Αντιθέτως το αίτημά μας το απευθύνουμε στους ανθρώπους, και μάλιστα σε πρόσωπα που επιλέγουμε μέσα από συναισθηματικές, ερωτικές ή άλλες σχέσεις. Απευθύνουμε, δηλαδή, το αίτημα της λύτρωσής μας, της κάλυψης της ανάγκης μας, της πληρότητάς μας στον άνθρωπο αντί να το απευθύνουμε στον Θεό! Μόνον ο Θεός όμως μπορεί να το καλύψει!
Η σχέση μας -οποιασδήποτε μορφής- με τον συνάνθρωπο, είναι σχέση οριζόντια, η οποία λειτουργεί στον βαθμό που της επιτρέπουμε να λειτουργεί τριγωνικά: με τον Θεό ως το τρίτο πρόσωπο! Μια σχέση λειτουργεί ευλογημένα, είναι αστείρευτη και δεν τελειώνει, όταν είναι ανοιχτή προς τα πάνω. Όταν επιτρέπει στον Θεό να την τροφοδοτεί με φως κι αγάπη! Όταν η κοινή αναφορά, η κοινή Πηγή είναι ο Θεός!
Όταν ο Θεός, ο οποίος δίνει την ευλογία, είναι στην κορυφή του τριγώνου, η ενέργεια διέρχεται και δυναμοδοτεί και τα δύο μέρη -μαζί και τους κόσμους αντίστοιχα των προσώπων της διαπροσωπικής σχέσης. Ο άνθρωπος όμως δεν ζητά από τον Θεό εκείνο το οποίο δικαιούται.
Δεν ασκεί τα δικαιώματά του! Το δικαίωμα στο απόλυτο! Το δικαίωμα στην ζωή χωρίς όρια! Το δικαίωμα στην χαρά, στην ολοκλήρωση, στην αθανασία! Το δικαίωμα στην ευτυχία του! Συνήθως ζητάμε υπό τον πανικό των γεγονότων -γιατί κανείς όταν όλα είναι καλά δεν απευθύνεται όπως θα έπρεπε στον Θεό, με την ακόμα μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη και αφιέρωση, με ακόμα υψηλότερη προσέγγιση της θειότητας εντός.
Ο άνθρωπος θέλει να περνάει καλά, θέλει να μην πονάει, και όταν έρχονται τα γεγονότα πάνω του να του τα αφαιρεί ο Θεός, οι άγγελοί του, οι απεσταλμένοι του, ή όσοι τέλος πάντων συνδέονται με το θέλημά του. Ο άνθρωπος ζητά από όπου μπορεί βοήθεια για να ελαφρυνθεί από το φορτίο του! Ξεχνά όμως να καταφύγει στον Χριστό! Εκείνον που είπε: «Έλθετε πάντες πρός με οι πεφορτισμένοι και κεκοπιότες καγώ αναπαύσω υμάς!»
Δεν έχει ζώσα σχέση με τον Θεό! Ούτε όμως είναι διατεθειμένος να καταθέσει εκείνο που του ζητείται και θα του ζητείται στο διηνεκές! Εκείνο μπροστά στο οποίο μονίμως θα προσκρούει μέχρι τέλους! Γιατί με όποιες αφορμές, η πρόσκληση είναι πάντοτε ίδια -το σημείο μπροστά στο οποίο μας φέρνει η ζωή: στην ευθύνη της Χριστότητάς μας!
Να συνειδητοποιήσουμε ότι ήρθαμε στην ζωή εκ του μη όντος, και ότι καλούμαστε να επιτρέψουμε να αναπτυχθεί και να ανθίσει ο θεϊκός σπόρος, ώστε να επανέλθει το ανθρώπινο ον στην συνείδηση της ενότητας από την οποία αποκόπηκε με τις γνωστές συνέπειες.Ζητά, λοιπόν, ο άνθρωπος από τον Θεό «ψιλικατζίδικα»: κάνε αυτό, φτιάξε μου εκείνο, την υγεία μου, το παιδί μου, την δυσκολία μου κ.λπ.
Είπε εντούτοις ο Χριστός: «Αιτείτε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και πάντα τα λοιπά προστεθήσονται!» Δεν συνειδητοποιούμε πως ο Θεός έχει δώσει στον καθένα μας λευκή επιταγή -αυτό ακριβώς είναι η ζωή μας. Και καλούμαστε να γράψουμε το«ποσό»! Κι εμείς γράφουμε αυτό που αντιστοιχεί στα μικρά μας θέματα. Ίσα ίσα να μην πονάμε, ίσα ίσα να αντεπεξερχόμαστε στον χωροχρόνο που αντιλαμβανόμαστε.Ενώ μπορούμε να του ζητήσουμε τα πάντα!
Αλλά για να ζητήσουμε τα πάντα πρέπει να δώσουμε τα πάντα! Να ξέρετε ότι δεν ζητάμε τα πάντα,επειδή ακριβώς δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε τα πάντα! Αυτό που ζητάς αυτό καλείσαι και να δώσεις. Οπότε ο άνθρωπος λέει: «Ας κρατήσω τα πράγματα στην κλίμακα που μπορώ να διαχειριστώ!»
Αν ζητήσει το απόλυτο ο άνθρωπος, πρέπει να πει στον Θεό: «Σου αφιερώνομαι! Κάνε με ό,τι θες! Είμαι ελεύθερος από όλα! Δεν με νοιάζει τίποτα! Θέλεις να με πάρεις τώρα, πάρε με,θέλεις να με αφήσεις να ζήσω εδώ, ή όπου αλλού, άσε με! Ό,τι μου ζητήσεις, θα το κάνω!» Εκείνο που ο Χριστός είπε στον Πατέρα του: «Ποίησόν με κατά το θέλημά σου!» Αυτό δεν το λέμε! Γι’ αυτό και δεν τολμάμε να ζητήσουμε το απόλυτο μέγεθος της ευτυχίας μας, η οποία είναι ταυτόσημη με την ολοκλήρωσή μας!
Τώρα δεν είμαστε παρά όντα που υπολειτουργούν! Εμφανίζουμε το φαινόμενο της ζωής ίσα ίσα μια γραμμή πάνω από την ζωώδη κατάσταση. Αν μας κοίταζε ένα ον από τον ουρανό, ακόμα και στις πιο καλλιεργημένες περιπτώσεις θα έβλεπε μια πολύ χαμηλή εκδήλωση του φαινομένου της ζωής.
Δεν έχουμε φτιαχτεί όμως για να υπολειτουργούμε σε τέτοιο βαθμό! Αυτή η υπολειτουργία μάς έχει εθίσει σε μια κατάσταση, και έχουμε ξεχάσει εκείνο που φυσικά εμπεριέχουμε. Αυτό να το δείτε μέσα σας τις στιγμές που διαμαρτύρεται ο εαυτός γιατί δεν είναι ευτυχισμένος!
Επειδή ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να είναι ευτυχισμένος! Δυσανασχετεί με κάτι λιγότερο! Όταν ζητά, καμιά φορά και άγρια -όταν τα πράγματα ζορίζονται- την ευτυχία του, η πηγή του αιτήματος του είναι η ΖΩΗ! Ζωή στην πληρότητα και το βάθος για το οποίο είναι προορισμένος ο άνθρωπος και είναι φτιαγμένος για να ζήσει. Γιατί προέρχεται από το Όλον, από εκείνη την ευδαίμονα κατάσταση της ιλαρότητας του Φωτός! Για να ζει ρέοντας μέσα στο Όλο Πράγμα!
Όλη μας η δυστυχία έγκειται στο ότι ζούμε μια αποκομμένη ύπαρξη, αποσπασματικά. Δεν ζούμε την φυσική ροή μέσα στην κοίτη που ο Θεός έφτιαξε για μας! Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν,τί έχουμε γράψει πάνω σ’ αυτή την λευκή επιταγή, και τί είμαστε με την σειρά μας διατεθειμένοι να δώσουμε στον Θεό! Να το ψάξουμε βαθιά μέσα μας, στο βάθος της προσευχής και της συνομιλίας μας με τον Θεό. Εκεί που μόνο την αλήθεια μπορεί να πει κανείς! Τις στιγμές που στέκεται ενώπιος ενωπίω!
Να αναλάβουμε την ευθύνη της οντότητάς μας: την ευθύνη του να εμφανίσουμε την ζωή μέσα μας στην υψηλότερή της εκδοχή, στην υψηλότερή της δυνατότητα. Αυτό αν το κάνουμε ως μονάδες, αν το κάνουμε, ας πούμε, όσοι είμαστε τώρα εδώ, θα είναι ένα τεράστιο δώρο στο συνολικό ενεργειακό σώμα της ανθρωπότητας, το οποίο θα συνηχήσει στην ίδια δόνηση!
Αυτό που παίζεται στην Γη δεν μπορεί να θεραπευτεί με τίποτα λιγότερο. Από την ανάκτηση, δηλαδή, εκ μέρους του ανθρώπου της θεϊκότητάς του! Από την επαφή του με την Πηγή από την οποία προέρχεται. Τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να απαντήσει στο βάθος της τραγικής του ζωής, η οποία είναι εναλλαγή πόνου και «χαράς», ικανοποίησης δηλαδή που μπορεί να πάρει από τα πράγματα του κόσμου η οποία όμως τάχιστα μετατρέπεται σε απογοήτευση, ανάσχεση, στέρηση!
Σπάνια ο άνθρωπος ζει σε συναισθηματικό επίπεδο -ακόμα δε λιγότερο σε πνευματικό- την πληρότητα εκείνη που στερεώνει την ύπαρξή του και μπορεί να νιώσεις ασφαλής και δίχως φόβο. Διότι όπως πολλές φορές έχουμε πει, ο άνθρωπος ζει είτε φόβο είτε αγάπη!Και όταν λέμε αγάπη, εννοούμε το θαύμα!
Η αγάπη είναι ο κόσμος του θαύματος! Ο φόβος είναι ο κόσμος του πόνου, των πικριών και του αδιεξόδου.Και ενώ όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές αυθεντικής χαράς του εαυτού, την θεϊκή ευεργεσία, όπως αντίστοιχα αβεβαιότητα και φόβο -καταστάσεις που προέρχονται από το βασίλειο του εκπεσόντος όντος το οποίο πυροδοτεί αρνητικές εκδοχές του νου με τις οποίες μας τρομοκρατεί-,εντούτοις δεν παίρνουμε την απόφαση της απόλυτης κίνησης!
Να κάνουμε κάτι καθοριστικό,να τραβήξουμε αμετάκλητα μια γραμμή! Να πούμε: «Ό,τι δεν έγινε θα γίνει τώρα με την δύναμη του Θεού!»
Σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια πόσες πύλες άνοιξε ο Ραφαήλ για μας! Πόσες φορές μας μηδένισε το«κοντέρ». Μας έκανε καινούργιους, πήρε το φορτίο μας! Μετά την πρώτη ευφορία από το κεφάλαιο δυνάμεων, το διασκορπίσαμε ασώτως, και ξαναβρεθήκαμε στο ίδιο σημείο. Γιατί αυτό συμβαίνει με τον άνθρωπο, ειδικά τον καλοπροαίρετο. Ζητά το καλό, την αλήθεια, να βρίσκεται σε σημεία όπου μπορεί να πάρει αυτή την ευλογία, να βρεθεί σε πηγή όπου να μπορεί να πιει καθαρό νερό, αλλά τον ενδιαφέρει η κάλυψη της ανάγκης του εκείνης της στιγμής. Όταν ικανοποιηθεί, λες και υπάρχει μια εγγραφή ηττοπαθούς ζωής ως προς το πνεύμα.
Σαν να μην πιστεύει ο άνθρωπος ότι είναι δυνατόν να ζήσει σε ύψος την ζωή του, σε δόνηση χαράς και ευλογίας διαρκώς. Όλοι λέμε για τις δυσκολίες που υπάρχουν, τα γεγονότα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά κ.λπ., και που αναμφίβολα υπάρχουν.
Είναι γεγονός όμως ότι ο άνθρωπος που είναι θωρακισμένος πνευματικά, δεν κινείται μόνος του, επιτρέπει στον αόρατο μαχητή μέσα του να δράσει, τον Χριστό δηλαδή, την ίδια την Χριστική δύναμη, τον σπινθήρα αυτό που ανάβει την ζωή μας έστω για όσο χρόνο την ζήσουμε.
Αν επιτρέψουμε στον αόρατο μαχητή να μπει μπροστά, θα νικήσει όλα όσα φαίνονται ανυπέρβλητα,υπεράνω των δυνάμεων μας-και πράγματι είναι, αφού ως δύναμή μας θεωρούμε το εγώ, και ό,τι κατανοεί, αξιολογεί, σκέφτεται. Γι’ αυτό και η αποτελεσματικότητά μας, οι λύσεις που δίνουμε είναι πεπερασμένες, αίολες, ευμετάβλητες,ανατρεπόμενες. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τις καταστάσεις. Κυλάνε μέσα από τα χέρια μας! Σαν να πέρασε από την ζωή μας χρυσάφι, πολλά πνευματικά χρήματα και δεν έμειναν στα χέρια μας ούτε και τα επενδύσαμε!
Η υψηλότερη επένδυση φυσικά, είναι η πράξη υπέρ του συνανθρώπου μας! Και δεν εννοώ φιλανθρωπίες, που έχω πολλές φορές χαρακτηρίσει «προσκοπικές», αλλά κατ’ εξοχήν το καρδιακό μέγεθος που μπορεί να σηκώσει το λάθος, την αμαρτία, τα πνευματικά εγκλήματα που διαπράττει η ανθρωπότητα: όχι για να διαιωνιστούν, αλλά αντιθέτως για να σταματήσουν!
Εμείς δεν ζητάμε την τιμωρία, αλλά την πνευματική αποκατάσταση όλων: και των θυμάτων και των θυτών! Αφού ο Θεός ανέχεται το σφάλμα, εμείς δεν το ανεχόμαστε; Δεν κάνουμε όμως την μοναδική κίνηση που αποκαθιστά τα πάντα: την προσφυγή στο φως, την εκπομπή φωτός, την ανάσταση όλων μες στο φως και από το φως!
Το φως είναι η υψηλότερη μορφή φιλανθρωπίας προς τον κόσμο! Να κρατήσουμε τον άνθρωπο στην καρδιά μας χωρίς να τον κρίνουμε. Και όχι μόνον χωρίς να τον κρίνουμε, αλλά χωρώντας τον, συγχωρώντας τον! Αυτό εξάλλου μας ζήτησε ο Χριστός! Και όταν το πράττουμε,γνωρίζουμε ότι αυτό είναι η μεγαλύτερη ελευθερία. Γιατί η ελευθερία μας είναι τόση όση και η συγχωρητικότητά μας!
Δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία όταν έχουμε χρωστούμενα: απέναντι στον εαυτό μας, στον συνάνθρωπο, στον Θεό-γιατί στον Θεό έχουμε χρεώσει τα περισσότερα! Έχουμε λίστα αναπάντητων αιτημάτων! Ο άνθρωπος ζητά το θαύμα αλλά δεν είναι διατεθειμένος να το πράξει ο ίδιος! Γιατί δεν μπορεί να δει πως ο ίδιος είναι ένα θαύμα!Ο ίδιος που βρέθηκε εκ του μη όντος εις το είναι, και εμπεριέχει όλη την Δύναμη του Θεού.
Ο Χριστός είπε: «Ό,τι κι αν ζητήσετε στο όνομά μου, θα σας το δώσω!» Δεν έβαλε όρους ή εξαιρέσεις στον λόγο του αυτό. «Ό,τι κι αν ζητήσετε στο όνομά μου!» Είπε επίσης να ζητάμε και θα μας δοθεί! Και επίσης πως θα είναι μαζί μας έως συντελείας του κόσμου! Για τον άνθρωπο που δεν έχει πνευματική ζωή, όλα αυτά που κουβεντιάζουμε είναι ανύπαρκτα έως γελοία, δεν τα ζει, δεν τον αφορούν.
Υφίσταται παθητικά, ως προς το υπαρξιακό της βάθος, την ζωή σ’ αυτό που τού φέρνει, έως ότου τον σαρώσει, αφού δεν έχει ζώσα σύνδεση με το φαινόμενο της ζωής πέραν του χωροχρόνου ώστε να μπορεί να έχει συνέχεια. Είναι πάρα πολύ οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι περνάει η ζωή του ανθρώπου και δεν γυρίζει να δει αυτό που θα έπρεπε να βλέπει από τα πέντε του χρόνια και μετά. Αφού, όπως λέει ο Ραφαήλ, μέχρι τα πέντε του χρόνια το παιδί είναι αθώο: λειτουργεί, δρα άμεσα ως ο Χριστός-Εαυτός μας.
Αυτό που καλείται από τα πέντε του χρόνια και μετά είναι να διαμορφώνει διαρκώς αυτό το ναι της ζωής! Ένα διαρκές ναι σε ένα τεράστιο όχι που ορθώνεται μπροστά του από την κοινωνία, τον πολιτισμό στον οποίο ζούμε, από το παρελθόν, από το κατεστημένο της ανθρωπότητας. Το όχι μιας τεράστιας αντίστασης στο πνεύμα από μια ανθρωπότητα ηττημένη.
Ήδη από τα πέντε του χρόνια καλείται ο άνθρωπος να πει αυτό το άγιο ΝΑΙ! Το ναι στο καλό, το ναιστο θέλημα του Θεού, το ναι στην αποκατάσταση της τεράστιας εκκρεμότητας που ζει η Γη και ενδεχομένως και άλλα σημεία του σύμπαντος.
*
Το σημερινό Ευαγγέλιο μιλάει για τον παραλυτικό που θεράπευσε ο Χριστός στην Καπερναούμ. Μάλιστα έκανε στον Χριστό μεγάλη εντύπωση ο επεισοδιακός τρόπος που βρέθηκε κοντά του,η πίστη του και η επιμονή του πως θα τον θεραπεύσει!
Και λέει ο Χριστός: «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου!» Άκουσε, λέει το ευαγγέλιο, ο Χριστός τις σκέψεις των παρευρισκομένων γραμματέων οι οποίοι ήσαν «διαλογιζόμενοι εν ταις καρδίαις αυτών», συνομιλούσαν με τον εαυτό τους -ποιόν εαυτό άραγε;- και έλεγαν: «Τι βλάσφημο λόγο είπε ο Χριστός! Πώς μπορεί να αφαιρέσει τις αμαρτίες; Αυτό το κάνει μόνον ο Θεός, έβαλε τον εαυτό του στην θέση του Θεού;» Συνομιλούσαν με τον εαυτό τους, άκουγε ο Χριστός και έφριττε!
