω ότι δημιουργήθηκε τέτοιο κλίμα μέσα στην εκκλησία συγκίνησης και συναίσθησης που δεν μπαίνει σε λόγια… Ήταν μυσταγωγία! Ίσως να κοινώνησαν για πρώτη φορά στην ζωή τους πραγματικά! Έζησαν σίγουρα μάτι από το μυστήριο της ενότητας! Όλοι μαζί προσήλθαμε στο κοινό Ποτήριο του Χριστού, τον οποίο συμβολίζει ο ιερέας. Ο Χριστός δεν σε ρωτά ποιος είσαι μέχρι να φτάσεις μπρος του! Σε συναντά όταν προσέρχεσαι ενώπιον του, και τότε εκείνος σε συγχωρεί, σε ανορθώνει και σε κοινωνεί στο Μυστήριο του. Θα σας πω μιαν ακόμα ιστορία επίκαιρη, αφού αφορά την σημερινή μέρα των Θεοφανείων. Τα Θεοφάνεια του 1996 πήγα για μια ακόμη φορά στους Αγίους Τόπους για να παραβρεθώ στον αγιασμό των υδάτων στον Ιορδάνη, στο σημείο όπου κατά την παράδοση βαπτίστηκε ο Χριστός. Το Πατριαρχείο δεν μας βοήθησε στην μεταφορά μας εκεί, επειδή δεν είμαστε σε γκρουπ. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να πάμε εκεί, γιατί ήταν στρατιωτική περιοχή και δεν μπορούσαμε να πάμε μόνοι μας. Κανείς δεν δέχτηκε να μας πάρει μαζί του. Στεκόμασταν, λοιπόν, στον δρόμο ψάχνοντας για ταξί, μήπως με τον κατάλληλο οδηγό τα καταφέρναμε να περάσουμε. Εκεί όπου στεκόμασταν, βλέπουμε δίπλα μας έναν ιερέα. Τον ρωτήσαμε πώς να πάμε εκεί, και μας απάντησε πως και εκείνος εκεί πήγαινε! Μας πήρε έτσι μαζί του! Τον έλεγαν Ηλία, και ήταν ο Πατριάρχης των Ορθόδοξων Παλαιστινίων! Μας τον έστειλε, λοιπόν, ο Θεός και μας πήγε στον Ιορδάνη. Εκεί βρεθήκαμε σε ένα ανυπόφορο πλήθος που διαγκωνιζόταν για να βρεθεί μπροστά στον ποταμό φωνάζοντας, σε μια νοοτροπία του «να σωθώ μόνος μου!» χωρίς καμιά ευσέβεια και συναίσθηση. Αλλά και οι ιερείς χωρίς καμία ιεροπρέπεια, διεκπεραιωτικοί ήταν. Απελπισμένη από την όλη κατάσταση, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, αυτό ονειρευόμουν στην ζωή μου; Να βρεθώ τα Θεοφάνεια στον Ιορδάνη που βαπτίστηκε ο Χριστός και να δω αυτό το εξαγριωμένο πλήθος;» Και πάνω  που ήμουν εντελώς απογοητευμένη, γυρίζω το κεφάλι μου στον ουρανό και τι να δω: δυο πάλλευκα περιστέρια από διαφορετικές κατευθύνσεις να διασταυρώνονται ακριβώς πάνω από το σημείο όπου γινόταν ο αγιασμός των υδάτων! Συγκλονίστηκα! Έπαθα σοκ! Αμέσως κοίταξα να δω αν το είδαν και οι άλλοι. Αλλά κανείς δεν κοιτούσε τον ουρανό!

Eπάλληλες πραγματικότητες λαμβάνουν χώρα εδώ και τώρα, στις οποίες δεν έχουμε πρόσβαση! Δεν συντονιζόμαστε, δεν συμμετέχουμε σε άλλες «συχνότητες» συμβαινόντων. Κάνουμε εξωτερική μόνο ανάγνωση της πραγματικότητας! Δεν το είδε κανείς! Είναι συνταρακτικό! Μεγάλο μάθημα: ακόμα και αν δεν φαίνεται τι συμβαίνει, ακόμα και αν η πραγματικότητα είναι απογοητευτική, δεν γνωρίζουμε τι κάνει ο Θεός υπέρ ημών!

Ο άνθρωπος πάντοτε κινδυνεύει από τον νου του. Ο Χριστός είναι πέρα από κάθε ανθρώπινο νόμο, θρησκεία, τυπικό, πέρα από κάθε προϋπόθεση. Ο ίδιος, εξάλλου, είπε πως πνεύμα είναι ο Θεός! Ο ίδιος κατήργησε τα ιερατεία! Επέλεξε, εντούτοις, τους μαθητές του. Και στον Πέτρο είπε: «Εσύ είσαι η πέτρα πάνω στην οποία θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου!» Και έδωσε την χάρη του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους για να την οικοδομήσουν. Αυτή η Εκκλησία είμαστε εμείς, ως σώμα Χριστού. Δεν είναι η Εκκλησία μια θρησκεία. Η λέξη «εκκλησία» είναι ελληνική και παραπέμπει στην Εκκλησία του Δήμου η οποία ήταν σύναξη πολιτών. Η έννοια είναι εντελώς ελληνική αφού σημαίνει ΜΑΖΙ. Η Εκκλησία είναι σύναξη εν Χριστώ. Εκκλησία του Χριστού είμαστε όλοι εμείς όταν προσερχόμαστε και εκείνος κατά χάρη μας εξαγιάζει!

*