Γενηθήτω Φως!

Κάτι που είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε είναι πως η ζωή μας, αφ’ ης στιγμής πλησιάσαμε τον Ραφαήλ, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, έχει μπει μέσα σε άλλη πνευματική τροχιά. Μας ακολουθεί κάτι, μια ευλογία, μια προστασία, που για να φύγει πρέπει να υπογράψουμε πως δεν την θέλουμε! Απλώς μας ακολουθεί! Μην υποτιμάμε την παρουσία του θεϊκού παράγοντα στην ζωή μας! 

Μέσα στον κύκλο αυτό ακούγεται η αλήθεια αλλά κυρίως ταξιδεύει μια ευλογία προς εμάς και προς όλες τις ψυχές που είναι ανοιχτές πάνω στην Γη. Όπως το ζητούμενο της θείας Λειτουργίας δεν είναι μόνο η συμμετοχή στο δρώμενο εντός της Εκκλησίας, το οποίο κορυφώνεται με την θεία Κοινωνία, αλλά η μέθεξη, η συνάντηση του ανθρώπου με τον Θεό που τον επανεντάσσει στην θεία Λειτουργία του εαυτού του ως θεϊκού όντος, το ίδιο συμβαίνει και με τον κύκλο ευλογίας που μας ανοίγει εδώ ο Ραφαήλ.

Μέσα σ’ αυτό που ανοίγεται και ευλογείται, να ξέρουμε ότι μπορούμε να εισερχόμαστε και να μένουμε εκεί ενεργειακά, πνευματικά διαρκώς. Να είμαστε μέσα σ’ αυτό το ενεργειακό, πνευματικό δώρο δυνάμεων. Είναι ένα πολύ ισχυρό εγρηγορός μέσα στο οποίο μπορούμε να εισερχόμαστε κάθε στιγμή. Είναι μια ευλογία ανοιχτή!

Καθώς ο χρόνος, εξάλλου, είναι μέγεθος μη γραμμικό, στην ευλογία του παρόντος είναι όλο το παρελθόν και το μέλλον. Οποιαδήποτε στιγμή που η συνείδησή μας συνηχεί με την ποιότητα του Ραφαήλ,  συνυπάρχουμε εντός της ροής και της ευλογίας που συμβαίνει εδώ. Μπορεί να ενταχθεί δηλαδή όλη μας η ζωή μέσα στον κύκλο της προστασίας και της ευλογίας του Ραφαήλ.

Την παραμονή του καινούργιου χρόνου μάς ζητήθηκε να παραδώσουμε τον γάιδαρο της προσωπικότητάς μας -ο οποίος όπως γνωρίζουμε είναι εξυπηρετικός αλλά και προβληματικός καθώς έχει πάρει  πολύ αέρα!-  στον άγγελο μας για 29 ημέρες. «Στην συνέχεια θα σας τον παραδώσει ως Πήγασο!»

 Οι 29 ημέρες ολοκληρώθηκαν στις 29 Ιανουαρίου! Όσοι παρέδωσαν τον γάιδαρό τους τούς επιστρέφεται τώρα ως Πήγασος: αναβαθμισμένος, ωραίος, φτερωτός και επικίνδυνος! Δεν είναι τυχαίο που μας συνέστησε επί εννέα μήνες να μην τον ιππεύσουμε παρ’ όλες τις μεγάλες του ταχύτητες και δυνατότητες! «Να μπείτε στην πειθαρχία του να μην τον χρησιμοποιήσετε επί εννέα μήνες! Μην γοητευθείτε από τις χάρες του, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρήσετε ότι εξαντλήθηκε το ζητούμενο -μια που έχει τόσες δυνατότητες: ταχύτητα και φτερά!»

Μας συνέστησε να μην χρησιμοποιήσουμε τον Πήγασο επί εννέα μήνες ώστε να επιτρέψουμε στον Θεό να κάνει μέσα μας την αφομοίωσή του με την ψυχή, καθοδηγώντας μας εκείνος για την στιγμή που αυτό θα γίνει αντιληπτό και ενεργό μέσα μας.

Έτσι, λοιπόν, η δύναμη που λέγεται Πήγασος αφομοιώνεται με την ψυχή! Αυτό συντελείται με μεγάλη απλότητα, είναι ένα φυσικό γεγονός, δεν έχει να κάνει καθόλου με τον νου. Σηματοδοτεί μια νέα διαδρομή υψηλής πνευματικότητας, συνειδητής ένταξης στην θεϊκή ροή, χωρίς την βαρυτικότητα του νου.

Αυτή η κίνηση του να παραδώσεις τον γάιδαρο της προσωπικότητας σου στον άγγελο σου, μπορεί να γίνει όποτε εσείς το αποφασίσετε. Απλώς με τον καινούργιο χρόνο ο Ραφαήλ έδωσε την ευλογία. Η ευλογία υπάρχει! Ας το κάνουμε! Και τότε θα γίνει αυτό που ο Θεός θέλει για τον καθέναν.

*

Το Ευαγγέλιο μιλάει για την ζωή του Φωτός και την σκιά του θανάτου. Μας φέρνει ξανά μπροστά σ’ αυτά τα τρομερά και αντιφατικά μεγέθη, την ζωή και τον θάνατο!

Η ζωή του Φωτός συμπυκνώνεται σε μια λέξη: ΧΡΙΣΤΟΣ! Εκείνος είναι το Φως! «Εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων». Ενσαρκωμένος στην Γη ο Χριστός είναι η δεύτερη ευκαιρία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο μετά την πτώση του που εισήγαγε στην ζωή του την σκιά του θανάτου.

Και ενώ μέχρι τότε ζούσε την ζωή του Φωτός, με το αρχέγονο εκείνο παράπτωμα αποχωρίστηκε από τον πνευματικό Ήλιο. Και μέσα σ’ αυτόν τον αποχωρισμό, γλίστρησε ο θάνατος! Εισήχθη στο Σώμα του ανθρώπου ο θάνατος! Ο νους σκοτίστηκε! Ο άνθρωπος ζούσε πλέον εν σκιά θανάτου. Έως της ελεύσεως του Χριστού!

Εκείνος νικά τον θάνατο! Νικά τον Άδη, σπάει τις Πύλες του Άδη! Και ανοίγει θριαμβευτικά την αναστάσιμη προοπτική του ανθρώπου: την αποκατάστασή του. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται!»

Είναι εντυπωσιακό το πώς αναφέρεται η Ορθόδοξη θεολογία για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Αδάμ, στο τι έχασε και τι επανευρίσκει με την έλευση του Χριστού. Τα σώματα, λέει, των πτωτοπλάστων ήταν άφθαρτα και οι ψυχές αθάνατες! Αναφέρει ως «αφθαρσία» αυτό που ο Ραφαήλ ονομάζει αειζωία και ξαφνιάζει πολλούς με το περιεχόμενό της.

Υπάρχει, λοιπόν, στην Ορθόδοξη θεολογία η αφθαρσία των σωμάτων την οποία χάσαμε λόγω της έκπτωσης των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και της είσδυσης του θανάτου -σωματικού και πνευματικού- στο ανθρώπινο γένος. Στην αφθαρσία των σωμάτων και την αθανασία της ψυχής επανέρχεται ο άνθρωπος που Χριστοποιείται καθώς έρχεται σε μέθεξη με τον Χριστό! Αναιρεί έτσι τον θάνατο!

Μόνον ο Χριστός μπορεί να αναιρέσει τον θάνατο, και υλικά και πνευματικά! Μετά από 2.000 χρόνια, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταθμό στην πνευματική ιστορία του κόσμου με την παρουσία του Ραφαήλ στην Γη που φέρνει αυτή ακριβώς την εκπλήρωση: την δυνατότητα, το δώρο της Αειζωίας. Να νικηθεί ο θάνατος! Τα σώματα να ανακτήσουν -ανυψώνοντας την δόνηση τους- την αφθαρσία που είχαν πριν γλιστρήσει ο θάνατος μέσα στον παράδεισο.

Στην Γένεση όπου ο Μωυσής αφηγείται την δημιουργία του κόσμου, αναγράφεται πως στην αρχή υπήρχε το σκοτάδι. Μέσα στο σκοτάδι έλαμψε το φως! «Ο Θεός ο ειπών εκ σκότους το φως λάμψαι» όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Το φως αυτό είναι ο Χριστός!

Όταν ο Θεός δημιουργεί τον Ουρανό και την Γη «Σκότος εφέρετο επί της αβύσσου». Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι ακούγεται ο συγκλονιστικός λόγος του Θεού: «Γενηθήτω φως!» Και εγένετο φως διαχωρίζοντας ο Θεός το φως από το σκοτάδι! «Και διεχώρισεν ο Θεός αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους». Τότε εμφανίζεται το θαύμα της ζωής!

Αυτό να το ζήσουμε και στο πνευματικό του ανάλογο. Μέσα στο σκότος της αβύσσου έρχεται αυτή η φωνή που γεννά το φως μέσα μας! Μέσα στο σκοτάδι γεννιέται το φως!

Εμείς ως χριστιανοί που έχουμε λάβει το Ορθόδοξο βάπτισμα, έχουμε ζήσει την απάλειψη του προπατορικού «αμαρτήματος». Στο μυστήριο της βάπτισης κατά την τριπλή κάθοδο στο καθαρτήριο ύδωρ κατέρχεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος η οποία σβήνει την αρχαία πτώση! Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος πλέον από την αρχαία κατάρα του θανάτου! Η τριπλή αυτή κάθοδος στο ύδωρ συμβολίζει την τριήμερο ταφή και ανάσταση του Χριστού!

Νέκρωση εν Χριστώ, νέκρωση του παλαιού ανθρώπου, τέλος στην δίχως χάρη ζωή. Ζωή εν Χριστώ, δηλαδή χάρις! Μόνον η συνάντηση με την χάρη μπορεί να αναστήσει την ζωή μας, να την ανακαινίσει ώστε να μας αποκαλυφθεί σε όλο το θεϊκό της πανόραμα.

Οι λόγοι οι οποίοι λέγονται από τον ιερέα κατά την θεία Λειτουργία είναι συγκλονιστικοί. Είναι τεράστια όσα λέγονται! Είναι πραγματικά ό,τι ιερότερο έχει δοθεί στον άνθρωπο για να τον εισάγει στον κόσμο του Πνεύματος.

Ας κοιτάξουμε με προσοχή τους εξής:

Ευχή τρισαγίου ύμνου

Τρισάγιος ύμνος

Χερουβικός ύμνος

Ευχή Χερουβικού ύμνου

Ευχή της Προσκομιδής

Η αγία Αναφορά   

*

(Από την Λειτουργία των κατηχουμένων)

Ευχή του τρισαγίου ύμνου

Ὁ Θεὸς ὁ ἅγιος, ὁ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος, ὁ τρισαγίῳ φωνῇ ὑπὸ τῶν Σεραφεὶμ ἀνυμνούμενος καὶ ὑπὸ τῶν χερουβεὶμ δοξολογούμενος καὶ ὑπὸ πάσης ἐπουρανίου δυνάμεως προσκυνούμενος· ὁ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι παραγαγὼν τὰ σύμπαντα· ὁ κτίσας τὸν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν καὶ παντί σου χαρίσματι κατακοσμήσας· ὁ διδοὺς αἰτοῦντι σοφίαν καὶ σύνεσιν καὶ μὴ παρορῶν ἁμαρτάνοντα· ὁ καταξιώσας ἡμᾶς τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀναξίους δούλους σου καὶ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ στῆναι κατενώπιον τῆς δόξης τοῦ ἁγίου σου θυσιαστηρίου καὶ τὴν ὀφειλομένην σοι προσκύνησιν καὶ δοξολογίαν προσάγειν· αὐτός, Δέσποτα, πρόσδεξαι καὶ ἐκ στόματος ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν τὸν Τρισάγιον Ὕμνον καὶ ἐπίσκεψαι ἡμᾶς ἐν τῇ χρηστότητί σου· συγχώρησον ἡμῖν πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον· ἁγίασον ἡμῶν τὰς ψυχὰς καὶ τὰ σώματα· καὶ δὸς ἡμῖν ἐν ὁσιότητι λατρεύειν σοι πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν· πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ᾿ αἰῶνός σοι εὐαρεστησάντων.

Ὅτι ἅγιος εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υιώ και τω Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ο Τρισάγιος ύμνος

Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος Ἰσχυρός, ἅγιος Ἀθάνατος· ἐλέησον ἡμᾶς. Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

*

(Από την Λειτουργία των πιστών)

Ὁ Χερουβικὸς ὕμνος

Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες, καὶ τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τὸν τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες, πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Ἀλληλούϊα.

Εὐχὴ Χερουβικοῦ ὕμνου

Οὐδεὶς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης· τὸ γὰρ διακονεῖν σοι μέγα καὶ φοβερὸν καὶ αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις δυνάμεσιν. Ἀλλ᾿ ὅμως, διὰ τὴν ἄφατον καὶ ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ἀτρέπτως καὶ ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος καὶ ἀρχιερεὺς ἡμῶν ἐχρημάτισας καὶ τῆς λειτουργικῆς ταύτης καὶ ἀναιμάκτου θυσίας τὴν ἱερουργίαν παρέδωκας ἡμῖν, ὡς Δεσπότης τῶν ἁπάντων. Σὺ γὰρ μόνος, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, δεσπόζεις τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων, ὁ ἐπὶ θρόνου χερουβικοῦ ἐποχούμενος, ὁ τῶν Σεραφεὶμ Κύριος καὶ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ μόνος ἅγιος καὶ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος. Σὲ τοίνυν δυσωπῶ τὸν μόνον ἀγαθὸν καὶ εὐήκοον· ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀχρεῖον δοῦλόν σου, καὶ καθάρισόν μου τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς· καὶ ἱκάνωσόν με τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, ἐνδεδυμένον τὴν τῆς ἱερατείας χάριν, παραστῆναι τῇ ἁγίᾳ σου ταύτῃ τραπέζῃ καὶ ἱερουργῆσαι τὸ ἅγιον καὶ ἄχραντον σῶμά σου καὶ τὸ τίμιον αἷμα. Σοὶ γὰρ προσέρχομαι κλίνας τὸν ἐμαυτοῦ αὐχένα καὶ δέομαί σου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, μηδὲ ἀποδοκιμάσῃς με ἐκ παίδων σου, ἀλλ᾿ ἀξίωσον προσενεχθῆναί σοι ὑπ᾿ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ ἀναξίου δούλου σου τὰ δῶρα ταῦτα. Σὺ γὰρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

*

Εὐχὴ τῆς προσκομιδῆς

Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ μόνος ἅγιος, ὁ δεχόμενος θυσίαν αἰνέσεως παρὰ τῶν ἐπικαλουμένων σε ἐν ὅλῃ καρδίᾳ, πρόσδεξαι καὶ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν τὴν δέησιν καὶ προσάγαγε τῷ ἁγίῳ σου θυσιαστηρίῳ· καὶ ἱκάνωσον ἡμᾶς προσενεγκεῖν σοι δῶρά τε καὶ θυσίας πνευματικὰς ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων. Καὶ καταξίωσον ἡμᾶς εὑρεῖν χάριν ἐνώπιόν σου, τοῦ γενέσθαι σοι εὐπρόσδεκτον τὴν θυσίαν ἡμῶν, καὶ ἐπισκηνῶσαι τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτός σου τὸ ἀγαθὸν ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαόν σου.

Διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μεθ᾿ οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου, Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου.

*

Η Αγία Αναφορά

Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν τὴν ἁγίαν ἀναφορὰν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν.

*

Ἄξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σὲ αἰνεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, σὲ προσκυνεῖν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὢν ὡσαύτως ὤν· σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν. Ὑπὲρ τούτων ἁπάντων εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ τῷ μονογενεῖ σου Υἱῷ καὶ τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ· ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων. Εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ ὑπὲρ τῆς λειτουργίας ταύτης, ἣν ἐκ τῶν χειρῶν ἡμῶν δέξασθαι κατηξίωσας, καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες ἀρχαγγέλων καὶ μυριάδες ἀγγέλων, τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά.

*

Μετὰ τούτων καὶ ἡμεῖς τῶν μακαρίων δυνάμεων, Δέσποτα φιλάνθρωπε, βοῶμεν καὶ λέγομεν· Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος, σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἡ δόξα σου· ὃς τὸν κόσμον σου οὕτως ἠγάπησας, ὥστε τὸν Υἱόν σου τὸν μονογενῆ δοῦναι, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Ὃς ἐλθὼν καὶ πᾶσαν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν πληρώσας, τῇ νυκτὶ ᾗ παρεδίδοτο, μᾶλλον δὲ ἑαυτὸν παρεδίδου, ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, λαβὼν ἄρτον ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτοῦ καὶ ἀχράντοις καὶ ἀμωμήτοις χερσίν, εὐχαριστήσας καὶ εὐλογήσας, ἁγιάσας, κλάσας, ἔδωκε τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ μαθηταῖς καὶ ἀποστόλοις, εἰπών·

Λάβετε, φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.

Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς καινῆς Διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.

*

Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.

*