«Μόνον ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία πάνω στις αμαρτίες!» τούς απαντά. Αργότερα εξάλλου είπε στους αποστόλους πως ό,τι λύνουν θα μένει λυμένο και ό,τι δένουν θα μένει δεμένο! Αυτός είναι ο Κύριος της ζωής, αυτός θεμελίωσε την Γη και με τα χέρια του θεμελίωσε τους Ουρανούς, όπως λέει ο Παύλος.
Ο Κύριος έχει την εξουσία σε ολόκληρη την δημιουργία. Και ακόμα και οι ουρανοί να καταστραφούν και να παλιώσουν, εκείνος σαν ένδυμα θα τους αλλάξει! Ο ίδιος όμως παραμένει καινούργιος, αναλλοίωτος, αιώνιος. Και ο Θεός θα του πει: «Κάθισε στον θρόνο στα δεξιά μου έως ότου κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδών σου!»
Όταν θα έρθει, δηλαδή,η ώρα της Κρίσης, ο Χριστός δεν θα μπορεί πλέον να μας βοηθήσει! Απλώς θα είναι δίπλα στον Πατέρα του όταν θα γίνει το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Όσο όμως είμαστε εδώ, όσο είναι εδώ, έχει την εξουσία να μας σώσει. Και το έκανε! Το έκανε εφάπαξ! Από τον Χριστό είμαστε ελεύθεροι! Ο Χριστός δεν βλέπει κανέναν ένοχο! Αυτό έχει ήδη γίνει! Αυτό που ο άνθρωπος καλείται να κάνει, είναι να βάλει την δική του υπογραφή σε μια αθωωτική απόφαση που έχει ήδη γίνει.
Σκεφτείτε ότι δεν υπογράφουμε την δική μας αθωότητα! Πολλώ δε μάλλον των συνανθρώπων μας! Δεν υπογράφουμε για τον εαυτό μας ότι είμαστε αθώοι! Ενώ καλούμαστε να υπογράψουμε την αθωότητα του σύνολου ανθρώπου! Να υπογράψει η συνείδησή μας πως κάθε ανθρώπινο πλάσμα είναι αθώο, εφόσον ζει και λειτουργείται μέσα του το μυστήριο του Θεού,εφόσον κάπου μέσα του καταχωνιασμένο υπάρχει το παιδί!
Κι αυτό το παιδί ζητά βοήθεια! Και πρέπει να το προστατέψουμε, και μέσα στην ψυχή μας και μέσα σε κάθε άνθρωπο. Η Ορθοδοξία μιλά για την νηπτική διάσταση της «σωτηρίας», την κάθαρση του εαυτού, ακριβώς για να μην «συνομιλεί» με τον θάνατο, με τον σατανά! Αλλά και οι άγγελοι ως λειτουργικά πνεύματα, την σωτηρία μας υπηρετούν.Έχουμε λοιπόν την ευθύνη της υπαρξιακής μας τύχης.
Ο Χριστός είναι καινή κτίσις. Μέχρι να παρέλθει ο Ουρανός και η Γη δεν θα πάψει να ισχύει ούτε ένα γιώτα από το λόγο του μέχρι να ολοκληρωθούν τα πάντα! Η εσωτερική νήψις, ας λάβει για τον καθένα το περιεχόμενο που μπορεί να της προσδώσει. Προσοχή στον λόγο, στην αλήθεια που γνωρίζουμε!
*
Στα γεγονότα της ζωής μας είμαστε ανεπαρκείς γιατί αρνούμαστε να συσχετίσουμε τον κόσμο των αιτίων με τον κόσμο των αποτελεσμάτων. Απλώς θεωρούμε ότι δεν μας αξίζει να μας συμβεί κάτι κακό, ή, οι πιο ενοχικοί, θεωρούν ότι μας αξίζει και γι’ αυτό μας συμβαίνει. Ούτε το ένα είναι σωστό, ούτε το άλλο.
Γιατί ό,τι συμβαίνει απηχεί πραγματικότητες στις οποίες δεν έχουμε πρόσβαση. Το ζήτημα δεν είναι να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Το ζήτημα είναι να αφήσουμε τα χέρια μας από ό,τι συμβαίνει. Να μην κάνουμε τίποτα! Αυτό που είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα! Θυμάμαι, όταν αυτό μας το πρωτοείπε ο Ραφαήλ χρόνια πριν, ακούστηκε παράδοξο! «Μην κάνεις τίποτα!» Εδώ όλοι μας λένε κάτι να κάνουμε, όλοι προτείνουν ασκήσεις, θέτουν προϋποθέσεις κ.λπ.Και ο Χριστιανισμός καθ’ ο θρησκεία, έχει τις προτάσεις του και τις απειλές του.
Ο Ραφαήλ λέει: «Μην κάνετε τίποτα!» Εντέλει δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να μην κάνεις τίποτα! Είναι η υψηλότερη άσκηση, το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο! «Μην κάνεις τίποτα» σημαίνει κάνω πίσω εγώ και αφήνω τον Θεό να πράξει, σημαίνει δηλαδή απόλυτη άφεση, απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, απόλυτη εμπιστοσύνη στο ότι ο Θεός μόνον το καλό θέλει, μόνον το καλό υπογράφει, μόνον το καλό πράττει.
Αντιθέτως οι δικές μας οι πρωτοβουλίες και κινήσεις είναι πάντοτε κατόπιν «συνομιλίας» με τον εαυτό μας, όπως εκείνης των γραμματέων που λέγαμε προηγουμένως. Έχουμε συνομιλήσει με τον σατανά, μας έχει δηλητηριάσει με τις εκδοχές του και τις απειλές του -αφού ο σατανάς πάντοτε τρομοκρατεί τον άνθρωπο!
Όταν από τις σκέψεις μας πονάμε είναι από την «συνομιλία»! Έχουμε συνομιλήσει με τον φίλο μας! Ο Θεός δεν πονάει τον άνθρωπο! Να ξέρουμε πως ό,τι μας πονάει δεν προέρχεται από τον Θεό! Είτε συναίσθημα είναι είτε ιδέα είτε σκέψη, ό,τι μας προκαλεί πόνο δεν είναι από τον Θεό!
Ο Θεός ό,τι αγγίζει το ελευθερώνει, το γεμίζει φως, το αποκαθιστά, το θεραπεύει! Να αναζητήσουμε,λοιπόν, τα αδιέξοδα μας στα όρια και τα εμπόδια που ορθώνουμε εμείς οι ίδιοι προς την ροή της ζωής. Τουλάχιστον εμείς εδώ που έχουμε την τύχη και την ευλογία να είμαστε κάτω από την ασπίδα του Ραφαήλ, έχουμε ζήσει τόσες ευεργεσίες, τόσες ευλογίες, τόσες στιγμές -εγώ που καταγράφω μπορώ να σας διαβεβαιώσω!- που μας ανοίχτηκαν δυνατότητες, που μας δόθηκαν δώρα, στιγμές που υπήρξε ο χρονισμός και οι συνθήκες οι εντελώς ευεργετικές για να κάνουμε την κίνηση προς το απόλυτο!
Την κίνηση της άφεσης!«Κλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ!» Το άνευ όρων! Αυτό που δεν κάνουμε, ή το έχουμε αποπειραθεί με όρους, με δόσεις, αναιρώντας το στην συνέχεια. Εντούτοις το μεγαλείο του Θεού είναι πως ο χρόνος του είναι πάντοτε το ΤΩΡΑ, πάντοτε η παρούσα στιγμή! Για τον Θεό δεν υπάρχει αποτυχία, δεν υπάρχει παρελθόν, δεν υπάρχει τίποτα από όσα ο άνθρωπος χρεώνει στον εαυτό του και τον καταδικάζει,μαζί και τον συνάνθρωπό του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν από το σύνδρομο των χαμένων ευκαιριών. «Δεν πρόλαβα να κάνω αυτό που ήθελα, έχασα χρόνο, πήρα λάθος αποφάσεις, συνέβησαν γεγονότα αμετάκλητα» κ.λπ.
Αν μπορούσαμε να δούμε πραγματικά ότι δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά, απλώς θα γελούσαμε! Αλήθεια σας λέω! Σας διαβεβαιώνω γι’ αυτό! Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Θεό! Δεν υπάρχει δρόμος που να μην οδηγεί στον Θεό! Παρά μόνον αν εμείς το πιστέψουμε πως δεν οδηγεί στον Θεό! Δεν υπάρχει δρόμος που να μην μας οδηγεί στον Θεό! Δεν υπάρχει απόφαση που να μην μας οδηγεί στον Θεό, εάν θέλουμε να πάμε στον Θεό!
Δεν υπάρχουν λάθη που να μας εμποδίσουν να πάμε στον Θεό! Ούτε υπάρχει για μας κάποιο θαυματουργικό σημείο έξω από την βούλησή μας που θα τα μεταμορφώσει όλα. Γιατί αυτό το σημείο ούτως ή άλλως υπάρχει! Μέσα σ’ αυτό κολυμπάμε! Μέσα σ’ αυτό ζούμε! Μέσα σ’ αυτό το θαύμα αναπνέουμε, και η Γη κινείται μέσα στο κενό με τέτοια ακρίβεια μαζί με όλο το σύμπαν! Αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα!
Τι άλλο θαύμα ζητάμε να δούμε για να πιστέψουμε πως ο Θεός υπάρχει; Υπάρχει πλήρης συσχέτιση αιτίου και αποτελέσματος! Πού λοιπόν αναζητούμε την λύση των όποιων δυσκολιών και προβλημάτων μας, αν όχι στην σύνδεσή μας με αυτή την μυστική δύναμη του Θεού, την οποία όπως και να την ονομάσουμε, όπως και να το θέσει το ζήτημα ο νους, δεν παύει να την νιώθουμε κάποιες στιγμές.
Ακόμα και οι πιο κακές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν στραβώσει τα πράγματα του εαυτού τους δεν μπορούν να μπαζώσουν εντελώς το παιδί! Ακόμα και αχνά ακούγεται η φωνή του, η φωνή του παιδιού που ζητά να ζήσει! Ζητά να ελευθερωθεί! Ζητά να τού επιτρέψουμε να βγει στην σκηνή. Κι αυτό το παιδί είναι παντοδύναμο, μεγάλης βουλής άγγελος, θεός ισχυρός, πατήρ του μέλλοντος αιώνος! Είναι ο Υιός! «Και υιός εδόθη υμίν…»
Δεν υπάρχει τίποτα που να μας εμποδίζει! Δεν έγινε ποτέ τίποτα! Επανέρχεσαι μεμιάς στην ζώσα στιγμή του ΤΩΡΑ, στον μόνο χρόνο που συμβαίνει Θεός! Είναι τόσο σοκαριστικό, τόσο απ’ αλλού φερμένο, δεν είναι κάποια μορφή παρηγοριάς ή ιδεολογική τοποθέτηση,αλλά επαναφορά στην συγκλονιστική πραγματικότητα της άμεσης επαφής με τον Ουρανό.
Αυτό το οποίο δεν υπογράφει η συνείδηση σου δεν έχει γίνει ποτέ! Δεν υπάρχει! Ακόμα και αν υποτεθεί ότι έχεις κάνει κάτι με πρόθεση, δεν παύει την επόμενη στιγμή όλα να είναι καινούργια! Τίποτα δεν είναι το ίδιο! «Τα πάντα ρει!» και, «Ουκ έστιν δίς τω αυτώ ποταμώ εμβήναι».
Είσαι πάντοτε εσύ και ο Θεός! Και η καινούργια σχέση που φτιάχνεις με τα πράγματα! Είναι πάρα πολύ άδικο ο άνθρωπος να είναι τόσο δεσμευμένος από το παρελθόν! Να αυτοκαταδικάζεται μέσα στο παρελθόν! Είναι τεράστια πλάνη, κάτι που ο σατανάς φυσικά θέλει ο άνθρωπος να πιστεύει. Γιατί μέσα στο παρελθόν αναλώνει την δύναμη της ζωής του και εξαντλείται. Αναιρώντας ακόμα και την ελπίδα πως όλα όσα είναι μέσα του ζώντα και πεπληρωμένα, όσο ζει μπορεί να τα φτάσει απλώνοντας το χέρι του!
*
Δεν μπορούμε οι χριστιανοί ούτε να συμφωνήσουμε για τον εορτασμό του Πάσχα! Τραγικό! Ούτε για την Ανάσταση! Σκεφτείτε πού βρίσκεται η ανθρωπότητα! Μιλάμε για διαθρησκευτικό διάλογο και τα δόγματα της ίδιας θρησκείας δεν συμφωνούν για τον μείζονα εορτασμό που είναι το Πάσχα. Ούτε η Ανάσταση δεν μας ενώνει! Άβυσσος!
Όταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας συναντήθηκε το 1963 με τον πάπα Παύλο ΣΤ στα Ιεροσόλυμα (ήταν παρών από το Τάγμα και ο Κ. Χασάπης), και συμπροσευχήθηκαν για την ένωση των Εκκλησιών, σε ορθόδοξα μοναστήρια αναθεματίζανε τον Πατριάρχη! Σκεφτείτε πόσο μακριά βρίσκονται οι συνειδήσεις μας από την ενότητα. Είναι ακόμα πολύ διαχωριστικές! Αντιλαμβανόμαστε τον Θεό μέσα από τον νου...
Εντούτοις όσο η νοημοσύνη μας πατάει στην Γη, δεν είμαστε υπαρξιακά ασφαλείς ούτε εδώ ούτε σε κανένα σύμπαν. Όσο καλά κι αν έχουμε σκεφτεί, όσο και αν έχουμε συγκροτήσει τις ιδέες μας και έχουμε απαντήσει στα ερωτηματικά μας κ.λπ., στον βαθμό που η νοημοσύνη μας πατά στην Γη είναι μακράν της πνευματικής πραγματικότητας. Είναι σαν να περπατάς πάνω σε έναν χάρτη και νομίζεις πως περπατάς πραγματικά στους δρόμους!
Ασκήσεις επί χάρτου είναι ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος. Ακόμα και οι υψηλότερές του σκέψεις και ιδέες. Αυτά που ο άνθρωπος χαρακτηρίζει «πνευματικά» δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα. Είναι απλώς μέσα στον νου του! Στην καλύτερη περίπτωση αναμοχλεύει ένα υλικό από την συλλογική πραγματικότητα. Ακόμα και στην καλύτερή της εκδοχή η πραγματικότητα αυτή είναι ψευδαίσθηση, είναι εντός του Matrix!
Η Ανατολή έχει πάρα πολλές προτάσεις να κάνει στον άνθρωπο σχετικά με την θέωσή του. Διαβάζοντας,για παράδειγμα, την «Αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» του Παραμχάνσα Γιογκανάντα, ένα πραγματικά σοβαρό και εντυπωσιακό βιβλίο, βλέπει κανείς, αν έχει πνευματική όραση, πόσο νηπιακή είναι η προσέγγιση. Δεν μιλώ για τα άγια όντα που περιγράφει, τα οποία είναι ενσαρκωμένα έτσι και κάνουν το έργο τους. Πόσο παιδαριώδεις σε σχέση μ’ αυτό που έφερε ο Χριστός είναι οι διδασκαλίες αυτές!
Μιλώ με κάθε επίγνωση,έχοντας στην ζωή μου μελετήσει κατά το παρελθόν με μεγάλη σοβαρότητα αυτές τις πνευματικές παραδόσεις. Αυτό το οποίο είπε ο Χριστός «Ιδού εγώ τα κάνω όλα νέα!» δεν υπάρχει πουθενά! Είναι πολιτισμοί πριν από την χάρη!Με πόνους και κόπους γεννάνε τα παιδιά τους! Την χάρη την αντιλαμβάνονται κατ’ εξαίρεση στις ενσαρκώσεις των αγίων όντων τους, ως κάτι σπάνιο, δύσκολο και μακρινό.
Αυτό που ζούμε εμείς οι Ορθόδοξοι, αυτή την ευλογία που έφερε ο Χριστός στον κόσμο σχίζοντας το αρχαίο χειρόγραφο, το αρχαίο «κάρμα», ανακαινίζοντας ολοσχερώς τον άνθρωπο,είναι άγνωστο. Ο Χριστός φέρνει την χάρη στον κόσμο του «νόμου» και της τιμωρίας.
Την αμεσότητα της Λάμψης,όπως την αποκαλεί ο Ραφαήλ, που μπορεί να μας μεταφέρει οποιαδήποτε στιγμή σε άλλο σημείο, εντελώς διαφορετικό από εκείνο που μπορούμε να φανταστούμε,ακόμα και στις υψηλότερές μας προσδοκίες. Η Λάμψη ως μετατόπιση σε άλλη πραγματικότητα ζωής, ως άμεση διόρθωση της στρεβλωμένης όρασης ενός κόσμου θνησιγενούς και αποκομμένου από το όλο πράγμα.
Είμαστε μπροστά σε κάτι πολύ μεγάλο και πρωτόγνωρο! Μας παρέχεται ένα αστρόπλοιο για πνευματικές πτήσεις εκεί όπου δεν πάτησε ποτέ κανείς! Η λογική του «πήρα ευλογία και γνώση από τον Ραφαήλ, η ζωή μου τακτοποιήθηκε, όλα καλά μέχρι τώρα, χωρίς μεγάλα προβλήματα, μπορώ και μόνος μου!», η λογική δηλαδή της τακτοποίησης της μικροκλίμακάς μας ως το μέγα ζητούμενο δεν είναι χυδαία;
Είμαστε μπροστά σ’ ένα αναβλύζον σημείο ανατροπής: χάριτος και φωτός! Μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως ό,τι είναι να πάρει το πήρε; Ή πως έχει την «αυτάρκεια»της επαφής του με τον Θεό; Κανένα ον που έχει επαφή με τον Θεό δεν νιώθει τέτοια αυτάρκεια. Αυτάρκεια νιώθει μόνο το εγώ! Για το λίγο που μπορεί να χωρέσει!
«Κολυμπούν σε μια λιμνούλα και την έχουν για ωκεανό!» έλεγε ένας μεγάλος δάσκαλος, ο Μορύα. Δεν έχουμε καταλάβει για πού μας ετοιμάζει ο Ραφαήλ. Ούτε βεβαίως ποιός είναι ανάμεσά μας… Όσοι μείνουν μαζί μας και μας αγαπήσουν -γιατί στην αγάπη παίζεται όλο, όχι στην νοητική κατανόηση- θα μας ακολουθήσουν σε αυτό που ο Ραφαήλ ανοίγει.
Εκείνος που βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο -και γνωρίζουμε ποιός είναι αυτός- οδηγεί το σκάφος! Όσες ψυχές αναπαύονται κοντά μας -όπως είχα πει στην αρχή των ομιλιών αυτών- και νιώθουν ψυχική και πνευματική συγγένεια, θα παραμείνουν στο σκάφος όταν αυτό απογειωθεί! Και εκεί που θα μας πάει δεν είναι σε κάποια βέλτιστη διευθέτηση των θεμάτων μας, αλλά σε νέα γη και ουρανό.
Ο Θεός ξεκινά από το σημείο που σταματάει ο νους! Όσο ο άνθρωπος σκέπτεται, όσο ζει με το παράσιτο στον νου του, δεν μπορεί να συνδεθεί με το πνεύμα! Ο πολιτισμός που έχει φτιάξει, για τον οποίο τόσο καμαρώνει, τον έχει κάνει τόσο δυστυχή που τον τρελαίνει! Κοντεύει να καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον που τον φιλοξενεί για να μην έχει ούτε Γη να πατήσει!
Η πνευματική λειτουργία του νου είναι φως! Όταν μιλάμε για τον Θεό εντός μας,μιλάμε για το σημείο που έχει σωπάσει ο νους! Όσο ο νους προβάλλει ερωτήματα, γιατί, αντιστάσεις, απόψεις, θεωρίες, θέλω, στην πραγματικότητα προσθέτει εμπόδια στο καθαρό σήμα της ζωής!
Γι’ αυτό οι προσευχές μας δεν εισακούγονται! Είναι ένα μουρμουρητό του νου το οποίο μπορεί να μας χαλαρώνει, αλλά δεν προέρχεται από το Χριστικό σημείο εντός, από το παιδί! Και μόνο το παιδί μπορεί να προσευχηθεί! Κάποιοι κατά καιρούς με ρωτούν πώς να προσεύχονται. Η ερώτηση αυτή είναι εξοργιστική! Είναι σαν να ρωτάς πώς να αναπνεύσεις! Σαν να ερωτά το παιδί πώς να βρει το βυζί της μάνας του για να τραφεί.
Η προσευχή είναι ζωτική, φυσική λειτουργία, όπως η αναπνοή! Ούτως ή άλλως κάθε στιγμή προσευχόμαστε, λέει ο Στέλιος. Αλλά σε ποιον Θεό; Πού προσευχόμαστε; Γιατί με τον σατανά «διαλεγόμαστε»! Όπου υπάρχει διάλογος είναι πάντοτε δύο! Ενώ ο Θεός δεν κάνει διάλογο, αφού δεν διαιρείται! Εμείς θεωρούμε ύψιστο επίτευγμα τον διάλογο! Να συνυπάρχουν οι αντιθέσεις «πολιτισμένα».
Ο Θεός είναι πέρα από τις αντιθέσεις του νου! Είναι άλλη υπαρξιακή πραγματικότητα από εκείνη που ο άνθρωπος γνωρίζει! Είναι πληρότητα, φως! Ατέρμονες δημιουργίες φωτός! Η καρδιά δεν διαλέγεται! Ο άνθρωπος όταν αγαπά, ζει την ενότητα! Είναι δηλαδή μέσα στο μυστήριο του Θεού! Όλα εκεί είναι πεπληρωμένα!
Μία στιγμή να έχει νιώσει ο άνθρωπος την αγάπη, έχει γεύση από το όλο πράγμα! Εκεί είναι όλοι οι νόμοι και οι προφήτες! Η αγάπη δεν έχει εξήγηση! Μάλιστα από την οπτική του νου είναι το πιο παράλογο πράγμα. Δεν είναι συμφέρον του εγώ να αγαπά, γιατί τότε μοιράζεται, χαρίζει, νοιάζεται… Δεν είναι λογικό πράγμα να αγαπάς, είναι ενάντιο στην ατομικότητα του εγώ.
Η αγάπη είναι υπέρβαση των ορίων, είναι το μεγαλύτερο μυστήριο το οποίο εισάγει τον άνθρωπο ολόκληρο μέσα στην καρδιά του Θεού! Μέσα στην αγάπη δεν χρειάζεται να αναζητήσει ο άνθρωπος τίποτα! Κάπου όλα ακούγονται απειλητικά: σκέψεις, θεωρίες, λόγια,απόψεις. Δεν οδηγούν πουθενά! Νά γιατί η υψηλότερη άσκηση είναι η υπακοή! Ακούς τον Θεό! Και τέλος!
Διαθέτεις δηλαδή τον εαυτό σου απολύτως στον Θεό. Αυτός είναι ο υψηλότερος διαλογισμός: η πλήρης διάθεση του εαυτού! Ο άνθρωπος νιώθει πως απειλείται όταν του λες να μην κάνει τίποτα, όταν του λες να μείνει άδειος ο νους του, όταν του λες να υπακούσει τον πνευματικό του οδηγό! Ακόμα και στην μαθητεία μας είμαστε ασεβείς,καθυστερούμε… Να μη σας πω ότι είμαστε παντελώς εκτός πνευματικού τοπίου!
Πόσο εκ του ασφαλούς εμπιστευόμαστε τον Θεό! Όταν όλα είναι καλά, όταν αυτά που διακυβεύονται είναι λίγα και χωρίς μεγάλες συνέπειες. Όταν είναι πολλά, ο νους καταφεύγει στα γνωστά του, αυτά που μπορεί να ελέγξει! «Καλό είναι να σε σκέφτεται ή να προσεύχεται για σένα ένας άγγελος, ένα καλό πλάσμα!»
Όμως για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητά του εξακολουθεί να καταφεύγει στα όπλα του κόσμου τούτου! Προκειμένου να επιλύσει αυτό που δεν επιλύεται απ’ αυτό τον μαχαλά! Μα θα μου πείτε είναι θέματα σοβαρά, θέματα υγείας, θέματα οικονομικά… Για τον Θεό δεν υπάρχουν θέματα σοβαρά και μη σοβαρά!
Είμαστε ευλογημένοι όταν ό,τι και αν συμβαίνει αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στον Θεό και καταθέτουμε την βεβαιότητά μας ότι μας αγαπά! Όχι ότι τον αγαπάμε! Στις δύσκολες στιγμές, εξάλλου, αυτό θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αντανακλαστικά: πως ο Θεός μάς αγαπά! Το μόνο που μπορεί να μας εμποδίσει να ζήσουμε την αγάπη του Θεού είναι ο νους, το εγώ, οι πεποιθήσεις μας, ο κόσμος τούτος!
Ό,τι προέρχεται από την Πηγή του ιερού λόγου έχει την κάλυψη του Ουρανού. Γι’ αυτό μεταφέρει μια ευλογία που ο νους δεν μπορεί να προσδιορίσει. Τα λόγια είναι το πρόσχημα για να απασχολείται ο νους ενόσω ο Λόγος μας μεταμορφώνει! Η Δύναμη του Θεού μας θεραπεύει!
Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφράσει τον εαυτό του! Να αυτοπροσδιοριστεί με τις πράξεις και τις επιλογές του! Για να δει ο ίδιος πού βρίσκεται! Αυτό που ανοίγεται είναι ευλογημένο για όλη την ανθρωπότητα.
Εμείς σας ζητάμε να έχετε χαρά, να είστε ευτυχισμένοι, να παίρνετε δυνάμεις ζωής! Αφού ο Ραφαήλ μας επιτρέπει να δούμε το φως παραμερίζοντας τον κόσμο των σκιών που περιγράφει ο Πλάτωνας στον μύθο του Σπηλαίου! Μας επιτρέπει να δούμε «απέξω»!
Ας το τολμήσουμε να κοιτάξουμε «απέξω»! Ας τολμήσουμε να βγούμε απέξω! Ας επιτρέψουμε στον Θεό να μας δώσει το δώρο του! Ο Θεός να μας δώσει θέλει, όχι να μας πάρει! Είναι παράδοξο να αρνούμαστε την βοήθεια του Θεού: εκείνο που εντέλει εκ γεννήσεως δικαιούμαστε, και το οποίο εφάπαξ μας έδωσε ο Θεός!
Καλούμαστε να ανοίξουμε το δώρο της ζωής μας! Ας πάρουμε με προσοχή στα χέρια μας αυτό το πανέμορφο «πακέτο», να το ανοίξουμε και να λάβουμε το περιεχόμενό του! Ο Θεός έχει ένα προσωπικό μήνυμα για τον καθέναν από μας που αφορά τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε, το πριν και το μετά του. Όσο κι αν ο κόσμος αυτός φαίνεται πραγματικός στην απειλή του, είναι ανύπαρκτος! Μια ανύπαρκτη φυσαλίδα μέσα στις δημιουργίες του παντός!
Το μόνο που ο Θεός βλέπει στην Γη είναι τα παιδιά! Είναι σαν να πετάει ένα αεροπλάνο πάνω από μια πόλη την νύχτα: βλέπει μόνο φωτάκια! Αυτά τα φωτάκια είναι τα παιδιά. Ο Θεός, όταν στρέφεται να δει την Γη, βλέπει εκείνο που ο ίδιος έφτιαξε: τα φωτάκια, το παιδί μέσα μας.
Να έχουμε εμπιστοσύνη πως ο Θεός θα οδηγήσει τις ζωές όλων στο κάλλιστο! Και θα οδηγήσει την ανθρωπότητα εκεί όπου εξαρχής της είναι δεδομένο να πάει! Αυτό δεν μπορούμε ούτε να το σταματήσουμε ούτε να το εμποδίσουμε! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ταλαιπωρήσουμε τον εαυτό μας! Κι αυτό κανείς μας δεν το θέλει!
*
Ο χρόνος δεν είναι γραμμικό, αλλά καμπυλούμενο μέγεθος. Τον διαχειρίζεται η συνείδηση! Κάθε στιγμή είναι αυτόνομη, ολογραμμικά πλήρης! Τα καρέ-στιγμές της ζωής μας τα κινεί ο νους με τις πεποιθήσεις του όπως τα καρέ μιας κινηματογραφικής ταινίας ώστε να δίνεται η ψευδαίσθηση της συνέχειας! Μόνο η στιγμή υπάρχει! Πλήρης, αυτόνομη,ελεύθερη! Το σημείο της απόλυτης δυνατότητας του ΤΩΡΑ!
Η συνείδηση του παρόντος ξαναγράφει ολόκληρη την ιστορία μας! Το παρελθόν ξαναγράφεται την παρούσα στιγμή, καθώς και το μέλλον! Ξαναγράφουμε την ιστορία του κόσμου καθώς ξαναγράφουμε την ζωή μας!
Η Χριστική όραση αθωώνει τον κόσμο! Η συγχωρητικότητα μάς καθιστά ελεύθερους. Για τον Θεό δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη «αμαρτία». Υπάρχει η παρούσα στιγμή. Ό,τι δεν περιέχει η συνείδησή σου την παρούσα στιγμή δεν καταγράφεται, δεν ανιχνεύεται στο σύμπαν! Είσαι η παρούσα σου εκδοχή!
Μην πιστεύεις στον θάνατο! Μην πιστεύεις στο «λάθος»! Μην πιστεύεις στο «κακό»! Ό,τι δεν υπογράφεις,δεν υπάρχει! Μη φέρνεις ένα παρελθόν σύμμεικτο στο παρόν της ΛΑΜΨΗΣ. Όλα μπορεί η συνείδησή σου ΤΩΡΑ να τα εμβαπτίσει στο φως! Μόνο το φως υπάρχει! Το φως είναι η ελευθερία και η ευτυχία σου! Φως! Μόνο Φως! Πάντα Φως! Μην υπογράψεις ποτέ τίποτα άλλο από το Φως για σένα και τον κόσμο!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου