Ο Χριστός ανατίναξε κάθε μορφής ταξικότητα! Ταπεινός είναι ο αληθινός!

Στην ιστορία που ο Χριστός είπε με αφορμή την  προσευχή του τελώνη και του φαρισαίου, βρίσκεται κρυμμένο το μυστήριο της «σωτηρίας». Μίλησε για έναν τελώνη και έναν φαρισαίο οι οποίοι προσεύχονται στον Ναό. Ο τελώνης σε μια μεριά κρυμμένος τύπτει με τα χέρια του το στήθος του λέγοντας «Θεέ μου, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!» Έχε, δηλαδή, έλεος! 

Από την άλλη μεριά ο φαρισαίος ευθυτενής, άνετος, αλαζών, λέει: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που δεν με έκανες σαν τους άλλους ανθρώπους! Σ’ ευχαριστώ που δεν μ’ έκανες σαν τον τελώνη! Εγώ δεν είμαι ούτε άδικος, ούτε άρπαγας, ούτε μοιχός. Τηρώ τα Σάββατα, κάνω τις νηστείες, δίνω την Δεκάτη!»

Ρώτησε ο Χριστός ποια προσευχή από τις δυο θα δικαιωθεί. Πολύ εντυπωσιακή ιστορία! Και ως προς τους δύο. Κατ’ αρχάς, ο τελώνης δεν δικαιώνεται απλώς επειδή έτυπτε το στήθος του και ζητούσε έλεος, αλλά επειδή ήταν αληθινός! Ένοιωθε ότι είχε εκκρεμότητες με την ψυχή του, με τον εαυτό του, και προσήλθε στον Ναό ζητώντας έλεος.

Ο φαρισαίος εμφανίζεται με όλη την αλαζονεία της τάξης του -καθώς οι φαρισαίοι ήταν εξέχουσα τάξη δασκάλων οι οποίοι γνώριζαν και κήρυτταν τον νόμο, θεωρούμενοι οι ίδιοι υπεράνω κριτικής. Θεωρούσε, λοιπόν, τον εαυτό του ανώτερο είδος, αυτονοήτως δικαιωμένο, αφού τηρεί όλους τους τύπους και τους κανόνες που ορίζει η θρησκεία του, όντας βέβαιος πως η προσευχή του πάει κατ’ ευθείαν στον Θεό!

Στην  νοοτροπία του Φαρισαίου βλέπουμε αυτό που επιζεί μέσα στους αιώνες με χιλιάδες διαφορετικές μορφές: την αλαζονεία της ταξικότητας. Την συναντούμε κατά κανόνα σε εκείνους που ανήκουν σε θεσμικές οργανώσεις, εκκλησίες, σχολές, τάγματα, οι οποίοι κάνουν το τραγικό λάθος να θεωρούν πως κάποιοι είναι εκλεκτοί και ως εκ τούτου αυτοδικαίως σεσωσμένοι. Γι’ αυτό και τους υπολοίπους τους βλέπουν μέσα από το πρίσμα της ανωτερότητας της τάξης τους! Και μόνον να τους «ελεήσουν» μπορούν!

Βλέπουμε ο Χριστός πόσο λιτά περιγράφει τις δύο αυτές καταστάσεις συνείδησης. Χωρίς να πει πολλά, εκθέτει την ταξικότητα, η οποία είναι εντελώς αντίθετη προς αυτό που εκείνος ήρθε να διδάξει στον κόσμο! Ο Χριστός έφερε στον κόσμο την καθαρή, ξεκάθαρη τοποθέτηση πως απέναντι στον Θεό είμαστε όλοι παιδιά του. Γι’ αυτό και η προσευχή που ο ίδιος έδωσε, το περίφημο «Πάτερ ημών», ορίζει μέσα στις δύο λέξεις αυτές την κατακόρυφη σχέση με τον έναν Πατέρα και την οριζόντια σχέση με όλους τους ανθρώπους ως αδελφούς, ως ισότιμα παιδιά του.

Έχουμε κοινό Πατέρα και είμαστε αδέλφια! Δεν υπάρχουν, δηλαδή, κάποιοι που είναι περισσότερο ή λιγότερο παιδιά του από τους υπολοίπους! Δεν υπάρχουν ειδικώς ευνοημένοι! Είμαστε όλοι παιδιά του! Και είμαστε όλοι αδέλφια. Προερχόμαστε από έναν κοινό Δημιουργό, τον οποίο μπορεί να μην γνωρίζουμε, αλλά εκείνος μας γνωρίζει. Και είμαστε όλοι μεταξύ μας αδέλφια! Κανείς, δηλαδή, δεν είναι σε πλεονεκτικότερη θέση έναντι του άλλου.

Ο ίδιος ο Χριστός μάς αποκαλεί «αδέλφια»! Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό! Δεν εξαιρεί κανέναν από την σχέση της αδελφοσύνης, η οποία πηγάζει από τον κοινό Γεννήτορα, τον ένα Πατέρα. Αυτή η ιεράρχηση τα βάζει όλα σε τάξη! Και θα έπρεπε, αιώνες τώρα, να έχουν μπει σε τάξη! Τουλάχιστον για τους χριστιανούς και τις κοινωνίες τους. Όμως βλέπουμε ότι καθόλου δεν έγιναν κατανοητοί οι λόγοι του Χριστού, πολλώ δε μάλλον δεν έγιναν πράξη!

Ο πάπας θεωρεί ότι έχει το αλάθητο, πράγμα εντελώς εκτός του Χριστικού πνεύματος! Κάθε θρησκεία και κάθε δόγμα φυσικά πιστεύει ότι κρατά την μόνη αλήθεια και είναι προνομιούχο έναντι των άλλων. Το πόσο προνομιούχο είναι, θα έπρεπε να το αποδεικνύει με το κατά πόσον διδάσκει και είναι σε θέση να εμφυσεί τις αρχές αυτές -ειδικά το δικό μας ορθόδοξο δόγμα, το οποίο έχει την μαρτυρία της αγιότητας και την διαρκή θαυματουργία μέσα στους αιώνες αποδεικνύοντας την ζώσα χάρη, γι’ αυτό εξάλλου είναι και το πιο ελεύθερο σε σχέση με τα άλλα δόγματα.

Πόσο η Εκκλησία μπορεί να διδάξει αποτελεσματικά πως όλοι οι άνθρωποι  είναι ίσοι, πως δεν υπάρχουν πνευματικά ανώτεροι και κατώτεροι, πως οι ελίτ μόνο κακό προκαλούν ως νοοτροπία και πράξη επιβολής, όπως και κάθε μορφής διαχωρισμός; Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε άνθρωπος δεν έχει την μοναδικότητα και τα  χαρίσματα του, την δική του ανεπανάληπτη προσωπικότητα. Και μάλιστα όχι μόνον τα εκ φύσεως χαρίσματα, αλλά και εκείνα που στην συνέχεια αποκτά από δική του επιλογή, ελευθερία και προσπάθεια.

Βλέπουμε στην ανθρωπότητα μια πολυχρωμία χαρισμάτων και ταλέντων που κάνει την ζωή μας ενδιαφέρουσα! Γι’ αυτό είναι ανόητο να νοιώθουμε πως απειλούμαστε από τα χαρίσματα των άλλων, πολλώ δε μάλλον να προσπαθούμε να τα κλέψουμε! Αφού έχουμε τα δικά μας! Έχουμε τόσα να ανταλλάξουμε και να καταθέσουμε!

Εμένα μου αρέσει πολύ να λέω πως εδώ στην Γη ήρθαμε για να ανταλλάξουμε τα δώρα μας! Καθένας αυτό που έχει, αυτό που εκφράζει την δική του αλήθεια, αυτό που έχει κατακτήσει, αυτό που γνωρίζει να το καταθέτει, να το χαρίζει, να το μοιράζεται με τους άλλους ώστε να γίνεται κοινό κτήμα εμπλουτίζοντας έτσι ο ένας τον άλλον!

Η ταξικότητα, το σύμπλεγμα ανωτερότητας, η πεποίθηση πως είσαι σπουδαιότερος από τους άλλους, σε κάνει ακόμα και τα χαρίσματα σου να τσιγκουνεύεσαι να τα προσφέρεις ή τα δίνεις επιλεκτικά, θεωρώντας φυσικά  πως δεν έχεις να λάβεις τίποτα σημαντικό από τους συνανθρώπους σου!

Βλέπουμε την τόση δυσκολία στην συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων! Ενώ θα έπρεπε να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου καθένας αυτό που γνωρίζει να το καταθέτει και να συνεργάζεται με τον συνάνθρωπό του ο οποίος γνωρίζει κάτι άλλο εξίσου χρήσιμο, ώστε από κοινού να γίνεται η ζωή όλων καλύτερη!

Υπάρχει τεράστια δυσκολία συνεργασίας, γιατί υπάρχει μεγάλη ταξικότητα στην νοοτροπία των ανθρώπων. Αυτή την ταξικότητα ήρθε ο Χριστός να γκρεμίσει! Αν ήρθε κάτι να κάνει, αν έφερε κάτι καινούργιο και πρωτάκουστο, είναι ακριβώς αυτή η διακήρυξη της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων! Αν σκεφτεί κανείς το πώς ήταν τότε οι κοινωνίες -και ειδικά η κοινωνία των Εβραίων, η οποία ήταν στεγνά και στυγνά ταξικά οργανωμένη!

Ήρθε ο Χριστός και ανατίναξε την ταξικότητα, την θεμελιώδη νοοτροπία που επικρατούσε στην εποχή του! Και είπε πως κάθε άνθρωπος είναι πρόσωπο, δηλαδή όψη Θεού, ισάξια, μοναδική και ανεπανάληπτη όχι επειδή το κρίνει ο ίδιος ή οι συνάνθρωποί του, αλλά μόνο από το γεγονός πως είναι παιδί του Θεού.

Απέδωσε στον άνθρωπο την αξία του, όχι με βάση όσα η κοινωνία ή οι θρησκευτικές και άλλες πεποιθήσεις του ανθρώπου θεωρούν, αλλά μόνο επειδή ζει, επειδή τον έφερε σε ζωή ο Δημιουργός του!

Η μοναδικότητα του έγκειται στο ότι είναι παιδί του Θεού! Αυτή είναι η αξία μας! Από κει και πέρα το γεγονός ότι ζούμε, ότι είμαστε εμπλουτισμένοι με χαρίσματα και άπειρες δυνατότητες διεύρυνσης της αντίληψης μας, μάς επιτρέπει να ανταλλασσόμαστε και να συνδημιουργούμε πραγματικότητες!  Αυτή είναι  η μέγιστη ευλογία που τουλάχιστον εμείς οι χριστιανοί έπρεπε να ζούμε σε μεγαλύτερο βάθος.

Παρ’ όλο που έχουν περάσει 2.000 χρόνια, βλέπουμε πόσο μακριά είμαστε από την αταξική κοινωνία την οποία ο Χριστός διακήρυξε καταργώντας κάθε διάκριση γένους, φυλής, κοινωνικής, οικονομικής ή μορφωτικής τάξης. Αυτό που οι αριστεροί ονειρεύτηκαν προσπαθώντας ανεπιτυχώς δια της βίας ή μη να εφαρμόσουν.

«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ..»  δίδαξε ο Χριστός, όπως μας βεβαιώνει ο Παύλος. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού και δικαιούμαστε ισότιμα τα δώρα της ζωής, το δικαίωμα στην συνείδηση και την ευτυχία! Προερχόμαστε από κοινό Δημιουργό και είμαστε εδώ για κάποιο σκοπό.

Παρ’ όλο που αναπτύχθηκε μεγάλη θεολογία  ιδίως γύρω από την έννοια του «προσώπου», παρ’ όλο που ο άνθρωπος δεν σταμάτησε να φιλοσοφεί και να αναζητά σε ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά συστήματα την λύση των προβλημάτων του και  το πώς να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο, στην πραγματικότητα επαναλαμβάνεται διαρκώς η επιβολή κάποιων σε κάποιους άλλους!

Η επιβολή στο όνομα «πνευματικών»,  οικονομικών ή  άλλων ελίτ, αυτονομιμοποιείται να διασφαλίζει τα συμφέροντά της ακόμα και βίαια! Από την άλλη, εκείνοι οι οποίοι την υφίστανται δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Στην πραγματικότητα είναι όψη του ίδιου νομίσματος!

Ο Χριστός δεν δίδαξε στον άνθρωπο να είναι θύμα! Ούτε ο ίδιος ήταν θύμα! Ούτε κηρύσσει την ιδεολογία της θυματοποίησης, το ότι δηλαδή ο καλός είναι ο ανόητος της ιστορίας που υφίσταται παθητικά το κακό, και σταυρώνεται ενώ οι άλλοι τον χλευάζουν!

Να ξεκαθαρίσουμε άπαξ δια παντός ότι ο Χριστός δεν υπήρξε καθόλου θύμα! Η σταύρωση υπήρξε η ύψιστη θεουργική του πράξη υπέρ της δολοφονικής ανθρωπότητας. Συγχωρώντας ανέστησε τον ένοχο κόσμο! Ο Χριστός απλώς αποφάσισε να αφήσει τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που ήθελαν: να τον σταυρώσουν! Όχι όμως επειδή εκείνος το επέλεξε! Το δέχτηκε, όταν είδε πως οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο με αυτόν εκτός από το να τον σκοτώσουν!

Μόνο με την σταύρωση του θα μπορούσε να τους είναι χρήσιμος -μέσα από την συναίσθηση κάποια στιγμή του τι έκαναν σε έναν αθώο, ο οποίος μόνον τους ευεργέτησε! Αυτή η συναίσθηση πως σταύρωσαν και σταυρώνουν τον αθώο τους εαυτό μπορεί εντέλει να τους συγκλονίσει και να γυρίσουν να δουν τι έφερε στον κόσμο και τι τους είπε!

Ο Χριστός, παρ’ όλη την πολυσύνθετη θεολογία που αναπτύχτηκε μες στους αιώνες, είπε πάρα πολύ απλά πράγματα! Τόσο απλά που ίσως γι’ αυτό δεν έγιναν αντιληπτά. Η επίσημη θρησκεία δεν προβάλει την σημασία που έχουν τα απλά του λόγια, καθώς τα κάλυψε με ένα ολόκληρο θεολογικό σύστημα αποδυναμώνοντας έτσι το κεντρικό μήνυμα.

Ο Χριστός είπε: «Συγχωρήστε για να ελευθερωθείτε και να ελευθερώσετε! Η συγχώρηση καταργεί κάθε έννοια εχθρού! Αυτός που συγχωρεί δεν έχει εχθρούς! Αγαπήστε ο ένας τον άλλον! Έχετε την επίγνωση πως όλοι προερχόμαστε από ένα κοινό Πατέρα. Ελάτε σε μένα να σας τον γνωρίσω! Εγώ είμαι ενωμένος μαζί του! Αγαπήστε με και θα σας οδηγήσω στον Πατέρα μου!» Ήταν πολύ συγκεκριμένα όσα είπε. Ούτε κανόνες ούτε επιτίμια έδωσε. Το μόνο που καταδίκασε ήταν την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό!

Στην προσευχή του φαρισαίου βλέπουμε τον Χριστό για μια ακόμη φορά να καταδικάζει την υποκρισία! Η υποκρισία είναι το μόνο πράγμα, εξάλλου, που σου στερεί δια παντός την αληθινή ζωή, αφού αυτοαποκλείεσαι από την αλήθεια. Δεν μπορείς να δεις ούτε να προχωρήσεις τον εαυτό σου, ούτε να τον αναπτύξεις ούτε να επεκτείνεις την συνείδηση σου, αφού φοράς προσωπείο το οποίο υπερασπίζεσαι θεωρώντας πως είσαι μια χαρά μέσα σ’ αυτό!

Αν ο φαρισαίος είναι ο αλαζών, ο τελώνης, από την άλλη, θα έλεγε κανείς πως είναι ο ταπεινός. Ταπεινός όμως δεν είναι ο γελοίος, ούτε εκείνος που αυτοεξευτελίζεται ή αφήνει τους άλλους να τον εξευτελίζουν ή να μην του αποδίδουν την αξία του και να λέει κι ευχαριστώ! Ταπεινός είναι ο αληθινός! Αυτός που γνωρίζει πως μέσα στο όλο πράγμα έχει την δική του μοναδική και ανεπανάληπτη θέση, η οποία του επιτρέπει να βρίσκεται σε μια ροή άπειρων όντων μπρος του και άπειρων όντων πίσω του!

Καθένας από εμάς είναι ταυτόχρονα δάσκαλος και μαθητής στο ολογραμμικό σύμπαν της αλήθειας όπου δεν υπάρχει «μικρό» και «μεγάλο» αλλά μόνον αλήθεια και αέναη εξερεύνηση της από τα όντα! Στο άπειρο μέγεθος του Θείου οι ρόλοι  δασκάλου-μαθητή εκμηδενίζονται! Στην πραγματικότητα συμπλέουμε όλοι στην ροή της ζωής από την οποία εισπράττουμε και στην οποία αποδίδουμε ό,τι επιλέγουμε και μας αντιστοιχεί!

Αφού η αλήθεια είναι ολογραμμική και το μέρος εμπεριέχει το όλον,  καθώς εντάσσεσαι στο ρεύμα της Ζώσας ζωής απλώς εμβαπτίζεσαι στα νάματα και στην Δύναμη της ζωής.   Αυτός που ζει και είναι αληθινός απλώς ζει και είναι αληθινός! Κάθε αξιολόγηση είναι άνευ σημασίας, δεν ζει κανείς περισσότερο ή λιγότερο, ούτε είναι περισσότερο ή λιγότερο αληθινός.

Ή είσαι μέσα στο τοπίο της ζωής και ζεις Ζώσα ζωή ή είσαι θεατής και παρουσιάζεσαι με προσωπείο με το οποίο και συνδιαλέγεσαι. Χωρίς να κοιτάζεις τους άλλους στα μάτια! Χωρίς να είσαι σε θέση να ανταλλαχθείς με τον κόσμο!

Αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Να περάσει από αυτή την ζωή και να μην ζήσει την αλήθεια του εαυτού του, την αλήθεια των συναισθημάτων του, των ιδεών του, των σκέψεων του, των επιθυμιών του! Χωρίς να παρουσιαστεί, να εμφανιστεί μπροστά στους συνανθρώπους του και στο σύμπαν όλο που μας παρακολουθεί -στους αόρατους φίλους και εχθρούς μας! Χωρίς να έχει την τόλμη να δείξει αυτό που είναι! Έτσι όπως είναι.

Να βρούμε την τόλμη να είμαστε απλώς ο εαυτός μας! Αν κάνουμε όλα τα άλλα, αν ακολουθήσουμε τους ρόλους και τα προσωπεία που άλλοι μας προτείνουν -η κοινωνία, ο περίγυρος μας κ.λπ., ή και οι ίδιοι επιλέγουμε για να αμυνθούμε ή να επιτεθούμε-, αν δεν βγάλουμε τις μάσκες και δεν στραφούμε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, αν συνεχώς υποδυόμαστε, στο τέλος δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε. Και αυτό ούτε θα μας απασχολεί καν! Δεν θα αναζητήσουμε ποτέ το ποιοι είμαστε!

Το μόνο, εξάλλου, που είναι να βρει κανείς όταν ξεκινήσει την αναζήτηση του ποιος είναι, το θεμελιώδες, είναι πως δεν βρέθηκε εδώ από μόνος του, δεν αυτογεννήθηκε, ούτε αυτοϋπάρχει. Υπάρχει μέσα σε ένα νοήμον πλέγμα Δημιουργίας που εμφανίζει την ζωή. Όσο και αν δεν είναι ξεκάθαρο στην γραμμική λογική του ανθρώπου το από πού προέρχεται, εντούτοις η ψυχή είναι φτιαγμένη έτσι ώστε -αν δεν την έχει μπαζώσει εντελώς μέσα από επιλογές ψευδεπίγραφης ζωής- να μπορεί να αναπνέει το φως και να αισθάνεται πως κολυμπά μέσα στο όλο πράγμα.

Η ψυχή είναι φτιαγμένη να μπορεί να επικοινωνεί με το αόρατο μέρος της ζωής -το οποίο επειδή δεν φαίνεται δεν σημαίνει και πως δεν υπάρχει! Η ψυχή, λοιπόν, νιώθει πως κολυμπά μέσα στο ψυχικό,  αγιοπνευματικό ρεύμα της ζωής. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να το προσδιορίσει λογικά, το ζει! Μέσα σ’ αυτή την βεβαιότητα είναι και η ασφάλεια της!

Όταν μιλάμε για αυθεντικότητα, εννοούμε το να είμαστε σε θέση, κατ’ αρχάς, να αναγνωρίσουμε πως είμαστε εδώ επειδή υπάρχει κάποιος Δημιουργός και κάποιο νοήμον σχέδιο! Μπορεί η λογική να μην το κατανοεί, αλλά η ψυχή το γνωρίζει! Γνωρίζει πως βρίσκεται εδώ για κάποιο σκοπό! Και πως είμαστε ευτυχισμένοι όταν ανταλλασσόμαστε και ζούμε με τρόπο που να στηρίζει την ζωή, και να ποτίζει το Δέντρο της Ζωής του κόσμου!

Κανείς δεν είναι ευτυχής μόνος, ούτε ο πιο χαρισματικός! Ούτε αυτός που θα ανακήρυσσε τον εαυτό του ως εξέχουσα περίπτωση του σύμπαντος! Γιατί δεν έχει καμία αξία οποιαδήποτε υπεροχή εάν δεν υπάρχει κάποιος «άλλος» για να την δει! Ήδη η συνδημιουργία των θεών βασίστηκε στην πρωταρχική σχέση ανάμεσα σε δύο όντα που αποφάσισαν να «συναντηθούν»! Από την σχέση, δηλαδή την συνάρτηση, ξεκινάει όλο το γίγνεσθαι της ζωής!

Κανείς που δεν συναρτάται, που δεν έρχεται σε σχέση με τον «άλλον», δεν ζει! Δεν έχει καμία αξία ό,τι κι αν είναι! Δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να δει ποιος είναι, αν δεν έρθει σε επαφή με την διάσταση του «άλλου». Ο Χριστός έρχεται να ορίσει την διάσταση του «άλλου» όχι ως εχθρού -αφού η ανθρωπότητα ζούσε και δυστυχώς ακόμα ζει με την ψυχολογία των «εχθρών», και ιδίως οι Εβραίοι!- αλλά ως αδελφού, ως μετέχοντα στο κοινό σώμα Χριστού, στην κοινή αλήθεια, στο κοινό Μυστήριο της Ζωής.

Το μόνο που ο Χριστός έδειξε σε κάθε του λόγο και πράξη, ήταν και παραμένει το πώς να ζήσει ο άνθρωπος την αλήθεια του εαυτού του. Την αλήθεια όχι ως θεωρία ή ιδεολόγημα ή θρησκεία, αλλά ως ζώσα ζωή του Εαυτού! Ως πληρότητα, χαρά, ευτυχία, δημιουργικότητα! Όπως ο Ραφαήλ διαρκώς μας επισημαίνει, ο άνθρωπος ζει μόνον όταν έχει χαρά! Όταν χαίρεται! Τότε μόνον ζει Ζώσα ζωή! Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο θα ελεγχθεί!

Αυτή η περίφημη Κρίση που τόσο φοβούνται ιδιαίτερα οι θρησκευόμενοι, η διανθισμένη με τις φριχτές εικόνες της κόλασης, στην πραγματικότητα είναι η στιγμή που η ψυχή θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα: «Αυτή την ζωή που σου έδωσα, παιδί μου, την χάρηκες;» Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο θα κληθούμε να απαντήσουμε. Και αυτό ακριβώς καλούμαστε να ζήσουμε: την χαρά!

Δεν είναι τυχαίο που οι λέξεις χάρις, χαρά, Χριστός, έχουν την ίδια ρίζα! Το ύψιστο ον που μας δίδαξε την αγάπη, την συγχωρητικότητα και την ελευθερία από κάθε είδους δεσμά και όρια, μας ζητά να χαιρόμαστε! Ο ίδιος πάντοτε όταν συναντούσε του ανθρώπους έλεγε «χαίρετε!» Σκεφτείτε τι αντιστροφή έγινε σε όλη την Χριστική διδασκαλία από την επίσημη θρησκεία, πόσο διαστράφηκε ώστε, κατ’ αρχάς, ο Χριστός να εμφανίζεται στις εκκλησίες σταυρωμένος και όχι αναστημένος! Τραγικό!

Και από την άλλη να επικρατεί μια ατέλειωτη ενοχοποίηση του ανθρώπου χωρίς λύτρωση και με τον φόβο της τιμωρίας. Ενώ ο Χριστός δεν ζήτησε καν συμμόρφωση, γι’ αυτό και δεν όρισε κανόνες ούτε πρότεινε το ψυχόδραμα της ενοχής. Απλώς ζήτησε από τον άνθρωπο να είναι αληθινός και του έδειξε τον τρόπο: να αγαπά, να συγχωρεί, και να συναισθάνεται πως υπάρχει κάποιος Δημιουργός που τον έφερε στην ζωή! Αυτό τα αποκαθιστά όλα.

Ο Χριστός απέδωσε στον άνθρωπο την ελευθερία και την δύναμη του. Του έδειξε τον τρόπο να λειτουργηθεί η ζωή του σε τέτοιο βάθος ώστε να επανασυνδεθεί με το Μυστήριο της Χριστότητας, το Μυστήριο της Υιότητας. Και να μπορεί να ζει χωρίς τις συνέπειες της «πτώσης», της αποστασίας από το μυστήριο της ενότητας, τις οποίες αιώνες τώρα υφίσταται ως φθορά και θάνατο.

Βλέπουμε τον άνθρωπο του 21^ου αιώνα να βρίσκεται μπροστά στα ίδια τρομερά σημεία της αδυναμίας να αντιμετωπίσει τον εαυτό του στην αλήθεια του, αλλά και της εντροπίας την οποία εξακολουθεί να υφίσταται.

Η ιστορία του τελώνη και του φαρισαίου μάς δίνει την ευκαιρία να δούμε, είναι πως η σωτηρία μας δεν βρίσκεται εκεί που νομίζουμε. Από την μια ο φαρισαίος, την είχε εναποθέσει στην τήρηση των τύπων και των κανόνων της θρησκείας του, εφησυχασμένος μες στην αλαζονεία του, και από την άλλη ο τελώνης, θεός ξέρει τι είχε κάνει! Ο Χριστός δεν αναφέρει καν τα αμαρτήματά του, αλλά μόνον το ότι ζήτησε από τον Θεό συγχώρηση και έλεος!

Σ’ αυτό, λοιπόν, το ΗΜΑΡΤΟΝ  -με την έννοια της κατανόησης της αστοχίας και την απόλυτη διάθεση της διόρθωσης, και όχι με κάποια «μεταφυσική» και αόριστη έννοια-, βρίσκεται η δικαίωση της προσευχής μας. Έχει σημασία, εξάλλου, πού το απευθύνει κανείς αυτό το ΗΜΑΡΤΟΝ.

Καθένας ας το απευθύνει στο βαθύτερο σημείο του εαυτού του, εκεί όπου ο ίδιος αυτοπροσδιορίζει την αλήθεια του. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να απευθύνει την αναφορά του όσον αφορά τα πεπραγμένα του! Όχι για να κλαίει και να οδύρεται, αλλά για να αλλάξει! Ώστε να είναι ο ίδιος ευτυχισμένος, να είναι ο ίδιος πληρέστερο ον, να είναι ο ίδιος εντός της αλήθειας του εαυτού του και να ζει την ζωή στο βάθος που του είναι προορισμένο να ζήσει.

*