Ο Πατέρας είναι η αρρενωπή στοργικότητα που είναι κάτι πολύ όμορφο και ευλογημένο για τον κόσμο. Για την στοργικότητα της μάνας δεν θα συζητήσουμε! Έχουμε πει πως όλες οι γυναίκες που μπορούν να ζήσουν την αγάπη είναι μητέρες -γιατί αυτό σημαίνει μητέρα: ζω την αγάπη μέσα μου! Παιδιά μας δεν είναι εξάλλου αυτά που γεννάμε, αφού δεν είναι καν δικά μας, είναι της Ζωής!
Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας! Όλες οι γυναίκες είμαστε μητέρες των παιδιών που είναι στην Γη, με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι άντρες είναι πατέρες όλων των παιδιών που είναι στην Γη! Την μητρότητα και την πατρότητα δεν την κάνει το DNA του αίματος. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα παιδί -ας πούμε ότι είναι-, εννοώ χωρίς να αναλάβεις την πνευματική ευθύνη! Εάν την αναλάβεις, τότε σε αφορούν εξίσου όλα τα παιδιά του κόσμου.
Δεν είναι η φυσική σχέση αυτή που δημιουργεί την μητρότητα ή την πατρότητα! Τα παιδιά ανήκουν σ’ αυτούς που τα αγαπούν! Πάρα πολλοί στην Γη έχουν παιδιά χωρίς οι ίδιοι να γίνουν ποτέ πατέρες και μητέρες! Και πάρα πολλοί δεν έχουν δικά τους παιδιά και έχουν την μητρική και πατρική στοργικότητα για τον κόσμο!
Οι άρρενες που η καρδιά τους ζει αυτή την στοργικότητα για τον κόσμο, την κίνηση δηλαδή του να προστατεύσουν και να φροντίσουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν οι δύο άλλες εκφράσεις της ιδέας άνθρωπος -η γυναίκα και το παιδί-, είναι πατέρες. Όλοι, λοιπόν, οι άντρες γιορτάζουν στην εορτή του Πατέρα! Χρόνια τους πολλά!
*
Στις 9.6. ήταν η επέτειος των δύο χρόνων από την ημέρα που κηδεύσαμε την Νίκη, στις 9.6.2011. Όσοι γνώρισαν την Ανδρονίκη -τρομερό όνομα, η Νίκη του ανδρός- γνωρίζουν πως ήταν πράγματι Νίκη! Ήταν το όνομά της! Αρσενική ψυχή! Εξάλλου δεν θα μπορούσε παρά να είναι γερακίνας γιος ο άγγελός μας! Τρομερό πλάσμα η Νίκη! Μια ψυχή που δεν μπορεί να την τερματίσει ο υλικός θάνατος! Ψυχή ζωντανή που μας αφορά, αφορά όλη την Γη! Μια γυναίκα λεβέντισσα! Αυθεντική μέχρι το τελευταίο κύτταρο του είναι της! Είχε σπάνια ευθύτητα! Δεν γνώριζε σκέψεις «μπρος- πίσω». Ήταν αυτό που έβλεπες, αυτό που έλεγε. Ήταν ο λόγος της!
Είχε την ευθυβολία των παλιών καλών ανθρώπων. Το ναι τους ήταν ναι, και το όχι, όχι. Ο λόγος της ήταν αληθινός και η ματιά της έντιμη και αθώα! Το ενδιαφέρον της για τον κόσμο αληθινό και συνταρακτικό.
Η Νίκη ήταν κάτι τόσο αληθινό που δεν μπορούσες να σταθείς στο βλέμμα της αν δεν ήσουν καθαρός! Αν ήσουν κάλπικος! Επειδή δεν ήταν διανοούμενος άνθρωπος για να την μπουρδουκλώσεις με θεωρίες κ.λπ., σε έφερνε κατ’ ευθείαν ενώπιον του κέντρου των πραγμάτων! Ψυχή φτιαγμένη από αρχαία, ακατάλυτα υλικά ισχύος! Οι υποκριτές και οι «δήθεν» δεν την γούσταραν καθόλου! Έπαιρναν δρόμο! Δεν άντεχαν το βλέμμα της.
Ταυτόχρονα ήταν ένας πολύ τρυφερός και παιδικός άνθρωπος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ που μέχρι το τέλος πήγαινε στο γηροκομείο απόρων καραμέλες στα γεροντάκια για να περνάει η ώρα τους, καθώς έλεγε, όταν έβλεπαν τηλεόραση! Τους έγραφε κασέτες με ρεμπέτικα για να ψυχαγωγούνται! Πήγαινε τρόφιμα και ρούχα σε φτωχά μοναστήρια! Το γηροκομείο της Αγίας Παρασκευής γνωρίζει την αγάπη και την προσφορά της!
Κάθε μέρα έπαιρνε τα παιδιά και άναβαν κερί σε μια εκκλησία! Αυτό το κερί ήταν η προσευχή της για τον κόσμο! Το τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής της! Από το υστέρημά της, με την μικρή της σύνταξη, νοιαζόταν έμπρακτα για τον κόσμο που υπέφερε γύρω της!
Tο ζεϊμπέκικό της έγραψε ιστορία! Ο Τσαρούχης είχε πει κάποτε πως οι γυναίκες απαγορεύεται να χορεύουν ζεϊμπέκικο και οι άντρες τσιφτετέλι! Για να χορέψει η γυναίκα ζεϊμπέκικο πρέπει να έχει την μαγκιά να το κάνει! Η Νίκη χόρευε ζεϊμπέκικο και έτριζε ο τόπος! Τό ’χε!
Tο ζεϊμπέκικό της έγραψε ιστορία! Ο Τσαρούχης είχε πει κάποτε πως οι γυναίκες απαγορεύεται να χορεύουν ζεϊμπέκικο και οι άντρες τσιφτετέλι! Για να χορέψει η γυναίκα ζεϊμπέκικο πρέπει να έχει την μαγκιά να το κάνει! Η Νίκη χόρευε ζεϊμπέκικο και έτριζε ο τόπος! Τό ’χε!
Τι να πω για την Νίκη! Όπως και τότε στην κηδεία της, επαναλαμβάνω το «μην αναζητάτε τον ζώντα μετά των νεκρών!» Τέτοια ψυχή, τόσο εκρηκτικά ζωντανή, ήταν και παραμένει ζώσα! Απλώς σκέφτηκα να μιλήσω σήμερα για εκείνην για όσους δεν την γνώρισαν! Σπουδαία γυναίκα! Είχε δε συνταρακτική ομοιότητα με τον Ηλία μου! Σαν αδελφοί!
Όσοι τους γνώρισαν και τους δύο, καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω! Ήταν αυθεντικά λαϊκοί άνθρωποι! Μια στόφα υπό εξαφάνιση! Δεν συναντάς τέτοιες ψυχές! Από την στόφα του απολύτου! Το οποίο εξέπεμπαν με συνταρακτικά καρδιακό τρόπο, με μια αμεσότητα που οι διανοούμενοι άνθρωποι, όσο καλλιεπείς κι αν είναι, δεν μπορούν να την αγγίξουν.
Και οι δυο ήταν πολύ ισχυρά όντα! Δεν μιλάμε για νερόβραστες καλοσύνες! Ήταν πολύ ισχυροί, πολύ έντονοι και πολύ αποτελεσματικοί! Θαυματουργικοί στην ζωή τους και στο περιβάλλον τους! Αξιωθήκαμε και γνωρίσαμε τέτοια όντα που τιμούν τον άνθρωπο! Είναι για πάντα στην καρδιά μας! Ας κοιτάξουμε να μοιάσουμε στην Νίκη! Και να πράξουμε την πράξη της! Γιατί από λόγια έχουμε όλοι χορτάσει!
Σκέφτομαι τον λόγο του Ηλία πως «το τίποτα είναι πιο λίγο!» καθώς η Νίκη εύρισκε τρόπο να δίνει το παρόν στην ανάγκη του άλλου ακόμα και προσφέροντας καραμέλες ή φρυγανιές ή γάλα. Επί χρόνια μαγείρευε και έδινε φαγητό! Δεν σταμάτησε να είναι παρούσα στον πόνο και την ανάγκη του κόσμου!
Άνθρωπος της χαράς! Πρόσωπο σκαμμένο από την ζωή, γραμμένο από την επίγνωση! Μάτια γεμάτα συμπόνια και κατανόηση για τον άνθρωπο! Θυμάμαι κάποτε στο θέαμα ενός ανθρώπου σε ανάγκη, πώς έκλαψε! Έκλαψε σαν παιδί! Μου θύμισε τον Ηλία μου που κι εκείνος έκλαιγε εύκολα! Παρόλο που ήταν σκληρά καρύδια και οι δυο, ήταν ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι.
Δεν άντεχε η Νίκη το θέαμα ανθρώπου σε ανάγκη! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο με τον οποίο τον περιέβαλε, τον αγκάλιασε… Τέτοιοι άνθρωποι μας δείχνουν την αγία πράξη! Μας θέτουν μπροστά στις πράξεις και τις παραλείψεις μας! Η πράξη και όχι οι θεωρίες και τα λόγια είναι το λουλούδι της αγάπης!
Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που περιγράφουν, αναλύουν και ερμηνεύουν τα πράγματα, είναι όμως ανίκανοι για την πράξη της αγάπης. Την αγάπη χωρίς σκοπιμότητες, αλλά ως καθαρή κίνηση της καρδιάς! Ας την χαιρετίσουμε, λοιπόν, την Νίκη μας εκεί που είναι, εδώ που είναι και μας ακούει, και να της πούμε πόσο την αγαπάμε, και πόσο πολύτιμη υπήρξε για μας η συνάντηση μαζί της!
*
«Κάποιοι από τους Φαρισαίους τους ρώτησαν: τι κάνετε το οποίο δεν πρέπει να κάνετε τα Σάββατα;»
Μας κυνηγάει αυτό! Όλο το μέλημα των Φαρισαίων το Σάββατο ήταν! Γιατί όμως εμείς να το βλέπουμε μπρος μας αυτό συνέχεια τον τελευταίο καιρό; Λέτε να είμαστε Φαρισαίοι; Σάββατο σήμερα δεν είναι, αν δεν είμαστε Φαρισαίοι γιατί να μας δώσει αυτό το μήνυμα; «Τι κάνετε από αυτά που δεν πρέπει να κάνετε τα Σάββατα!» Θαύματα! Θεραπείες! Απίστευτη η υποκρισία των Φαρισαίων! Η συγχρονικότητα του σύμπαντος μας επισημαίνει να μην είμαστε υποκριτές! Η υποκρισία, εξάλλου, είναι η μεγαλύτερη πνευματική ασθένεια!
*
Στο Ευαγγέλιο μιλάει ο Χριστός στον Πατέρα του λίγο πριν την Γεσθημανή και την σύλληψή του. Είναι σαν να κάνει μια απολογία επί του έργου του καθώς λέει πως τελείωσε το έργο του το οποίο τον έστειλε ο Πατέρας του στον κόσμο να κάνει.
1 Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς σου δοξάσῃ σέ, 2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. 3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. 4 ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελειώσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· 5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. 6 Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 7 νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ εἰσιν· 8 ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 9 ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, 10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 12 ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς.
*
17. 1 Αυτά είπε ο Ιησούς και, αφού σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε: «Πατέρα, ήρθε η ώρα∙ δόξασε τον Υιό Σου για να σε δοξάσει και ο Υιός Σου, 2 καθώς έδωσες σ’ Αυτόν εξουσία πάνω σε κάθε σάρκα ώστε να δώσει ζωή αιώνια σε καθέναν από εκείνους που Του έδωσες. 3 Αυτή δε είναι η αιώνια ζωή: να σε αναγνωρίζουν ως τον μόνο αληθινό Θεό, και Εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. 4 Εγώ σε δόξασα στη γη, εκπληρώνοντας το έργο που μου έδωσες να κάνω. 5 Και τώρα λοιπόν δόξασε με Εσύ, Πατέρα, πλησίον Σου με την δόξα την οποία είχα κοντά Σου προτού να γίνει κόσμος.
6 Φανέρωσα το όνομα Σου στους ανθρώπους τους οποίους μου έδωσες από τον κόσμο. Δικοί Σου ήταν, και σ’ εμένα τους έδωσες, και τον λόγο Σου έχουν τηρήσει. Τώρα εννόησαν ότι όλα όσα μου έχεις δώσει από σένα προέρχονται∙ γιατί τους λόγους που μου έδωσες τους έδωσα σ’ αυτούς, και αυτοί τους έλαβαν και αναγνώρισαν αληθινά ότι από Σένα προήλθα, και πίστεψαν πως Εσύ με έστειλες.
9 Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ, δεν παρακαλώ για τον κόσμο αλλά γι’ αυτούς τους οποίους μου έδωσες, γιατί δικοί Σου είναι, 10 και όλα τα δικά μου δικά Σου είναι, και τα δικά σου δικά μου, και σ’ αυτούς έχω δοξαστεί. 11 Και δεν είμαι πλέον στον κόσμο και αυτοί στον κόσμο είναι, κι εγώ σ’ Εσένα έρχομαι. Πατέρα άγιε, κράτησέ τους στο όνομα Σου αυτό που έδωσες σ’ εμένα, για να είναι ένα όπως εμείς. 12 Όταν ήμουν μαζί τους, εγώ τους κρατούσα στο όνομα Σου το οποίο μου έδωσες, τους φύλαξα και κανείς απ’ αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνον ο υιός της απώλειας, ώστε να εκπληρωθεί η Γραφή. 13Τώρα όμως έρχομαι σ’ εσένα και αυτά λέω στον κόσμο για να έχουν την χαρά την δική μου σε πληρότητα μέσα τους.
Παρατήρησα την αναφορά του Χριστού στο όνομα του Θεού:
«Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις»
«Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκας μοι»
«Εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου»
Ξαφνικά διερωτάται κανείς ποιό είναι το όνομα του Θεού; Για ποιό όνομα μιλάει; Γιατί ο Χριστός πουθενά δεν αποκαλύπτει ένα όνομα! Μόνο την λέξη «Πατέρας» έλεγε αναφερόμενος στον Θεό! «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!»
Όλοι εμείς έχουμε όνομα. Από Αδάμ, δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων άνθρωποι έλαβαν ονόματα. Για να μην αναφερθώ στην πρωταρχική πράξη που έκανε ο άνθρωπος όταν έγινε η Δημιουργία του κόσμου και κλήθηκε να ονοματίσει το καθετί, μέχρι το πιο μικρό χορταράκι και ζουζούνι! Έδωσε όνομα σε ό,τι τον περιβάλλει! Είναι τεράστιας σημασίας η απόδοση ονόματος!
Καθώς διερευνούσα την λέξη «όνομα» είδα ότι φωνητικά εμπεριέχει την λέξη «ον» και την λέξη «όμμα» που σημαίνει οφθαλμός! Είναι, δηλαδή, ο οφθαλμός του όντος! Πάντως δεν είναι τυχαία η λέξη «ον»! Γιατί το όνομά σου σχετίζεται με το ον σου! Το όνομά σου παραπέμπει στην ουσία του όντος σου! Γι’ αυτό και ο Ηλίας μου μέσα στις πολλές σοφίες που μας έλεγε ήταν και η εξής: «Μαγάρι να είσαι το όνομά σου!» Ονομάζεσαι «Σωτήριος»; Πρέπει να μας σώσεις! Ονομάζεσαι Ηλίας; Έχεις την ευθύνη να είσαι φως!
Έχουμε όλοι την ευθύνη του ονόματός μας! Να είμαστε αντάξιοι του ονόματός μας! Ποιο ήταν όμως το όνομα του Θεού που ο Χριστός φανέρωσε, όπως λέει, στους ανθρώπους; Γνωρίζουμε από την Παλαιά Διαθήκη πως ο Θεός είπε στον Μωυσή το περίφημο: «Εγώ είμαι ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος». Βεβαίως η μετάφραση είναι των ελληνιστών φιλολόγων, των περίφημων «εβδομήκοντα», οι οποίοι απέδωσαν στα ελληνικά της εποχής τους -την κοινή αλεξανδρινή γλώσσα- το εβραϊκό, πρωτότυπο κείμενο.
Γι’ αυτό εκείνοι που έχουν εντρυφήσει γλωσσολογικά στην Παλαιά Διαθήκη, λένε ότι το πρωτότυπο κείμενο δεν γράφει «Εγώ είμαι ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος». Οι Εβραϊκές λέξεις στην πραγματικότητα λένε: «Εγώ είμαι αυτό που είμαι!» ή «Εγώ είμαι ό,τι είμαι! (Κι ό,τι τραγουδώ για σε!)
Κάτι τέτοιο σημαίνει ο λόγος αυτός στα εβραϊκά. Οι Έλληνες έχοντας πίσω τους όλη την φιλοσοφία περί Όντος του Παρμενίδη κ.λπ., αντιλαμβανόμενοι τον Θεό οντολογικά, ίσως να το απέδωσαν με τις λέξεις αυτές -ων, ην, ερχόμενος- για να καλύψουν όλο το φάσμα της εμφάνισης του Όντος. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι τον Δωδωναίο Δία τον αποκαλούσαν «Ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος!»
Το συγκλονιστικό είναι στις λέξεις «Εγώ είμαι!» Ο Χριστός πολλές φορές επαναλαμβάνει το «Εγώ ειμί». Μέσα στις δύο αυτές λέξεις -«Εγώ είμαι»- είναι το όνομα του Θεού! Είναι αυτό που είναι! Στο βαθμό που εμείς είμαστε -έχουμε δηλαδή Ζώσα Ζωή-, είμαστε ένα από τα ονόματα του Θεού, ένα από τα ονόματα της Ζωής! Όταν ο Χριστός λέει «Εγώ είμαι», μιλάει για τον Λόγο, την εκπεφρασμένη, εκδηλωμένη όψη του Θεού σε σχέση με τον Πατέρα, το ανεκδήλωτο κέντρο των κέντρων, την Πηγή του Παντός, για την οποία ο Χριστός λέει πως «ουδείς εώρακε πώποτε!» Κανείς δεν τον είδε ποτέ!
Και μάλιστα λέει: «Αγαπήστε με γιατί εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα μου! Αν με αγαπήσετε και είμαστε ένα, μπορώ να σας πάρω μαζί μου στον Πατέρα!» Είπε, δηλαδή, στον άνθρωπο πως δεν έχει άμεση πρόσβαση στον Πατέρα! Παρά μόνον αν έρθει σε κοινωνία, σε μέθεξη με τον Υιό του! Τον μόνον αναμάρτητο! Αν γίνει ένα με τον Χριστό, ο οποίος είναι ο Εαυτός του ανθρώπου!
«Σας φανέρωσα το όνομά του!» Φανέρωσε ένα όνομα που δεν ειπώθηκε ποτέ! Σας φανέρωσα τον Εαυτό σας! Σας φανερώθηκα! Σας φανέρωσα το μυστήριο της αιώνιας ένωσης του Υιού με τον Πατέρα! Σας φανέρωσα την φύση του Θεού που είναι ΖΩΗ, ΕΙΝΑΙ!
Υπάρχουν παραδόσεις που μιλούν για το όνομα ή τα ονόματα του Θεού. Είναι γνωστή η «χάβρα» των Ιουδαίων που έχει ταυτιστεί με την άτακτη οχλαγωγία. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα συνέβαινε ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, ο ιερέας έβγαινε από τον Ναό μια μέρα τον χρόνο και πρόφερε το όνομα του Θεού! Και προκειμένου να μην ακουστεί από τους βέβηλους, έκαναν ηθελημένα οι παρευρισκόμενοι θόρυβο!
Οι Άραβες μιλούν για τα 99 ονόματα του Θεού που απηχούν θεϊκές ιδιότητες και αρετές! Έχει ασχοληθεί πολύ ο άνθρωπος σχετικά με το όνομα του Θεού. Ξαφνικά εγώ είδα και κάτι άλλο. Εκείνος είναι ο No name, ο χωρίς όνομα, η ίδια η Ζώσα Ζωή, αυτός που ΕΙΝΑΙ, αυτός που μπορεί να λέει «Εγώ είμαι αυτό που είμαι!» προκαλώντας μας να πούμε εμείς ποιοι είμαστε!
Μας προκαλεί να συνδέσουμε το «εγώ» την ατομικότητα, με το «είμαι», το ΕΙΝΑΙ. Μια «ατομικότητα» που είναι ευλογία και κατάρα στον κόσμο αυτό. Γιατί, από ευλογημένη, διαφορετική, μελισμένη όψη ενός ξεχωριστού, πνευματικού χρωματισμού μέσα στο θεϊκό φάσμα, εδώ, στα επίπεδα της διττότητας, γίνεται διαχωριστικό φράγμα έναντι των «άλλων». Η επιτομή της ψευδαίσθησης! Αφού ούτε φράγμα υπάρχει ούτε «άλλοι»! Μόνον το ΕΙΝΑΙ! Το οποίο διαδηλώνουν στους κόσμους του Παντός οι συνειδήσεις του «Εγώ ειμί».
Εσύ, λοιπόν, ποιός είσαι; Μέσα στο αυτεξούσιο της συνθήκης της ατομικότητας μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς! Είσαι ελεύθερος να βιώσεις διαχωριστικά την σχέση σου με το ΕΙΝΑΙ, οπότε να αποκοπείς από το μυστήριο της Ζώσας Ζωής! «Εγώ είμαι»! Καλείται ο άνθρωπος να συνδέσει την ατομικότητα με το ΕΙΝΑΙ! Την Ζώσα Ζωή! Και να προσθέσει το όνομά του: αυτό που είναι! Την φύση του όντος του! Την ουσία της ύπαρξής του! Την ιδιαίτερη αρετή του!
Η ουσία αυτή σχετίζεται με το όνομα που έχουμε λάβει εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Εμείς λαμβάνουμε ονόματα αγγέλων, αγίων ή ένδοξα αρχαιοελληνικά ονόματα! Οι αμερικανοί δίνουν ονόματα ακόμα και πραγμάτων στα παιδιά τους! Ονόματα που δεν παραπέμπουν σε καμιά ρίζα Ζωής! Σκεφτείτε πόσο πρέπει να ψάξουν όταν θα μεγαλώσουν για να βρουν τί είναι! Πρέπει να επανεφεύρουν τον εαυτό τους!
Εμείς, οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, λαμβάνουμε το όνομά μας μέσα από την ευλογία του Μυστηρίου! Και μάλιστα αποτασσόμενοι τον Σατανά! Γινόμενοι σώμα Χριστού! Η ταυτότητά μας δηλαδή είναι ο Χριστός! Στο μυστήριο της ενότητας μαζί του λειτουργείται η φύση του όντος μας! Σκεφτείτε να σε έχουν βαφτίσει «Μιχαήλ»! Θες δεν θες, ψάχνεσαι!
Δεν είναι απλά τα πράγματα για μας τους Έλληνες που ομιλούμε την ελληνικήν, και έχουμε όλη αυτή την παράδοση και θεουργία των ονομάτων. Επίσης ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει ασχοληθεί με το θέμα στο περίφημο σύγγραμμα του «Περί Θείων ονομάτων».
Ο Χριστός, λοιπόν, αναφερόμενος στην ολοκλήρωση της αποστολής του μας λέει πως φανέρωσε στους ανθρώπους το όνομα του Θεού! Φανέρωσε, δηλαδή, την ουσία του Θεού η οποία βρίσκεται στην αδιαχώριστη ενότητά του με εκείνον! «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν!» ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ! Είμαι αυτό που είμαι!
*
Ο Απόστολος και μιλάει για την «ευπρέπεια της Εκκλησίας» η οποία έγκειται στην δύναμη των χριστιανών να υπερασπίζονται και να ομολογούν την αλήθεια και το φως! Ο απόστολος Παύλος σε κάποια φάση που βιαζόταν να περάσει από την Ασία στα Ιεροσόλυμα για να είναι εκεί την ημέρα της Πεντηκοστής, κάλεσε τους πρεσβύτερους της Εφέσου από την Μίλητο όπου βρισκόταν, για να τους μιλήσει ακριβώς για την δύναμη που έχει το αξίωμά τους. Το να ποιμαίνουν ανθρώπους!
Τους είπε κατ’ αρχάς πως η Εκκλησία είναι σφραγισμένη με το ίδιο το αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό και έχουν την ευθύνη να αποκαλύπτουν το φως και την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Διότι η σοφία του Θεού δεν είναι η φιλοσοφία των ανθρώπων. Δεν είναι, όπως θα λέγαμε σήμερα, ένας ακαδημαϊκός λόγος, αφού ο κόσμος είναι γεμάτος βιβλία με λέξεις και θεωρίες.
Λόγος εντούτοις που δεν είναι ζωντανός, δεν έχει, δηλαδή, μεταμορφωτική δύναμη, λόγος που δεν μπορεί να αλλάξει μια πραγματικότητα, είναι λόγος κενός! Ο λόγος περί του οποίου μιλούν οι απόστολοι και όσοι έζησαν τον Χριστό και τον ζουν, και τον ομολογούν μες στους αιώνες, είναι λόγος ζωντανός, υπέρλογος! Λόγος που αποκαλύπτει το τοπίο του Θεού άμεσα!
Λόγος που σε προκαλεί να ζήσεις την πνευματική πραγματικότητα στην οποία σε παραπέμπει. Δεν είναι περιγραφή ενός νεκρού πράγματος. Ο Παύλος συνεχίζει λέγοντας ότι με τα χέρια του -ήταν σκηνοποιός- τάισε του φτωχούς και βοήθησε τους ανθρώπους «Μη συγκινείστε από τα πράγματα του κόσμου τούτου! Ο Χριστός είπε ότι είναι ευτυχέστερο να δίνει κανείς παρά να παίρνει!» Είπε επίσης:
«Λύκοι άγριοι και άνθρωποι που διαστρέφουν την αλήθεια θα σας πολεμήσουν!»
Η Εκκλησία γιορτάζει την σύναξη των 318 Πατέρων κατά την Α΄ οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. Στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο είχε λάβει μέρος και ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο οποίος ήταν αγράμματος. Ο Νάρκισσος ο αγαπημένος μοναχός που βρίσκεται στους Αγίους Τόπους, μου είχε πει μια ιστορία που η παράδοση μας διασώζει σχετικά με τον Άγιο Σπυρίδωνα.
Καθώς στην σύνοδο αυτή θα συμμετείχαν προσωπικότητες όπως ο Άρειος, ο οποίος ήταν πολύ μορφωμένος κ.λπ., ήθελαν να αποτρέψουν την παρουσία του Αγίου Σπυρίδωνα εκεί. Πώς θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα κάποιος απλοϊκός, αγράμματος, λαϊκός άνθρωπος σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα με τον Άρειο! Ο Άρειος και οι δικοί του πήγαιναν με επιχειρήματα για να συζητήσουν περί της φύσης του Χριστού.
Προκειμένου, λοιπόν, να μην μπορέσει να πάει ο Άγιος Σπυρίδωνας, του αποκεφάλισαν τον γάιδαρό του. Ξυπνάει το πρωί ο άγιος και βλέπει το κεφάλι του γαϊδάρου του κομμένο! Το παίρνει και το βάζει στην θέση του! Θυμίζει την ιστορία με τον μοναχό που ασκήτευε χρόνια στην έρημο έχοντας εξαγιαστεί. Και κάποτε τον επισκέπτεται ένας ιερέας που είχε μάθει γι’ αυτόν για να τον διδάξει τις παραδοσιακές προσευχές της Εκκλησίας. Όταν έφυγε, ο μοναχός συνειδητοποιεί ότι τις έχει ξεχάσει και τρέχει περπατώντας πάνω στα νερά να τον φτάσει στο πλοιάριό του για να του τις επαναλάβει! Εκείνος δηλαδή είχε ήδη εξαγιαστεί, το είχε δει όλο, θαυματουργούσε, και ο άλλος θεωρούσε πως του χρειαζόταν το τυπικό των προσευχών!
Κόλλησε, λοιπόν, ο Άγιος Σπυρίδωνας το κεφάλι στο γάιδαρό του και πήγε στην Σύνοδο. Και μάλιστα έχει γίνει περίφημο το παράδειγμα με το κεραμίδι που τους έδειξε προσπαθώντας να αποδείξει το αδιαίρετο της ανθρώπινης και της θεϊκής φύσης στο πρόσωπο του Χριστού. Και ελευθέρωσε το νερό, το χώμα και την φωτιά από το κεραμίδι για να τους δείξει ότι αυτό δεν υφίσταται, αν δεν συνέχονται τα στοιχεία αυτά μαζί.
Στην Σύνοδο αυτή σκοτώθηκαν για να αποδείξουν, άλλοι, όπως ο Άρειος, πως ο Χριστός ήταν μόνον Θεός, και άλλοι πως ήταν μόνον άνθρωπος. Ο Άγιος Σπυρίδωνας τους απέδειξε θαυματουργικά το μυστήριο της αδιαρρήκτου ενότητας της ανθρώπινης φύσης (ατρέπτως, δηλαδή, εκτός αμαρτίας) και της θεϊκής.
Στην Κέρκυρα μέχρι σήμερα ζουν τα αμέτρητα θαύματα του αγίου! Η χάρις του είναι ζώσα. Για τους κατοίκους της Κέρκυρας είναι μία ζώσα παρουσία, όπως ο αρχάγγελος Μιχαήλ στην Σύμη, ο άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, ο άγιος Ραφαήλ στην Μυτιλήνη κ.λπ. Απλοί άνθρωποι συνομιλούν μαζί του! Θυμάμαι κι εγώ ένα μεγάλο θαύμα που έγινε στον πατέρα μου, όταν υπηρετούσε ως αερολιμενάρχης στην Κέρκυρα. Είναι κάποιοι άγιοι ιδιαίτερα παρόντες στα ανθρώπινα δρώμενα! Όσοι τους ευλαβούνται και τους επικαλούνται ζουν θαύματα.
Δεν χωρίζεται, λοιπόν, σε κομμάτια αυτό που είναι ενιαίο! Αυτό ήταν το μήνυμα του αγίου Σπυρίδωνα κατά την Σύνοδο, στην οποία διατυπώθηκε η ομολογία του ομοούσιου του Υιού με τον Πατέρα! Φαίνεται κάτι απλό αυτό που εμείς οι Ορθόδοξοι το δεχόμαστε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλη οπτική του κόσμου το γεγονός ότι ο Υιός όντας ένα με τον Πατέρα, της ίδιας ουσίας, έλαβε σάρκα, έλαβε την ανθρώπινη φύση προκειμένου να λυτρώσει τον άνθρωπο! Φως εκ φωτός, ομοούσιος τω Πατρί! Αυτή την θεολογία περί της θεανθρώπισης διατύπωσαν οι Πατέρες της Α΄Οικουμενικής Συνόδου.
Η «Εκκλησία» είναι ελληνική λέξη και έννοια. Παραπέμπει στην Εκκλησία του Δήμου στην οποία οι Αθηναίοι πολίτες συμμετείχαν ισότιμα. Η έννοια του πολίτη είναι εντελώς ελληνική σύλληψη! Ο άνθρωπος, δηλαδή, έχει την τιμή και την ευθύνη να συμμετέχει στα κοινά. Αυτό δεν ήταν κάτι λίγο.
Στην έννοια της πόλης, του πολίτη, των «κοινών», έδιναν όλο το ιερό περιεχόμενο του ανθρώπινου βίου. Θεωρείτο ντροπή να απέχεις από τα κοινά, να μην είσαι ενεργός πολίτης. Δεν είναι τυχαίο που μέσα από το όχημα της ελληνικής γλώσσας στην οποία γράφτηκαν τα Ευαγγέλια και η Ορθόδοξη θεολογία, με αποκορύφωμα την θεολογία του ακτίστου φωτός, διατυπώθηκαν έννοιες που παραπέμπουν σε βαθείς αρχαιοελληνικούς φιλοσοφικούς όρους και ιδέες.
Όταν λέμε «Εκκλησία» δεν εννοούμε ένα σύστημα θρησκευτικό, αλλά την κοινωνία, την κοινότητα των ψυχών ως μέρος του Όλου που είναι ο Χριστός! Είναι μέσα στην ίδια την έννοια αυτή η αναίρεση κάθε διαχωρισμού, κάθε μορφής μεριστικότητας. Η ίδια η έννοια της «Εκκλησίας» μας παραπέμπει στην αποκατάσταση ενός κόσμου που είναι ενιαίος, αρραγής και ατραυμάτιστος.
Αυτή η «Εκκλησία» είναι σύναξη ουρανοπολιτών! Όχι ότι οι Έλληνες αντιλαμβάνονταν κάτι λιγότερο, αφού δεν είχαν δυιστική σκέψη, δεν διαχώριζαν το φυσικό από το μεταφυσικό. Κατανοούσαν το Όλον μέσα σ’ αυτό που ο ορθός Λόγος εμπεριέχει και αποκάλυπτε. Το αισθητό δεν αναιρεί ούτε κρύβει το αόρατο, αλλά το εμπεριέχει. Δεν είχαν έτσι προβλήματα χωρισμού του κόσμου στα δυο!
Δεν είναι τυχαίο που πάνω στις ελληνικές λέξεις και ιδέες χτίστηκε η Ορθόδοξη θεολογία: από τα υψηλότερα πράγματα με τα οποία μπορεί να έρθει κανείς σε επαφή!
Ο θείος λόγος, η θεϊκή αλήθεια, όπως λέει ο Παύλος δεν αποκαλύπτεται «εν διδακτοίς ανθρώπινης σοφίας λόγοις». Δεν έχει σχέση με τις σοφίες της ανθρώπινης διάνοιας, είναι αλή-θεια, φως, αγιασμός! Πάνω σ’ αυτές τις δυνάμεις της αλήθειας του φωτός, του εξαγιασμού, μπορούμε να αναμετρηθούμε με το πόσο ζούμε και τι ζούμε!
Η αλήθεια είναι κάτι που πρέπει να ομολογείται, όπως το ψέμα πρέπει να καταγγέλλεται. Η ανοχή στο ψέμα είναι συνενοχή! Οφείλει, δηλαδή, ο άνθρωπος την αλήθεια που η συνείδησή του αντιλαμβάνεται -η δική του ελεύθερη συνείδηση, και όχι επιβεβλημένες αλήθειες- να την υπερασπίζεται και να την ομολογεί, όχι ως ιδεολόγημα αλλά ως φως, ως Ζώσα Ζωή, ως φωτισμό και εξαγιασμό του όντος του, ως παρουσία του αγίου ρεύματος της Ζωής που είναι πάντοτε ενοποιό!
Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος ασχολήθηκε με την αίρεση του Άρειου, και στην συνέχεια οι επόμενες με πολλές άλλες αιρέσεις. Έφτασαν σε πολλές ακρότητες αναζητώντας το ορθό και το μη, το αιρετικό κ.λπ.
Η Ορθόδοξη θεολογία έχει δώσει έναν ορισμό για την αίρεση που είναι συνταρακτικός: αίρεση είναι η αντίληψη του μέρους έναντι του όλου! Προσέξτε, δεν λέει ότι το μέρος είναι απαραίτητα λάθος, πλάνη, ή κάτι σκοτεινό! Δίνει έτσι την οπτική του Όλου. Και βλέπουμε την ελευθερία και το κάλλος της Ορθόδοξης θεολογίας έναντι των Βατικάνειων και Προτεσταντικών εκδοχών.
Κάθε κίνηση, εξάλλου, κατακράτησης αγαθών -υλικών και άυλων-, το να μην τα αφήνουμε να κυκλοφορούν ελεύθερα, είναι κίνηση πτωτική. Κατακρατά την ζωή, το μέρος που νομίζουμε ότι ελέγχουμε! Υπό αυτή την έννοια γινόμαστε αιρετικοί! Αφού αίρεση είναι το να κρατάμε πεισματικά και ζηλωτικά το μέρος έναντι του Όλου!
Ο άνθρωπος μόνον όταν είναι ανοιχτός, ελεύθερος, χωρίς όρια, μπορεί να ζει το μυστήριο της Ενότητας, το μυστήριο της Μονάδας!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου