Κάνε ό,τι αγαπάς! Αγάπα ό,τι κάνεις!

Η Ελλάδα ήταν το σχολείο που φοίτησα! Στις θάλασσες της εξεχόντως!

Ο έρωτας έχει τελειώσει όταν παύεις να θαυμάζεις τον άλλον! Ο θαυμασμός είναι αθωότητα!

Ελάτε να ξαναγνωριστούμε! Καινούργιοι!

Τα πιο πολλά τα λέμε στην σιωπή! Να ακούμε την σιωπή των άλλων…

Είσαι ο άντρας και η γυναίκα του εαυτού σου!

Οι λέξεις σου εκφράζουν το δικαίωμα σου να βλέπεις τον κόσμο με τα δικά σου μάτια!

*

Στην αρχή δεν υπήρχε αρχή. Επινοήθηκε έπειτα από την δημιουργία του ονείρου.

Ως όνειρο αντιλαμβάνομαι την ίδια «μου» την «αντίληψη» που αντιλαμβάνεται. Πρώτα αφορά την ψευδαίσθηση της ατομικότητας που εκφράζεται με το «μου». Μετά την «αντίληψη» κάποιας συγκεκριμένης κατάστασης, διότι η διαδικασία αυτής της εστίασης της αντίληψης προδίδει - φανερώνει την απώλεια του όλου. Η σταγόνα είναι ωκεανός, μόνο αν πέσει στον ωκεανό. Τότε είναι πράγματι ωκεανός.

Η σταγόνα μπορεί να κινείται, να θέλει, να πονάει, να χωρίζεται, να βάλλεται. Ο ωκεανός απλά είναι. Πράγματι απλά είναι. Απλά είναι. Εντελώς απλά ΕΙΝΑΙ. Δεν κινείται, δεν θέλει, δεν πονάει, δεν χωρίζεται, δεν βάλλεται. Μορφώνεται. Δεν είναι πρόσωπο, ούτε προσωπικότητα, δεν έχει χαρακτήρα, δεν δρα, δεν αντιδρά. Θα ήθελα να ζωντανέψω την χορδή που με ενώνει με την καθαρή ύπαρξη.  Θα ήθελα να κοιμηθώ στον ύπνο μου και να ξυπνήσω στον ξύπνιο μου. Να στάξω στον ωκεανό, να χάσω τον εαυτό μου, να αφομοιωθώ στο απλώς είναι. Να πλάσω σαν ζυμάρι το όνειρο, να το κάνω κουλουράκια να μοιράσω στα παιδιά.
Να φτιάξω βροχή από ρεύμα. Ηλεκτροφόρα βροχή να φορτίσει την σταγόνα. Να ξεπλυθεί όλη η σκόνη, οι αιχμές, οι τριβές, το ψέμα, και η πείνα για ενέργεια.
Να μπω σε έναν ήλιο να χάσω όλα μου τα ηλεκτρόνια. Να μείνει μόνο ο πυρήνας. Να καθαρίσει το δίπολο. Να πάψει η παραμόρφωση. Να δω με κλειστά μάτια.
Όχι από ένα σημείο προς τα έξω, αλλά από παντού προς τα μέσα του όλου. Να εναρμονιστώ στην περιστροφή. Στην αναστροφή και την αντιστροφή. Να χάσουν το νόημα τους, το μέσα και το έξω, η θέση, ο χρόνος, το εγώ!

Νίκος Μπέκας

*