Όσοι ξεκινούν για την περιπέτεια της τέχνης, θα
πρέπει να ξέρουν πως η ιστορία της
ομορφιάς συμπληρώθηκε, δεν περιμένει εκείνους που θα την αποσώσουν! Και
εκείνο που κάνουν πάντα οι αφοσιωμένοι της, δεν είναι παρά ένας αγώνας να
ξαναβρούν αυτό που χάθηκε, ξαναβρέθηκε, ξαναχάθηκε κάτω από βοηθητικές ή
αντίθετες συνθήκες, ένας αγώνας δύσκολος και ασταμάτητος! Θα πρέπει αυτό καλά
να το αποφασίσουμε όταν όλοι μαζί κινούμε συρφετός για την περιπέτεια της
τέχνης! Να μη θαρρούμε πως η ομορφιά προσμένει από εμάς τίποτα ή πως στηρίζεται
στη ματαιότητα, τις περισσότερες φορές, και στη φιλόδοξη μοναδικότητά μας!
Η τέχνη δεν κρέμεται από καιρούς και τόπους, από
φυλές και πατρίδες, αλλά ψάχνει και βρίσκει την ομορφιά με όλες τις συνθήκες
και σε όλες τις εποχές, όπως έκανε ο μεγάλος αρχιερέας της Ρέμπραντ, που έβλεπε
γραφικότητα, μεγαλοσύνη, αρχοντιά και αξιοπρέπεια στην οβριακή του Άμστερνταμ,
και δεν οδυρόταν πως οι κάτοικοί της δεν ήταν Έλληνες! Με τη γλώσσα, βέβαια,
παραμορφώνουμε την αλήθεια, την περνάμε αναγκαστικά από το πρίσμα της γλώσσας
μας το παραμορφωτικό, αλλά με τη γλώσσα λυτρωνόμαστε και λυτρώνομε το ποσοστό
εκείνο της αλήθειας, οσοδήποτε μικρό ή απόκληρο, να το πει κανένας έτσι, που
δόθηκε στον άνθρωπο να το βρίσκει, να το καταγράφει, και να το χαίρεται! Ας μην
οδυρόμαστε, λοιπόν, για τις ανάποδες περιστάσεις! Όχι νοσταλγικές κλάψες και
άσκοπη παραπόνεση για την εποχή!
Η εποχή είμαστε εμείς.
Και τίποτα να μη γίνεται στο φανερό ή και να
περιμένομε χίλια χρόνια το είπαμε: the story of the beautiful is already
complete. Αυτονόητο στο σημείο αυτό πως «συμπληρώθηκε» δε σημαίνει
εξαντλήθηκε. Μια τέτοια γνώση δεν απελπίζει. Αντίθετα, μοναχά η γνώση αυτή (και
η ατέρμονη ταπείνωση που φέρνει μαζί της) εξασφαλίζει την αληθινή χαρά της
δημιουργίας, μοναχά η γνώση αυτή μπορεί να δώσει το σωστό μέτρο για τον καθένα
από εμάς, τι αξίζει αληθινά και τι δεν αξίζει μέσα σε αυτό που κάνομε!
Αφού η νεότερη τέχνη έχασε το μεταφυσικό κέντρο της, με άλλα λόγια, τη ζωή,
δεν χρειάζεται να πάμε στην τέχνη, αλλά στο κέντρο, για να βρούμε πρώτα τρόπους
ζωής και, αργότερα, τρόπους τέχνης! Έχει τόση μεγάλη σημασία εκείνο που απόλειψε,
ώστε τα άλλα μοναχά τους, τέχνες και λοιπά, είναι αστεία μπροστά του! Σήμερα
χρειάζεται να ζήσομε πρώτα, να πάψομε πνευματικά να είμαστε ζωντανοί νεκροί!
Ζήσιμος Λορεντζάτος
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου