Ο άνθρωπος ως ναός του Ζώντος Θεού και η σχέση του με το απόλυτο

Πάντοτε θα βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο σημείο! Στην αποδοχή ή μη εκ μέρους μας της αγιότητάς μας! Αυτή την αγιότητα που ο άνθρωπος έχασε με την πτώση και την έξωση του από τον παράδεισο! Την χάρη του εξαγιασμού!

Την αγιότητα επαναφέρει ο Χριστός στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, και σφραγίζεται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος κατά την βάπτιση μας, και στην συνέχεια συντηρείται καθώς λειτουργούμαστε στο Μυστήριο του Ζώντος Θεού.

Ο Χριστός μας καλεί στην αγιότητα, στον εξαγιασμό μας, ο οποίος πλέον δεν είναι φυσικό χάρισμα, όπως στον προπτωτικό άνθρωπο, αλλά δυνατότητα κατά χάριν! Άγιος είναι μόνον ο Θεός! Για τον άνθρωπο είναι κατά χάριν δυνατότητα που μπορεί να ασκήσει μες στην ελευθερία του. Είναι εξάλλου η μόνη επιλογή, η μόνη ελευθερία που έχει, με αντίστοιχες συνέπειες.

Μιλάει, λοιπόν, ο Θεός και λέει: «Θα κατοικήσω μέσα στους ανθρώπους, θα περπατήσω μαζί τους, θα είμαι ο Θεός τους και εκείνοι ο λαός μου!» Και συνεχίζει: «Μην αγγίζετε το ακάθαρτο και εγώ θα σας δεχτώ. Και θα είμαι Πατέρας σας και εσείς θα είστε υιοί και θυγατέρες μου» Συνταρακτικά λόγια! Ο Χριστός εξάλλου είπε πως είμαστε ναός του Ζώντος Θεού! Τι είναι όμως το «ακάθαρτο»;

Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου η αμαρτολογία ούτε οι κοινοτοπίες περί του κακού, και ειδικά η σύνδεση του με τα σωματικά αμαρτήματα. Το κακό το ορίσαμε κάποτε ως μοιχεία, δηλαδή ανάμειξη του καλού με το κακό. Είναι η μη καθαρότητα, η ανάμειξη των πραγμάτων! Αυτό που εισήχθη με την πτώση. Γιατί μέχρι τότε ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν σε ενότητα με το όλο πράγμα. Δεν είχε γλιστρήσει ο θάνατος, η σκιά του θανάτου, η όραση της διττότητας.

Στον παράδεισο ήταν ζώσα η επαφή με τον Θεό. Αυτή η επαφή διακόπηκε μονομερώς, από πλευράς του ανθρώπου, αφού αν είχε διακοπεί από την πλευρά του Θεού δεν θα υπήρχε ζωή! Ούτε δυνατότητα αποκατάστασης. Γι’ αυτό, εξάλλου, δίνεται χώρος και χρόνος επανάκτησης της ζώσας σχέσης με τον Θεό.

Όταν μιλάμε για εξαγιασμό, μιλάμε για βάθος καθαρμού, για την πλήρη καθαρότητα του ανθρώπου, για την αποβολή του «ακάθαρτου». Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να μολύνει τον άνθρωπο έτσι ώστε ο Θεός να αποστρέψει το πρόσωπο του;

Ποιος μολυσμός σαρκός και πνεύματος μπορεί να μας αποστερεί από την χάρη της παρουσίας του; Αυτό. Καθένας από μας ας ψάξει μέσα του να βρει τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να ζήσει την αγιότητά του, τι είναι αυτό μπροστά στο οποίο προσκρούει.

Τι παρεμβάλλεται στο καθαρό σήμα του Θεού, στο καθαρό σήμα της ζωής; Ο Εωσφόρος είναι το παράσιτο που παρεμβαίνει στην επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Όχι ότι μπορεί να την διακόψει! Αλλά από πλευράς του ανθρώπου η επικοινωνία αυτή γίνεται με παράσιτα! Μας την δυσκολεύει δηλαδή εδώ, σ’ αυτό το επίπεδο που ζούμε.

Τα παράσιτα στο καθαρό σήμα του Θεού καθένας από μας με την εμπειρία που έχει μπορεί να τα εντοπίσει. Να δει, να αποφασίσει, να αξιολογήσει τι τον ωφελεί και τον ωθεί στο να ζει την καθαρότητα του εαυτού του, η οποία του επιτρέπει να λαμβάνει το ζων σήμα του Θεού και να νιώθει ασφαλής στην παρουσία του. Και αντιθέτως τι τον εμποδίζει.

Το ακάθαρτο, δεν είναι αυτό που η Παλαιά Διαθήκη όρισε με μια ατέλειωτη σειρά κανόνων υγιεινής και δέοντος, ούτε γενικώς οι ατέλειωτε προϋποθέσεις που έβαζαν οι Εβραίοι στον καθημερινό βίο (το μη ακάθαρτο σε σχέση με τις τροφές, τον τρόπο που σφάζονται τα ζώα κ.λπ.) Τόσοι πολλοί μάλιστα είναι οι κανόνες αυτοί που δεν θα έπρεπε να κάνεις τίποτα άλλο στην ζωή σου από το να προσπαθείς να τους εκπληρώνεις!

Ο Χριστός δεν έθεσε κανένα κανόνα στον άνθρωπο! Ίσα ίσα ο ίδιος παρέβαινε σκανδαλωδώς τους κανόνες του ιερατείου της εποχής του! Γι’ αυτό, εξάλλου, εξόργισε τόσο πολύ τους Φαρισαίους, οι οποίοι του την είχαν στημένη στο κάθε του βήμα για να μπορέσουν να τον εξοντώσουν αποδεικνύοντας ότι είναι βλάσφημος προς τον Θεό που εκείνοι γνώριζαν.

Η ελευθερία του Χριστού και ο κόσμος της χάριτος που κόμισε ο Χριστός έχει να κάνει ακριβώς με αυτό: δεν έθεσε κανέναν όρο, κανένα κανόνα στον άνθρωπο! Του είπε μόνον να συγχωρήσει και να αγαπήσει τον συνάνθρωπό του! Και να γνωρίσει και να αγαπήσει τον Θεό μέσω του Υιού του, μέσω δηλαδή εκείνου.

Ο Χριστός είπε στον άνθρωπο: «Αγάπησε με! Αν με αγαπήσεις, θα σε ενώσω με τον Πατέρα μου!» Δεν του έθεσε καν το φορτίο και την ευθύνη να πάει μόνος του στον Θεό. Του είπε: «Έλα σε μένα! Είμαι εδώ εγώ μαζί σου, και θα είμαι μαζί σου ως το τέλος του χρόνου! Αγάπησε με, ενώσου μαζί μου, κι εγώ που είμαι ενωμένος με τον Πατέρα θα σε πάρω όπου πάω!»

Ο Χριστός επιστρέφοντας μετά την ανάληψη του στον θρόνο του εκ δεξιών του Πατρός, πήρε μαζί του και την ανθρώπινη φύση -την οποία βίωσε εδώ ενσαρκούμενος ως άνθρωπος στην Γη-, αναστημένη και αποκαταστημένη. Εσχατολογικά, δηλαδή, πήρε τον άνθρωπο μαζί του, αναστημένο, αποκατεστημένο στην αιωνιότητα.

Δεν ακούστηκε ποτέ λόγος πιο απενοχοποιητικός και αθωωτικός από τον λόγο του Χριστού, τον λόγο που ο Ραφαήλ αποκαλύπτει σε όλο του το βάθος. Ο κόσμος του Χριστού είναι καθαρός. Δεν έχει ιδεολογήματα, δεν έχει κανόνες, δεν ενέχει ανελευθερία. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που, καθ’ ο έγινε θρησκεία, φρόντισαν να τα βάλουν όλα αυτά προκειμένου κάπως να «μαντρώσουν» τον άνθρωπο! Γιατί η ελευθερία είναι για τους ελεύθερους!

Η ελευθερία του Χριστού είναι απόλυτη, καθώς δεν αποδίδει στον άνθρωπο μόνον τα δικαιώματα του, εννοώ τα ανθρώπινα και αυτονόητα δικαιώματα του -παρόλο που μέχρι σήμερα, 2.000 χρόνια μετά, δεν είναι καθόλου αυτονόητα-, αλλά το δικαίωμα στην αφθαρσία και την αθανασία.

Ο Χριστός μίλησε για την ισότητα και ισοτιμία των όντων καθώς ήρε κάθε διαχωρισμό φύλου, φυλής, κοινωνικής ή θρησκευτικής τάξης ανυψώνοντας τον άνθρωπο σε Πρόσωπο, ως μοναδική και ανεπανάληπτη εικόνα και ομοίωση Θεού, ναό του Ζώντος Θεού, ισότιμο ον με τους ομοίους του, ζητώντας μας να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, να συγχωρήσουμε απολύτως και να ενωθούμε μαζί του. Με τον Υιό, δηλαδή, που δεν διαχωρίστηκε ποτέ από τον Πατέρα. Τον Υιό που δεν εξέπεσε ποτέ!

Γι’ αυτό μόνον ο Χριστός μπορεί να δώσει το νήμα της επανόδου και της αποκατάστασης στον άνθρωπο. Αυτός που ανάπλασε τον Αδάμ! Και ήρθε να τον αποκαταστήσει ως Αδάμαντα, όπως ήταν πριν εκπέσει.

Ο Χριστός μας επιστρέφει τον εξαγιασμένο μας εαυτό! Το δικαίωμα στην Υιότητα, την Χριστική όραση του κόσμου!

Η Χριστική όραση είναι άλλο κοίταγμα του κόσμου! Ένα καινούργιο κοίταγμα που επιτρέπει στον κόσμο να ανακτήσει την αθωότητα του! Σε κάθε άλλο βλέμμα εκτός του Χριστού -στα δικά μας βλέμματα των ανθρώπινων εγώ-, ο άνθρωπος θα είναι πάντοτε ένοχος! Και πρώτα από όλα ο ίδιος μας ο εαυτός!

Μόνον ο Χριστός μάς αθώωσε! Και μας αθώωσε πριν αθωώσουμε εμείς τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο μας. Μας αθώωσε λέγοντας στον Πατέρα του πάνω στον Σταυρό: «Θεέ μου, συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι κάνουν!» Δεν χρέωσε στον άνθρωπο ούτε την σταύρωση του! Τον κράτησε στα μάτια του αθώο μέχρι το τέλος! Και αυτή την αθωότητα πήρε μαζί του στην ανάσταση και την ανάληψή του από τον Πατέρα του!

Ο Χριστός άνοιξε τον δρόμο που μας επιτρέπει να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα δικά του μάτια! Γιατί αυτός ο κόσμος δεν έχει καμιά άλλη ελπίδα! Ο κόσμος της ενοχής, ο κόσμος της τιμωρίας είναι καταδικασμένος κόσμος! Είναι ένας κόσμος που δεν έχει ελπίδα ούτε προοπτική ανάστασης και ευτυχίας.

Όλα τα συστήματα που προέκυψαν από επαναστάσεις και διεκδικήσεις των αυτονόητων -όχι απλώς δικαίων- δικαιωμάτων του ανθρώπου, στο βαθμό που δεν ενείχαν αγάπη, την Χριστική δηλαδή όραση που λυτρώνει, το βάθος της αγιότητας που ζητάει ο Θεός, επέφεραν μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι μικρά και δυσανάλογα των εκάστοτε τιμημάτων αποτελέσματα, και αυτά ευμετάβολα και ανατρεπόμενα.

Κάθε μορφή διεκδίκησης -πολλώ δε μάλλον επιβολής- και των υψηλοτέρων ακόμα ιδανικών, όπως η δικαιοσύνη κ.λπ., στον βαθμό που δεν την επιβεβαιώνει η αγιότητα δεν έχει μεταμορφωτική δύναμη! Αυτό το βλέπουμε και στην αντιμετώπιση του εαυτού μας και στην πορεία του κόσμου.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από συνταγές και κανόνες -ιδεολογήματα, ιδεολογίες, προτάσεις- που όμως έχουν φέρει τον άνθρωπο σε σύγχυση, αφού δεν ξέρει τι να ακολουθήσει, τι θα τον βοηθήσει. Τόσα θρησκευτικά, φιλοσοφικά, πολιτικά συστήματα, τόσοι σοφοί, τόσες θεωρίες, δεν καταφέρνουν να κάνουν τον άνθρωπο να πράξει επιτέλους αυτό που θα τον ελευθερώσει και θα του αποδώσει την ευτυχία του! Στην καλύτερη περίπτωση δρουν ως αναλγητικά στον αγιάτρευτο υπαρξιακό του πόνο.

Ο άνθρωπος παραμένει ηττημένος, με την αίσθηση πως δεν μπορεί να αγγίξει το απόλυτο που είναι η φύση του! Τον άνθρωπο τον κυνηγάει το απόλυτο! Το απόλυτο είναι η πρόκληση μπροστά στην οποία βρίσκεται από την ημέρα που θα γεννηθεί! Και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό, αφού η φύση του, η πνευματική του καταγωγή, είναι το απόλυτο! Γι’ αυτό και δεν μπορεί να βολευτεί πουθενά, γι’ αυτό και δεν του φτάνει τίποτα! Γι’ αυτό και τίποτα δεν μπορεί να τον διεκδικήσει ολόκληρο! Γιατί το μόνο που μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο είναι το να εμβαπτιστεί μέσα στο απόλυτο! Κι αυτό το απόλυτο είναι η Χριστότητά του.

Ο Χριστός είπε ελάχιστα πράγματα, αλλά είχαν την σφραγίδα του απολύτου! Δεν τα διαπραγματεύτηκε ούτε έκανε διαλεκτική με τους ανθρώπους. Ούτε προσπάθησε να τους νικήσει ιδεολογικά. Ήρθε φέροντας το θαύμα που ο ίδιος ήταν, δηλαδή την ανατροπή του φυσικού κόσμου, όπως τον γνώριζαν.

«Νενίκηνται της φύσεως οι όροι!» από την άμωμη σύλληψη, την ανάσταση, την θαυματουργία της ζωής του. Έδειξε ισχυρά στον άνθρωπο την πνευματική του καταγωγή και την σχέση του με το απόλυτο! Του έδειξε τον δρόμο: τον εαυτό του! Την αγάπη! Και την απόλυτη ελευθερία της θαυματουργίας: «Α εγώ ποιώ τούτων υμείς μείζονα ποιήσετε!» Μπορεί, δηλαδή, ο άνθρωπος να κάνει μεγαλύτερα θαύματα από εκείνον! Και ο Χριστός ανέστησε νεκρούς! Είπε ακόμα πως αν έχουμε πίστη ως κόκκο σινάπεως μπορούμε να μετακινήσουμε βουνά!

Ο Χριστός υπενθύμισε ισχυρά στον άνθρωπο την πνευματική του δύναμη. «Μη σε πείθει ο κόσμος αυτός, μη σε πείθει ο άρχοντας του κόσμου τούτου πως είσαι ένα αδύναμο πλάσμα που υφίσταται παθητικά την εντροπία και τον θάνατο, γεννημένος για να ηττηθείς από αυτόν! Έρχομαι να σε αναστήσω, να σου χαρίσω το σώμα της ανάστασης, να σου επιστρέψω αυτό που έχασες φεύγοντας από τον παράδεισο: την αφθαρσία του σώματος και την αθανασία της ψυχής!»

Ο Χριστός δεν αποδέχεται τον υλικό θάνατο! Θεωρεί ότι αυτό το επιτίμιο της πτώσης με την δική του θυσία και χάρη αίρεται, και μπορεί πλέον ο άνθρωπος να χωρήσει ελεύθερος στην ζωή!

*

Απόλυτη επιλογή είναι ο Θεός! Μαζί με τον Χριστό είμαστε νικητές! Γιατί εκείνος νίκησε τον θάνατο! Και έκανε στον άνθρωπο προσιτό το ζητούμενο της αφθαρσίας και της αθανασίας.

Μην επιτρέπουμε σε κανέναν να αναμειγνύει μέσα μας ούτε στην ψυχή μας, ούτε στα συναισθήματα μας, ούτε στις ιδέες μας το καλό με το κακό. Τα πράγματα είναι απόλυτα! Και καλούμαστε να υπερασπιστούμε αυτή την απολυτότητα! Αυτή η απολυτότητα είναι η Χριστότητά μας. Και η Χριστότητά μας είναι η ζωή και η ελευθερία μας!

*