ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

10 Μαρ 2013

Το σώμα ως άφθαρτο όχημα του Όντος. Πώς ο Άσωτος γίνεται Σωτήρ: στην αγκαλιά της απόλυτης καθαρότητας, της κρυστάλλινης δόνησης του Χριστού!

Η Εκκλησία μιλάει για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος! Ο απόστολος Παύλος μας εισάγει σε αυτό που εκείνος με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος έζησε από τον Χριστό. Και είναι πάρα πολύ μεγάλη η μαρτυρία και η έμπνευση του.

Ακούγεται κάπως παράδοξο να μιλάει η Εκκλησία για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος! Ενώ κατ’ αρχάς η θρησκεία κατηγορείται πως, αν δεν τον δημιουργεί, τουλάχιστον τον διαιωνίζει τον δυϊσμό: την διάσταση μεταξύ πνεύματος και ύλης. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Γιατί μπορεί η επίσημη Εκκλησία να γλίστρησε προς την δυιστικότητα και να γείωσε τον άνθρωπο σε ανεπάρκειες αντίληψης ως προς το πνεύμα, όμως ο ίδιος ο Χριστός δεν διαίρεσε τον άνθρωπο, ούτε όσοι έζησαν άμεσα την χάρη που εκείνος άνοιξε κατανόησαν κάτι διαφορετικό από αυτό.

Ο απόστολος Παύλος, ναι μεν δεν γνώρισε τον Χριστό, τον συνάντησε όμως συνταρακτικά στον δρόμο προς την Δαμασκό καθώς του αποκαλύφθηκε ως Φως ακούγοντας την Φωνή: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις». Και πλημμύρισε τότε με ευλογία και χάρη.

Έγινε έτσι από διώκτης απόστολος των εθνών, αυτός στον οποίο οφείλουμε την οργάνωση της Χριστικής διδασκαλίας σε θρησκεία με όλα τα συμπαραμαρτούντα του εγχειρήματος αυτού. Είναι σημαντικό να δούμε πώς ο ίδιος ο Παύλος κατανοεί το σώμα. Διότι δεν το κατανοεί καθόλου ως φυλακή της ψυχής, ούτε ως εμπόδιο, ούτε το θεωρεί υπαίτιο για την μη πνευματική ανάπτυξη και θεϊκή πτήση του ανθρώπου.

Δεν είναι το σώμα που βαρύνει τον άνθρωπο, αλλά η σχέση του μαζί του! Ο απόστολος μιλάει για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος λέγοντας πως δεν διαχωρίστηκε ποτέ το σώμα από την ψυχή. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Άρα τι είναι αυτό που παρεμβλήθηκε και το σώμα αρρωσταίνει, φθείρεται και εν τέλει πεθαίνει;

Γιατί, όπως και άλλες φορές έχουμε πει, οι πρωτόπλαστοι στον παράδεισο είχαν άφθαρτα σώματα. Ζούσαν την αθανασία στην ψυχή και την αφθαρσία στο σώμα. Αυτή ήταν η κατάσταση στον παράδεισο την οποία απώλεσαν με την αποστασία τους από το μυστήριο της ενότητας -όταν δηλαδή παρενέβαλαν τον νου ανάμεσα στον Θεό και το «σώμα»! Αυτό δημιούργησε όλα τα δεινά!

Παρεμβλήθηκε ο νους διακόπτοντας την κατ’ ευθείαν ροή της ζωής σε εκείνο το «σώμα» που ζούσε άφθαρτο στον παράδεισο. Και η παρεμβολή αυτή επισυνέβη μέσα από την «ανυπακοή», όπως συμβολικά αναφέρει η Γένεση, η οποία έθεσε τον άνθρωπο μέσω της σκέψης του «εξ αντικειμένου» ως προς τον Θεό, τον οποίο πλέον ζει «απέναντι», διαχωρισμένο από αυτόν -όπως εξάλλου τον ζούμε και εμείς κατά το μάλλον ή ήττον.

Ακόμα κι όταν τον αναζητούμε, είναι γιατί θεωρούμε ότι είμαστε διαιρεμένοι από εκείνον! Εξάλλου δεν θα τον αναζητούσαμε, αν ζούσαμε την ενότητα μας μαζί του! Άρα ανήκουμε σε μια ανθρωπότητα πεπτωκυία, όπου ο νους έχει παρεμβληθεί ανάμεσα στο καθαρό σήμα της ζωής που ο Θεός εκπέμπει προς την μορφή που λέγεται άνθρωπος, με αποτέλεσμα την θνητότητα.

Ο Χριστός όταν αναστήθηκε, η ψυχή της ανθρώπινής του φύσης ενδύθηκε την αθανασία, και το ανθρώπινο του σώμα ενδύθηκε την αφθαρσία. Αναστήθηκε με την ψυχή και το σώμα! Γνωρίζουμε πως ζώντας εδώ ως άνθρωπος τον πόνεσαν ανελέητα οι άνθρωποι, τον βασάνισαν με κάθε τρόπο, ψυχολογικά και σωματικά, με αποκορύφωμα την σταύρωσή του. Το ανθρώπινο σώμα του το νέκρωσαν! Όμως αναστήθηκε!

Και η ανάστασή του σημαίνει ανάκτηση της αθανασίας και της αφθαρσίας για την ανθρώπινη φύση, για τον άνθρωπο. Εκείνος φυσικά με την Ανάληψη επέστρεψε στο υπέροχο ΟΛΟΝ του Εαυτού του αφήνοντας για τον άνθρωπο ανοικτή την οδό της ανάκτησης της θεϊκότητας του.

Τι είναι όμως αυτή η αφθαρσία στην οποία αναφερόμαστε και ο Ραφαήλ ονομάζει Αειζωία; Το ον που κατοικεί εκτός χώρου και χρόνου και είναι ο Εαυτός μας, πριν την ενσάρκωση, εκπέμπει, προβάλει μιαν ακτίνα -αυτό που λέμε ψυχή. Η ψυχή ούσα ταυτόσημη με τον φορέα της, το όχημα της, επειδή προβάλλεται εδώ σε συνθήκες «πτωτικές» όπου υπάρχει ο παράγων που εναντιώνεται στον Θεό, έχουμε αυτό το τρισδιάστατο αποτέλεσμα. Δεν είναι, εξάλλου, αυτό που καταδικάζει τον άνθρωπο στον θάνατο!

Ακόμα και εδώ προβαλλόμενη η ψυχή, το σώμα το οποίο λαμβάνουμε -το υλικό σώμα- έχει τα σημεία εισόδου των αείζωων κρουνών της ζωής ώστε να προσλαμβάνει την ζώσα θεϊκή δύναμη. Είναι έτσι φτιαγμένο. Ο Θεός δεν έφτιαξε το σώμα θνητό. Όταν λέμε σώμα, μιλάμε για δημιούργημα από μια μήτρα-καλούπι που το γέννησε.

Η μήτρα αυτή υπάρχει, και γι’ αυτό το σώμα μπορεί να αναδημιουργείται από το αρχέτυπο. Αυτή η μήτρα εξασφαλίζει την δυνατότητα ανάκτησης του σώματος. Επίσης δίνει την δυνατότητα αυτό το σώμα, ως ενότητα με την ψυχή και το πνεύμα (σώμα = ψυχή + πνεύμα) να έχει απόλυτη επιλογή της χρήσης του, καθώς και του τόπου όπου θέλει να κινηθεί -σε ποια σύμπαντα, διαστάσεις, δημιουργίες κ.λπ.

Αυτό που εμποδίζει την επαφή με τον στρόβιλο της ζωής στα σημεία εισόδου του ρεύματος της ζωής μέσα σ’ αυτό που ενσαρκώνεται εδώ, είναι ο νους του ανθρώπου! Και ταυτόχρονα όλη η εναντιωτική επήρεια και ενέργεια που ο νους δέχεται από το παράσιτο που λέγεται Εωσφόρος, το οποίο προσέβαλε το αποτέλεσμα της προβολής της θεϊκής ακτίνας στην Γη.

Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι θνητό! Ο θάνατος είναι πεποίθηση του νου την οποία αναπαράγει! Εάν, δηλαδή, δεν πιστεύουμε στον θάνατο, δεν θα πεθάνουμε! Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο. Ο άνθρωπος έχει την πεποίθηση μιας εμπειρίας αιώνων για τον θάνατο, και μιας εκπαίδευσης πως ο θάνατος είναι νόμος της υλικής δημιουργίας, μια αμετακίνητη πραγματικότητα, ότι μέσα από τις αντιθέσεις συντηρείται η ζωή κ.λπ.

Ο Θεός δεν χρειάζεται καμιά αντίθεση για να δημιουργήσει ζωή, όπως λανθασμένα πολλοί εσωτερισμοί διδάσκουν! Ο Θεός ό,τι δημιουργεί, είναι τέλειο, αθάνατο, και δεν εμπεριέχει πόνο! Ό,τι βλέπουμε εδώ και ζούμε, είναι αποτέλεσμα μιας παρέμβασης σ’ αυτό που ο Θεός εξαρχής δημιούργησε, και το οποίο υπάρχει στην ιδεατή και ενεργειακή του μορφή συντηρώντας διαρκώς αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως τρισδιάστατη πραγματικότητα: ως σώμα.

Το σώμα μας, δηλαδή, δεν είναι φτιαγμένο από τον Θεό για να πεθάνει! Σκεφτείτε μόνον ότι θεωρούμε δεδομένο πως θα αρρωστήσουμε και θα πεθάνουμε! Θεωρούμε δεδομένο πως θα πεθάνουν όλοι γύρω μας! Και τους βλέπουμε πράγματι να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν! Δεν μπορούμε όμως καθόλου να αντιληφθούμε, πολλώ δε μάλλον να συνειδητοποιήσουμε, πως αυτό είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής πεποίθησης!

«Θεωρητικά» μιλώντας -αφού είναι δύσκολο έτσι όπως είναι σήμερα ο άνθρωπος να κάνει συλλογικά αυτή την συνειδησιακή μετακίνηση- αν οι επί της Γης άνθρωποι, τα 6,5 δισεκατομμύρια, απέβαλαν την πεποίθηση του θανάτου, ο θάνατος θα σταματούσε!

Το σώμα εμπεριέχει την δυνατότητα της αυτο-ανανέωσης του. Και ήδη αυτο-ανανεώνεται σε έναν βαθμό, παρ’ όλες τις καταστροφικές παρεμβάσεις που κάνουμε και με το νου μας και με τον τρόπο που του συμπεριφερόμαστε. Εμπεριέχει όλη την δύναμη της αυτο-ανάπλασης και αυτο-ανανέωσης του –της παρουσίας του δηλαδή ως άφθαρτης μορφής στον κόσμο της ύλης. Δεν λέμε, λοιπόν, πως θα καταργηθεί η ύλη και θα υπάρχει ένα ενεργειακό σώμα σε ένα άλλο επίπεδο ζωής!

Θα σας θυμίσω ότι ο Χριστός αναστήθηκε και εμφανίστηκε στους μαθητές του με το σώμα της ανάστασης, το οποίο όμως ήταν αγνώριστο. Ο Θωμάς ψηλάφησε «σώμα» δεν ψηλάφησε αέρα! Ναι μεν δεν ήταν αυτή η ύλη όπως την γνωρίζουμε τώρα, αλλά δεν ήταν και μια αφηρημένη ενέργεια! Ήταν ένα όχημα που είχε υπόσταση!

Όταν μιλάμε για την Αειζωία που ο Ραφαήλ ήρθε για να φέρει στην Γη τον 21ο αιώνα, για το δικαίωμα της Αειζωίας, αυτό σημαίνει να λαμβάνει ο άνθρωπος το πνευματικό του σώμα, χωρίς να παρεμβάλλεται ο υλικός θάνατος. Αυτό που γίνεται στην συνέχεια, μετά τον θάνατο, μπορεί να γίνεται ΤΩΡΑ! Φυσικά αυτό αφορά τα όντα που έχουν προοπτική ζωής!

Εδώ τίθεται το μεγάλο θέμα της «συνέχειας», η οποία εξαρτάται από τον βαθμό της σύνδεσης μας με την Ζωή! Για να το πω αντίστροφα, η θνητότητα έχει να κάνει με την απόστασή μας από τον Θεό. Η θνητότητα είναι αποτέλεσμα της διακοπής της ροής, της επαφής μας μαζί του. Αυτό επισυμβαίνει στο επίπεδο του νου.

Γιατί όταν λέμε ψυχή, είναι ακριβώς αυτός ο ενδιάμεσος παράγων, η προβολή του φωτός από την πηγή του Όντος, του πνευματικού Εαυτού στην τρισδιάστατη πραγματικότητα (ή τετραδιάστατη, αν συνυπολογίσουμε τον χρόνο).

Πρέπει, λοιπόν, αυτές τις τεράστιες πλάνες μέσα στις οποίες είναι βουτηγμένη η ανθρωπότητα να τις ξεκαθαρίσουμε παντελώς, και να δούμε αυτό που ο Ραφαήλ μας αποκαλύπτει. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να πεθαίνει! Δεν είναι θνητός! Το σώμα δεν φτιάχτηκε για να πεθαίνει! Η παρέμβαση στο DNA έχει να κάνει με virus, με παράσιτο, με ιό, που όμως έγινε αποδεκτός και συμβατός με την ανθρώπινη νοημοσύνη όπως λειτουργεί τώρα.

Αν ο άνθρωπος ανυψώσει την συνείδηση του και τις δονήσεις του και ανακτήσει την κατάσταση ενότητας με τον Θεό την οποία είχε πριν την πτώση, τότε αυτομάτως οι κρουνοί ανοίγουν, τα σημεία στροβιλισμού της Ζώσας δύναμης του Θεού μεταφέρουν την αείζωη δύναμη του φωτός, και το σώμα συντηρείται, ανανεώνεται, και αναπλάθεται!

Ο νους, λοιπόν, είναι αυτός που διακόπτει την επαφή με τον Θεό, ο νους κλείνει τους κρουνούς επαφής! Ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε αείζωος! Η δόξα και το μεγαλείο του σώματος αναφέρονται στο άφθαρτο σώμα, αυτό που δεν γνωρίζει το «κακό». Να ξεκαθαρίσουμε επίσης πως η «αύρα» είναι εκπομπή του σώματος. Και η «προσωπικότητα» επίκτητος παράγοντας διαμορφούμενος κατά την υλική ενσάρκωση.

Είναι σημαντικό να δούμε στην συνέχεια πως ο Παύλος επισημαίνει ένα μόνο αμάρτημα το οποίο μπορεί ο άνθρωπος να κάνει με το σώμα του. Είναι πολύ εντυπωσιακό αυτό! Όλα τα άλλα τα άλλα, λέει, τα κάνει εκτός σώματος, με αυτό όμως ο νους αμαρτάνει πάνω στο ίδιο του το σώμα. Πρόκειται για το αμάρτημα της πορνείας!

Μακριά από την πορνεία, λέει, γιατί βεβηλώνει τον ναό του Θεού που είναι το σώμα ως μέλος του σώματος του Θεού. Γι’ αυτό οφείλουμε να το κρατάμε σε αγνότητα! «Δεν ανήκετε στους εαυτούς σας αλλά στον Θεό! Για να τον δοξάσετε!» λέει. Τι είναι όμως «πορνεία»; Είναι η χρήση του σώματος χωρίς αγάπη! Αυτό είναι πορνεία! Και όχι απαραίτητα μια επί χρήμασι σωματική σχέση.

Είναι η χρησιμοποίηση της ζωής, του οχήματος της ζωής για λόγους που αντιβαίνουν, αντιστρατεύονται την ζωή! Μην θεωρήσουμε την πορνεία, λοιπόν, διαπραττόμενη μόνον σεξουαλικά, παρόλο που κατ’ εξοχήν αυτό εννοεί ο Παύλος, αλλά με κάθε χρήση του σώματος χωρίς αγάπη: κάθε πράξη που δεν συμβιβάζεται με την θεϊκή μας καταγωγή και τον σκοπό τον οποίο έχουμε ερχόμενοι στον κόσμο.

Ο σκοπός αυτός είναι, από την μια, να επανασυνδεθούμε με τον Θεό, με τον εαυτό μας, και από την άλλη, αυτό να το εκφράσουμε δυναμικά επιτρέποντας συνδημιουργίες πνευματικές που δοξάζουν το μυστήριο του Θεού, το μυστήριου της Ζωής! Η χρήση του σώματος έξω από την υπηρεσία της ζωής είναι μέγιστο αμάρτημα -με την έννοια της αστοχίας!

Οι Έλληνες συνέδεσαν την αμαρτία με την αστοχία. Αμαρτία είναι κάτι που σε καθιστά εκτός του στόχου σου! Είσαι εκτός του στόχου σου όταν χρησιμοποιείς το σώμα για άλλους λόγους από το να εξυπηρετείς την ζωή και τον εαυτό σου που θέλει να ζει! Ο στόχος είναι η Ζώσα Ζωή!

Μην ξεχνάτε ότι το σώμα των αγίων μυροβλύζει και θεραπεύει. Καθώς επίσης ότι θαύματα γίνονται μέσα από το άγγιγμα! Η Χριστική οπτική, λοιπόν, επαναφέρει την αγιότητα του σώματος ως ναού εντός του οποίου λειτουργείται το Μυστήριο του Ζώντος Θεού! Όταν αγιάζεται η ψυχή αγιάζεται και το σώμα υπηρετώντας ως ενότητα το θέλημα της ζωής.

*
H παραβολή του Ασώτου 
Η ιστορία είναι γνωστή: «Άνθρωπος τις είχε δύο υιούς»… Ο πρεσβύτερος γιος δεν έφυγε ποτέ από τον πατέρα του, ενώ ο νεώτερος ζήτησε κάποια στιγμή το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε, και έφυγε σε χώρα μακρινή για να ζήσει μόνος του.

Βλέπουμε ξανά αυτό το μοιραίο, πτωτικό σημείο της «αυτονόμησης» ως εξόδου από το μυστήριο της ενότητας! «Δώσε μου ό,τι είναι δικό μου και να φύγω, να ζήσω μόνος μου, με τον δικό μου τρόπο!» Και ο πατέρας του το δίνει! Αυτοεξόριστος, λοιπόν, από την πατρίδα του, γρήγορα διασκόρπισε την περιουσία του ζώντας ασώτως!

Και όταν στον τόπο εκείνο έπεσε λιμός, «ήρξατο υστερείσθαι» καταλήγοντας να βόσκει χοίρους και να παρακαλάει για λίγα ξυλοκέρατα. Κάποια στιγμή εξαθλιωμένος καθώς ήταν, θυμήθηκε την αφθονία και την ευημερία του οίκου του πατέρα του.

Και είπε: «Ήμουν αρχοντόπουλο, πώς κατάντησα έτσι! Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου! Να του ζητήσω συγνώμη και να μου επιτρέψει να είμαι κοντά του σαν ένας από τους μισθωτούς του!» Και πράγματι επιστρέφει. Είναι συνταρακτική η περιγραφή της συνάντησης! Ο πατέρας τον βλέπει από μακριά! Τον σπλαχνίστηκε, λέει το ευαγγέλιο, και έσπευσε τρέχοντας να τον πάρει στην αγκαλιά του!

«Αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιον σου και δεν είμαι άξιος να αποκαλούμαι υιός σου!» του λέει ο άσωτος. Ο πατέρας όμως ζητά αμέσως να φέρουν την στολή την πρώτη να ενδυθεί, να του φορέσουν δαχτυλίδι και υποδήματα και να σφάξουν προς τιμήν του τον μόσχο τον σιτευτό! «Να ευφρανθούμε γιατί ο υιός μου ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος και ευρέθη!»

Ο Πατέρας, ο Θεός, δεν δέχτηκε την ταπείνωση του υιού του! Τον υποδέχτηκε βασιλικά! Όπως αρμόζει σ’ έναν βασιλικό πατέρα, αποδίδοντας στον άσωτο την προτεραία δόξα. Ο μεγαλύτερος γιος καθώς επιστρέφει από τους αγρούς άκουσε, λέει, τους ήχους της μουσικής από την γιορτή, και ρώτησε ένα παιδί τι γίνεται στον οίκο του πατέρα του.

«Ο αδελφός σου επέστρεψε και ο πατέρας σου θυσίασε τον μόσχο τον σιτευτό!» Και εκείνος θύμωσε! «Εγώ δεν έφυγα ποτέ από κοντά σου και δεν έκανες για μένα ποτέ τέτοιες γιορτές! Και γιορτάζεις για τον άσωτο;» Ο πατέρας απαντάει: «Εσύ είσαι και θα είσαι πάντοτε μαζί μου! Ό,τι έχω είναι δικό σου! Να χαίρεσαι γιατί ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος και βρέθηκε!»

Αυτή η ιστορία έχει πολλά επίπεδα ερμηνείας. Ο άσωτος υιός είναι ο Εωσφόρος, καθώς περιγράφεται η αρχεγονική αποστασία από τον Θεό και το ταξίδι της Επανόδου. Πάντως η παραβολή αυτή δείχνει την βεβαιότητα και όχι απλώς την ελπίδα της Επανόδου!

Από την άλλη, μπορεί να δει κανείς στο πρόσωπο του ασώτου τους απεσταλμένους του Θεού, οι οποίοι κάποια στιγμή μπορεί να θολώσουν μέσα στον κόσμο αυτό, και ανεπαίσθητα να αυτονομηθούν από την θεϊκή περιουσία με συνέπεια να καθηλωθούν στον τόπο της εξορίας που είναι το εγώ! Αλλά άσωτος είναι και κάθε άνθρωπος που ο εγωισμός τον απομακρύνεται από τον Εαυτό, από αυτό που πραγματικά είναι, με αντίστοιχες συνέπειες: εξορία, πόνο, κακουχία.

Ο Χριστός μέσα από την παραβολή αυτή μας λέει: «Μη φοβάστε! Ο Θεός στο τέλος σας περιμένει με μια μεγάλη αγκαλιά! Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σας αποκόψει από τον Θεό! Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο της επιστροφής! Κανένα αμάρτημα, τίποτα, δεν σας καταδικάζει!»

Αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα! Απλώς, ας αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στον Εαυτό! Ας τελειώσει αυτό το αστείο της εξορίας και της κακουχίας σε ξένο τόπο! Ας επιστρέψουμε! Ο Θεός ούτε θα μας ταπεινώσει, ούτε θα θριαμβολογήσει πάνω στην ανοησία μας! Αυτομάτως θα μας αποκαταστήσει, και οι ουρανοί θα αγάλλονται!

Λέγεται πως για κάθε ψυχή που μετανοεί, η χαρά των αγγέλων είναι απερίγραπτη! Γίνεται πανηγύρι στον ουρανό, γιορτή μεγάλη, όταν μια ψυχή, ένα κομμάτι από το σώμα του Θεού, αποκαθίσταται!

Η παραβολή μιλάει επίσης για τον «θυμό» του γιου που ποτέ δεν έφυγε από τον Πατέρα μπροστά στις τιμές και τα μεγαλεία προς το άσωτο! Είναι η «δίκαιη» διαμαρτυρία εκείνου που πρέπει να δεχτεί να κάνει πίσω προκειμένου να έρθει μπροστά ο αδελφός του! Εκείνου που δέχεται να «αδικηθεί», εκείνου που δέχεται να μοιραστεί την αγάπη του Πατέρα με τον άσωτο αδελφό! Δέχεται να ταπεινωθεί και να εξομοιωθεί με αυτόν που επανήλθε, αφού όμως πρόδωσε! Και που η αγάπη του Πατέρα δεν τον ξεχωρίζει από εκείνον!

Δέχεται να μοιράζεται τον Πατέρα του και την αγάπη του με τον άσωτο που επανήλθε! Αυτό μας δίνει πολλαπλά μαθήματα περί των πρώτων και των έσχατων! Αλλά και για την «θυσία» -χάριν των ασώτων- εκείνων που δεν έφυγαν ποτέ από τον Θεό, και καλούνται να συνεορτάσουν στην Μεγάλη Γιορτή της Συγχώρησης και της Αγάπης!

Όσα ειπώθηκαν για την δόξα και το μεγαλείο του σώματος και την νίκη επί της θνητότητας, ας το δούμε σε συνάρτηση με αυτή την διαδρομή της επιστροφής προς τον Θεό! Μιας επιστροφής μέσα από διαδρομές αυθαιρεσιών που ακολουθούν την εξατομίκευση ως διαιρετότητα.

Μη φανταστείτε ότι πτώση είναι πάντοτε η βίαιη άρνηση ή εναντίωση προς τον Θεό! Ποιος έχει άλλωστε τέτοια δύναμη ώστε να εναντιωθεί στον Θεό! Είναι απλώς οι μικρές και μεγάλες προδοσίες του εαυτού μας! Το «ανεπαισθήτως» όπως λέει ο ποιητής! Ανεπαίσθητα γλιστρήματα από την ζώσα, συνεχή και αδιάλειπτη, επαφή με τον Θεό! Τα οποία αθροιστικά μπορεί να φέρουν την συνείδηση σε ύπνωση, να την μεταφέρουν σε κατάσταση σκότους όπου να μην μπορεί να αναπνέει τον χρυσό αέρα της Ζωής, όπως λέει ο Ελύτης.

Να μην μπορεί να ζει τον ανοιχτό λώρο μέσα από τον οποίο ο Θεός τροφοδοτεί τον άνθρωπο με αείζωο φως στους αιώνες! Ας δούμε, λοιπόν, καθένας τα πεπραγμένα του. Τον τρόπο που χρησιμοποιοεί τον εαυτό του, το σώμα και την συνείδηση του, που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να εφησυχάζει!

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κοιμάται, αλλά το αρνητικό εγρηγορός, η αρνητική ενέργεια που αποκαλείται «σατανάς», δεν κοιμάται ποτέ! Είναι πνεύμα, και πολεμά τον άνθρωπο μέσα από τον νου σε κάθε αδύναμο σημείο του! Από τον νου ο άνθρωπος χάνει το παιγνίδι της ζωής του! Ηττάται από την αρνητική εκπομπή στον βαθμό που την προσεταιρίζεται! Γιατί ο Θεός μας όπλισε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος!

Βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα σε ένα ιστορικό σημείο καμπής αυτή την στιγμή. Ο Ραφαήλ θέλει να δώσει στην ανθρωπότητα το δώρο της Αειζωίας! Δεν θα το πάρει πίσω! Θα το δώσει! Σε κάποιους θα το δώσει! Γιατί πρέπει να ξεκινήσει η ανθρωπό-τητα να μην πεθαίνει! Σκεφτείτε όμως πόσο εντέλει μας αντιστοιχεί ο θάνατος! Έτσι όπως ζει η πλειοψηφία της ανθρωπότητας, σκεφτείτε να ήταν αθάνατη!

Αλλά ας μην κρίνουμε το τι θα κάνει η ανθρωπότητα! Ούτως ή άλλως ποτέ δεν αποφάσισε η πλειοψηφία για το τι θα γίνει. Αν αποφάσιζε, δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο, αιώνες τώρα! Είναι παράξενη η δικαιοσύνη του Θεού, και εντελώς απρόβλεπτη για τον ανθρώπινο νου!

Μπορεί να θέλει ο Θεός την Αειζωία να την επιτύχεις εσύ! Αν εσύ την επιτύχεις, να την δώσει σε όλους! Οπότε ας μην αποθαρρυνόμαστε πως ο θάνατος δεν αναιρείται! Δεν γνωρίζουμε! Ας εξετάσει καθένας τον εαυτό του, την δική του ζωή, την δική του συνείδηση! Αν την αξιολογήσει ο ίδιος ως ζωή χρήσιμη στο σύμπαν, χρήσιμη στον Θεό, τότε ναι, δικαιούται να υπάρχει!

Αυτή την τοποθέτηση να πάρουμε, και ταυτόχρονα να «κλείσουμε» ενεργειακά τον νου μας και τον εαυτό μας από το ανελέητο, θανατόφιλο βομβαρδισμό που υφιστάμεθα από παντού! Γιατί δεν δεχόμαστε μηνύματα ζωής από πουθενά! Αντιθέτως, οι πάντες μας προβάλλουν τον θάνατο! Είτε ως απειλή για τα οικονομικά και το πώς θα επιβιώσουμε, είτε ως απειλή για την υγεία μας μέσα από την μόλυνση των κάθε είδους εισερχομένων κ.λπ..

Είμαστε κάτω από διαρκή τρομοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Είτε, λοιπόν, θα το κατανοήσουμε άπαξ δια παντός και θα οχυρωθούμε μέσα στην αγκαλιά του Θεού, είτε θα το υφιστάμεθα και θα βαλλόμαστε ανελέητα. Η μόνη διαφυγή είναι η αγκαλιά του Θεού! Δεν έχουμε άλλη διαφυγή!

Δεν έχει άλλη διαφυγή ο άνθρωπος από την αγκαλιά του Θεού! Σας παραδίδω στην αγκαλιά του και αυτό όχι απλώς ως μυστικό οραματισμό! Να σας πω πως αυτό κάνω εγώ και ζω; Μπαίνω μέσα στην αγκαλιά του Χριστού! Και συνέρχομαι, ξεκουράζομαι, θεραπεύομαι, αποκαθίσταμαι, ανανεώνομαι, εμπνέομαι, παίρνω δυνάμεις για να ζω! Δεν σας το παραδίνω απλώς σαν εικόνα, σαν αρχέτυπο -που ακόμα κι έτσι βοηθητικό είναι. Αλλά ως μια ζώσα κατάσταση την οποία μπορείτε να ζήσετε με τις αισθήσεις σας!

Να καταφεύγετε στην αγκαλιά του Χριστού! Στην κρυστάλλινη δόνηση της απόλυτης καθαρότητας του Όντος αυτού! Για να θεραπεύεστε σε όλα τα επίπεδα.

Θα επαναλάβω αυτό που ο Ραφαήλ διαρκώς μας επισημαίνει: "Μην πιστεύετε αυτόν τον κόσμο! Δεν υπάρχει! Είναι ψεύτικος!" Είναι ανύπαρκτος! Είναι μια σκιά, μια προβολή! Αυτό που πραγματικά είμαστε, δεν είναι εδώ! Και αυτό που πραγματικά είμαστε ζει, μας συντηρεί στην ζωή, και μπορεί ανά πάσα στιγμή, εάν συνδεθούμε μαζί του συνειδητά, να μας αναγεννήσει και να αναπλάσει το σώμα μας ώστε να το χρησιμοποιεί κατά βούληση για δημιουργικούς λόγους στους αιώνες των αιώνων, αμήν.

Ας έχουμε επίγνωση της ευθύνης για το πώς χρησιμοποιούμε τον εαυτό μας, την ζωή μας, το όχημα που μας έχει δώσει ο Θεός -για το αν η ζωή μας εξυπηρετεί την Ζωή! Ο Θεός αυτό θέλει: να συνδεθούμε με την Ζωή στο βάθος εκείνο που θα καταργήσει την παρεμβολή της εντροπίας και θα μας επιτρέψει την Αειζωία! Ώστε να νικηθεί η αρρώστια και ο θάνατος! Και ο άσωτος να γίνει Σωτήρ! Αμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: