Ελληνισμός, το οξυγόνο της ανθρωπότητας!

«Ο Ελληνισμός είναι το αντίβαρο στην ανελευθερία! Κι άλλες φορές προσπάθησαν να τον σβήσουν και σε όλες απέτυχαν! Και να είστε σίγουροι ότι, άσχετα με τον ρου των γεγονότων, οι απανταχού Έλληνες όχι απλά θα ξαναδώσουν τα φώτα, αλλά και θα τα αλλάξουν σε αυτούς που ταλανίζουν την οικουμένη! Αυτό, ακόμα και αν γελάσετε, κρατήστε το κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σας… Αποτελεί το οξυγόνο της ανθρωπότητας!»

Ο Θεός είναι πανέμορφος! Αγάπη χωρίς λόγια!

Και η αυστηρότητά του αγάπη είναι! Ο άνθρωπος απλώς το παίζει ισόθεος! Ασήμαντη η ανταπόκρισή του στον Θεό! Μπροστά σε τέτοια αγάπη! Δεν την αντέχει! 

*

Όσο πιο γεμάτος με Θεό είναι ο νους σου τόσο γεμίζει το σύμπαν με Θεό! Αν λείπει το φως από την ψυχή σου είναι κι ο κόσμος σκοτεινός! 

*

Ο άνθρωπος λέει στον Θεό: ή θα με ανακηρύξεις άγιο ή θα μου κάνεις όλα τα χατίρια! 

Μέσα στην τέλεια αγάπη του Θεού το δημιούργημα να εκφράζει αρρώστια, απελπισία, θάνατο! 

Ζεις όταν είσαι πλήρης! Όταν δεν εξαρτάσαι από τις διαθέσεις των άλλων! Όταν έχεις πλήρη αγάπη, πλήρες δυναμικό σε ό,τι κάνεις! 

Σήμερα διεκδικώ τα δώρα που δίνει η συγχώρεση!

Μαθήματα θαυμάτων

*

Για την παράσταση «Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17»
Είναι συγκινητικό σε περίοδο ηθικής και ιδεολογικής παρακμής μια ομάδα νέων ανθρώπων να ανεβάζει ένα έργο όπως αυτό! Ένα ξάφνιασμα! Ένα κοίταγμα προς την νεότητα του κόσμου! Του κόσμου των ιδανικών και των οραμάτων! Της θυσίας του εαυτού για την ομορφιά και την αξία της ελεύθερης ζωής! Έργο με ψυχή και δύναμη! 

Το κείμενο (Θαλασσιά Αντωνοπούλου) ποιητικό, πετάει πάνω από την οδύνη των ιστορικών γεγονότων που αφηγείται, καθιστώντας την Αθηνά διαχρονικό σύμβολο της αγνής νεότητας της ψυχής ενάντια στην βαρβαρότητα! Με όποιο τρόπο κάθε φορά αντιπαρατίθενται μέσα στην ιστορία! 

Ο χώρος εντελώς κατάλληλος! Ατμοσφαιρικός, βιωμένος -παλιά σχολική αίθουσα, όπως έμαθα... 

Επί σκηνής δυο μόνο πρόσωπα: η Αθηνά-Ηλιάνα Μαυρομάτη σε έναν συνταρακτικό μονόλογο, και ο μουσικός-Ισίδωρος Πάτερος να θεάται σαν αρχαίος παρατηρητής το σπαρακτικό δρώμενο διαλεγόμενος μαζί της όχι μόνο μουσικά αλλά και με την ίδια την εκφραστική του παρουσία: 
με ήχους, σιωπή και βλέμματα -σοβαρή, άλλοτε δραματική, άλλοτε συμπονετική, άλλοτε θρηνητική. Είναι στιγμές που προκαλεί την μνήμη της Αθηνάς, καθώς εκείνη του απευθύνεται σαν στην ίδια της την ψυχή πριν (ή μετά;) το άλμα -στο πέρα από τον θάνατο ουτοπικό, αναστάσιμο, ψυχοπνευματικό συνεχές των ηρώων-ανθών της ζώσας ζωής του κόσμου! 

Η Ηλιάνα φυσική, αληθινή, άμεση, χωρίς ίχνος «δήθεν» (αυτό από το οποίο έχουμε χορτάσει!) σηκώνει τον τραγικό μονόλογο της Αθηνάς χωρίς να τον κάνει θηλιά στο λαιμό μας αλλά ούτε μπανάλ δραματικότητα εξατμίζοντας σχεδόν την οδύνη μέσα από την φρεσκάδα του όμορφου, παιδικού της προσώπου και μετατρέποντας τον σε τραγούδι ζωής και όχι θρήνο θανάτου! (Συγχαρητήρια στην Ελένη Σκότη, την δασκάλα της στην υποκριτική τεχνική του ρεαλιστικού θεάτρου). 

Η κίνησή της, φυσική, ζωντανεύει τον λόγο της προσθέτοντας δυναμισμό στην ερμηνευτική της εκφραστικότητα… (Φαίδρα Σούτου)

Το απλό τζην που φοράει την κάνει οικεία, θα μπορούσε να είναι ένα κορίτσι σημερινό… Δεν αναδεικνύει εντούτοις την θηλυκή ομορφιά της Ηλιάνας όπως την είδαμε με ένα φουστανάκι στο δελτίο τύπου… 
Το λιτό και φυσικό παίξιμο της Ηλιάνας δείχνει πόσο η ίδια εξελίσσεται στην τέχνη της! Είχα να την δω από το “La Chunga” όπου και πάλι ο Ισίδωρος έπαιζε την μουσική του επί σκηνής ως μουσικός αφηγητής... 

Τα επί σκηνής μουσικά όργανα στα χέρια του Ισίδωρου μαγικά! Τρίχορδο μπουζούκι: η επιτομή του ελληνικού ήχου -υπάρχει ηχογράφηση του ύμνου της ΕΠΟΝ με τρίχορδο μπουζούκι!- και μπεντίρ: όργανο με αρχαίο ήχο που τονίζει την μικρασιατική καταγωγή της ηρωίδας. Η μουσική του Ισίδωρου ορθά σημαίνουσα τα σημαινόμενα…

Συγκλονιστική η φωνή του Ισίδωρου, με χροιά βυζαντινή, ωδή σε αρχαίο δράμα που εντούτοις μετατρέπεται σε τραγούδι δοξαστικό της ζωής… Ο Ισίδωρος τραγουδά τον ύμνο της ΕΠΟΝ τόσο λιτά, τόσο ως αυτό που είναι, ένας νέος άνθρωπος με επίγνωση που αγαπά και ονειρεύεται, που μού’ φερε δάκρυα στα μάτια… 

Τα τρία τραγούδια της παράστασης σοφά μοιρασμένα κάνουν την δική τους αντίστιξη στον συνταρακτικό μονόλογο της Ηλιάνας. Στο τέλος με το τραγούδι της Αθηνάς «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι» μας έστειλες, Ισίδωρε! 

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, οι οποίοι εκτός των άλλων έκαναν από κοινού την σκηνοθεσία! Λιτή και αληθινή όπως εξάλλου όλη η παράσταση, καταφέρνει να πετύχει το ζητούμενο κάθε μορφής τέχνης: συγκίνηση! Πολλοί έφυγαν με βουρκωμένα μάτια κι άλλοι έκλαιγαν με λυγμούς…
«Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν!»

Τέλος, η σκηνοθετική εγγύτητα των θεατών με τους ηθοποιούς δημιουργεί μια πρωτόγνωρη ψυχική συμμετοχή στο δρώμενο -σαν να καταργεί τα όρια του θεάτρου και της πραγματικής ζωής! 

Μακάρι την παράσταση αυτή να την δουν παράγοντες του θεάτρου με τις αθρόες επιχορηγήσεις! Με μηδαμινά οικονομικά μέσα δυο νέα παιδιά σηκώνουν με ήθος και ταλέντο ένα εμβληματικό έργο, τόσο πολύτιμο για το ηθικό του μήνυμα! Ένα μήνυμα ζωής που τόσο ανάγκη έχει η κοινωνία μας -να θυμηθεί την αγνότητα, την αγιότητα του ανθρώπου που αγωνίζεται για την ελευθερία του, του πολυτιμότερου για τον άνθρωπο αγαθού! Και πάλι συγχαρητήρια! Θα το ξαναδώ! 

* 

H ενοχή είναι επίκριση της ζωής, είναι συμπεριφορά αρνητική προς την ζωή

Οι ενοχές είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας. Ολόκληρο το παρελθόν της ανθρωπότητας είναι στηριγμένο στις ενοχές και κάθε γενιά συνεχίζει να μεταβιβάζει τις αρρώστιες της στην νέα. Κι αυτές συσσωρεύονται όλο και περισσότερο. Έτσι, κάθε νέα γενιά είναι όλο και πιο φορτωμένη από την προηγούμενη.

Οι ενοχές είναι μία στρατηγική για να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, για να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε σκλάβους. Προσπάθησε να καταλάβεις το μηχανισμό. Μόνο με την κατανόηση θα μπορέσεις να ξεφύγεις.

Τι ακριβώς είναι η ενοχή; Καταρχήν είναι επίκριση της ζωής, είναι συμπεριφορά αρνητική προς τη ζωή. Σου έχουν πει ότι κάτι είναι βασικά λάθος με τη ζωή σου. Σου έχουνε πει ότι γεννήθηκες αμαρτωλός. Σου έχουν πει ότι δεν μπορεί να βγει τίποτα καλό από τη ζωή σου - τη δίκη σου ούτε κανενός άλλου. Τίποτα εφικτό δεν είναι σε αυτή την γη. Γι’ αυτό πρέπει να βρεις έναν ελευθερωτή - τον Χριστό ή τον Κρίσνα - πρέπει να βρεις έναν ελευθερωτή που να μπορεί να σε ελευθερώσει από τον εαυτό σου, που να μπορεί να σε πάει στον Θεό. Η ζωή λένε, δεν αξίζει να την ζεις, απόφυγέ την! Αν ζεις, θα βουλιάζεις όλο και περισσότερο στην αμαρτία. Και όταν αισθάνεσαι να σε τραβάει η ζωή, γεννιέται η ενοχή. Αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι κάνεις στραβά.

Η ζωή όμως είναι πανέμορφη. Είναι φυσικό να σε τραβάει η ζωή! Είναι φυσικό να είσαι ερωτευμένος! Είναι φυσικό να χαίρεσαι, να γελάς, να χορεύεις! Όλα όσα είναι φυσικά όμως καταδικάζονται! Πρέπει να πας εναντίον της φύσης σου -αυτό σου διδάσκουν εδώ και αιώνες! Οι πουριτανοί έχουν δηλητηριάσει τις φυσικές πηγές της ζωής! Σε έχουν στρέψει εναντίον του ίδιου σου του εαυτού! Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα πράγματα! Αν ερωτευτείς μία γυναίκα, κάνεις αμαρτία, κάνεις λάθος! Αν σε γοητεύει το όμορφο πρόσωπο μίας γυναίκας ή ενός άντρα, τότε νιώθεις ενοχές! Τι κάνεις, αυτό είναι αμαρτία!

Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να ελευθερωθείς από όλα τα ιερατεία! Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να ελευθερωθείς από όλο το παρελθόν! Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να γίνεις ένα, επειδή τότε εξαφανίζεται ο διχασμός. Το να ελευθερωθείς από τις ενοχές, σημαίνει να παρατήσεις την εσωτερική σύγκρουση. Τότε υπάρχει μεγάλη χαρά, επειδή δεν πολεμάς άλλο πια με τον εαυτό σου. Αρχίζεις να ζεις! Πως μπορείς να ζήσεις, όταν πολεμάς διαρκώς;

Μπορείς να ζήσεις μόνο όταν εγκαταλείψεις τον πόλεμο! Τότε η ζωή έχει το δικό της ρυθμό, έχει την δική της μελωδία. Και η ζωή είναι τέτοια ευλογία! Kαι μόνο μέσα σ' αυτή την αρμονία, όταν είσαι ένα, χωρίς ενοχές, χωρίς καταπίεση, χωρίς ταμπού, χωρίς αναστολές, χωρίς παπάδες να ανακατεύονται με την ζωή σου- ινδουιστές, μωαμεθανούς, χριστιανούς- όταν είσαι αφέντης του εαυτού σου, τότε μόνο μπορείς να έρθεις σε επαφή με το Θείο!

*