Εσωτερική ηλιοφάνεια

Τώρα που οι νύχτες πάλι μεγαλώνουν και μικραίνουν οι μέρες μας, αυτό που εγώ το λέω «εσωτερική ηλιοφάνεια» είναι μια συνθήκη απαραίτητη για την ψυχοσωματική μας ισορροπία. Για την δική μου τουλάχιστον. Έχω μεγάλη ανάγκη να είμαι συντονισμένος με το μέσα μου φώς, ειδικά σε μια περίοδο κοινωνικά και οικονομικά πολύ ζόρικη από κάθε άποψη. Συντονισμένος με το άνω τερματικό,  όπως το αντιλαμβάνεται η ψυχή μου, βρίσκω την δύναμη να προχωρήσω άλλο ένα βήμα μπρός με την ίδια σχεδόν δυναμική που με ενεργοποιούσε από μικρό παιδί, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου.

Κάποιοι αναρωτιούνται αν υπάρχει ψυχή και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της. Ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις σε αυτού του είδους τα ερωτήματα. Εγώ λέω πως η ψυχή μου είναι αυτή που διαθέτει τις μεγάλες δυνάμεις που τροφοδοτούν την ομαλή λειτουργία του «δανεικού» αυτού σώματος που χρησιμοποιώ όσο διαρκεί το επί της Γής ταξίδι μου. Οι ψυχικές μας δυνάμεις είναι αυτές που καθορίζουν τις επιλογές μας. Βέβαια το σώμα είναι αυτό που υπόκειται την φθορά που επιβάλλει ο χρόνος αφού το σώμα είναι ύλη και υπόκειται στους φυσικούς νόμους αυτού του πλανήτη και του οικοσυστήματός του. Το σώμα γερνάει, φθείρεται, και κάποια στιγμή, ακόμα και αν δεν αρρωστήσει ποτέ, πεθαίνει και αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη -δηλαδή σε άνθρακα, οξυγόνο, υδρογόνο και άζωτο (συν ένα 4% άλλων ανόργανων συστατικών που και αυτά τα παίρνουμε από το γήϊνο οικοσύστημα). Είμαστε κατασκευές υλικές φτιαγμένες από ύλη που ο πλανήτης Γή παρέχει σε αφθονία. Αλλά, βέβαια, δεν είμαστε μόνο αυτό. Είμαστε κυρίως το «άλλο» που ενεργοποιεί την ανόργανη ύλη και επιτρέπει στο συγκλονιστικό δημιούργημα που λέγεται άνθρωπος να ζει, να σκέφτεται, να δημιουργεί, να ερωτεύεται, να έχει συναισθήματα, ιδέες, σκέψεις. Όλο αυτό το σύνθετο πακέτο έχει επιτρέψει στον άνθρωπο, με τον εγκέφαλό του κυρίως, να δημιουργήσει πάνω στον πλανήτη, με τα υλικά που αυτός του παρέχει, τον «πολιτισμό» -που, τώρα, στην ηλεκτρονική εποχή της ανθρωπότητας προχωράει πια με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.

Στην εξέλιξή του αυτός ο πολιτισμός, με ή χωρίς εισαγωγικά, προχωρώντας προς τον φυσικό του προορισμό που μας είναι ακόμα άγνωστος, αφήνει πίσω του συντρίμμια. Όσοι δεν μπορούν να τον παρακολουθήσουν πεθαίνουν πρόωρα ή αποσύρονται στις σκοτεινές σπηλιές απ’ όπου κάποτε βγήκε η ανθρωπότητα, μέχρι να αφήσουν το σώμα τους και να επιστρέψουν στο χώμα (ή να γίνουν στάχτη αν προτιμούν να καούν). Η σύνδεση αυτών των ανθρώπων με το άνω τερματικό φαίνεται πως δεν είναι επαρκής: Το σήμα ισχνό και η δυνατότητα αναβάθμισης βραχυκυκλωμένη. Χωρίς την σύνδεσή τους με την αόρατη ενέργεια που διαφεντεύει η ψυχή σε συντονισμό με τον συμπαντικό Νου (όχι το υλικό μυαλό μας αλλά τον άλλον Νου, τον ανώτερο, αυτόν ακριβώς που ονομάζω «άνω τερματικό»), ο άνθρωπος είναι μόνο ύλη, κρέας και κόκκαλα, ένα σκέτο σώμα που αποσυνδεδεμένο βασανίζεται μπροστά στην παραμικρή δυσκολία και σκοτεινιάζει και απελπίζεται και χάνει το νόημα και την ουσία, προτάσσοντας τις δυσκολίες της επιβίωσης.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μια ζωή αληθινή αν δεν προσπαθήσει και δεν αξιωθεί να αποκαταστήσει μιαν ασταμάτητη επικοινωνία και επαφή με το «αόρατο» απ’ όπου εκπορεύεται όλο το μέγα, άγνωστο και ακατάληπτο συμπαντικό σχέδιο που μας περιλαμβάνει όλους. Η καλή σχέση με την φύση και τον κύκλο του ενιαυτού που καθορίζεται κυρίως από την σχέση της Γής όπου κατοικούμε με τον Ήλιο του γαλαξία μας, ήταν μέχρι πρόσφατα η πιο συνηθισμένη μορφή επικοινωνίας με αυτά που υπερβαίνουν το κορμί μας και δεν τα συλλαμβάνει το μυαλό μας. Με τις ραγδαίες εξελίξεις του 20^ου και τώρα του 21^ου αιώνα, απομακρυνθήκαμε από την φύση χωρίς, οι περισσότεροι από μας, να βρούμε άλλον τρόπο σύνδεσης με το οικοσύστημα του πλανήτη μας για να αντικαταστήσουμε την φυσική καθημερινή μας σχέση μαζί του.

Όσοι από μας συνειδητοποιούμε πως δεν θα έχουμε καλό τέλος αν ζήσουμε χωρίς την «σύνδεσή» μας και τις συνεχείς αναβαθμίσεις που αυτή μας προσφέρει, κάποιοι αυτόματα, κάποιοι ψάχνοντας και μελετώντας, άλλοι πλησιάζοντας την μεταφυσική εμπειρία πολλών αιώνων καταγεγραμμένης μαρτυρίας, άλλοι έτσι, απλά, χωρίς προσπάθεια, διατηρούμε μια ζωντανή και συνεχώς εν ενεργεία σύνδεση με το αόρατο, τον Λόγο, το Φώς, το Πνεύμα -υπάρχουν πολλές λέξεις να το πεις και πολλοί τρόποι να το πλησιάσεις και να συνδέσεις το γήινο και φθαρτό μηχάνημα που κουβαλάς μέσα στο κρανίο σου μαζί του.

Η εσωτερική ηλιοφάνεια είναι μια δική μου έκφραση που προσπαθεί να πλησιάσει την περιγραφή της σχέσης μας με τον συντεταγμένο και πολύ ανώτερο του δικού μας πολιτισμού «αόρατο κόσμο». Αυτόν που μας τροφοδοτεί με θαύματα ακατάπαυστα και μας χρησιμοποιεί σαν σκεύη του, προχωρώντας προς τον άγνωστο όπως είπαμε, αλλά κοινό για την ανθρωπότητα, προορισμό μας. Δεν είμαστε μαριονέτες, ούτε όμως και Δημιουργοί ουρανών, γαλαξιών, πλασμάτων ζωντανών, μεγάλης και εκτυφλωτικής αρμονίας ή άλλων ασήμαντων για τους πολλούς φορέων ζωής.

Κανένας άνθρωπος δεν έφτιαξε ποτέ του ένα μυρμήγκι. Το παρατηρεί και εκπλήσσεται με τις δυνατότητές του, τον προγραμματισμό και την πειθαρχία του. Άλλοι αφού το παρατηρήσουν για ώρα να κουβαλάει έναν όγκο τριπλάσιο του εαυτού του και το θαυμάσουν δεόντως, το πατάνε και φεύγουν. Άλλοι αρπάζουν την ευκαιρία να διαλογισθούν και, πέρα από τον θαυμασμό, να νοιώσουν και μια μεγάλη οικειότητα, μια κοινή μοίρα με αυτό το μυρμήγκι. Αυτοί, το δεύτερο είδος, είναι οι άνθρωποι που φροντίζουν να βρίσκονται (κατά το ανθρώπινο) σε συνεχή αν γίνεται επαφή με το «αόρατο», με αυτό που δίνει νόημα στο τρισδιάστατο της ύλης στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι από την φύση μας οι άνθρωποι.

Χρειάζεται καθημερινή άσκηση και μεγάλο, χωρίς κανέναν φόβο, άνοιγμα ψυχής για να διατηρήσεις την εσωτερική σου ηλιοφάνεια. Και δεν έχει αυτή καμία σχέση τελικά με την άλλη ηλιοφάνεια, αυτήν που μας συμπαραστέκεται όταν βάζουμε μαγιό και κολυμπάμε. Είναι στάση και απόφαση ζωής. Και θέλει πείσμα και θέληση και αγωνιστικότητα επί καθημερινής βάσεως.

Θυμάμαι μια φράση του Παπαδιαμάντη που είχα διαβάσει κάποτε: «Το σκότος το ψηλαφητό». Τόσο σκοτεινό δηλαδή που μπορούσες να το αγγίξεις, να το ψηλαφήσεις. Και θυμάμαι πως δεν μπόρεσα να το αφήσω έτσι αυτό το σκότος, θέλησα να του δώσω μια διέξοδο -και έφτιαξα μιαν άλλη φράση, δική μου πια, που λέει πως το σκότος το ψηλαφητό «φωτίζεται από μέσα»

Άρης Δαβαράκης