ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

22 Δεκ 2013

Αν δεν αποδείξεις στον Θεό ότι υπάρχεις, δεν θα σου αποκαλυφθεί ποτέ εκείνος!

Σε σχέση με τον ανθρώπινο νου ο Θεός είναι μία παραίσθηση! 
Ο "Θεός" είναι η υψηλότερη παραίσθηση του νου. Γι’ αυτό και δεν είναι ποτέ βέβαιος ο άνθρωπος για την ύπαρξη του Θεού! «Υπάρχεις κιόλας ή δεν υπάρχεις;» Τον τρώει το ερώτημα. Γιατί ό,τι προέρχεται από τον νου δεν μπορεί να δώσει βεβαιότητα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αν ο άνθρωπος μείνει μες στην παραίσθηση του Θεού, έστω με όποιον τρόπο την αντιλαμβάνεται, αυτό τον συντονίζει κατά κάποιον τρόπο με κάτι. Γιατί το ζήτημα είναι να ζεις! Όχι να σκέπτεσαι ότι ζεις!

Το μεγαλύτερο παράδοξο είναι πως ενώ ζούμε ρωτάμε αν υπάρχει Θεός!
Το ζήτημα δεν είναι το αν υπάρχει Θεός, αλλά το αν υπάρχεις εσύ! Αν εσύ υπάρχεις, και βιώνεις πως υπάρχεις, γιατί ρωτάς αν υπάρχει Θεός; Ο Θεός δεν είναι ένα αίνιγμα να το λύσεις, ούτε ένα ερώτημα να το απαντήσεις! Οι πιο ευφυείς άνθρωποι παγιδεύονται περισσότερο μέσα σ’ αυτά τα ψευδοδιλλήματα! Γιατί το θέτουν το ζήτημα στον νου! Και ούτε καν με ένα τρόπο που να έχει υπαρξιακή λύτρωση γι’ αυτούς! Είναι, λοιπόν, ο Θεός η υψηλότερη ψευδαίσθηση, αλλά την ίδια ώρα, αν προσανατολίσεις την ζωή σου προς τα εκεί, με όποιο τρόπο και αν τον αντιλαμβάνεσαι, συντονίζεσαι και ζεις! Γιατί το ζήτημα είναι να ζήσεις πως ζεις!

Θυμάμαι τον αγαπημένο μου Ηλία, τον αγράμματο ψαρά, τον Συροκρητικό δερβίση, ο οποίος μου έλεγε πως η μεγαλύτερη απόδειξη πως υπάρχει ο Θεός είναι οι αισθήσεις μας! Το ότι βλέπεις, ότι ζεις τα χρώματα, τον κόσμο! Αυτό που εμείς θεωρούμε πως εμποδίζει την θέαση του Θεού, το επιστητό, και το ψάχνουμε, ο Ηλίας το θεωρούσε Παρουσία Θεού!

«Κάπου είσαι κρυμμένος! Να σε δούμε!»
Δεν μας φτάνει αυτό που μας αποκαλύπτει μέσα από την Δημιουργία! Λέμε: «Κάπου είσαι κρυμμένος! Να σε δούμε!» Δεν μας φτάνει το ότι ζούμε, το ότι προσλαμβάνουμε την Δημιουργία με τις αισθήσεις, νιώθουμε, έχουμε συναισθήματα, ιδέες, νόηση! Αλλά ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον νου του εναντίον του! Γιατί να σκέφτεται αρνητικά; Γιατί να σκέφτεται με τρόπο που να πονά! Άμα σε πονά η σκέψη σου κάτι δεν πάει καλά! Όταν ο νους εντάσσεται μέσα στην λειτουργία της ζώσας ζωής, τότε η νοημοσύνη σου δεν σε πονά! Αν σε πονά ο νους σου, οι σκέψεις σου, είναι αποτέλεσμα αρνητικών εκδοχών και πραγμάτων που φτιάχνεις και σε χτυπούν!

Ο πόνος είναι ο τρόπος να αποδείξεις ότι ζεις! Είναι απουσία Θεού!
Όταν δεν ζεις την πληρότητα του ΕΙΝΑΙ που είναι ο Θεός, πονάς ψυχικά, διανοητικά, σωματικά. Τι είναι ο πόνος; Ο πόνος είναι ο τρόπος να αποδείξεις ότι ζεις! Είναι απουσία Θεού! Πονάς και μέσα από τον πόνο καταλαβαίνεις ότι υπάρχεις. Είναι αντεστραμμένος τρόπος για να το καταλάβεις! Ανωμαλία! Γι’ αυτό και η ηδονή για τον άνθρωπο πόνος είναι! Δεν μπορεί να ζήσει μια κατάσταση που να μην πονά! Και στιγμιαία να ζήσει κάτι, τον βρίσκει ο πόνος, είτε ψυχικός, είτε διανοητικός είτε σωματικός. Είναι τρόπος που έχει επιλέξει! Αφού δεν μπορεί να ζήσει το καθαρό ΕΙΝΑΙ, αποδεικνύει με τον πόνο στον εαυτό του ότι υπάρχει! Απίστευτο! Συνταρακτικές διαπιστώσεις για το πώς λειτουργεί ο άνθρωπος! Χρειάζεται να υπερβεί την συμβατική λειτουργία του μυαλού!

Ο Θεός είναι φυσική, αξιωματική αλήθεια!
Ο άνθρωπος αναζητά τον Θεό μ’ αυτό το νοσηρό μυαλό! Στο «αόρατο»! Η ελληνική οπτική εξάλλου είναι το φυσικό γεγονός του «μεταφυσικού». Ο Θεός είναι μια φυσική, αξιωματική αλήθεια! Δεν χρειάζεται να αναιρέσεις την ύλη, τις μορφές, τις αισθήσεις για να αποκαλύψεις έναν μεταφυσικό Θεό! Ο Θεός φανερώνεται μέσα από την Δημιουργία! Αποκάλυψη του Θεού είναι ο κόσμος! «Βλέπεις τα χρώματα, Μαρία μου, έχεις τα μυαλά σου, νιώθεις! Αυτό είναι ο Θεός!» μου έλεγε ο Ηλίας μου. Ενώ εμείς τον αναζητούμε «αλλού», γιατί δεν είμαστε παρόντες στην όραση μας, στις αισθήσεις μας, στον νου μας, στην καρδιά μας! Είμαστε απόντες από τον εαυτό μας, και όσο είμαστε απόντες, απουσιάζει και ο Θεός! Δώσε εσύ στίγμα ύπαρξης, ότι υπάρχεις, και θα δεις ό,τι υπάρχει! Ο άνθρωπος δεν δίνει όμως στίγμα ύπαρξης, δηλαδή Ζώσα Ζωή! Ο δυτικός άνθρωπος είναι προσδιορισμένος στον νου του: «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω!» Κρατά τον νου και πετά τον Θεό!

Το ζητούμενο είναι να απαντήσεις όχι στο αν υπάρχει Θεός και τι ρόλο παίζει, αλλά αν υπάρχεις εσύ και τι ρόλο παίζεις εσύ!
Έχουμε που έχουμε το χάλι μας, θέλουμε και να μας φανερωθεί ο Θεός! Εδώ σου έχει φανερώσει τον εαυτό του μέσα από την Δημιουργία! Μέσα από σένα! Αν δεν νιώσεις εσύ ότι υπάρχεις, δεν θα ζήσεις ποτέ εκείνον που υπάρχει! Γιατί μέχρι τότε δεν υπάρχεις! Οπότε καλά λες ότι δεν υπάρχει Θεός, αφού για σένα που δεν υπάρχεις πράγματι δεν υπάρχει Θεός! Αυτό είναι το απίστευτο! Ο Θεός είναι σαν το οξυγόνο. Δεν το βλέπεις, και όμως το αναπνέεις και ζεις απ’ αυτό! Το ίδιο και τον Θεό, δεν τον βλέπεις αλλά από αυτόν ζεις! Θα μπορούσε ο άνθρωπος αντί να παγιδεύεται στον νου του, να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Έχει που έχει τον νου, να τον βάλει, λοιπόν, στην υψηλότερη παραίσθηση! Τον Θεό! Το ζητούμενο είναι να απαντήσεις όχι στο αν υπάρχει Θεός και τι ρόλο παίζει, αλλά αν υπάρχεις εσύ και τι ρόλο παίζεις εσύ! Γιατί το ζήτημα δεν είναι να φιλοσοφούμε για να περνάει η ώρα!

Το ζήτημα είναι τι πράττει ο καθένας! Και αυτό σχετίζεται με το πώς αντιλαμβάνεται τι ρόλο παίζει, για ποιο λόγο είναι εδώ! Αυτή είναι η ερώτηση. Όχι για το αν υπάρχει Θεός! Εσύ που υπάρχεις εδώ -αν υποτεθεί ότι υπάρχεις και βιώνεις ύπαρξη- τι ρόλο παίζεις! Αν δεν ζεις αντεστραμμένα, αλλά καρδιακά, αντιλαμβάνεσαι πως είσαι μέσα στο σχέδιο του Θεού! Μπορεί να μη βλέπεις τον παππούλη με τα γένια, εκείνον που το έφτιαξε, βλέπεις όμως το σχέδιο του. Έχει αφήσει όπως ο Κοντορεβιθούλης τα ίχνη, τα βοτσαλάκια, τα σημεία να πατήσεις, για να τον βρίσκεις στο κάθε σου βήμα. Αν γυρίσουμε όλοι να δούμε την ζωή μας, θα δούμε τα «βοτσαλάκια» τα οποία ξετυλίγουν το νήμα της ζωής μας, θα δούμε τον Θεό να μας αποκαλύπτεται, θα δούμε τον Θεό να μας μιλάει! Αλλά πρέπει ν’ ανοίξει η καρδιά! Να λειτουργήσει η καρδιά! Ας φύγουμε από τα ψευδοερωτήματα του νου! Το κτίσμα να ρωτά τον Κτίστη αν υπάρχει! Και να θέλει να του αποκαλυφθεί!

Για να σου αποκαλυφθεί ο Θεός, πρέπει να του αποκαλυφθείς εσύ! Να του πεις ότι υπάρχεις!
Δυναμικά να αποδείξεις στο σύμπαν ότι υπάρχεις! Ότι από εν δυνάμει ζωή, είσαι εκδηλωμένη, βεβαιωμένη αποκρυσταλλωμένη Ζώσα Ζωή! Μέχρι τότε, είσαι δυνατότητα ζωής! Μια ελεύθερη δυνατότητα να πάει όπου θέλει! Αν δεν αποδείξεις στον Θεό ότι υπάρχεις εσύ, δεν θα σου αποκαλυφθεί ποτέ εκείνος! Εμπλεκόμαστε όμως στα ψευδοερωτήματα του νου! «Ναι, αλλά αφού υπάρχει, γιατί υπάρχω;» κ.λπ. Δεν καταλαβαίνουμε πως ό,τι ζούμε το κινούμε εμείς! Εμείς τα δημιουργούμε όλα και κυρίως τον πόνο! Ο Θεός δεν προκαλεί πόνο στον άνθρωπο! Ο Θεός είναι καθαρό φως, καθαρή αγάπη! Θέλει μόνο την ευτυχία όλων των όντων! Και την συλλειτουργία τους μέσα στο μυστήριο της ενότητας! Το σύμπαν όλο ζει την Γιορτή του μυστηρίου της ενότητας, και ο άνθρωπος στέκεται απέξω, και διερωτάται: «Υπάρχω; Δεν υπάρχω;» Αυτό ακριβώς εξάλλου είναι η πτώση -και όχι απλώς το παράπτωμα ενός αρχαγγέλου. Το να είσαι απέξω από το μυστήριο της ενότητας! Αυτό μόνο με το νου του μπορεί να το διαπράξει ο άνθρωπος. Δεν μπορεί να το κάνει η καρδιά! Η καρδιά είναι φτιαγμένη να ζει την αγάπη και να αποζητά σε κάθε περίπτωση το ευλογημένο μαζί! Το Όλον! Την πληρότητα! Γιατί από κει προέρχεται ο άνθρωπος. Ενώ ο νους μπορεί να κάνει το αδιανόητο, να πει: «Είμαι μόνος! Είμαι χωρισμένος από τα πάντα. Τι ρόλο παίζω;» Είναι απίστευτο τι σκουπίδια παράγει ο νους! Και σκεπτόμενος έτσι παράγει χωριστικότητα, παράγει πτωτική κατάσταση, παράγει πόνο!

Ο νους είναι μηχανή που παράγει πόνο!
Προκαλεί ο άνθρωπος τον πόνο, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο αποδεικνύει ότι υπάρχει! Ο πόνος είναι υποκατάστατο του Θεού! Γιατί αν ένιωθε τον Θεό, δεν θα πονούσε! Ο πόνος είναι απουσία Θεού στο σημείο. Θα πείτε είμαστε τόσο ένοχοι και πονάμε; Μιλάμε για μια συνολική ανθρωπότητα! Για να μετατοπιστεί η συνείδηση στο πέρα από τον πόνο, πρέπει να επανεμβαπτιστεί ο άνθρωπος μέσα στο μυστήριο της ενότητας! Αυτό είναι το μυστήριο του Θεού από το οποίο ο άνθρωπος αποστατεί! Και πονά! Πεθαίνει! Και διερωτάται γιατί! Δεν καταλαβαίνει ότι ο μόνος τρόπος είναι να ανοίξει την καρδιά του και να ζήσει την ενότητα του με όλα! Ότι ποτέ δεν συνέβη τίποτε άλλο από φως, αγάπη, δημιουργία, ενότητα!

Ο χωρισμός δεν έχει συμβεί ποτέ στην πραγματικότητα! Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο. Ο άνθρωπος διανοήθηκε το αδιανόητο: ότι είναι έξω από τον Θεό!
Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, αφού δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον Θεό! Δεν συνέβη ποτέ τίποτα άλλο από Θεός! Ο άνθρωπος έχει φτιάξει μια παραπραγματικότητα, ένα παραμαγνητικό πεδίο, βοηθώντας τον Εωσφόρο, μέσα στο οποίο έχει ψευδή αντίληψη για το τι είναι και τι δεν είναι! Η στάση του δημιουργεί την χωριστικότητα, τον πόνο, αλλά και την ηδονή. Γιατί και η ηδονή πόνος είναι στο τέλος. Ο πόνος και η ηδονή είναι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Δυο ακραία σημεία υποκατάστασης του Θεού! Αυτό που συμβαίνει στην κατάσταση της ενότητας δεν είναι πόνος ούτε ηδονή. Είναι ιλαρότητα! Φως ιλαρόν! Δεν είναι ηδονή, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι ευχάριστη! Είναι ευάρεστη στην νιοστή δύναμη! Όχι απλώς όπως ο οργασμός του σώματος! Που αν διαρκέσει ένα δευτερόλεπτο παραπάνω γίνεται πόνος φρικτός. Εκεί βλέπεις ότι, παρόλο που όλος μας ο πολιτισμός είναι προσανατολισμένος εκεί, στην ηδονή, στην επιδίωξη του οργασμού, ως ό,τι πιο συνταρακτικού ζει ο άνθρωπος, αν πράγματι ήταν τόσο συνταρακτικό δεν θα ενείχε πόνο και αγωνία, ούτε θα τελείωνε! Χώρια το ψυχικό, ψυχολογικό και διανοητικό μέρος που βασανίζεται μαζί με το σώμα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μια κατάσταση χωρίς πόνο!

«Με πόνους και κόπους θα γεννάς τα παιδιά σου!» Αυτό είναι το επιτίμιο της εξόδου από τον παράδεισο της ενότητας.
Και τις χαρές του και τις ηδονές του με δόσεις τις ζει, ο άνθρωπος αποσπασματικά, με τιμήματα, και την διαρκή απειλή του τέλους. Ο έρωτας συνοδεύεται από την ματαίωση, γιατί δεν μπορεί κανείς να ζήσει την ένωση του με τον άλλον! Αφού δεν υπάρχει ένωση! Πρόκειται περί προσδοκίας του ανύπαρκτου! Και ξέρετε γιατί είναι ανύπαρκτη η ένωση με τον άλλον; Γιατί πρέπει να λειτουργεί η σχέση τριγωνικά, με τον Θεό στην κορυφή! Η σχέση με τον άλλον, αν δεν περνάει μέσα από τον Θεό και είναι οριζόντια, είναι σαρκοβόρα. Εξαντλεί τάχιστα ο ένας τα ενεργειακά αποθέματα του άλλου, και γίνεται κανιβαλισμός. Ανθρωποθυσία! Ποιος θα προλάβει να κατασπαράξει τον άλλον! Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ενωθεί με κάποιον άλλον! Δεν υπάρχει το δυναμικό! Δεν είναι ότι φταίει ο εκάστοτε σύντροφος, ότι είναι λίγος κ.λπ.

Απλώς δεν νοείται σχέση άμεση ανθρώπου προς άνθρωπο, αλλά μόνον μέσα από τον Θεό! Αν δεν λειτουργεί έτσι, αν δεν κινείται η ενέργεια τριγωνικά, ό,τι και να είναι ο άλλος, ο πιο χαρισματικός άνθρωπος στον κόσμο να είναι, εξαντλείται το δυναμικό του και στο τέλος τον αντιπαθείς -όταν δεν τον μισείς! Τα μεγαλύτερα μίση προέρχονται από προδομένα και ματαιωμένα «αισθήματα»! Σε εκδικείται το ανικανοποίητο σε όλα τα επίπεδα. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για κάτι τόσο λίγο! Μας κακοφαίνεται όταν το ακούμε. Αλλά είναι πολύ λίγο, ακόμα και το πιο υψηλό, σε σχέση με τον ωκεανό του Θεού! Και είναι λίγο, γιατί δεν τους περιλαμβάνει όλους! Δείτε τους «ευτυχισμένους» του στυλ «εγώ, εσύ και η αγάπη μας». Αυτοί που αφήνουν τον κόσμο έξω από την κλειδωμένη πόρτα του σπιτιού τους! Είναι οι πιο παραπλανημένοι. «Κολυμπούν σε μια λιμνούλα και την έχουν για ωκεανό!» Σταματούν τον εαυτό τους από το να ζήσουν την πληρότητα για την οποία έχουν γεννηθεί μέσα από το αγαπητικό βίωμα του ΟΛΟΥ. Ο αληθινός έρωτας των ψυχών δεν αποκλείει τον κόσμο. Είναι ανοικτό σύστημα!

Ό,τι είναι αληθινό συλλειτουργεί με το Όλον
Ο έρωτας είναι «απομονωτικό» αίσθημα! Έχει ζήλεια, αποκλειστικότητα, διεκδίκηση! Αλλά ακόμα κι αν είσαι ευτυχισμένος, τι ευτυχία μπορεί να είναι αυτή, όταν ο κόσμος είναι δυστυχισμένος, αποκλεισμένος από το «σύστημα» σου! Είμαστε το κλειδί ο ένας για τον άλλον! Η λύση είναι στο μαζί! Κι ας ζει ο καθένας επιμέρους ό,τι επιλέγει! Χωρίς όμως να αναιρεί το μυστήριο της ενότητας! Δεν αποκλείει τις ψυχικές συγγένειες και αγχιστείες, όντας όμως μέσα στο μυστήριο της ενότητας, στον Θεό! Όμως οι άνθρωποι και στους έρωτες και στις φιλίες τους θέλουν αποκλειστικότητα! Αντί να τους ανοίγουν στον κόσμο, τους κλείνουν μέσα στον μικρόκοσμο τους! «Σχέση» = σε χέσει! Το λέει η λέξη! Αν δεν σχετίζεσαι με τον εαυτό σου, με τον Θεό μέσα σου, τι σχέση να κάνεις! Απλώς σε κινεί η ανάγκη σου! Και αν σε κινεί η ανάγκη, την έχεις βάψει! Γιατί αν δεν ξεκινάς από πληρότητα, δεν θα την συναντήσεις ποτέ! Όπως ξεκινάς αυτό και θα σε βρει! Αν ξεκινάς από ανάγκη, η ανάγκη σου θα είναι συνεχώς μπροστά! Ό,τι και να κάνει ο άλλος, δεν θα σου την καλύψει ποτέ! Αν είσαι πλήρης, μπορείς να συναρτηθείς με το παν, με το όλο πράγμα!

Η συνταρακτική αλήθεια για να τα πάμε μέχρι τέλους τα πράγματα, είναι πως δεν χρειάζεται το σεξ για την διαιώνιση του είδους! Του τόσο αξιαγάπητου ανθρώπινου είδους! Είμαστε τόσο υπέροχοι που ανησυχούμε μήπως δεν διαιωνιστούμε! Υπάρχει ενεργειακός τρόπος συνεύρεσης και ανταλλαγής. Ο τρόπος της Παναγίας!
*

Δεν υπάρχουν σχόλια: