ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

3 Φεβ 2013

Η θεία Λειτουργία της ζωής σου ως ιερέας του εαυτού σου

Το Ευαγγέλιο της προηγούμενης Κυριακής μιλάει για την νέκρωση εν Χριστώ και την ζωή εν Χριστώ. Παράδοξο! Από την μια να νεκρωθούμε και από την άλλη να ζήσουμε! Αλλά τι σημαίνει νέκρωση;

Νέκρωση εν Χριστώ σημαίνει νέκρωση των παθών, της εμπαθούς φύσης. Απαλλαγή από τα πάθη! Να πεθάνει, να σιγήσει αυτό που είναι συνδεδεμένο με το ψεύδος του κόσμου τούτου.

Όταν λέμε πάθη δεν εννοούμε τα ελαττώματα. Δεν μας ενοχλούν τα ελαττώματα στον βαθμό που είναι οι εξατμίσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πάθη είναι υπογραφές της ψυχής που είναι ασύμβατες προς την ζωή. Δεν μιλάμε για αμαρτίες-αστοχίες, ούτε για ό,τι η κοινωνία και οι θρησκείες μας έχουν φορτώσει. Αλλά για την νέκρωση του παλαιού ανθρώπου! Να πάψουμε να είμαστε προ Χριστού άνθρωποι, δηλαδή πριν από την χάρη!

Ο άνθρωπος που δεν τον έχει συναντήσει η χάρη του Χριστού είναι νεκρός! Υπογράφουμε, λοιπόν, την χάρη του η οποία διατίθεται προς τον άνθρωπο από την γέννησή μας έως συντελείας, όπως εκείνος μας υποσχέθηκε. Καλούμαστε να εκπληρώσουμε την Ζώσα ζωή που είναι ζωή με την χάρη -ζωή με πληρότητα, χαρά, ανθοφορία. Το λουλούδι μας να χαρίσει το άρωμα του, να ευεργετήσει τον κόσμο!

Επ’ ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε τι είναι ο περίφημος «σταυρός» που καλούμαστε να σηκώσουμε. Όταν ο Χριστός λέει να σηκώσουμε τον σταυρό μας για να τον ακολουθήσουμε, εννοεί να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, την ευθύνη του εαυτού μας, την ευθύνη της Χριστότητας!

Τίποτα λιγότερο από την Χριστότητά σου δεν είναι η ευθύνη σου! Αυτή η ευθύνη είναι ο σταυρός, το άνοιγμά σου προς τις τέσσερις κατευθύνσεις! Και όχι το να πονάς ή να βασανίζεσαι, και μάλιστα να το επιδιώκεις και να σου αρέσει κιόλας, όπως ισχυρίζονται νοσηρά ορισμένοι θρησκευτικοί κύκλοι. Μεγάλη πλάνη!

Ο Χριστός εξάλλου δεν ήρθε για να βασανιστεί. Ήρθε συνειδητά ως εκπλήρωση της θείας Θέλησης για να εξαγοράσει το αρχαίο χρεόγραφο. Ανόρθωσε τον άνθρωπο από την Πτώση του και άνοιξε τον δρόμο της ευτυχίας του, της αυτοπραγμάτωσής του, της Ζώσας ζωής, της αναστάσιμης του προοπτικής!

Μας κάλεσε να ακολουθήσουμε την αναστάσιμη δυνατότητά μας ανακτώντας την Χριστότητα! Να βαδίσουμε στην μετά Χριστόν εποχή ζώντας τον μετά Χριστόν εαυτό μας! Ο κόσμος αλλά και ο εαυτός μας διαπερνιέται από μια χρυσή γραμμή οριοθετημένη από τον Χριστό: είναι η πριν και η μετά Χριστόν ζωή! Η ζωή δηλαδή πριν την συνάντηση μας με την χάρη και η ζωή μετά την χάρη -η οποία είναι πάντοτε χαρά!

Γι’ αυτό η απάντηση στην ματαιότητα του Εκκλησιαστή («Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης») -ο οποίος είναι ο παλαιοδιαθηκικός άνθρωπος που δεν γνωρίζει ακόμα την Χριστική χάρη- είναι το «Χαίρετε» του Χριστού. Έχετε χαρά!

Έρχεται, ο Χριστός και ανοίγει την χαρά για τον άνθρωπο! Μια χαρά που δεν έχει αντίθετο. Δεν είναι η χαρά απλώς που συνδέεται με την ικανοποίηση των αισθήσεων -που και αυτή μια χαρά χαρά είναι! Μόνο που είναι συνδεδεμένη με την ματαίωση της στο επόμενο βήμα, την απογοήτευση και τον πόνο. Ο Χριστός μάς χαρίζει την χαρά που πηγάζει από την ρίζα του Δέντρου της Ζωής μας, από την θεϊκότητα μας! Χαρά είναι η αδιασάλευτη βεβαιότητα της συνέχειας ενός κόσμου που δεν διαιρέθηκε ποτέ! Αυτό ακριβώς είναι η Χριστική όραση! Να βλέπεις ένα κόσμο που δεν έχει διαιρεθεί!

Ενώ η πτωτική οπτική, αυτό που ο Εωσφόρος μετά μανίας θέλει να δούμε, είναι ένας κόσμος διασπασμένος, χωρισμένος, ασύνδετος, στον οποίο κάπου «μεταφυσικά» βρίσκεται «κάτι» που όμως δεν μας αφορά, δεν αφορά την καθημερινότητα μας που είναι σφραγισμένη από την εντροπία και την θνητότητα.

Ο Εωσφόρος αυτό θέλει να μας αναγκάσει να δούμε: δύο κόσμους! Αυτόν εδώ τον «φυσικό» κόσμο απέναντι από τον «μεταφυσικό»! Ο κόσμος όμως είναι ένας! Και είναι ο κόσμος του Θεού!

Δεν υπάρχει φυσικός και μεταφυσικός κόσμος! Ο κόσμος είναι ένας όταν εμείς είμαστε ενιαίοι, όταν η δική μας συνείδηση είναι ενοποιητική! Όταν εμείς είμαστε ένα και όχι Λεγεών, τότε ο κόσμος είναι ένας! Και δεν υπάρχει τρόπος να δούμε τον κόσμο ενοποιημένο, ούτε τον εαυτό μας, χωρίς την Χριστική χάρη.

Η Χριστική χάρη είναι ακριβώς αυτή η ευλογία, ο μαγνήτης που ενώνει μια θρυμματισμένη ζωή σε ένα δυναμικό αιώνιο πυρήνα! Η χάρις είναι η θεϊκή δύναμη που ανακαινίζει τον άνθρωπο! «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» Ο Χριστός είναι πνευματική Παρουσία η οποία τον ζωοποιεί, τον ανακαινίζει, τον αναπλάθει. «Ήλθε τον Αδάμ αναπλάσασθαι»…

Λέει, ο ευαγγελικός λόγος πως «εκ σκότους φως έλαμψε!» Έρχεται ο Νοητός Ήλιος και φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» ανοίγοντας την προοπτική της Ζώσας ζωής του! Καθιστά έτσι κάθε άνθρωπο ετερόφωτο ήλιο ο οποίος μπαίνει στην τροχιά του παίζοντας τον ρόλο που ο Θεός θέλει μέσα στο Σύμπαν του.

Σ’ αυτό το θεϊκό Σύμπαν δεν υπάρχει μικρό και μεγάλο, ούτε πριν και μετά. Μόνο η αιώνια στιγμή του θεϊκού γίγνεσθαι, της θεϊκής ευδαιμονίας, της θεϊκής αέναης Δημιουργίας η οποία είναι ασύλληπτη για τον ανθρώπινο νου.

Να αποβάλουμε, κάθε ίχνος μέσα μας αντίληψης πως εδώ στην Γη ήρθαμε για να ταλαιπωρηθούμε, να πονέσουμε κ.λπ. Αντιθέτως ήρθαμε να βάλουμε τέλος σ’ αυτή την τραγική πτώση της απώλειας της Χριστικής όρασης. Ήρθαμε για να αποκαταστήσουμε τον κόσμο κοιτάζοντας τον μέσα από την Χριστική όραση. Ποιον κόσμο; Τον κόσμο μας!

«Μα δεν υπάρχει πόνος εδώ;» Το τοπίο, όπως πολλές φορές έχουμε πει, είναι διαφορετικό με Θεό και διαφορετικό χωρίς Θεό! Χωρίς Θεό είναι αδιέξοδο. Σαν να λέμε πως θα έχουμε φως χωρίς ηλεκτρική σύνδεση. Η μπαταρία του νου γρήγορα εξαντλείται -η τεχνητή τροφοδότηση που για λίγο δημιουργεί. Με τον χρόνο όμως εξαντλείται. Αν ο νους δεν συνδεθεί με την παροχή του φωτός δεν έχει φως. Και σβήνει.

Ο Θεός, δεν είναι ένα μεταφυσικό πρόσωπο το οποίο από κάπου μακριά μας κοιτάζει και μας κρίνει χωρίς να επεμβαίνει στα βάσανα μας! Ο Θεός είναι η ίδια η Ζωή! Αυτό που μας συμβαίνει αυτή την στιγμή καθώς ζούμε και αναπνέουμε, είναι εκχώρηση ζωής.

Είμαστε εν δυνάμει σε Ζώσα Ζωή την οποία καλούμαστε να υπογράψουμε και να ζήσουμε στο βάθος εκείνο που ο Θεός έχει φυτέψει εντός μας. Αυτό το βάθος καλούμαστε να ανακαλύψουμε, να το βιώσουμε, να το υπογράψουμε και να το διαδηλώσουμε στους κόσμους του Παντός! Να διαδηλώσουμε δηλαδή την αίσθηση και την βίωση της Ζώσας Ζωής. Αυτή είναι η χάρις του Θεού.

Την χάρη του Θεού την ζούμε όχι μόνον αναπνέοντας, αλλά μπορούμε να την ζήσουμε με χιλιάδες τρόπους μέσα στην καθημερινότητα μας. Μπορούμε κάθε στιγμή να την έλξουμε εάν καταφέρουμε να σωπάσει λίγο ο νους, χωρίς όμως να τον πιέσουμε γι’ αυτό. Ο τρόπος που μας προτείνει ο Ραφαήλ δεν είναι τρόπος προσπάθειας. Αντιθέτως, είναι τρόπος αφαίρεσης του άσκοπου, του περιττού, του άτακτου, του χωρίς νόημα, με φυσικό τρόπο.

Η μέρα μας να έχει ομορφιά, κάλλος πνευματικό, αξία, περιεχόμενο! Να μπορούμε να πούμε πως πέρασε μια μέρα και κάτι κάναμε, σε κάτι συνεισφέραμε στην ομορφιά της ζωής. Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα! Ο νους πάντοτε πηγαίνει στα πολύ μεγάλα για να μπορεί στην συνέχεια να τα αναιρέσει! Το εγώ έχει μεγαλομανία, μεγαλοπιάνεται. Αν δεν μπορεί να κάνει το άπαν δεν καταδέχεται να κάνει κάτι λιγότερο. Εντούτοις «Το τίποτα είναι πιο λίγο», όπως έλεγε ο Ηλίας μου!

Μην αφήνουμε την ημέρα μας, τον χρόνο, τις στιγμές, αυτή την πολύτιμη ζωή που μας έχει δώσει ο Θεός χωρίς να κάνουμε κάτι όμορφο. Και αν δεν το κάνουμε για τον εαυτό μας, ας το κάνουμε για κάποιον άλλο. Εμείς οι ίδιοι να δημιουργούμε την ποιότητα της ζωής μας και να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να ασχημίζει την ψυχή μας, τον χρόνο μας, την ύπαρξη μας, το δώρο της ζωής που μας έδωσε ο Θεός.

Ο άνθρωπος που θέλει να είναι χρήσιμος στον κόσμο και στον εαυτό του θα βρει άπειρους τρόπους. Και τίποτα όμως να μην κάνουμε, μόνον η καρδιά μας να χωράει τον άνθρωπο στον πόνο του, στο παράλογο του, στο άδικο που πράττει, στην τρέλα, στην κακία του -την καλύτερη ως την χειρότερη του εκδοχή- θεραπεύουμε τον κόσμο.

Μπορούμε να καταλάβουμε πως εμείς είμαστε ο άνθρωπος σε όλα αυτά τα πρόσωπα; Αυτά τα πρόσωπα ο Χριστός τα αγάπησε, τα σήκωσε, τα πήρε μέσα του, τα λύτρωσε. Εσχατολογικά τον λύτρωσε αυτόν τον κόσμο! Εμείς ζούμε ετεροχρονισμένα! Και το μόνο που μπορεί να αναιρέσει αυτή την απόσταση είναι η δική μας υπογραφή. Το βάθος της υπογραφής της ψυχής! Να υπογράψουμε την σωτηρία του κόσμου, την λύτρωση του κόσμου, τον φωτισμό του κόσμου!

Να μη ζητάμε για κανένα πλάσμα εκδίκηση ή τιμωρία, αλλά τον φωτισμό και την λύτρωση του! Με την ζωή μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, τις πράξεις μας, να συμμετέχουμε στην λύτρωση του κόσμου που είναι η λύτρωση του εαυτού μας, του δικού μας κόσμου!

Εν Χριστώ ζωή είναι το ζων βίωμα της παρουσίας του Χριστού. Η φώτιση στο ένα της μέρος είναι γνώση -με όποιον τρόπο μας είναι προσιτή- της θείας αλήθειας, ενώ στο άλλο είναι βίωση της επίσκεψης του ίδιου του Θεού -ο «υποστατικός» φωτισμός όπως λαμπρά τον αποκαλεί η Ορθόδοξη θεολογία! Επισκέπτεται τον άνθρωπο ο ίδιος ο Θεός!

Φωτισμός, και Ζώσα Ζωή είναι Έλλαμψη του νου, μία κατάσταση κατά την οποία γνωρίζεις χωρίς να γνωρίζεις. Όλα μπαίνουν στην θέση τους. Δεν πρόκειται για γνωστική τακτοποίηση του νου -που και αυτή μπορεί να γίνει ως αρμολόγηση της καλύτερης εκδοχής των διανοημάτων του ανθρώπου. Είναι η Λάμψη του Ραφαήλ στον νου, του Θεού του αποκαλυπτόμενου στον νου! Εμπειρία της επίσκεψης του Θεού!

Οι πατέρες, παράλληλα, μέσα στους αιώνες διαμόρφωσαν ένα νηπτικό σύστημα για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρεθεί στην καρδιά του -να οδηγηθεί στο καλό, στο να είναι αληθινός. Γιατί ο Θεός είναι το καλόν! Αυτό δεν μπορεί κανείς και τίποτα να το αναιρέσει.

Εν Χριστώ ζωή σημαίνει ανόρθωση με θαυμαστό τρόπο! Διαφορετικά ο άνθρωπος υφίσταται τους νόμους της φύσης και τις συνέπειες των πράξεων του! Ο Θεός ως το καλόν μάς συνδέει επίσης με το ευαγγελικό λόγο που μιλάει για το κύρος της θείας Λειτουργίας!

Λέει ο Απόστολος Παύλος για τον Χριστό: «Τέτοιος αρχιερέας μας έπρεπε!» Ο Χριστός! Τώρα και πάντα! «Όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από τους αμαρτωλούς και γενόμενος υψηλότερος των ουρανών… Ο τέλειος Υιός! Ως αρχιερέας ο Χριστός προσέφερε μια για πάντα τον εαυτό του θυσία υπέρ του κόσμου! Και κάθισε στα δεξιά του Θρόνου της Μεγαλοσύνης στους ουρανούς στα Άγια των Αγίων…»

Αυτός, ο αρχιερέας μας χρειαζόταν για να μας δείξει το καλόν! Το απόλυτα καλόν, την απόλυτη καλοσύνη που ο ίδιος ήταν, την απόλυτη ανεξικακία καθώς στον σταυρό συγχωρούσε τους σταυρωτές του… «Πατέρα, συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι κάνουν!» Αυτό να το θυμόμαστε τις στιγμές που πονάμε, τις στιγμές που μας αδικούν, που μας πλήττουν, που μας πολεμούν.

Δεν είναι ο άνθρωπος εκείνο που μας πολεμά. Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει. Είναι μια συνείδηση εγκλωβισμένη μέσα στην διττότητα, ενώ ο κόσμος είναι ένας! Όσο βλέπουμε τον κόσμο χωρισμένο, μέσα σ’ αυτή την σχισμή θα παρεμβαίνει το αρνητικό εγρηγορός του πόνου, της πλάνης, της αντιπαλότητας, το «κακό»!

Οι «δυο» κόσμοι κάποτε θα επανενωθούν στην συλλογική συνείδηση. Τότε θα πάρει τέλος το δράμα που ζούμε εδώ όσο δεν έχουμε την Χριστική οπτική. Όταν δεχτούμε να παραδώσουμε τον εαυτό μας ώστε ο Χριστός να κοιτάξει μέσα από τα μάτια μας τον κόσμο!

Αν δεν επιτρέψουμε στον Χριστό να κοιτάξει μέσα από μας τον κόσμο και να τον αθωώσει, αυτό που θα βλέπουμε θα είναι πάντοτε διττό: χαρά-λύπη, καλό-κακό, δίκαιο-άδικο. Την όραση αυτή μέσα από την οποία ο κόσμος είναι ένας, αθώος, ευλογημένος, μόνον ο Χριστός μπορεί να μας την δώσει. Και θα μας την δώσει όταν του επιτρέψουμε να λειτουργήσει μέσα μας! Όταν επιτρέψουμε στην χάρη να μας διαπεράσει και να μας ανακαινίσει.

Ο Χριστός τότε αναπλάθει τον κόσμο! Αναπλάθει τον Αδάμ! Και ο Αδάμ γίνεται Αδάμας! Ο ιερέας κατά την θεία Λειτουργία δρα ως Χριστός, ως ο Μέγας Αρχιερέας. Γι’ αυτό και οφείλουμε σεβασμό στους ιερείς. Ο Χριστός δίνει την χάρη στον λειτουργό -ο ιερέας προσεύχεται, ο Χριστός χαρίζει- σφραγίζοντας το ιερό δρώμενο με την μετάλλαξη του άρτου και του οίνου στο Σώμα και το Αίμα του.

Συντελείται κάτι ύψιστο. Εμείς προσφέρουμε τα δικά του από τα δικά του: το κρασί και το ψωμί. Δυο αρχετυπικά δώρα που ήδη από τα αρχαία μυστήρια λειτουργούνται υπέρ του ανθρώπου.

Βλέπουμε τα Διονυσιακά μυστήρια του οίνου και τα Ελευσίνια του άρτου να ενώνονται ως Τίμια Δώρα στην θεία Λειτουργία της μέθεξης με το μυστήριο του Ζώντος Θεού, του Χριστού.

Στη προσκομιδή των Τιμίων Δώρων συντελείται η θεϊκή αλλοίωση τους, η μετατροπή τους δηλαδή σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Μέθεξη με την θεϊκή ουσία του Λόγου, μέθεξη στην θεία του Αγάπη και Σοφία, στον Άρτο -το άρτιον, και τον Οίνο -το πυρ. Ύψιστο μυστήριο!

Αυτό που συντελείται σε κάθε θεία Λειτουργία είναι συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό. Ο άνθρωπος γίνεται Θεός! Αυτό σημαίνει μέθεξη στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού. Λαμβάνει την θεία χάρη.

Γι’ αυτό εξ άλλου ο Ραφαήλ μας προτρέπει να κοινωνούμε τακτικά. Με αυτή την επίγνωση και συναίσθηση. Να μη μένουμε στον τύπο αλλά με σεβασμό στην ψυχή μας να προσερχόμαστε στο μυστήριο της θείας Κοινωνίας, στον ναό του εαυτού μας που είναι ο Χριστός!

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι σε κάθε θεία Λειτουργία τελείται το δικό μας Πάσχα! Εις μνημόσυνον αιώνιον! Ζούμε όλη την διαδρομή της θέωσης, μέσα από την θεία μετατροπή. Η Πτώση σταματά! Καταργείται! Δεν υπάρχουν δυο κόσμοι πλέον αλλά ένας! Ο Χριστός θριαμβεύει! Ο Χριστός είναι ο νικητής! Ο Χριστός σε αναλαμβάνει. Εσύ παραδίδεσαι! Δέχεσαι μέσα στο μυστήριό του να σε αναπλάσει. Εκείνος σου μεταγγίζει την ζωοδόχο χάρη, την ζωοποιό δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μέσα στο μυστήριο της θείας Κοινωνίας λειτουργείται η χάρις του Χριστού!

Είναι σημαντικό επίσης να δούμε την θεία Λειτουργία στην αρχαία της ρίζα ως ιερό αρχέτυπο ενός θείου δράματος. Ήδη η λέξη «Λειτουργία» παραπέμπει στην δημόσια λατρεία κατά τους αρχαίους χρόνους. Εδώ συμμετέχει ο λαός του Θεού. Στην αρχαία Εκκλησία εξάλλου ολόκληρο το εκκλησίασμα έψαλλε.

Η θεία Λειτουργία είναι ένα ιερό δραματικό ποίημα κατά τον τύπο της αρχαίας τραγωδίας. Κρατά ακέραιο το βάθος και το επίκεντρο της αρχαιοελληνικής τραγωδίας: την κορύφωση και την λύση μιας μεγάλης αρχετυπικής ιστορίας. Αυτή η λύση στο ιερό θέατρο του αρχετυπικού δράματος της θείας Λειτουργίας όπως κορυφώνεται με την χάρη της μέθεξης με τον Θεό, είναι η επανένωση του ανθρώπου με τον Θεό! Η κάθαρση της τραγωδίας!

«…Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» όπως λέει ο Αριστοτέλης στον περίφημο ορισμό του της τραγωδίας. «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Αφηγείται δηλαδή μια ιστορία όχι περιπτωσιολογική αλλά αρχετυπική, μια μεγάλη ιστορία στην οποία επέρχεται κάθαρση. Αυτό που μας αφηγείται η θεία Λειτουργία ως ιερό δράμα, είναι η αποστασία από τον Θεό. Και μας δείχνει την διαδρομή προς την μέθεξη, την Κοινωνία με τον Χριστό.

Μέσα από την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του επανασυνδέεται ο άνθρωπος με την Χριστότητα εντός, τον Ζώντα Θεό! Όταν κοινωνούμε, στην πραγματικότητα μετέχουμε στο μυστήριο το οποίο μας επανασυνδέει με τον Θεό! Είναι μυστήριο που δεν μπαίνει σε λόγια, αλλά λειτουργείται μέσα μας...

Η αρχετυπική, ιστορία είναι «σπουδαία» αλλά και «τελεία», ολοκληρωμένη, με αρχή μέση και τέλος. Έχει επίσης ρυθμό και αρμονία, «ηδυσμένω λόγω».

Σ’ αυτό το αρχετυπικό θέατρο ο ιερός θίασος είναι το εκκλησίασμα -ιερέας, διάκονος, λαός, ως ισότιμοι λειτουργοί. Συμμετέχουν όμως σ’ αυτόν και αόρατα πρόσωπα! Ένθα εστήκασι μυριάδες αγγέλων, αρχαγγέλων, τα χερουβείμ και τα σεραφείμ, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά…

Η ιερή συνέχεια του αρχαίου θεάτρου ως κορύφωση του στην θεία Λειτουργία φαίνεται και στην ύπαρξη του ναού καθαυτού. Το αρχαίο θέατρο συνδέεται άμεσα με την ιερή λατρεία του Διόνυσου-Χριστού.

Βλέπουμε το ιερό του στο ομώνυμο θέατρο κάτω από την Ακρόπολη. Η σκηνή αντιστοιχεί με το ιερό της εκκλησίας. Πολλοί εξάλλου χριστιανικοί ναοί είναι κτισμένοι πάνω σε αρχαίους ναούς σε όλο τον ελλαδικό χώρο, πολλές φορές δε με τα αρχαία υλικά! Είναι γνωστό πως οι τόποι όπου χτίζονταν οι αρχαίοι ναοί ήταν σε γενικότερη συνάρτηση με το ενεργειακό, ψυχικό και πνευματικό περιβάλλον.

Την πνευματική συνέχεια της Ελληνικής γραμμής την βλέπουμε όμως και μέσα από τον λόγο -την δομή και την δύναμη των λέξεων της θείας Λειτουργίας. Ο λόγος, ο έμμελος λόγος μέσα από την ελληνική γλώσσα είναι ποίηση! Η θεία Λειτουργία είναι ένα ποίημα με πλούσιους ρυθμούς, το οποίο εμπεριέχει όλα τα είδη μέτρων της ποιητικής μας παράδοσης. Βλέπουμε μέτρα ιαμβικά, τροχαϊκά, αναπαιστικά, μεσοτονικά, δακτυλικά, καθώς και στίχους με διαφορετικά μέτρα. Αλλά και στίχους σύνθετους με πολλούς στίχους του ιδίου μέτρου.

Η μετρική ποικιλία του λόγου της θείας Λειτουργίας έχει χαρακτηριστεί ως «Πινδαρική». Ο λόγος αυτός έχει σπάνια μουσικότητα. Στην πραγματικότητα είναι μουσική. Ο λειτουργικός λόγος των εκκλησιαστικών κειμένων έχει διαμορφώσει ένα γλωσσικό ιδίωμα το οποίο ταυτίζεται με το περιεχόμενο του. Προέρχεται από την αττική, κοινή γλώσσα, εάν λάβουμε υπ’ όψη ότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε το 357μ.Χ στην Αντιόχεια. Η Λειτουργία που αργότερα πήρε το όνομα του, χρησιμοποιούνταν ήδη σε κάποια της μορφή στην Εκκλησία της Αντιόχειας από παλαιότερα.

Ο λόγος της θείας Λειτουργίας ακολουθεί το περίτεχνο γλωσσικό ιδίωμα της εκκλησιαστικής παράδοσης με τον ίδιο τρόπο που ο αττικός ποιητής ακολουθεί το τραγικό ιδίωμα για να εκφράσει τον τραγικό λόγο. Υπό αυτή την έννοια είναι αναντικατάστατος! Γι’ αυτό και είναι άτοπο να γίνεται η θεία Λειτουργία στην εκάστοτε καθομιλουμένη γλώσσα.

Η γιαγιά μου, καίτοι αγράμματη, γνώριζε απ’ έξω την θεία Λειτουργία την οποία όχι απλώς κατανοούσε αλλά την ζούσε μέσα από την καρδιά της. Η λειτουργική γλώσσα της Εκκλησίας είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ψυχή μας! Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να παρέμβουμε στον ιερό της λόγο, αφού μπορούμε κάλλιστα να προσθέσουμε μια μετάφραση παράλληλη με το αυθεντικό κείμενο προκειμένου να τον κατανοήσουμε γλωσσολογικά.

Η δύναμη, η μουσικότητα, το πολύτιμο ψυχικό και πνευματικό φορτίο της ιερής διαχρονικής παράδοσης του Ελληνικού φωτός μέσα από την αρχαία αυτή γλώσσα, είναι αναντικατάστατα.

Ο λαός, αιώνες τώρα «καταλαβαίνει» την θεία Λειτουργία με την ψυχή του, ακόμα και αν δεν γνωρίζει επιμέρους λέξεις. Και μόνη η γλώσσα -η μουσικότητα και ο ρυθμός της- έχει ενσωματώσει το πνευματικό Ταξίδι της ελληνικής σκέψης, του όλου πνευματικού πολιτισμού που η γλώσσα αποτυπώνει. Είναι τεράστιος πλούτος, μια πνευματική κιβωτός.

Ό,τι καθαρότερο εκφράστηκε στην Γη εξάλλου είχε όχημα την Ελληνική γλώσσα. Γι’ αυτό ο Έλληνας είναι άρρηκτα συνδε-δεμένος με την πνευματική παράδοση του λόγου του, και με το ιερό της περιεχόμενο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα ίδια τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα! Δεν θα μπορούσε ο Χριστικός λόγος να βρει εκφορά σε άλλη γλώσσα από την ελληνική.

Οι Έλληνες ως τύπος συνείδησης προέρχονται από την καρδιά του Λόγου, από την καρδιά του Χριστού, γι’ αυτό και ήταν οι μόνοι που εξέφρασαν καθαρές ιδέες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Ο Έλληνας όταν είναι Έλληνας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Χριστική συνείδηση του Λόγου. Ο άνθρωπος στην Χριστότητα του. Ο πλήρης άνθρωπος. Ο Αδάμας! Το διαμάντι που ο Χριστός επιστρέφει στην Δημιουργία μετά την Πτώση.

Όταν μιλάμε για την θεία Λειτουργία, να συναισθανόμαστε ότι μιλάμε για την ένταξη του εαυτού μας σε ένα μυστήριο το οποίο δεν διαρκεί μόνον όσο είμαστε μέσα στην Εκκλησία, ούτε εξαντλείται στην πράξη της θείας Κοινωνίας.

Το Μυστήριο αυτό είναι ο εξαγιασμός της ύπαρξης μας, ο οποίος επεκτείνεται σε όλη μας την ζωή και σε όλο τον χρόνο της ζωής μας. Καθιστά την ίδια μας την ζωή μια θεία Λειτουργία! Η ίδια μας η ζωή εντάσσεται στην θεία Λειτουργία του Εαυτού, ώστε κάθε στιγμή, κάθε μας εκδήλωση, κάθε εκφορά του νου, της καρδιάς, των αισθήσεων, να έχουν την ευλογία και το κάλλος, το πνευματικό βάθος της θείας Λειτουργίας: της μέθεξης μας δηλαδή με την Χριστότητα.

Το μυστήριο αυτό είναι ευχαριστιακό! Δεν είναι τυχαίο που το μυστήριο της θείας Κοινωνίας είναι συνώνυμο με την θεία Ευχαριστία. Το ιερό δράμα τελείται ευχαριστιακά, δοξαστικά προς το υπέρτατο ΟΝ.

Η Λογική λατρεία, η Αγία αναφορά, η αναίμακτη θυσία, εκπληρώνεται στην Μετάληψη, την μέθεξη με τον Χριστό. Οι ζωτικές «ύλες» του Οίνου και του Άρτου μετουσιώνονται, ανασταίνοντας εντός μας το πνευματικό Αίμα και Σώμα του Ανθρώπου- Χριστού.

Η ευχαριστιακή πράξη της θείας Λειτουργίας είναι το κορυφαίο γεγονός της Ζωής μας! Ένα Ευχαριστώ! Μόνον αυτό! Ένα ευχαριστώ που μας αποκαθιστά ως Υιούς προς τον Πατέρα!

Αυτό το ευχαριστώ είναι όλα τα λεφτά! Ένα ευχαριστώ για το ότι εκ του μη όντος ζούμε στο ον! Ένα ευχαριστώ για το ότι ήρθαμε σε ύπαρξη με σκοπό να τιμήσουμε την ζωή μας στην θεία της Λειτουργία -μια λειτουργία εκτός των τειχών της ύλης. Ζώντας δηλαδή ζωή αιώνια, σε όλο της το βάθος και την ευλογία.

Αυτή είναι η θεία Ευχαριστία και θεία Λειτουργία του εαυτού μας, η οποία μας καθιστά ιερείς της ύπαρξης μας! Και ως ιερείς του εαυτού μας πλέον ζούμε την κάθε μας στιγμή, κάθε πράξη της ζωής μας στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
*

Δεν υπάρχουν σχόλια: